Το άλμπουμ των Empty Frame, με τίτλο They Think We Are Eskimos, είναι, κατά την άποψή μου, ένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν από Έλληνες καλλιτέχνες μέσα στη χρονιά που σιγά σιγά φτάνει στο τέλος της. Οι Αντώνης Βαβαγιάννης, Μπάμπης Βασιλειάδης, Χρήστος Καλλιμάνης, Ίσις Μουζά, Παναγιώτης Φέτσης, Καίτη Πάντζαρη, Νίκος Σολωμός και Ματθαίος Δακουτρός, στα 13 κομμάτια που παρουσίασαν σε αυτή την πρώτη τους δισκογραφική απόπειρα, καταθέτουν μπόλικο ταλέντο, γνώσεις και σκληρή δουλειά, σε μια σειρά από σπουδαίες συνθέσεις με πηγαίες μελωδίες. Με ιδιαίτερη χαρά, λοιπόν, τούς φιλοξενώ σήμερα στο Gimme 10 για να σας παρουσιάσουν κάποια από τα αγαπημένα τους άλμπουμ. 1. Blood Sugar Sex Magic - Red Hot Chili Peppers (1991)
Ο πέμπτος δίσκος των RHCP ήταν και αυτός που τους καθιέρωσε στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα και είναι ακόμα και τώρα σημείο αναφοράς για πολλά συγκροτήματα. Εμείς τον αγαπάμε γιατί από τις πρώτες νότες του The Power Of Equality ξέρεις ότι θα περάσεις καλά. Γιατί συνδυάζει πανέμορφα το hip-hop με την funk. Γιατί παίζουν στον δίσκο αυτό ο Flea και ο Frusciante. Γιατί δεν τον βαριέσαι, όσες φορές και αν τον ακούσεις. Γιατί θέλουμε να διασκευάσουμε το Breaking The Girl.
2. Head Hunters - Ηerbie Hancock (1973)
Το 1973 ολοκληρώνεται ο δίσκος, και αμέσως η jazz fusion μουσική γίνεται πιο προσιτή σε όλους... Τέσσερα κομμάτια τα οποία είναι αρκετά για να σε ξεσηκώσουν ώστε να χορέψεις, να σε ταξιδέψουν, να σε χαλαρώσουν ή απλά να απολαύσεις τι εστί μουσική. Με
ιατρική εντολή, έχουμε απαγορεύσει στον drummer μας να τον ακούει, γιατί είχε εθιστεί σε αυτόν τον δίσκο!3. The Crying Light - Antony And The Johnsons (2009)
Δε μπορείς να ακούσεις μόνο ένα κομμάτι από αυτό τον δίσκο. Αυθόρμητα ο οργανισμός σου, βασικά το νευρικό σου σύστημα, σου ζητάει κι άλλο. Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Κι έτσι τελειώνει ο δίσκος κι ούτε που έχεις καταλάβει πόση ώρα πέρασες να τον ακούς πλήρως παραδωμένος/η, με τα μάτια βουρκωμένα. Και τότε καταλαβαίνεις πως ο δίσκος είναι ένα κομμάτι, απλώς έτυχε να χωριστεί σε 10.
4. 16mm - Jorane (2000)
Μόλις αρχίσει ο δίσκος μοιάζουν να σβήνουν τα φώτα, να ξαπλώνεις σε ένα παχύ χαλί και να τυλίγεσαι με ένα σεντόνι αισθησιασμού. Η φωνή της Jorane είνα απλώς υπέροχη όπως και ο ήχος του τσέλου της, τα κομμάτια είναι σαν κάποιος να παραμερίζει τις κουρτίνες της ψυχής της, και ο δίσκος τελικά, αποτελεί ολόκληρος μια εξομολόγηση της Μουσικού στον ακροατή του.
5. Horses - Patti Smith (1975)
“Jesus died for somebody’s sins but not mine”. Χρειάζεται στ’αλήθεια πολύ θράσος να ξεκινάς την (μουσική) καριέρα σου στα 29 και να το κάνεις επιλέγοντας μια τέτοια, εν είδει μανιφέστου, εκκωφαντική εκκίνηση. Τι κι αν σε πούνε κουλτουριάρα, εσύ έχεις κολλητούς τους Ramones. Κι αν σε πούνε punk, εσύ τους τρίβεις στη μούρη τα βιβλία του Rimbaud.
6. Grace - Jeff Buckley (1994)
Eίναι δύσκολο και ίσως και άδικο να κριθεί κάποιος με έναν μόνο εν ζωή δίσκο. Κι εσύ ακούς ξανά και ξανά και σκέφτεσαι πως όλα
είναι εκεί μέσα, οι αγωνίες, οι έρωτες, η χαρά και η οργή και γελάς που του δημιουργού του τού φάνηκε soft γιατί ήθελε να μοιάσει στους Zeppelin. Και είναι κι αυτή η φωνή που προσπαθείς να την ακολουθήσεις και δε μπορείς. Αλλά δοκιμάζεις ξανά και ξανά. 7. Rain Dogs - Tom Waits (1985)
Το ότι λατρεύουμε τον Waits δε νομίζουμε ότι είναι δύσκολο να το εκμαιεύσει κανείς ακούγοντας τη μουσική μας. Αγαπάμε ιδιαίτερα αυτό το δίσκο γιατι έχει μια ξεχωριστή τρέλα, μια απίστευτη ποικιλία ήχοχρωμάτων, μερικούς από τους ομορφότερους στίχους που μπορεί να συναντήσει κανείς στη σύγχρονη δισκογραφία και επειδή είμαστε κι εμείς raindogs.
8. Abbey Road - The Beatles (1969)
Είναι ένας δίσκος-ύμνος στη μελωδική, αλλά ταυτόχρονα και "ψαγμένη" μουσική. Δεν περιορίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο στυλ και ενώ κάθε κομμάτι είναι ιδιαίτερο και πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα, καταφέρνει να κρατάει μια συνοχή. Άρα τόσο κοντά σε αυτό που θέλουμε να κάνουμε που μπορεί να θεωρηθεί και πυξίδα μας.
9. Animals - Pink Floyd (1977)
Είναι πραγματικά δύσκολο να διαλέξεις κάποιο album από την «αγία τετράδα» των Floyd. Εμείς επιλέγουμε το Animals για το επιβλητικό του εξώφυλλο, την πρώτη εμφάνιση του περίφημου ιπτάμενου γουρουνιού, την συνθετική του αρτιότητα, και την ψυχωτική, αγχωτική, μελαγχολική αλλά πλήρη αναπαράσταση της αποδόμησης της καπιταλιστικής κοινωνίας ως προπομπός της αποδόμησης του σύγχρονου ατόμου που ακολουθεί στο The Wall.
10. Songs For The Deaf - Queens Of The Stone Age (2002)
Πιθανόν ο καλύτερος rock δίσκος του 21ου αιώνα μέχρι τώρα. Κάποτε ένας κριτικός έγραψε ότι «ο Josh Homme με αυτό το δίσκο ανέλαβε ενα βαρύ φορτίο να επανιδρύσει και να επαναφέρει το rock στην θέση που του αξίζει». Και αυτό ακριβώς έκανε. Κάποιοι από εμάς πήγαν μέχρι το αεροδρόμιο στις 10 το πρωί να το αγοράσουν την ημέρα της κυκλοφορίας του. Άλλοι, πάλι, έχουμε ήδη αγοράσει δεύτερη και τρίτη κόπια γιατί τις προηγούμενες τις καταστρέψαμε από τις συνεχόμενες ακροάσεις μαζί με τα στρεοφωνικά μας που δε μπορούσαν να αντέξουν τη σχιζοφρένεια και τη μεστότητα αυτού του δίσκου.