Οι Mechanimal σχηματίστηκαν το 2011, μέσα στο φορτισμένο κλίμα των ταραχών που συγκλόνιζαν τότε την Αθήνα. Εμπνευστής τους είναι ο Γιάννης Παπαϊωάννου (συνθετητές, πλήκτρα), ένας από τους πρωτοπόρους της ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής (Rehearsed Dreams, Raw, Elfish Records, ION), ενώ η σύνθεσή τους αυτή τη στιγμή περιλαμβάνει επίσης τους Freddie F. (φωνή), Κώστα Ματιάτο (κιθάρα στη θέση του αποχωρήσαντα Τάσου Νικογιάννη) και Αγγελική Βρεττού (βίντεο).
Η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των Mechanimal έγινε το 2012 με το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ (ένα από τα καλύτερα της εγχώριας δισκογραφίας για εκείνη τη χρονιά) ενώ ακολούθησαν φέτος το επτάινστο σινγκλ Obscure και το ολόφρεσκο δεύτερο άλμπουμ τους Secret Science. Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, ο Γιάννης Παπαϊωάννου διαλέγει και σχολιάζει παρακάτω 10 αγαπημένα του ελληνικά τραγούδια.
1. Μια Φορά Θυμάμαι - Αρλέτα
(Γιάννης Σπανός-Γιώργος Παπαστεφάνου)
Ευαίσθητη, διαχρονική και αξεπέραστη η φωνή της μεγάλης δασκάλας. Ο πρώτος της δίσκος αποτελεί ένα διαμάντι μεγίστης αξίας και σημασίας, όχι μόνο για την ελληνική δισκογραφία, αλλά και για την παγκόσμια φολκ σκηνή. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλη φωνή που να μπορεί να ντύσει, όπως η δική της, τη γλύκα της απόλυτης ησυχίας.
2. Τα Παιδιά Κάτω Στον Κάμπο - Μαρία Κάτηρα
(Μάνος Χατζιδάκις)
Από το soundtrack του Sweet Movie στη νυχτερινή κι ωμή εκτέλεση με την Μαρία Κατήρα στη φωνή και όχι στην αγγελική με την παιδική χορωδία. Έχοντας στο μυαλό μου διάφορες σκηνές του έργου σε συνδυασμό με τη μουσική και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο ερωτικό παιχνίδι μεταξύ της εικόνας, των συμβόλων και της μουσικής.
3. Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη - Δημήτρης Πουλικάκος & Eξαδάκτυλος
(Δημήτρης Πουλικάκος)
Αρχές της δεκαετίας του '70 και ανάμεσα στις ρωγμές των κομματιών του αθηναϊκού τσιμέντου φυτρώνει ένας κήπος με μικρά οπωροφόρα όπου εκεί παίζει μουσική ένα σπουδαίο συγκρότημα, και απαγγέλλει ποίηση ένας μεγάλος ροκ σουρεαλιστής. Πληγωμένο κομμάτι από την λογοκρισία της χούντας, βρήκε το δρόμο του στη δισκογραφία το 1976, όταν οι ελληνικές δισκογραφικές άρχισαν να ανακαλύπτουν την ελληνική ροκ φλέβα.
4. Μου 'Πες Θα Φύγω - Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα
(Παύλος Σιδηρόπουλος)
Ο πρώτος ελληνικός ροκ δίσκος που αγόρασα μόνος μου. Του Πουλικάκου τον είχε ήδη ο μεγάλος μου αδερφός.
5. Στον Παγασητικό - Χειμερινοί Κολυμβητές
(Αργύρης Μπακιρτζής)
Μαζί με όλα τα punk που άκουγα στα νιάτα μου, ένας φίλος της αδερφής μου, αρχιτέκτονας, μου έδωσε να ακούσω την πρώτη κασέτα των Χειμερινών Κολυμβητών, και παρότι αντιστεκόμουν σθεναρά στις ρεμπέτικες αναβιώσεις και κομπανίες κάθε είδους, θυμάμαι ότι δεν μπόρεσα να μην αφεθώ στους στίχους του Αργύρη Μπακιρτζή και να αγαπήσω αυτό το τραγούδι για πάντα.
6. Μια Άσκηση Φυσικής Άλυτη - Λένα Πλάτωνος
(Λένα Πλάτωνος)
Μόνο οι πνευματικά στερημένοι δεν μπορούν να δουν το μεγαλείο που κρύβεται στον ηχητικό κορμό αυτού του κομματιού, στους προφητικούς στίχους ενός μεγάλου ψυχικού κόσμου, εκεί όπου οι επιφάνειες τέμνονται, γεννιούνται εικόνες (οικείες πια σε όλους) και αρχίζει να διακρίνεται ένα νέο είδος μιας σταθερής πραγματικότητας στο ελληνικό τραγούδι.
7. Ταξιδιάρα Ψυχή - Τρύπες
(Τρύπες)
Τραγούδι σύμβολο των αχαλίνωτων σπιτικών πάρτι. Παρότι δεν με τρελαίνει η χροιά της φωνής του, υποκλίνομαι στους στίχους του και την ποίησή του. Επίσης, εδώ στο πρώτο τους άλμπουμ υπάρχει μια punk διάθεση (την οποία φρέναραν σταδιακά στη συνέχεια) και ίσως γι' αυτό ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα με κομμένη την ανάσα.
8. Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο - Στέρεο Νόβα
(Στέρεο Νόβα)
Μια απροσδόκητη έκπληξη, μια πρώτη, ξαφνική και απίστευτα αληθινή πρόταση, μια προσπάθεια που έκρυβε πολύ μεγάλη δύναμη σε μια περίεργη και μεταβατική εποχή. Άνοιξαν νέους ορίζοντες και φανέρωσαν νέες προοπτικές στην ηχητική γεωμετρία του ελληνικού τραγουδιού.
9. Όχι Πια Έρωτες - Κόρε.Ύδρο
(Κόρε.Ύδρο)
Κατά μια έννοια, παραμένει για μένα ένα παράξενο ηχητικό ντοκιμαντέρ για τον ερωτικό θάνατο, εκπληκτικά κομψό και ταυτόχρονα διεστραμμένο.
10. Αττική Βικτώρια - Οδός 55
(Οδός 55)
Ένα φωτόγραμμα της σύγχρονης ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής, όπου η χορογραφία των ήχων και των λέξεων σχεδιάζει ένα απίστευτο κρυπτογράφημα για την αθηναϊκή αστική παράνοια. Σε ένα άλλο επίπεδο, πολύ πιο πάνω από το οικείο μουσικό περιβάλλον της ανεξάρτητης σκηνής. Εκεί όπου η χωροχρονική αξία τους ξεπερνάει ακόμα και την όποια "μόδα" του ονόματός τους.
Η πρώτη δισκογραφική εμφάνιση των Mechanimal έγινε το 2012 με το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ (ένα από τα καλύτερα της εγχώριας δισκογραφίας για εκείνη τη χρονιά) ενώ ακολούθησαν φέτος το επτάινστο σινγκλ Obscure και το ολόφρεσκο δεύτερο άλμπουμ τους Secret Science. Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, ο Γιάννης Παπαϊωάννου διαλέγει και σχολιάζει παρακάτω 10 αγαπημένα του ελληνικά τραγούδια.
1. Μια Φορά Θυμάμαι - Αρλέτα
(Γιάννης Σπανός-Γιώργος Παπαστεφάνου)
Ευαίσθητη, διαχρονική και αξεπέραστη η φωνή της μεγάλης δασκάλας. Ο πρώτος της δίσκος αποτελεί ένα διαμάντι μεγίστης αξίας και σημασίας, όχι μόνο για την ελληνική δισκογραφία, αλλά και για την παγκόσμια φολκ σκηνή. Δεν μπορώ να φανταστώ άλλη φωνή που να μπορεί να ντύσει, όπως η δική της, τη γλύκα της απόλυτης ησυχίας.
2. Τα Παιδιά Κάτω Στον Κάμπο - Μαρία Κάτηρα
(Μάνος Χατζιδάκις)
Από το soundtrack του Sweet Movie στη νυχτερινή κι ωμή εκτέλεση με την Μαρία Κατήρα στη φωνή και όχι στην αγγελική με την παιδική χορωδία. Έχοντας στο μυαλό μου διάφορες σκηνές του έργου σε συνδυασμό με τη μουσική και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο ερωτικό παιχνίδι μεταξύ της εικόνας, των συμβόλων και της μουσικής.
3. Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη - Δημήτρης Πουλικάκος & Eξαδάκτυλος
(Δημήτρης Πουλικάκος)
Αρχές της δεκαετίας του '70 και ανάμεσα στις ρωγμές των κομματιών του αθηναϊκού τσιμέντου φυτρώνει ένας κήπος με μικρά οπωροφόρα όπου εκεί παίζει μουσική ένα σπουδαίο συγκρότημα, και απαγγέλλει ποίηση ένας μεγάλος ροκ σουρεαλιστής. Πληγωμένο κομμάτι από την λογοκρισία της χούντας, βρήκε το δρόμο του στη δισκογραφία το 1976, όταν οι ελληνικές δισκογραφικές άρχισαν να ανακαλύπτουν την ελληνική ροκ φλέβα.
4. Μου 'Πες Θα Φύγω - Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα
(Παύλος Σιδηρόπουλος)
Ο πρώτος ελληνικός ροκ δίσκος που αγόρασα μόνος μου. Του Πουλικάκου τον είχε ήδη ο μεγάλος μου αδερφός.
5. Στον Παγασητικό - Χειμερινοί Κολυμβητές
(Αργύρης Μπακιρτζής)
Μαζί με όλα τα punk που άκουγα στα νιάτα μου, ένας φίλος της αδερφής μου, αρχιτέκτονας, μου έδωσε να ακούσω την πρώτη κασέτα των Χειμερινών Κολυμβητών, και παρότι αντιστεκόμουν σθεναρά στις ρεμπέτικες αναβιώσεις και κομπανίες κάθε είδους, θυμάμαι ότι δεν μπόρεσα να μην αφεθώ στους στίχους του Αργύρη Μπακιρτζή και να αγαπήσω αυτό το τραγούδι για πάντα.
6. Μια Άσκηση Φυσικής Άλυτη - Λένα Πλάτωνος
(Λένα Πλάτωνος)
Μόνο οι πνευματικά στερημένοι δεν μπορούν να δουν το μεγαλείο που κρύβεται στον ηχητικό κορμό αυτού του κομματιού, στους προφητικούς στίχους ενός μεγάλου ψυχικού κόσμου, εκεί όπου οι επιφάνειες τέμνονται, γεννιούνται εικόνες (οικείες πια σε όλους) και αρχίζει να διακρίνεται ένα νέο είδος μιας σταθερής πραγματικότητας στο ελληνικό τραγούδι.
7. Ταξιδιάρα Ψυχή - Τρύπες
(Τρύπες)
Τραγούδι σύμβολο των αχαλίνωτων σπιτικών πάρτι. Παρότι δεν με τρελαίνει η χροιά της φωνής του, υποκλίνομαι στους στίχους του και την ποίησή του. Επίσης, εδώ στο πρώτο τους άλμπουμ υπάρχει μια punk διάθεση (την οποία φρέναραν σταδιακά στη συνέχεια) και ίσως γι' αυτό ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα με κομμένη την ανάσα.
8. Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο - Στέρεο Νόβα
(Στέρεο Νόβα)
Μια απροσδόκητη έκπληξη, μια πρώτη, ξαφνική και απίστευτα αληθινή πρόταση, μια προσπάθεια που έκρυβε πολύ μεγάλη δύναμη σε μια περίεργη και μεταβατική εποχή. Άνοιξαν νέους ορίζοντες και φανέρωσαν νέες προοπτικές στην ηχητική γεωμετρία του ελληνικού τραγουδιού.
9. Όχι Πια Έρωτες - Κόρε.Ύδρο
(Κόρε.Ύδρο)
Κατά μια έννοια, παραμένει για μένα ένα παράξενο ηχητικό ντοκιμαντέρ για τον ερωτικό θάνατο, εκπληκτικά κομψό και ταυτόχρονα διεστραμμένο.
10. Αττική Βικτώρια - Οδός 55
(Οδός 55)
Ένα φωτόγραμμα της σύγχρονης ελληνικής ηλεκτρονικής σκηνής, όπου η χορογραφία των ήχων και των λέξεων σχεδιάζει ένα απίστευτο κρυπτογράφημα για την αθηναϊκή αστική παράνοια. Σε ένα άλλο επίπεδο, πολύ πιο πάνω από το οικείο μουσικό περιβάλλον της ανεξάρτητης σκηνής. Εκεί όπου η χωροχρονική αξία τους ξεπερνάει ακόμα και την όποια "μόδα" του ονόματός τους.