Αποστόλης Αρμάγος - Ξένια Ροδοθεάτου: Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο, στη μουσική αλλά και γενικότερα

Ένα χρόνο (και κάτι) μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο τους (Το Η Του Ήλιου, 2013), ο συνθέτης Αποστόλης Αρμάγος και η ερμηνεύτρια Ξένια Ροδοθεάτου επιστρέφουν στη δισκογραφία με το άλμπουμ Απόσχιση. Με αυτή την αφορμή, και με κάποιες ζωντανές τους εμφανίσεις να πλησιάζουν – 6/2 στο Ροδάνι (Αγίου Γεωργίου 43Α, Χαλάνδρι) και 13/3 στο Zp87 (Ζωοδόχου Πηγής 87, Νεάπολη - Εξάρχεια) – οι δύο νέοι και ελπιδοφόροι καλλιτέχνες μιλούν στο Mix Grill εφ’ όλης της ύλης.

Αποστόλης Αρμάγος: Ο νέος μας δίσκος έχει τίτλο Απόσχιση, κυκλοφορεί 1,5 χρόνο περίπου μετά το EP που είχαμε φτιάξει, Το Η Του Ήλιου, το οποίο περιελάμβανε 5 κομμάτια. Είναι δηλαδή η πρώτη μας ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, με 9 κομμάτια. Κάποια από αυτά θα έμπαιναν στην πρώτη δουλειά, προϋπήρχε δηλαδή κάποιο υλικό, αλλά υπάρχουν και κάποια φρέσκα τραγούδια, που γράφτηκαν στην πορεία.

Α.Α.: Δεν μας ικανοποιούσε το αποτέλεσμα, στην ηχογράφηση και στην ενορχήστρωση. Οπότε αλλάξαμε κάποιες ιδέες, το ψάξαμε περισσότερο.

Α.Α.: Ναι. Συμμετέχουν εκτελεστικά ο Νίκος Ξύδης, ο Μιχάλης Καπηλίδης, ο Νίκος Παραουλάκης, ο Μιχάλης Καταχανάς, ο Νεοκλής Νεοφυτίδης, ο Δημήτρης 

Μούσουρας, ο Ανδρέας Νικόλης, ο Θεόδωρος Κουέλης, ο Δημήτρης Αρναούτης, ο Γιάννης Μπαϊρακτάρης, ο Τάσος Παπαστάμου.

Ξένια Ροδοθεάτου: Να πούμε ότι συμμετέχει στον δίσκο και ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης, λέμε μαζί ένα τραγούδι, το “Έρχεται Ξανά”, το οποίο έχει πολλά παραδοσιακά στοιχεία και η φωνή του Αλέξανδρου ταιριάζει πολύ.

Α.Α.: Σε αυτό το cd ήμασταν πιο οργανωμένοι, ξέραμε τι θέλαμε να πετύχουμε. Οι ενορχηστρώσεις κυρίως έγιναν από εμένα ενώ σε 3 κομμάτια, τα οποία ήταν να μπουν στο πρώτο άλμπουμ, έχει βοηθήσει ο Νίκος Ξύδης. Είπα σε κάποιους μουσικούς να αυτοσχεδιάσουν, όπως στον Νίκο Παραουλάκη που έπαιξε νέυ, αλλά προϋπήρχε η δομή και κάποια πράγματα, όπως τα βιολιά, ήταν γραμμένα σε παρτιτούρα. Υπήρχε οργάνωση δηλαδή, ήξερα από την αρχή τι ήθελα να πετύχω. Γιατί στο Η Του Ήλιου είχαμε φάει αρκετές ώρες χτίζοντας τα κομμάτια απ’ το μηδέν. Και οι ώρες του στούντιο έγραφαν...

Α.Α.: Κάποια κομμάτια τα ήξερε η Ξένια, τα δουλεύαμε καιρό. Να φανταστείς ότι στην πρώτη δουλειά, που κυκλοφόρησε το 2013, εμείς τα δουλεύαμε από το 2009. Και κάποια κομμάτια που προέκυψαν στην πορεία, τα προβάραμε.

Ξ.Ρ.: Λίγο-πολύ μόνη μου τα είπα, δεν υπήρχε καθοδήγηση. Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό δεν ξέρω... Γενικά, ό,τι έχουμε κάνει με τον Αποστόλη το δουλεύουμε μαζί. Δηλαδή, είναι μεν αυτός ο συνθέτης – και ο στιχουργός σε κάποια – αλλά συνεργαζόμαστε πολύ στενά: συζητάμε, ακούμε, δοκιμάζουμε, προτείνω ιδέες. Κάνουμε από κοινού κάποια πράγματα.

Α.Α.: Δεν είναι ότι έχω γράψει εγώ κάποια τραγούδια και απλά διαλέγω μια φωνή. Υπάρχει συνδημιουργία.

Ξ.Ρ.: Ο συγκεκριμένος τίτλος έχει να κάνει με μια πιο γενική σκέψη που είχαμε για τη δουλειά που κάνουμε. Τη λέξη «απόσχιση» την επιλέξαμε όταν διαβάζαμε ένα απόγευμα τη βιογραφία του ζωγράφου Gustav Klimt.

Α.Α.: Ο οποίος είχε ιδρύσει το 1897 ένα κίνημα, την Απόσχιση Της Βιέννης. Η ιδέα ήταν να αποσχιστούν από τα κινήματα της εποχής...

Ξ.Ρ.: ...και να ξεκινήσουν κάτι καινούργιο, διαφορετικό, να ξεφύγουν από τα παλιά και τα τετριμμένα. Και είπαμε ότι αυτό χρειαζόμαστε όλοι μας, στη μουσική αλλά και γενικότερα, σαν άνθρωποι.

Α.Α.: Μάς άγγιξε πάρα πολύ αυτό.

Ξ.Ρ.: Οπότε ο τίτλος συμβολίζει τη διάθεση για κάτι καινούργιο, για μια αλλαγή. Δεν έχει να κάνει με χωρισμό ή κάτι τέτοιο.

Α.Α.: Όχι, προϋπήρχε και ήθελα να βάλω αυτό τον τίτλο. Έχω πει ότι κάθε φορά που θα κάνω έναν δίσκο, πάντα θα υπάρχει ένα οργανικό κομμάτι. Στο Η Του Ήλιου, το θέμα υπήρχε από το 2004 και μετά μπήκε ο τίτλος. Έτσι έγινε και με το "Απόσχιση”, το θέμα το είχα γράψει δύο χρόνια πριν αλλά του ταίριαξε ο συγκεκριμένος τίτλος.

Ξ.Ρ.: Όχι ακριβώς.

Α.Α.: Είναι άστοχη αυτή η ταμπέλα. Είναι ουσιαστικά ένας όρος σε εισαγωγικά, για να συνεννοούμαστε. Έχουμε δηλώσει ότι δεν κατατάσσουμε τους εαυτούς μας σε αυτό το είδος αλλά τώρα βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς.

Ξ.Ρ.: Είναι ένας ορισμός: αυτοί που κάνουν κάτι που μοιάζει με αυτό που κάνουμε εμείς, θεωρούνται έντεχνοι.

A.A.: Εμένα με ρωτάνε, ας πούμε, «η μουσική σου σε τι στυλ είναι;» Δεν ξέρω τι να τους απαντήσω... Να αρχίσω να τους λέω ότι είναι και ροκ και ποπ και όλα αυτά που είπες πριν; Οπότε λέω “έντεχνο” και ξεμπερδεύω (γέλια). Πάντως ο τρόπος που πλασάρεται όλο αυτό είναι περισσότερο έντεχνος από το ίδιο το είδος της μουσικής. Ή αν ακούσεις κάποια λαϊκοπόπ τραγούδια ή άλλων ειδών, που ίσως δεν είναι του γούστου μας, μπορεί να βρεις ακόμα περισσότερα έντεχνα στοιχεία από ό,τι στο ίδιο το “έντεχνο”. Υπάρχουν, δηλαδή, καλά στοιχεία σε όλα τα είδη τραγουδιού, όπως υπάρχουν και πολλά άτεχνα στοιχεία σε κάποια “έντεχνα” τραγούδια.

Α.Α.: Τα παιδικά και εφηβικά ακούσματα είναι πολύ δυνατά. Το πρώτο μου όργανο ήταν το μπουζούκι, οπότε μελετούσα το λαϊκό ρεπερτόριο, αλλά ταυτόχρονα, από παρέες και ξαδέρφια, είχα hard rock ακούσματα, στα οποία επιστρέφω ακόμα και τώρα. Πέρασα και από ένα στάδιο metal στην εφηβεία, αν και έχω πολλές ελλείψεις από κλασικό rock και τέτοια πράγματα...  Όλα αυτά τα ακούσματα με έχουν βοηθήσει στο θέμα της ενορχήστρωσης. Θέλω να σταθώ στην ενορχήστρωση, είναι πολύ σημαντικό κομμάτι του αποτελέσματος. Μπορεί να μη σου αρέσει ο στίχος ή η μουσική σε ένα τραγούδι, αλλά με μια καλή ενορχήστρωση μπορεί αυτό να πλασαριστεί πολύ καλύτερα, να αναδειχθεί. Όλες οι παραπάνω επιρροές, λοιπόν, έχουν περισσότερο να κάνουν με την ενορχήστρωση, όχι με την σύνθεση.

Ξ.Ρ.: Μου αρέσει πολύ η Ελένη Βιτάλη, η Χάρις Αλεξίου... μου αρέσει επίσης πολύ ο Χρήστος Θηβαίος, ειδικά την εποχή με τους Συνήθεις Ύποπτους, ήμουν φαν. Και ξένοι καλλιτέχνες όπως Janis Joplin, Jeff Buckley, David Coverdale, Led Zeppelin... Γενικά ακούω διάφορα είδη.

Α.Α.: Αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει... Έχουμε ακουστικό σχήμα προς το παρόν. Έχουμε αποπειραθεί πολλές φορές να φτιάξουμε μια μπάντα. Αυτή την εποχή συνεργαζόμαστε με έναν κιθαρίστα, τον Αλέξανδρο Δερμάνη, και εμφανιζόμαστε ως τρίο.

Ξ.Ρ.: Είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις και να συντηρήσεις μια μπάντα σήμερα.

Ξ.Ρ.: Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα παιδιά που κάνουν το ίδιο πράγμα – ή καλύτερα την ίδια προσπάθεια – με εμάς.

Α.Α.: Πιστεύω ότι οι νέοι δημιουργοί είμαστε όλοι σχεδόν στην ίδια μοίρα.

Ξ.Ρ.: Είναι κάτι που μας ενώνει με άλλους δημιουργούς, κι ας έχουμε διαφορετικά στυλ.

Ξ.Ρ.: Είναι δύσκολα τα πράγματα και πιστεύω αυτό ισχύει για όλες τις τέχνες. Νομίζω ότι πρέπει να το αγαπάς και να έχεις το κουράγιο να αφιερώσεις χρόνο σε αυτό. Για να κάνεις έναν δίσκο χρειάζεσαι αρχικά κάποια χρήματα, τα οποία πρέπει να τα έχεις βάλει στην άκρη. Και αφού φτιάξεις ένα δισκάκι, πρέπει μόνος σου να προσπαθήσεις να το προωθήσεις. Έχουμε αφιερώσει πολλές ώρες, στέλνοντας δελτία τύπου και ψάχνοντας ραδιοφωνικούς σταθμούς – κυρίως ιντερνετικούς γιατί οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται. Γενικά, νιώθεις ότι τρως πόρτα από παντού. Υπάρχουν κάποιοι δημοσιογράφοι και σταθμοί που ενδιαφέρονται για το καινούργιο και μάς έχουν βοηθήσει αλλά από τα πιο μεγάλα μέσα δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον αν είσαι νέος και άγνωστος και δεν έχεις χρήματα να πληρώσεις για διαφήμιση.

Α.Α.: Είναι πολύ εύκολο να απογοητευτεί κανείς και να τα παρατήσει. Και όποιος το κάνει, θα τον καταλάβω απόλυτα.

Ξ.Ρ.: Μιλάμε με πολλά παιδιά που είναι στην ίδια θέση με εμάς, που θέλουν να ακουστεί η δουλειά τους και όλοι λένε τα ίδια. Πρέπει, νομίζω, να υπάρξει μια ανανέωση, να πάψει η ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων προσώπων.

Α.Α.: Πάντως, αφού ολοκληρωθεί το δημιουργικό κομμάτι και πάρουμε στα χέρια μας τον δίσκο, πρέπει να ασχοληθούμε με ένα σωρό άλλα πράγματα, που δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική. Να επικοινωνήσουμε τη μουσική μας είναι μια εντελώς διαφορετική διαδικασία. Όταν ήμουν έφηβος, άκουγα ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο και με άγγιζε, ήταν όλα πολύ αθώα. Μπαίνοντας, όμως, σε αυτό τον χώρο, σιγά-σιγά καταλαβαίνω ότι δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα.

Α.Α.: Εμένα όλο αυτό με έχει κουράσει πάρα πολύ, επειδή με αποσπά από το κομμάτι της σύνθεσης.

Ξ.Ρ.: Από την άλλη, υπάρχει το θετικό ότι κάνεις αυτό που γουστάρεις, χωρίς να έχεις κάποιον πάνω από το κεφάλι σου να σου λέει τι και πώς. Τώρα τα πάντα είναι στο δικό σου χέρι.

Α.Α.: Εμένα μου αρέσει το cd. Είναι άλλο πράγμα να έχεις κάτι χειροπιαστό. Μπορεί, βέβαια, κάποιοι να το θεωρούν ρετρολαγνεία.

Ξ.Ρ.: Βασικά, cd πλέον λίγοι αγοράζουν. Το τυπώνουμε, όμως, για να το έχουμε στα χέρια μας, ως αποτέλεσμα των κόπων μας, και για να το διαθέτουμε στα live μας. Είναι και κάτι σαν επαγγελματική κάρτα, το δίνεις για να μάθουν ποιος είσαι. Είναι κάτι ωραίο και πιο επίσημο από το να δίνεις απλά ένα ιντερνετικό link. 

Α.Α.: Εγώ πιστεύω ότι οι περισσότεροι το κάνουμε για να το πιάσουμε στα χέρια μας και να νιώσουμε μια ηθική ικανοποίηση.

Α.Α.: Ναι, δεν έχουμε υπογράψει συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας (γέλια). Εγώ έχω διάφορα πρότζεκτ στο μυαλό μου και έχω αρχίσει να δίνω τραγούδια και σε άλλες φωνές. Σκεφτόμαστε πάντως να κάνουμε άλλη μια δουλειά μαζί και μετά βλέπουμε.

Α.Α.: Έτυχε να παίξουμε μαζί σε μια ταβέρνα, όπου ένα βράδυ ήρθε η Ξένια ως αντικαταστάτρια μιας άλλης τραγουδίστριας. Παίξαμε, αρχίσαμε να κάνουμε παρέα κατά διαστήματα και κάποιες φορές συναντηθήκαμε για να φτιάξουμε κάποια ντέμο στην αποθήκη του σπιτιού μου. Το 2008 βγήκαμε για έναν καφέ και εκείνη μου πρότεινε να κάνουμε κάτι πιο σοβαρό δημιουργικά.

Ξ.Ρ.: Αποφασίσαμε τότε να κάνουμε ένα καλό ντέμο.

Α.Α.: Η Ξένια ήξερε τον Νίκο Ξύδη, στον οποίο πήγα τα κομμάτια που είχα κι εκείνος μου πρότεινε να κάνουμε μια κανονική παραγωγή.

Ξ.Ρ.: Στις 6 Φλεβάρη θα παίξουμε στο Ροδάνι, ένα μαγαζί στο Χαλάνδρι. Επίσης, στις 13 Μάρτη στο Zp87, στα Εξάρχεια, ενώ τον Απρίλιο σκεφτόμαστε να κάνουμε την παρουσίαση του νέου δίσκου.

Α.Α.: Έχω μια όπερα στα σκαριά. Είχε προκηρυχθεί από την Λυρική Σκηνή ένας διαγωνισμός για νέους δημιουργούς και κάθισα τότε και έγραψα μία όπερα σε λιμπρέτο του Γιάννη Φίλια. Θα ήθελα να την εκδώσω με κάποιο τρόπο.

* Φωτογραφίες: Δώρα Γιαννοπούλου

** Επισκεφτείτε τις ιστοσελίδες των δύο καλλιτεχνών:

Σχετικό θέμα

τραγούδια

Η Ξένια Ροδοθεάτου διασκευάζει το "Του Αιγαίου τα blues" του Κώστα Μπίγαλη