Το απόγευμα της Τρίτης, ο Θάνος Μικρούτσικος μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του για μια ζεστή και συνάμα ουσιαστική κουβέντα μαζί του. Ως φιλόξενος οικοδεσπότης, μας πρόσεξε αρκετά και απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο απλός και προσιτός άνθρωπος είναι.
Επιμέλεια ερωτήσεων: Μανώλης Μαυράκης, Αντώνης Κατσαμάς
Φωτογραφίες: Ανθή Δαμβουνέλη.
Τη συνέντευξη πήρε ο Αντώνης Κατσαμάς.
Ο Θάνος Μικρούτσικος εμφανίζεται αύριο στο Ρυθμός Stage μαζί με τη Ρίτα Αντωνοπούλου. Θα είναι εκεί και τα δύο επόμενα Σάββατα.
1) Έβγαλε βρώμα η ιστορία οτι ξοφλήσαμε; Πόσο επίκαιρο είναι το συγκεκριμένο σας τραγούδι με τα λόγια του πολύ σημαντικού Κώστα Τριπολίτη απο το Ανεμολόγιο. Πως βλέπετε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα η πατρίδα μας;
Το τραγούδι αυτό που έγραψε ο Κώστας το ’89 και εγώ μελοποίησα την ίδια χρονιά, αλλά κυκλοφόρησε δυο χρόνια αργότερα, ήταν τότε εξαιρετικά επίκαιρο και συνέχισε μέσα στα χρόνια να είναι και εξαιτίας αυτής της συνεχούς «επικαιρικότητάς» του έγινε τελικά ένα τραγούδι διαχρονικό. Παρ’ ότι αυτό μπορεί να ακούγεται αντιφατικό, δεν είναι. Αυτό γιατί σε όλες του τις εκφάνσεις ο καπιταλισμός δημιουργεί καταστάσεις που είναι τρομερά άδικες. Είχα ερωτηθεί και παλαιότερα γιατί ο καπιταλισμός είναι άδικος και η απάντηση είναι ότι τα παιδιά που γεννιόνται μέσα σε ένα τέτοια σύστημα δεν ξεκινούν όλα από την ίδια γραμμή εκκίνησης. Εγώ δε λέω οτι πρέπει να τερματίζουν όλα την ίδια στιγμή, αλλά τουλάχιστον να ξεκινούν από την ίδια αφετηρία.
Επίσης, το σύστημα αυτό έκανε πολέμους με εκατομμύρια νεκρούς, έχει δημιουργήσει ολόκληρες ερήμους πείνας, είχε ακόμα παρουσιάσει πολλές κρίσεις και στο παρελθόν προτού φτάσουμε στην κρίση του 2008, ξεκινώντας από το 1929 και ακόμα πιο πριν. Όλα αυτά είναι ο βάρβαρος καπιταλισμός που στηρίζεται στη συσσώρευση του χρήματος. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα, 2.800.000.000 άνθρωποι στον πλανήτη, σύμφωνα με στατιστικές του Ο.Ο.Σ.Α, ζουν με 2 δολάρια την ημέρα, σύνολο που αν αθροιστεί ισοδυναμεί με το εισόδημα οκτώ ισχυρών καπιταλιστών! Ένα σύστημα με τέτοιες οικονομικές δυσαναλογίες , σας ρωτώ, δεν είναι για να καεί; Αν με ρωτάτε λοιπόν για το τραγούδι, όπως θέλετε πείτε το. Ναι, ο καπιταλισμός ηθικά έχει ξοφλήσει, γιατί στηρίζεται στο «νεκρό χρήμα». Το ότι ήρθε το κακό και στην Ελλάδα, που θεωρείται μια από τις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, φαντάζεστε τι σημαίνει.. Το τραγούδι λοιπόν αυτό ισχύει εδώ και 23 χρόνια και δυστυχώς φαίνεται πως θα ισχύει για πολύ καιρό ακόμα!
2) Πριν από περίπου ένα χρόνο, και με αφορμή τις άσχημες οικονομικοπολιτικές συνθήκες και της δικής του χώρας, της Ιταλίας, ο διάσημος αρχιμουσικός και φιλλέλην, Ρικάρντο Μούτι, είχε κάνει μια δήλωση που δημιούργησε εντυπώσεις και παράλληλα σκέψεις, για το πως θα έπρεπε να θεωρείται η Ελλάδα σαν χώρα από όλο το σύγχρονο πολιτισμό: "Ευρώπη χωρίς Ελλάδα ίσον βαρβαρότητα.." είχε πει ξεκάθαρα, τονίζοντας πως οι πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες θα πρέπει να ενισχύσουν τις ασθενέστερες, και ειδικά την Ελλάδα, πάνω στης οποίας τον πολιτισμό βασίζεται ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.." της το οφείλουν!"
Πως σας φαίνεται μια τέτοια δήλωση , τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι έχουμε περάσει την πολιτιστική μας κληρονομιά και αξία σε δεύτερη μοίρα;
Μου φαίνεται πολιτικά ελλιπής. Θετική άποψη και τον ευχαριστούμε, καθώς είναι από τις πολύ σημαντικές μουσικές προσωπικότητες. Κατά τη γνώμη μου όμως, αυτοί που διοικούν τα «πλούσια» κράτη, οι οποίοι είναι και γίνονται όλο και πιο λίγοι, δεν είναι οι υπεύθυνοι και οι αρμόδιοι, από τους οποίους εγώ θα ζήταγα συμπαράσταση, αλλά οι ίδιοι οι πολίτες των χωρών αυτών, οι οποίοι θα έπρεπε να απαλλαγούν από αυτές τις κυβερνήσεις πρώτα. Για αυτό την ονόμασα ελλιπή δήλωση.
3) Έχετε διατελέσει υπουργός πολιτισμού πριν αρκετά χρόνια, σε εποχές που, όχι μόνο οι τέχνες αλλά όλοι οι τομείς της ζωής μας φαίνονταν να ακμάζουν. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν τότε εκείνο το έργο για εσάς και με βάση τις σημερινές συνθήκες που ζει η χώρα μας, πως βλέπετε εσείς την παρούσα κατάσταση αναφορικά με τον πολιτισμό και τη διαχείριση του από τους κρατικούς φορείς;
Σίγουρα, τα πράγματα ήταν πολύ ευκολότερα τότε. Όμως, όχι για να υπερασπιστώ το σινάφι μου, η κατάσταση τώρα είναι απαράδεκτη. Γιατί, φανταστείτε να μην τελειώσει και τόσο σύντομα αυτή η κρίση και μετά από πολλά, ίσως είκοσι-τριάντα χρόνια, να μην έχουμε προνοήσει να δώσουμε τίποτα στην ανάπτυξη του πολιτισμού, από πλευράς κράτους, πως μπορεί να είναι τότε ο μέσος όρος του πνεύματος των ανθρώπων. Γιατί η Μεγάλη Τέχνη λειτουργεί συνολικά στο λαό, δημιουργώντας τρομερά αντισώματα απέναντι στην βαρβαρότητα, τη χυδαιότητα και την ευτέλεια. Όπως για παράδειγμα, είχα πει σε κάποιους που διαμαρτυρόντουσαν για τα 100.000.000 ευρώ που δόθηκαν για το διεθνές φεστιβάλ της Πάτρας ενώ δεν υπήρχαν βρύσες στην πόλη, ότι βρύσες θα έπρεπε να υπάρχουν έτσι κι αλλιώς , όμως αν αυτά τα χρήματα δίνονταν μόνο για βρύσες, μετά από 50 χρόνια θέλω να μου πείτε αν θα πίνει ο homo sapiens νερό. Γιατί δε θα υπάρχουν.
Επιτρέψτε μου ένα ιστορικό παράδειγμα, χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να στρέψω την κουβέντα στην αριστερά. Το 1917 έγινε η επανάσταση στη Ρωσία, με αρχηγό τον Λένιν και αποτέλεσμα τη δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης. Καθ’ όλη τη διάρκεια της επανάστασης, οι συνθήκες ήταν εξαιρετικά δύσκολες λόγω του βαρύ χειμώνα και παράλληλα την έλλειψη ξυλείας και την ανυπαρξία ηλεκτρισμού. Παρά τις δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης όμως ο επίτροπος – υπουργός παιδείας και πολιτισμού του Λένιν, ζήτησε την άδειά του για την έκδοση ενός μεγάλου σε έκταση ποιήματος. Ο Λένιν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, υπέγραψε τη σχετική εντολή για την έκδοση 150.000 αντίτυπων, που θα προέκυπτε από την ήδη ελλειμματική ξυλεία. Επιπλέον, όπως έφευγε ο υπουργός από το γραφείο του, τον σταμάτησε και του είπε «σύντροφε δίνω εντολή αύριο το απόγευμα να ανοίξουν τα Μπολσόι, τώρα πρέπει η μεγάλη τέχνη να παίξει τον ρόλο της». Γιατί η τέχνη είναι το χνάρι του ανθρώπου πάνω στη γη!
Προφανώς, δεν είναι εύκολο να βοηθηθούν όλες οι μορφές τέχνης και ούτε είναι δυνατόν οι άνθρωποι που βρίσκονται στα χειρότερα οικονομικά επίπεδα να αντιληφθούν και να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της ύπαρξης της τέχνης σε χαλεπούς καιρούς, όμως αυτός είναι και ο λόγος που οι κρατικοί φορείς θα έπρεπε να προνοούν. Η τέχνη είναι η ψυχή του ανθρώπου, χωρίς αυτήν γινόμαστε βάρβαροι!
4) Στη δεκαετία του ‘70 το πολιτικό τραγούδι γνώρισε τεράστια άνθιση και μονοπώλησε το ενδιαφέρον του κόσμου και ήταν λογικό τη στιγμή που συνέβαιναν συγκλονιστικές αλλαγές στη χώρα μας. Πιστεύετε ότι με τις υπάρχουσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες θα μπορούσε το πολιτικό τραγούδι να επανέλθει στο προσκήνιο;
Ναι, τότε το πολιτικό τραγούδι είχε πιο μεγάλη ένταση και πολύ σημαντικούς λόγους να εκδηλωθεί, με σημαντικότερο την επτάχρονη σιωπή από την οποία βγαίναμε σαν χώρα. Μετά το ’80 δε σημαίνει ότι το πολιτικό τραγούδι έπαψε να υπάρχει. Και τα ήδη υπάρχοντα τραγούδια συνέχισαν να ακούγονται και νέα γράφτηκαν έως και το ’90. Όχι ότι από τότε σταμάτησε να γράφεται πολιτικό τραγούδι, απλά άλλαξε μορφή. Και σωστά έκανε! Για παράδειγμα λένε οι Κατσιμιχαίοι «Τρύπιες σημαίες» το ’99, ή λέει ο Αγγελάκας «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ» αργότερα. Φοβερά παραδείγματα τραγουδιών με πολιτικό πρόσημο!
Όσον αφορά το σήμερα, εξακολουθώ να πιστεύω πως θα συνεχίσει να υπάρχει και να γράφεται πολιτικό τραγούδι με την διαφορά ότι αλλάζει ριζικά η μουσική φόρμα. Είναι αναγκαίο να αλλάξει η μουσική φόρμα προκειμένου να συμβαδίσει με τη νέα γενιά και τα νέα ακούσματα και μόλις αυτό συμβαίνει είτε σε παλαιότερα τραγούδια, είτε σε νέες δημιουργίες, αυτόματα ξανά τραβούν το δρόμο προς την διαχρονικότητα.
5) Σας έχω παρακολουθήσει σε αρκετές συναυλίες και αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι σας αρέσει να αυτοσχεδιάζετε μουσικά. Για παράδειγμα το "κακόηθες μελάνωμα" τον Ιούλιο του '82 στο Αρχαίο Ωδείο στη Πάτρα είναι εκπληκτικό και ευτυχώς που αποτυπώθηκε σε βινύλιο. Μάλιστα, το έργο αυτό το είχατε χαρακτηρίσει σαν "έργο ενδιάμεσου χώρου". Ποια έργα σας πιστεύετε ότι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία;
Ενδιάμεσο χώρο χαρακτηρίζω τον χώρο στη μουσική που κυμαίνεται ανάμεσα στην κλασσική και αυτό που ονομάζουμε έντεχνη, νεοελληνική μουσική. Κάπου ανάμεσα υπάρχουν τραγούδια που μπορεί να τα τραγουδήσει είτε κάποιος πολύ open-minded κλασσικός τραγουδιστής, είτε ένας έντεχνος με πολύ μεγάλες φωνητικές δυνατότητες και τη ζεστασιά που ίσως δεν έχει ένας κλασσικός. Από την άλλη, όταν μιλάμε για το πιάνο, δε θα πρέπει να νιώσουμε ότι ακούμε κάτι κλασσικό-ρομαντικό, αλλά ούτε και κάτι εκλαϊκευμένο. Θα πρέπει το πιάνο να βρει έναν τρόπο να περάσει σε ένα πιο λόγιο επίπεδο. Αυτό το καταφέραμε μόνο δύο έλληνες συνθέτες, ο Χατζιδάκις κι εγώ. Ο Χατζιδάκις με την Λευκή Αχιβάδα, τα Ναυτικά του Σαχτούρη και άλλα και εγώ με τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, με τον Καβάφη και με κάποια άλλα έργα, θεωρώ ότι βρεθήκαμε σε αυτό τον χώρο. Να νομίζεις ότι ακούς κάτι κλασικό αλλά με την αμεσότητα του έντεχνου.
6) Μας κάνατε να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον Καββαδία με το Σταυρό του Νότου και 15 χρόνια αργότερα με τις Γραμμές οριζόντων. Παρότι ο τύπος της εποχής ήταν αρνητικός στη μελοποίηση του Καββαδία, ο κόσμος αγκάλιασε τα έργα σας και τον ποιητή, οι πωλήσεις ήταν εξαιρετικές και τα τραγούδια είναι διαχρονικά με τεράστια απήχηση στη νεολαία. Πως το εξηγείτε αυτό;
Μέχρι ένα σημείο δεν μπορούσα να το εξηγήσω βέβαια. Μάλλον μετά το ’90 άρχισα να το συνειδητοποιώ. Πάντως η ερώτηση είναι κάπως συντηρητική, σε δύο σημεία τα οποία και θα αναφέρω: πρώτον, δεν πρόκειται απλά για απήχηση αλλά για Καββαδιομάνια! Δεν εξηγείται αλλιώς, πως σε μια χώρα με 10 εκατομμύρια πληθυσμό, έχει πουλήσει 2 εκατομμύρια αντίτυπα και συνεχίζει να πουλάει. Και ακόμη, οι σημερινοί πιτσιρικάδες είναι το ίδιο βαθιά παθιασμένοι με τους τότε νέους, της εποχής που πρωτοβγήκε. Γι’ αυτό μιλάω για μανία έως και σήμερα. Επειδή όμως αποκλείεται ολόκληρες τρεις και πάνω γενιές να έπαθαν απλά παράκρουση με τους στίχους του Καββαδία που μιλούσε για τη θάλασσα και τα ταξίδια, η εξήγηση βρίσκεται μάλλον στην αποκάλυψη, μέσω της μελοποίησης, των κρυμμένων σημείων της ποίησης του Καββαδία. Γιατί ο Καββαδίας λέει κάτι παραπάνω από αυτό που σε πρώτο επίπεδο διαβάζουμε και αν η μελοποίηση δεν κατάφερνε να φανερώσει το δεύτερο κρυμμένο επίπεδο θα παρέμενε απλά υπόκρουση. Φυσικά, όταν λέει ο ποιητής «χόρεψε στο φτερό του καρχαρία», αναφέρεται στην προσωπική υπέρβαση που ο καθένας οφείλει στον εαυτό του, δίνοντας το μήνυμα ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο. Αυτό είναι το ισχυρότερο μήνυμα στην ιστορία και αυτό είναι που ξεσηκώνει τους εκάστοτε πιτσιρικάδες και κατά συνέπεια κρατά τα κομμάτια αυτά διαχρονικά.
7) Τα τραγούδια σας τα έχουν ντύσει στιχουργικά κατά καιρούς τεράστιοι άνθρωποι της ποίησης. Πέρα απο το Καββαδία, έχετε μελοποιήσει Ρίτσο, Σεφέρη, Σινόπουλο, Μπρεχτ, Μαγιακόβσκι, Τριπολίτη, Αλκαίο, για να θυμηθώ μερικά ονόματα. Τι γίνεται σήμερα; Υπάρχουν στιχουργοί-ποιητές που θα μπορούσαν να σας εμπνεύσουν;Φυσικά και υπάρχουν. Αρκεί να πάψουμε να μπερδεύουμε το φαίνεσθαι με το είναι. Όταν πριν χρόνια, όλες οι τηλεοράσεις έπαιζαν χιλιάδες φορές τη μέρα το Ρουβά και δύο τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα, αυτό σημαίνει ότι δεν υπήρχαν; Είναι άλλο να λέμε πώς λειτουργούν τα πράγματα και αν λειτουργούν σωστά ή λάθος και άλλο να λέμε αυτό δεν υπάρχει γιατί εγώ δεν το βλέπω. Υπό αυτή την έννοια, υπάρχει η δυσκολία να αποδείξουν ότι υπάρχουν, καθότι αν κατεβεί κανείς μια βόλτα στο κέντρο, θα δει πολλούς νέους και ταλαντούχους άνθρωπους, που όμως θα τους συνοδεύει η δυσκολία του επόμενου live, του να βγάλουν δίσκο και να φανεί η δουλειά τους στο ευρύ κοινό. Είναι η κατάσταση τέτοια. Υπάρχουν λοιπόν, και είναι υποχρέωση όλων μας ,να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να συνεχιστεί αυτή η αλυσίδα της τέχνης. Από τον Χατζιδάκι, εμένα και μέχρι τον Χαρούλη, μια αδιάσπαστη αλυσίδα μικρών και μεγάλων κρίκων. Που αλλού υπάρχει στην Ευρώπη όμοια;
8) Έχετε ασχοληθεί με όλα σχεδόν τα είδη της μουσικής, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, πειραματική μουσική, ηλεκτρονική μουσική, μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο και κύκλους τραγουδιών. Με αυτό που έχετε ασχοληθεί λιγότερο είναι το λαϊκό τραγούδι. Παρόλα αυτά πολύ μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες είναι το "Ερωτικό" και η "Ρόζα" δύο κατ' εξοχήν λαϊκά τραγούδια. Τι εξήγηση δίνετε σε αυτό;
Είναι συγκλονιστικό που μου το ρωτάτε αυτό, καθώς σήμερα κιόλας είχα αυτή την κουβέντα και κανόνισα δύο συναυλίες στο Παλλάς με τίτλο «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι» και υπότιτλο "Τα λαϊκά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου". Θα τραγουδάει ο Μητσιάς από τη γενιά μου και από την επόμενη γενιά ο Μπάσης και ο Κότσιρας. Τα τραγούδια τα λαϊκά που έχω γράψει είναι πάνω από 60, που σημαίνει ότι θα μπορούσαν να προκύψουν έως και πέντε καθαρόαιμοι δίσκοι, απλά δεν έχουν γίνει όλα πανεθνικά, θα έλεγα, όπως είναι η Ρόζα που προαναφέρατε.
Μπορώ να πω ότι στην πραγματικότητα το περίεργο είναι που έγραψα έστω και αυτά τα λαϊκά κομμάτια και όχι ότι δεν έκανα παραπάνω. Όταν κάποιος ξεκινάει να γράφει πειραματική και εναλλακτική μουσική, από όπερα και συμφωνική έως τζαζ και ροκ με ιδιαίτερα προχωρημένη μουσική φόρμα, ήταν έκπληξη ξαφνικά να μπορεί να γράψει όχι απλά ένα λαϊκό τραγούδι, αλλά ένα μεγάλο εθνικό σουξέ. Συζητώντας το με τον Χατζιδάκι και διερωτώμενος πως εγώ έγραψα την Πυρόγα, μου απάντησε αποστομωτικά πως είναι πολύ φυσικό και πως μόνο οι outsiders μπορούν σήμερα να γράψουν καλό λαϊκό τραγούδι. Αν είσαι ένας καθαρά λαϊκός άνθρωπος δε θα μπορούσες να ανανεώσεις το ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Απόδειξη της ιδιομορφίας αυτής είναι ότι και τα δύο αυτά μεγάλα τραγούδια έχουν μια ξεχωριστή φόρμα, δεν έχουν δηλαδή ρεφρέν. Μου έλεγε ο φίλος μου Οδυσσέας Ιωάννου πως με αυτά τα δυο έριξα έξω όλα τα marketing plans των δισκογραφικών εταιριών που δεν πίστευαν ποτέ πως θα πετύχουν αυτά τα κομμάτια. Πάνω από όλα πάντως, είτε στα λαϊκά, είτε στα έντεχνα κομμάτια που έχω γράψει, κυρίαρχο ρόλο παίζει το κείμενο και ο στίχος και πάντα προσπαθώ να ενταχθώ εγώ στο ποίημα και όχι να εντάξω το ποίημα στον δικό μου τρόπο. Για αυτό το λόγο η μουσική μου διαφέρει τόσο όσο διαφέρουν και τα κείμενα που αποφασίζω να μελοποιήσω.
9) Μας συστήσατε κατά καιρούς εξαιρετικούς ερμηνευτές, από τη Μαρία Δημητριάδη, τον Γιάννη Κούτρα και την Τζούλι Μασίνο, μέχρι πρόσφατα την πολύ αξιόλογη Ρίτα Αντωνοπούλου. Πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι να δουλεύετε με νέους καλλιτέχνες;
Επειδή πάντα είχα να ασχοληθώ με πολλούς διαφορετικούς τομείς όχι μόνο σε σχέση με την μουσική αλλά και με την πολιτιστική διαχείριση, δεν είχα αρκετό χρόνο να ασχοληθώ με το τραγούδι, οπότε τώρα που έχω τον απαιτούμενο χρόνο και ασχολούμαι, είναι μεγάλη μου χαρά, γιατί είναι σαν να πλάθεις κάτι από την αρχή. Με τη Ρίτα Αντωνοπούλου, που συνεργάζομαι τα τελευταία έξι χρόνια, το νιώθω αυτό. Προσπαθούμε μαζί να βρούμε τον προνομιακό της χώρο, σαν τραγουδίστρια και αυτό που μας κάνει να ταιριάζουμε είναι πως ευτυχώς εγώ έχω ένα αρκετά ευρύ φάσμα στη μουσική δημιουργία και εκείνη είναι από τις πιο total τραγουδίστριες της ελληνικής σκηνής, με την έννοια ότι μπορεί να τραγουδήσει πολλά διαφορετικά είδη με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, αλλά πάντα άρτια! Μας λείπουν τέτοιες τραγουδίστριες στην Ελλάδα και όχι τόσο χαρακτηριστικά όπως η τσαχπινιά και η μαγκιά. Ούτε η ροκιά μας λείπει, ούτε οι τραγουδοποιοί μας λείπουν. Αυτό που μας λείπει είναι μια Ute Lemper της Ελλάδας!
10) Φέτος εμφανιστήκατε με τη Μαρία Φαραντούρη και τη Ρίτα Αντωνοπούλου. Με τη Φαραντούρη σας συνδέει μεγάλη φιλία από την δεκαετία του 60, αν δεν απατώμαι από το 1964 όταν συμμετείχατε, ως μουσικός στα Νέγρικα του Μάνου Λοΐζου με ερμηνεύτρια τη Φαραντούρη. Η Αντωνοπούλου είναι δικό σας μουσικό δημιούργημα και μια πολλά υποσχόμενη ερμηνεύτρια. Υπάρχει η σκέψη να συνεργαστείτε σε μια καινούργια σας δουλειά με τη Φαραντούρη ή την Αντωνοπούλου ή γιατί όχι και με τις δύο μαζί;
Δισκογραφικά τα πράγματα είναι δύσκολα, ακόμα και πριν από την κρίση, οπότε δε μπορούμε να πούμε για κάποια τέτοια συνεργασία, αλλά όσον αφορά τη Ρίτα, έχουμε προγραμματισμένες συναυλίες μέχρι τον Μάιο τουλάχιστον. Ως εκ τούτου δε μπορώ να προβλέψω για τον επόμενο χρόνο, όμως με τη Μαρία έχουμε μια ιδέα να αναβιώσουμε κάποια κομμάτια του μεσοπολέμου και αναμένουμε να δούμε πως και πότε θα μπορέσει να συμβεί αυτό.
11) Μια τελευταία ερώτηση, προσωπική, αν μας επιτρέπεται, μιας και είναι και το σήμα κατατεθέν σας... Πόσες πίπες έχετε; Γιατί βλέπουμε μια μεγάλη συλλογή πίσω σας.
Δε βλέπεις τίποτα! Και δεν είναι συλλογή! (γέλια)
Ειλικρινά, έχω περίπου 150 και αυτό όχι επειδή τις συλλέγω, αλλά επειδή κάνω πολλά γεμίσματα. Προς ενημέρωσή σας λοιπόν, το θέμα της ποσότητας είναι χρηστικό και όχι συλλεκτικό, καθώς μετά από πολλά γεμίσματα μια πίπα θέλει δέκα μέρες ξεκούραση για να μην τρυπήσει και αχρηστευθεί.
Σχετικό θέμα