Ο Απόστολος Καλτσάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λαμία, όπου και ξεκίνησε μουσικές σπουδές από μικρή ηλικία. Υπήρξε μαθητής του Γιώργου Φακανά στο ηλεκτρικό μπάσο ενώ παράλληλα αποφοίτησε από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στην πορεία έγραψε και ενορχήστρωσε για θεατρικές παραστάσεις, υπήρξε μέλος του γκρουπ Υπόγεια Ρεύματα για εννέα χρόνια, δίδαξε σε σεμινάρια στιχουργικής μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη και συνεργάστηκε με πλήθος καλλιτεχνών (Απόστολος Ρίζος, Άνεμος, Τρίφωνο, Carousel κ.ά).Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει τη μουσική για τα τραγούδια του Στρατή Πασχάλη από το παραμύθι Το Ασημένιο Ρομποτάκι Με Το Κόκκινο Φωτάκι (Μεταίχμιο, 2005), το άλμπουμ Μυθοτοπία (Παρουσία, 2010), με συμμετοχές των Θάνου Μικρούτσικου, Χρήστου Θηβαίου, Πάνου Μουζουράκη και Μάρθας Φριντζήλα, καθώς και τον ολοκαίνουριο δίσκο Μικρόγειος, που κυκλοφορεί τώρα από της Protasis, με συμμετέχοντες τους Σοφία Κουρτίδου, Αδριανό Νόνη, Γιάννη Κούτρα και Εύα Βόγλη.
Με αυτή την τελευταία κυκλοφορία ως αφορμή, έχουμε σήμερα τη χαρά και την τιμή να φιλοξενούμε την λίστα με τα αγαπημένα άλμπουμ του Απόστολου Καλτσά, την οποία ο ίδιος σχολιάζει διεξοδικώς παρακάτω:
1. Misplaced Childhood - Marillion (1985)
Με διαφορά ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλον. Ένα μνημειώδες concept άλμπουμ, μια υπέροχη ροκ σουίτα όπου οι λυρικές μελωδίες και τα ατμοσφαιρικά πιανιστικά μέρη εναλλάσσονται με δυναμικά κιθαριστικά περάσματα και progressive πολυρυθμίες. Κι όλα αυτά με άξονα την αφήγηση μιας σκοτεινής ιστορίας από τον εκκεντρικό Fish, του οποίου οι στίχοι ώρες ώρες αγγίζουν την αληθινή Ποίηση. Όλη η αφομοιωμένη γραφή των Pink Floyd, Genesis και Van der Graaf Generator βρίσκει, κατά τη γνώμη μου, την ολοκλήρωσή της σ' αυτό τον δίσκο.
2. Μέρες Αδέσποτες - Συνήθεις Ύποπτοι (1995)
Μια απ' τις κορυφαίες στιγμές του έντεχνου ελληνικού τραγουδιού. Περίτεχνες αλλά στέρεες μελωδίες και αρμονίες που δεν υποπίπτουν ούτε στιγμή στο κοινότοπο και το κλισέ υφαίνουν ένα τέλειο υπόστρωμα για να δικαιωθούν τα δυνατά, πυκνά κείμενα του Χρήστου Θηβαίου. Και, βεβαίως, οι ευφάνταστες ενορχηστρώσεις του Αλέκου Βασιλάτου, γεμάτες νεύρο, χρώματα και υψηλό γούστο κάνουν αυτό τον δίσκο έναν απ' τους αγαπημένους μου.
3. Cowboys From Hell - Pantera (1990)
Παρόλο που η επαφή μου με το μέταλ έχει πλέον αραιώσει σημαντικά, αυτός είναι ένας δίσκος που ακόμα τσιτώνω τέρμα στα ηχεία είτε στις καλές μου είτε στις κακές μου και δε νομίζω ότι θα τον βαρεθώ όσο ζώ. Ποτέ ο ήχος δεν είχε τόση δύναμη και το παίξιμο μιας μπάντας δεν ήταν τόσο σφιχτό όσο στις παραγωγές των Pantera. Aλλά ειδικά αυτό το άλμπουμ περιέχει κιθαριστικά riffs που κυριολεκτικά με τρελαίνουν και με πετάνε σε ένα άλλο, εξώκοσμο ψυχοπνευματικό σύμπαν.
4. Τα Μπαράκια - Βαγγέλης Γερμανός (1981)
Ψιθυριστές εκ βαθέων εξομολογήσεις, τρυφερές μπαλάντες που εξερευνούν το αστικό τοπίο που μόλις αρχίζει να διαμορφώνεται εκείνο τον καιρό κι ο Βαγγέλης Γερμανός, διάφανος κι αφοπλιστικός, με την απαλή φωνή και τον γλυκό ήχο της κιθάρας του. Ένας για μένα αξεπέραστος τραγουδοποιός με γραφή πολύ προσωπική κι εύθραυστη, πολύ μακριά απ' τις πομπώδεις φωνασκίες και τη σοβαροφανή λαϊκομιζέρια που χαρακτηρίζουν εν πολλοίς την τραγουδοποιία από τη δεκαετία του '90 και μετά.
5. Gutter Ballet - Savatage (1989)
Ένα συμφωνικό μέταλ έπος που πατάει μια στο σκληρό ήχο και μια στην κλασική μουσική. Πολλοί το 'χουν κάνει αυτό θα μου πεις , αλλά όχι με αυτή την υπόγεια μελαγχολία και τη συνθετική ευρηματικότητα, τον ηχητικό όγκο και τον ακομπλεξάριστο λυρισμό των Savatage σ' αυτή τη δουλειά τους. Απ' τους δίσκους που έχουν στοιχειώσει την εφηβεία μου.
6. Εμπάργκο - Θάνος Μικρούτσικος (1982)Είναι κρίμα που ο θρίαμβος του Σταυρού Του Νότου επισκίασε άλλες, εκπληκτικές πρώιμες δουλειές του Θάνου Μικρούτσικου. Τώρα πια συνειδητοποιώ ότι το Εμπάργκο εμπεριέχει όλα αυτά τα στοιχεία που υποσυνείδητα κι εγώ θέλησα να χρησιμοποίησω στις δυο προσωπικές μου δουλειές, ασχέτως αν το πέτυχα ή όχι: είναι στυλιστικά πολυφασματικό και συνθετικά ποικίλο, συμμετέχουν πολλοί ερμηνευτές, οι ενορχηστρώσεις δεν είναι πρωτόλειες αλλά πολύ δουλεμένες και αδιαφορεί για κάθε κανόνα "εμπορικότητας". Απ' τους τελευταίους ελληνικούς δίσκους όπου τόσοι πολλοί τραγουδιστές καλούνται να υπηρετήσουν το όραμα ενός μόνου συνθέτη.
7. Τραπεζάκια Έξω - Διονύσης Σαββόπουλος (1983)
Απ' την πρώτη στιγμή κόλλησα με τα Τραπεζάκια Έξω. Ο κυρ Διονύσης, πιο ώριμος από ποτέ, κάνει έναν απολογισμό αλλά και προφητεύει τα μελλούμενα με αξιοθαύμαστη ευστοχία - και μάλλον εκνευριστική για όποιον νεότερο τραγουδοποιό θέλησε να εκφράσει κι αυτός τη συλλογική συνείδηση και την κοινωνική δυναμική του καιρού και της φάρας του... Πότε ατόφια δημώδης και πότε ροκ, πότε θυμόσοφος και πότε ποιητής, καταφέρνει μ' αυτό τον δίσκο να επηρεάσει γενιές Ελλήνων όσο ελάχιστοι δημιουργοί το πέτυχαν σ' αυτό τον τόπο.
8. Ζεστά Ποτά - Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας (1985)
Εντάξει, είναι ξεκάθαρο ότι είμαι παιδί των '80ς... Μόνο που ίσως να μπορούσα να τοποθετήσω οποιονδήποτε δίσκο των αδερφών Κατσιμίχα σ' αυτή τη λίστα. Γιατί πέρα απ' τους βιωματικούς στίχους τους που ακόμα κι αν ξανοίγονταν σε ποιητικά χωράφια είχαν πάντοτε πολύ υπαρκτό και συγκεκριμένο θέμα - πράγμα που πολύ εκτιμώ γιατί απεχθάνομαι την αφηρημένη αισθηματολογία - οι μελωδίες τους είναι πανέμορφες, καθαρές και αιμάτινες... Ποιος άλλος, αλήθεια, θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα τόσο ευαίσθητο και πρωτότυπο ως προς την οπτική του θέμα με τέτοια μαστοριά και τρυφερότητα όπως οι Κατσιμιχαίοι στα "Κορίτσια Της Συγγνώμης";
9. Μυθολογία - Μάνος Χατζιδάκις (1965)
Δε θα μπορούσα να μη συμπεριλάβω κάποιο δίσκο του Χατζιδάκι, προτίμησα τη Μυθολογία γιατί είναι μια απ' τις πιο ευτυχείς συνεργασίες του με τον Νίκο Γκάτσο. Μια πραγματική μυθοποιία γεμάτη ιστορίες, εικόνες, συναισθήματα, μυρωδιές και ήχους, με αφηγητή την άγουρη αλλά ανόθευτη φωνή του Γιώργου Ρωμανού. Μελωδίες απ' αυτές που στο άκουσμά τους νιώθει κανείς να εξευγενίζεται, να γίνεται καλύτερος άνθρωπος, έτσι, σχεδόν ως δια μαγείας...
10. Blues Alive - Gary Moore (1993)
Πολλοί είναι οι δεξιοτέχνες μουσικοί που θαυμάζω αλλά ο Γκάρυ είναι αυτός που με γοήτευε περισσότερο από μικρό παιδί. Ήταν αυτός ο αλήτικος, βρώμικος ήχος της Les Paul που απελευθέρωνε τεράστια φορτία ενέργειας και πάθους, η ικανότητά του να ελίσσεται με απίστευτη ευχέρεια σε πολλά διαφορετικά μουσικά στυλ, η δική του ιρλανδέζικη εκδοχή της μεσογειακότητας, του έντονου συναισθήματος και της αμεσότητας. Επιπλέον, είναι αυτός που με τη στροφή του στα μπλουζ "ανάγκασε" πολλά παιδιά εκείνα τα χρόνια να προσέξουμε αυτή την άγνωστη για μας μέχρι τότε μουσική κι έτσι έγινε το διαβατήριό μας να ψαχτούμε με συγγενικές μουσικές όπως η τζαζ και η fusion. Η τάση του να πειραματίζεται κάθε φορά και να μην επαναπαύεται παραμένει για μένα πρότυπο δημιουργικής πορείας. Μας λείπει πολύ.
Σχετικό θέμα