Το πιο ευχάριστο σε αυτή τη συναυλία ήταν ο κόσμος. Νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που ο κόσμος γνώριζε και τραγουδούσε τα τραγούδια, κι όχι μόνο όταν μας το ζητούσε ο Neil Tennant. Είχε κέφι, παλμό και ιδρωτίλα!!!
Το show ήταν άκρως επαγγελματικό και φαντασμαγορικό, το ζωντανό σκηνικό με τους κύβους, που άλλαζε από ενότητα σε ενότητα ή από τραγούδι σε τραγούδι κάποιες φορές, σε έκανε να ντρέπεσαι για τις εγχώριες παραγωγές, κι εξυπηρετούσε με μαγικό τρόπο τη μουσική.
Οι χορευτές (2α φωνητικά) ήταν άψογοι, κεφάτοι, ζωντανοί, δυναμικοί και μετέδιδαν την ενέργεια τους στην αρένα.
Ο χώρος του Metropolitan Expo, είναι μακρόστενος. Δεν είμαι σίγουρος πως εξυπηρετεί τέτοιες μεγάλες συναυλίες. Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός και φαντάζομαι πως εξαρτάται από το που καθόσουν. Το ίδιο ισχύει και για την οπτική επαφή που θα μπορούσες να έχεις με τη σκηνή, γιατί αν ήρθες αργά τότε μάλλον δε θα είχες καμία τύχη (γιατί εγώ ήμουν εκεί λίγο μετά τις 7, που σημαίνει πως καθάριζα τα high shoes του Neil και δε μπορώ να κρίνω τι έγινε και στις ουρές που δημιουργήθηκαν αργότερα στα ταμεία).
Ο Tasman - Τάσος Παπασταμού (το βιολί των Closer), που άνοιξε τη συναυλία, θεωρώ πως δεν ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή, γιατί ο κόσμος όπως είπαμε είχε αρκετά ανεβασμένη διάθεση από νωρίς, και μάλλον οι «δύσκολες» ηλεκτρονικές λούπες, με τη ρομαντική διάθεση του ηλεκτρικού βιολιού και μαντολίνου, και την εκπληκτική φωνή του τραγουδιστή (ας με βοηθήσει κάποιος), δεν κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Πέρα από αυτό όμως μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια ενδιαφέρουσα δουλειά που θέλει περισσότερα εσωτερικά ακούσματα.
Ααα…να σας θυμίσω πως ήταν κι οι Pet Shop Boys εκεί. Θα μπορούσα να πω μόνο ένα μπράβο και να σταματήσει εδώ το θέμα. Θεωρώ πως είναι «τρομακτική» η σοφία τους. Ο τρόπος που συμμετείχαν σε αυτό το τέλεια οργανωμένο πανηγύρι, ήταν εκπληκτικός. Ακομπλεξάριστοι, άμεσοι, με πονηρά χαμόγελα και ματιές, με στυλ και τσαχπινιά, ήταν απλά τα Boys που τόσο αγαπάμε.
Άνοιξαν με το Heart κι αμέσως σε τοποθέτησαν εκεί που ήθελαν-δηλαδή στο κέφι-ενώ είναι σίγουρο πως όλα τα γκρουπ του κόσμου θα επέλεγαν να ξεκινήσουν με κάποιο τραγούδι από το τελευταίο cd τους (Yes). Η εναλλαγή μεγάλων επιτυχιών, με τα νέα τους τραγούδια, αλλά και με b-sides (Do I have to) ή επιλεγμένα τραγούδια από τα χρόνια τα παλιά (Two Divided be zero, Why don’t we live together?, King’s Cross), ο τρόπος που ένωσαν Coldplay-Viva La Vida, με μυρωδιά από Domino Dancing (ναι αυτό μας έλειψε, θεωρώ πως είναι η μόνη παρασπονδία), ήταν απλά αριστοτεχνική.
Αλλά πάνω από όλα ήταν τα ίδια τα τραγούδια. Αυτοί οι pop ύμνοι που σε κάνουν να θυμάσαι, να χορεύεις, να σκέφτεσαι, να γελάς…κι ο κόσμος αυτό έκανε όλη την ώρα. We are the Pet Shop Boys ( Atina eykaristo!!! Atina ti kaneis???)
Το show ήταν άκρως επαγγελματικό και φαντασμαγορικό, το ζωντανό σκηνικό με τους κύβους, που άλλαζε από ενότητα σε ενότητα ή από τραγούδι σε τραγούδι κάποιες φορές, σε έκανε να ντρέπεσαι για τις εγχώριες παραγωγές, κι εξυπηρετούσε με μαγικό τρόπο τη μουσική.
Οι χορευτές (2α φωνητικά) ήταν άψογοι, κεφάτοι, ζωντανοί, δυναμικοί και μετέδιδαν την ενέργεια τους στην αρένα.
Ο χώρος του Metropolitan Expo, είναι μακρόστενος. Δεν είμαι σίγουρος πως εξυπηρετεί τέτοιες μεγάλες συναυλίες. Ο ήχος δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός και φαντάζομαι πως εξαρτάται από το που καθόσουν. Το ίδιο ισχύει και για την οπτική επαφή που θα μπορούσες να έχεις με τη σκηνή, γιατί αν ήρθες αργά τότε μάλλον δε θα είχες καμία τύχη (γιατί εγώ ήμουν εκεί λίγο μετά τις 7, που σημαίνει πως καθάριζα τα high shoes του Neil και δε μπορώ να κρίνω τι έγινε και στις ουρές που δημιουργήθηκαν αργότερα στα ταμεία).Ο Tasman - Τάσος Παπασταμού (το βιολί των Closer), που άνοιξε τη συναυλία, θεωρώ πως δεν ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή, γιατί ο κόσμος όπως είπαμε είχε αρκετά ανεβασμένη διάθεση από νωρίς, και μάλλον οι «δύσκολες» ηλεκτρονικές λούπες, με τη ρομαντική διάθεση του ηλεκτρικού βιολιού και μαντολίνου, και την εκπληκτική φωνή του τραγουδιστή (ας με βοηθήσει κάποιος), δεν κατάφεραν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Πέρα από αυτό όμως μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια ενδιαφέρουσα δουλειά που θέλει περισσότερα εσωτερικά ακούσματα.
Ααα…να σας θυμίσω πως ήταν κι οι Pet Shop Boys εκεί. Θα μπορούσα να πω μόνο ένα μπράβο και να σταματήσει εδώ το θέμα. Θεωρώ πως είναι «τρομακτική» η σοφία τους. Ο τρόπος που συμμετείχαν σε αυτό το τέλεια οργανωμένο πανηγύρι, ήταν εκπληκτικός. Ακομπλεξάριστοι, άμεσοι, με πονηρά χαμόγελα και ματιές, με στυλ και τσαχπινιά, ήταν απλά τα Boys που τόσο αγαπάμε.
Άνοιξαν με το Heart κι αμέσως σε τοποθέτησαν εκεί που ήθελαν-δηλαδή στο κέφι-ενώ είναι σίγουρο πως όλα τα γκρουπ του κόσμου θα επέλεγαν να ξεκινήσουν με κάποιο τραγούδι από το τελευταίο cd τους (Yes). Η εναλλαγή μεγάλων επιτυχιών, με τα νέα τους τραγούδια, αλλά και με b-sides (Do I have to) ή επιλεγμένα τραγούδια από τα χρόνια τα παλιά (Two Divided be zero, Why don’t we live together?, King’s Cross), ο τρόπος που ένωσαν Coldplay-Viva La Vida, με μυρωδιά από Domino Dancing (ναι αυτό μας έλειψε, θεωρώ πως είναι η μόνη παρασπονδία), ήταν απλά αριστοτεχνική. Αλλά πάνω από όλα ήταν τα ίδια τα τραγούδια. Αυτοί οι pop ύμνοι που σε κάνουν να θυμάσαι, να χορεύεις, να σκέφτεσαι, να γελάς…κι ο κόσμος αυτό έκανε όλη την ώρα. We are the Pet Shop Boys ( Atina eykaristo!!! Atina ti kaneis???)
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Βασίλη Γρίβα.
video by SmallTimeShotAway