Η δεύτερη μέρα ήταν το ίδιο πλήρης με την πρώτη και ξεκίνησε και πάλι
νωρίς το απόγευμα. Αρκετός κόσμος είχε μαζευτεί ήδη από τις 15:30 που
εμφανίστηκαν οι Waxahatchee και λίγο αργότερα ο Perfume Genius με το
συγκρότημά του είχαν μια πολύ θετική υποδοχή απ’ τις λίγες εκατοντάδες
που βρίσκονταν στα πέριξ της κεντρικής σκηνής. Πιστεύω ήταν ευχάριστη
έκπληξη για τον ίδιο το γεγονός πως έχει ένα μικρό κοινό στην Ελλάδα που
ξέρει τα περισσότερα τραγούδια του. Από τα καλύτερα απογευματινά
συγκροτήματα του διημέρου ήταν οι Pow! που εμφανίστηκαν αμέσως μετά στη
σκηνή Republic.
Το Σάββατο είχε και δύο από τα πιο «βαριά» σε μουσική σχήματα, Liturgy και Electric Wizard. Όσο έπαιζαν οι πρώτοι στην κεντρική σκηνή, προτίμησα τους Pow! και τον Steve Gunn και δεν το μετάνιωσα. Οι Electric Wizard γκρέμισαν το main stage περίπου την ώρα που αρκετοί μαζεύτηκαν να δουν τον τελικό του Champion’s League με αρκετό αέρα, αλλά ευτυχώς όχι βροχή. Λόγω του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, είχα ανησυχίες για την ποδοσφαιρική παρέμβαση στο φεστιβάλ, αλλά εν τέλει ήταν απλά δύο μικρές οθόνες σε μια άκρη που δεν επηρέασαν την υπόλοιπη βραδιά. Όπως έπρεπε. Πίσω στη μουσική και νωρίτερα το απόγευμα ανακάλυψα τη νεαρή Ελβετίδα Verveine με samples και μικρόφωνο στο Tunnel Stage και χόρτασα τους εκρηκτικούς Thee Oh Sees στην κεντρική σκηνή, οι έπαιξαν λίγο παραπάνω απ’ το χρόνο τους και ήταν απ’ τις καλύτερες στιγμές του Σαββάτου.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Δημήτρη Δημόπουλο και το mixgrill.
Οι Acid Baby Jesus ήταν καλύτεροι απ’ την τελευταία φορά που τους είδα πριν μερικούς μήνες στη Θεσσαλονίκη, και ήταν το πρώτο από τα τέσσερα σχήματα τα οποία με κράτησαν στη σκηνή Republic ως το αργά βράδυ. Ο Andy Stott δικαίως γέμισε το Aquarium, όντας, μαζί με την Verveine, τα καλύτερα ονόματα κοντά στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής που άκουσα τις δύο μέρες, έστω για το λίγο από το χρόνο μου που τους έδωσα. Ο Ariel Pink διαχειρίστηκε αρκετά καλά το μικρό τεχνικό θέμα στην αρχή της εμφάνισής του, αλλά στο λίγο που τον άκουσα η απόδοσή του ήταν κάτω του μετρίου. Αμέσως μετά το ‘White Freckles’, το οποίο δεν τραγούδησε ολόκληρο, πήγα προς τους Cult Of Youth.
Ο συνδυασμός του τσέλο με το υπόλοιπο rock σχήμα ήταν ωραίος στ’ αυτιά μου, αλλά περίμενα κάτι παραπάνω απ’ αυτό το συγκρότημα. Το ίδιο περίπου ισχύει και για τους Sleaford Mods, που μάλλον είναι υπερβολικά Άγγλοι για το ελληνικό κοινό και δεν παρουσιάζουν κάτι ιδιαίτερο επί σκηνής. Αντίθετα, ο Mikal Cronin ήταν αρκετά ζωηρός, παρά το μέτριο τρίτο του άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα και το γεγονός πως οι Mogwai ακούγονταν πολύ δυνατά ακόμα και εκεί (πρόβλημα που είχαν και οι Sleaford Mods). Ο Καλιφορνέζος, όπως και οι WhoMadeWho, που έκλεισαν με κέφι το φεστιβάλ, θα μπορούσαν να είχαν αφήσει πολύ καλύτερες εντυπώσεις και σε μεγαλύτερο κοινό αν εμφανίζονταν νωρίτερα, αλλά κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο σε φεστιβάλ με τόσα ονόματα.
Διαβάστε εδώ τη Λεπτό προς Λεπτό ανταπόκριση από τη δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ.
Το Σάββατο είχε και δύο από τα πιο «βαριά» σε μουσική σχήματα, Liturgy και Electric Wizard. Όσο έπαιζαν οι πρώτοι στην κεντρική σκηνή, προτίμησα τους Pow! και τον Steve Gunn και δεν το μετάνιωσα. Οι Electric Wizard γκρέμισαν το main stage περίπου την ώρα που αρκετοί μαζεύτηκαν να δουν τον τελικό του Champion’s League με αρκετό αέρα, αλλά ευτυχώς όχι βροχή. Λόγω του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, είχα ανησυχίες για την ποδοσφαιρική παρέμβαση στο φεστιβάλ, αλλά εν τέλει ήταν απλά δύο μικρές οθόνες σε μια άκρη που δεν επηρέασαν την υπόλοιπη βραδιά. Όπως έπρεπε. Πίσω στη μουσική και νωρίτερα το απόγευμα ανακάλυψα τη νεαρή Ελβετίδα Verveine με samples και μικρόφωνο στο Tunnel Stage και χόρτασα τους εκρηκτικούς Thee Oh Sees στην κεντρική σκηνή, οι έπαιξαν λίγο παραπάνω απ’ το χρόνο τους και ήταν απ’ τις καλύτερες στιγμές του Σαββάτου.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Δημήτρη Δημόπουλο και το mixgrill.Οι Acid Baby Jesus ήταν καλύτεροι απ’ την τελευταία φορά που τους είδα πριν μερικούς μήνες στη Θεσσαλονίκη, και ήταν το πρώτο από τα τέσσερα σχήματα τα οποία με κράτησαν στη σκηνή Republic ως το αργά βράδυ. Ο Andy Stott δικαίως γέμισε το Aquarium, όντας, μαζί με την Verveine, τα καλύτερα ονόματα κοντά στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής που άκουσα τις δύο μέρες, έστω για το λίγο από το χρόνο μου που τους έδωσα. Ο Ariel Pink διαχειρίστηκε αρκετά καλά το μικρό τεχνικό θέμα στην αρχή της εμφάνισής του, αλλά στο λίγο που τον άκουσα η απόδοσή του ήταν κάτω του μετρίου. Αμέσως μετά το ‘White Freckles’, το οποίο δεν τραγούδησε ολόκληρο, πήγα προς τους Cult Of Youth.
Ο συνδυασμός του τσέλο με το υπόλοιπο rock σχήμα ήταν ωραίος στ’ αυτιά μου, αλλά περίμενα κάτι παραπάνω απ’ αυτό το συγκρότημα. Το ίδιο περίπου ισχύει και για τους Sleaford Mods, που μάλλον είναι υπερβολικά Άγγλοι για το ελληνικό κοινό και δεν παρουσιάζουν κάτι ιδιαίτερο επί σκηνής. Αντίθετα, ο Mikal Cronin ήταν αρκετά ζωηρός, παρά το μέτριο τρίτο του άλμπουμ που κυκλοφόρησε πρόσφατα και το γεγονός πως οι Mogwai ακούγονταν πολύ δυνατά ακόμα και εκεί (πρόβλημα που είχαν και οι Sleaford Mods). Ο Καλιφορνέζος, όπως και οι WhoMadeWho, που έκλεισαν με κέφι το φεστιβάλ, θα μπορούσαν να είχαν αφήσει πολύ καλύτερες εντυπώσεις και σε μεγαλύτερο κοινό αν εμφανίζονταν νωρίτερα, αλλά κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο σε φεστιβάλ με τόσα ονόματα.
Διαβάστε εδώ τη Λεπτό προς Λεπτό ανταπόκριση από τη δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ.