Οι φίλοι της μουσικής της Chan Marshall, πιο γνωστής βεβαίως ως Cat Power, γνώριζαν πολύ καλά -ακόμα και αν δεν είχαν βρεθεί στη μία και μοναδική της εμφάνιση στην Αθήνα πριν πολλά χρόνια στο Mo Better- ότι οι συναυλίες της είναι πάντα απρόβλεπτες και η επιτυχία τους ή όχι καθορίζεται από πολλούς παράγοντες, με κυριότερο τη μάχη που δίνει κάθε φορά η ίδια με την ανασφάλεια της πάνω στη σκηνή.
Θα περίμενε ίσως κάποιος ότι η ευρύτερη αναγνώριση του ταλέντου της αλλά και η εμπορική επιτυχία που ως ένα βαθμό έχει πετύχει (το Sun, η πιο πρόσφατη δουλειά της, είχε μπει στο Τοπ 10 του Billboard -η μοναδική κυκλοφορία στην ιστορία της ανεξάρτητης Matador που έχει πετύχει κάτι τέτοιο) θα της έδιναν την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται κάποιος όταν πρέπει να ανέβει στη σκηνή για να παρουσιάσει τη μουσική του.
Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν συμβαίνει, γεγονός που φάνηκε και από το πόσες φορές αισθάνθηκε την ανάγκη να μας ζητήσει συγνώμη κατά τη διάρκεια της συναυλίας για διάφορα, φανταστικά ή όχι, ατοπήματα και αναποδιές: τον ήχο της αίθουσας (σίγουρα το Fuzz δεν ήταν ο πιο κατάλληλος χώρος για μια τέτοια συναυλία, αλλά δυσκολεύομαι να αντιπροτείνω άλλη αίθουσα, κατάλληλης χωρητικότητας, στην Αθήνα), τον φωτισμό στο πιάνο, τον ήχο του πιάνου και των μόνιτορ, τα μικρόφωνα, τα μειονεκτήματα του ψηφιακού ήχου και της συμπίεσής του, ότι ξέχασε κάποιο στίχο ή της ξέφυγε μια νότα, ότι δεν θυμάται να παίξει κάποια τραγούδια που της ζητήθηκαν, ότι η ενέργειά της δεν φτάνει εκεί που θα ήθελε και πάει λέγοντας... Λίγο ακόμα και θα αναλάμβανε την ευθύνη και για το χρέος της ελληνικής οικονομίας (αφού κανείς μας δεν φταίει, μπορεί να φταίει η Cat Power!).
Σε πείσμα όμως της ανασφάλειας και των νευρώσεων που πάντα την ακολουθούν και τη στοιχειώνουν, πάνω και κάτω από τη σκηνή η Chan Marshal μάς έδειξε πραγματικά τι σημαίνει ειλικρινής και αμφίδρομη επικοινωνία με το κοινό σε μια συναυλία. Μπορεί οι σόλο εκτελέσεις των τραγουδιών της, πότε με την ηλεκτρική κιθάρα της και πότε με το πιάνο, να μην ήταν πάντα αυτό που θα έπρεπε να είναι από ακουστικής πλευράς, αλλά η προσπάθεια της να μεταφέρει με ειλικρινή τρόπο αυτό που αισθάνεται και να αγγίξει συναισθηματικά το κοινό της ήταν αναμφισβήτητη και συχνά συγκινητική, ακόμα και όταν δεν κατάφερνε στην εντέλεια αυτό που προσπαθούσε.
Το τέλος της βραδιάς, μετά από 2 ώρες και 45 λεπτά γεμάτα με τραγούδια από το μεγαλύτερο μέρος της εικοσάχρονης μουσικής της πορείας αλλά και διασκευές σε διάφορα αγαπημένα της, τη βρήκε να μοιράζει τριαντάφυλλα στο κοινό της και να απολογείται για άλλη μια φορά γιατί δεν αισθανόταν ότι κατάφερε να δώσει την ενέργεια και τη συναισθηματική δύναμη που θα ήθελε στην εμφάνισή της. Μας διηγήθηκε μάλιστα και την ιστορία για μια κακή κριτική που είχε δεχτεί σε μια από της πρώτες συναυλίες της, που οι φίλοι της πίστευαν ότι θα τη στεναχωρούσε. Εκείνη όμως την είχε θεωρήσει ως καλή κριτική γιατί έγραφε αυτό ακριβώς που πίστευε και η ίδια για την εμφάνισή της.
Χωρίς αμφιβολία, η Chan Marshall θα είναι πάντα ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού της, ό,τι και αν της λένε οι φίλοι της. Από τη μεριά μου, θα πω απλώς ότι μακάρι να ήταν πάντα τόσο «αποτυχημένες» οι συναυλίες που παρακολουθώ! Αν θέλω πιστές εκτελέσεις των τραγουδιών, μπορώ να κάτσω σπίτι και να ακούσω τους δίσκους μου. Όμως, η κατάθεση ψυχής επί σκηνής της Cat Power, παρόλα τα φαντάσματα που την κατατρέχουν, δεν νομίζω ότι έχει προηγούμενο σε άλλη συναυλία που θυμάμαι!
Στα θετικά αυτής της καθόλου συνηθισμένης συναυλιακής βραδιάς και η σόλο εμφάνιση της Nalyssa Green που με τη βοήθεια synthesizer, theremin και κιθάρας μας παρουσίασε τις pop noir μελωδίες της, ενώ, ανάμεσά τους, έπαιξε και μια αρκετά πιστή διασκευή στο Rid Of Me της PJ Harvey που, αν μη τι άλλο, της δίνει πόντους για το θάρρος της επιλογή της.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο, την Έφη Παύλου και το Mix Grill.
Μπορείτε να βρείτε το πλήρες φωτορεπορτάζ του Δημήτρη Δημόπουλου από την εμφάνιση της Cat Power εδώ.
Θα περίμενε ίσως κάποιος ότι η ευρύτερη αναγνώριση του ταλέντου της αλλά και η εμπορική επιτυχία που ως ένα βαθμό έχει πετύχει (το Sun, η πιο πρόσφατη δουλειά της, είχε μπει στο Τοπ 10 του Billboard -η μοναδική κυκλοφορία στην ιστορία της ανεξάρτητης Matador που έχει πετύχει κάτι τέτοιο) θα της έδιναν την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται κάποιος όταν πρέπει να ανέβει στη σκηνή για να παρουσιάσει τη μουσική του.
Κάτι τέτοιο σίγουρα δεν συμβαίνει, γεγονός που φάνηκε και από το πόσες φορές αισθάνθηκε την ανάγκη να μας ζητήσει συγνώμη κατά τη διάρκεια της συναυλίας για διάφορα, φανταστικά ή όχι, ατοπήματα και αναποδιές: τον ήχο της αίθουσας (σίγουρα το Fuzz δεν ήταν ο πιο κατάλληλος χώρος για μια τέτοια συναυλία, αλλά δυσκολεύομαι να αντιπροτείνω άλλη αίθουσα, κατάλληλης χωρητικότητας, στην Αθήνα), τον φωτισμό στο πιάνο, τον ήχο του πιάνου και των μόνιτορ, τα μικρόφωνα, τα μειονεκτήματα του ψηφιακού ήχου και της συμπίεσής του, ότι ξέχασε κάποιο στίχο ή της ξέφυγε μια νότα, ότι δεν θυμάται να παίξει κάποια τραγούδια που της ζητήθηκαν, ότι η ενέργειά της δεν φτάνει εκεί που θα ήθελε και πάει λέγοντας... Λίγο ακόμα και θα αναλάμβανε την ευθύνη και για το χρέος της ελληνικής οικονομίας (αφού κανείς μας δεν φταίει, μπορεί να φταίει η Cat Power!).
Σε πείσμα όμως της ανασφάλειας και των νευρώσεων που πάντα την ακολουθούν και τη στοιχειώνουν, πάνω και κάτω από τη σκηνή η Chan Marshal μάς έδειξε πραγματικά τι σημαίνει ειλικρινής και αμφίδρομη επικοινωνία με το κοινό σε μια συναυλία. Μπορεί οι σόλο εκτελέσεις των τραγουδιών της, πότε με την ηλεκτρική κιθάρα της και πότε με το πιάνο, να μην ήταν πάντα αυτό που θα έπρεπε να είναι από ακουστικής πλευράς, αλλά η προσπάθεια της να μεταφέρει με ειλικρινή τρόπο αυτό που αισθάνεται και να αγγίξει συναισθηματικά το κοινό της ήταν αναμφισβήτητη και συχνά συγκινητική, ακόμα και όταν δεν κατάφερνε στην εντέλεια αυτό που προσπαθούσε.
Το τέλος της βραδιάς, μετά από 2 ώρες και 45 λεπτά γεμάτα με τραγούδια από το μεγαλύτερο μέρος της εικοσάχρονης μουσικής της πορείας αλλά και διασκευές σε διάφορα αγαπημένα της, τη βρήκε να μοιράζει τριαντάφυλλα στο κοινό της και να απολογείται για άλλη μια φορά γιατί δεν αισθανόταν ότι κατάφερε να δώσει την ενέργεια και τη συναισθηματική δύναμη που θα ήθελε στην εμφάνισή της. Μας διηγήθηκε μάλιστα και την ιστορία για μια κακή κριτική που είχε δεχτεί σε μια από της πρώτες συναυλίες της, που οι φίλοι της πίστευαν ότι θα τη στεναχωρούσε. Εκείνη όμως την είχε θεωρήσει ως καλή κριτική γιατί έγραφε αυτό ακριβώς που πίστευε και η ίδια για την εμφάνισή της.
Χωρίς αμφιβολία, η Chan Marshall θα είναι πάντα ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού της, ό,τι και αν της λένε οι φίλοι της. Από τη μεριά μου, θα πω απλώς ότι μακάρι να ήταν πάντα τόσο «αποτυχημένες» οι συναυλίες που παρακολουθώ! Αν θέλω πιστές εκτελέσεις των τραγουδιών, μπορώ να κάτσω σπίτι και να ακούσω τους δίσκους μου. Όμως, η κατάθεση ψυχής επί σκηνής της Cat Power, παρόλα τα φαντάσματα που την κατατρέχουν, δεν νομίζω ότι έχει προηγούμενο σε άλλη συναυλία που θυμάμαι!
Στα θετικά αυτής της καθόλου συνηθισμένης συναυλιακής βραδιάς και η σόλο εμφάνιση της Nalyssa Green που με τη βοήθεια synthesizer, theremin και κιθάρας μας παρουσίασε τις pop noir μελωδίες της, ενώ, ανάμεσά τους, έπαιξε και μια αρκετά πιστή διασκευή στο Rid Of Me της PJ Harvey που, αν μη τι άλλο, της δίνει πόντους για το θάρρος της επιλογή της.
Cat Power - Paths of Victory / Maybe Not
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο, την Έφη Παύλου και το Mix Grill.
Μπορείτε να βρείτε το πλήρες φωτορεπορτάζ του Δημήτρη Δημόπουλου από την εμφάνιση της Cat Power εδώ.