Ποιός: Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Μαζί του η Ματούλα Ζαμάνη.
Η μπάντα: Φώτης Σιώτας (βιολί, φωνή), Δημήτρης Μυστακίδης (ακ. κιθάρα, φωνή), Μιχάλης Χανιώτης (μπουζούκι, φωνή), Χρυσόστομος Μπουκάλης (μπάσο), Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), Κώστας Παντέλης (ηλ. κιθάρα), Αντρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτα, φλικόρνο), Γιάννης Αντωνιάδης (κλαρίνο)
Οργάνωση: Ακούστηκαν παράπονα σχετικά με την προπώληση, στην οποία δεν δίνονταν εισιτήρια αλλά βεβαίωση κράτησης (!) με αποτέλεσμα να πρέπει να περάσουν όλοι από το ταμείο του Θεάτρου και να καθυστερήσει η είσοδος. Το Θέατρο γέμισε τελευταία στιγμή εξαιτίας αυτού του γεγονότος.
Ήχος: Εξαιρετικός!
Ο κόσμος: Γέμισε το Θέατρο. Ελάχιστες θέσεις άδειες στις "άκρες" του Θεάτρου, γεμάτος ο χώρος των ορθίων.
Ξεκίνησε: Στις 22.10 με το "Ατμαν"
Τελείωσε: Γύρω στη 1.30 με την "Τράτα"
Η μπάντα: Φώτης Σιώτας (βιολί, φωνή), Δημήτρης Μυστακίδης (ακ. κιθάρα, φωνή), Μιχάλης Χανιώτης (μπουζούκι, φωνή), Χρυσόστομος Μπουκάλης (μπάσο), Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα), Κώστας Παντέλης (ηλ. κιθάρα), Αντρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτα, φλικόρνο), Γιάννης Αντωνιάδης (κλαρίνο)
Οργάνωση: Ακούστηκαν παράπονα σχετικά με την προπώληση, στην οποία δεν δίνονταν εισιτήρια αλλά βεβαίωση κράτησης (!) με αποτέλεσμα να πρέπει να περάσουν όλοι από το ταμείο του Θεάτρου και να καθυστερήσει η είσοδος. Το Θέατρο γέμισε τελευταία στιγμή εξαιτίας αυτού του γεγονότος.
Ήχος: Εξαιρετικός!
Ο κόσμος: Γέμισε το Θέατρο. Ελάχιστες θέσεις άδειες στις "άκρες" του Θεάτρου, γεμάτος ο χώρος των ορθίων.
Ξεκίνησε: Στις 22.10 με το "Ατμαν"
Τελείωσε: Γύρω στη 1.30 με την "Τράτα"
Setlist
1. Aτμαν
2. Αγρύπνια
3. Άδειοι τόποι
4. Σαν Μικέλε (ακυκλοφόρητο)
5. Τειρεσίας
6. Περσεφόνη (Μ.Ζαμάνη)
7. Φεϊρούζ (Μ.Ζαμάνη)
8. Τρία ρουμπαγιάτ (Φ.Σιώτας)
9. Κάτω απ’ το μαξιλάρι
10. Ήμερος ύπνος
11. Τα παξιμάδια (Μ.Ζαμάνη)
12. Σαμπάχ
13. Όταν χαράζει
14. Τρεις Ανθοί (Μ.Ζαμάνη)
15. Ποιός θα με θυμάται(;) ακυκλοφόρητο (Σιώτας)
16. Ορυχεία
17. Σ’ αφήνω γεια (ορχ.)
18. Μιλώ για σένα (Μ.Ζαμάνη)
19. Πεχλιβάνης
20. Η Παράγκα
21. Αγιάζι - ακυκλοφόρητο (Μ.Ζαμάνη)
22. Βάλε κρασί (ορχ.)
23. Έρημα κορμιά (Μ.Ζαμάνη)
24. Ηπειρώτικα (Μαριόλα, Ζαλίζομαι κ.ά. - Μ.Ζαμάνη)
25. Ανδρομέδα
26. Στην κοιλάδα των Τεμπών (Μ.Ζαμάνη)
27. Στην Αμερική
28. Πινόκλης
29. Αλήτη σε reaggae διασκευή! (Φ.Σιώτας)
30. Άστρο του πρωινού
31. Αερικό
32. Όταν τραγουδάω (Μ. Ζαμάνη)
33. Στις χαραυγές ξεχνιέμαι (Γ.Χαρούλης)
34. Σκουλαρίκι (Γ.Χαρούλης & Θ.Π.)
35. Διάφανες Αυλαίες
36. Διάφανος
37. Αποσπερίτης
38. Τράτα
Η περασμένη Δευτέρα, 31 Μάη, ήταν εδώ και καιρό μαρκαρισμένη στα ημερολόγια πολλών μουσικόφιλων ως η απαρχή του εγχώριου συναυλιακού καλοκαιριού, με την πρώτη μεγάλη συναυλία να έρχεται φέτος νωρίς και να φέρνει τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Πέτρας, με νέο δίσκο στα σκαριά και νέο σχήμα στο πλευρό του.
Ήταν όμως και η μέρα των τραγικών γεγονότων στη Μεσόγειο, με το Ισραήλ να ενεργεί για πολλοστή φορά κόντρα σε κάθε λογική και δίκαιο και να σκοτώνει ακτιβιστές που επιχειρούσαν να βοηθήσουν την αποκλεισμένη Παλαιστίνη. Το γεγονός δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από τον Θ. Παπακωνσταντίνου που αφιέρωσε σε αυτούς το 2ο τραγούδι της βραδιάς ("Αγρύπνια"). Ακριβώς τη στιγμή αυτή φτάναμε στην αρένα του Θεάτρου Πέτρας και παίρναμε θέση, για μία ακόμη χρονιά, με προσδοκίες για ένα απογειωτικό live.
Αυτό που πρώτα και κύρια μάγεψε τα μάτια όλων μας ήταν το σκηνικό. Πίσω και πάνω από την μπάντα δέσποζαν δύο οθόνες σε σχήμα μεγάλων κάδρων, τόσο καλαίσθητες, που όλη τη βραδιά νόμιζες ότι πραγματικά βλέπεις δύο υπέροχα κάδρα! Το περιεχόμενο των "κάδρων" άλλαζε σε κάθε τραγούδι με εκπληκτικές φωτογραφίες να εναλλάσσονται, αλλά και εικαστικά, ανάμεσα στα οποία ξεχώρισα έργα των Van Gogh και Bosch. Θα τολμήσω να πω ότι είναι ίσως ένα από τα ωραιότερα σκηνικά που έχουν γίνει ποτέ σε συναυλία Έλληνα καλλιτέχνη, θα πω και πάλι ένα μπράβο στο Θανάση και την ομάδα του που δίνουν πάντα σημασία στο σκηνικό και θα αναρωτηθώ ξανά γιατί οι περισσότεροι Έλληνες καλλιτέχνες αδιαφορούν για αυτό το κομμάτι της συναυλίας...Το πρόγραμμα που παρουσίασαν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι συνεργάτες του περιελάμβανε τραγούδια από όλη τη σπουδαία δισκογραφία του Λαρισαίου τραγουδοποιού (περιέργως και δυστυχώς, με μόνη εξαίρεση τον "Σαμάνο"), ακυκλοφόρητα κομμάτια που θα περιληφθούν στον επόμενο δίσκο του με τίτλο "Ο ελάχιστος εαυτός" (κυκλοφορεί τέλη Ιούνη) και μερικές επιλογές από την παράδοσιακή μουσική και το λαϊκό/ρεμπέτικο. Ο Θ.Παπακωνσταντίνου, παρόλο το βαρύ κλίμα της ημέρας ελέω των γεγονότων στη Μεσόγειο, έδειχνε αρκετά ευδιάθετος και πιο εξωστρεφής σε σχέση με ό,τι τον έχουμε συνηθίσει, με ένα χαμόγελο που διαγράφηκε από νωρίς στα χείλη του και επανεμφανίστηκε σε πολλές στιγμές της συναυλίας.
Με την μπουζουκομάνα του στα χέρια μάς χάρισε σπάνιες στιγμές μουσικής μυσταγωγίας, με τον μοναδικό του τρόπο. Με την φάλτσα, χαρακτηριστική φωνή του, που μόνο αυτή μπορεί να αποδώσει τα βαθιά νοήματα των τραγουδιών του, ανέβασε τη διάθεσή μας, αλλά και όξυνε το νου με τους στίχους και τα σχόλιά του. Ξεχωριστές στιγμές το "Κάτω απ’ το μαξιλάρι" που έφερε... εγρήγορση σε όλη την αρένα για πρώτη φορά στη βραδιά, τα "Ορυχεία" όπου η μπάντα είχε μια από τις καλύτερες στιγμές της και φυσικά ο "Πεχλιβάνης" όπου η μπάντα τα έδωσε όλα και θα κομπλάριζε πολλούς... ροκάδες με την απόδοσή της, ενώ ο Θανάσης ολοκλήρωσε το κομμάτι παίζοντας την μπουζουκομάνα του με τα δόντια, προσθέτοντας και με αυτήν την κίνηση στην εντελώς ροκ απογείωση του κομματιού! Μάλλον δεν χρειάζεται να πούμε ότι κορυφώσεις ήταν και οι ερμηνείες σε "Διάφανο", "Αποσπερίτη", "Ανδρομέδα" (ο απόλυτος διονυσιασμός, κλασικά...) και "Τράτα".
Για τη Ματούλα Ζαμάνη, τη νέα γυναικεία παρουσία στο πλάι του Θανάση, έγινε πολλής λόγος. Ακούστηκαν πολλά αρνητικά που έφεραν σε δύσκολη θέση όσους από εμάς θέλουμε να είμαστε πιο ψύχραιμοι στις κρίσεις μας. Προσωπικά, ως συνήθως κάπου... στη μέση των αντικρουόμενων απόψεων, θα αρκεστώ να πω ότι είχε καλές και κακές στιγμές (για τις οποίες ίσως να μην ευθύνεται η ίδια μάλιστα). Ήταν συγκινητική μέχρι δακρύων στα ηπειρώτικα, ικανοποιητική σε κάποια τραγούδια ("Μιλώ για σένα", "Τρεις ανθοί", "Αγιάζι") και από αδιάφορη και "άχρωμη" έως και κακή σε κάποια άλλα, που δεν της ταίριαζαν καθόλου φωνητικά ("Τα παξιμάδια", "Στην κοιλάδα των Τεμπών", "Περσεφόνη"). Διαθέτει μια καλή, αλλά "γλυκερή" φωνή και οι συγκρίσεις με τη Μάρθα Φριντζήλα (κυρίως) και τη Μελίνα Κανά (τις θεωρώ άστοχες προσωπικά, πάνε τόσα χρόνια...) ήταν αναπόφευκτες... Το σίγουρο είναι ότι η νέα αυτή τραγουδίστρια έχει τσαμπουκά, μπρίο και έντονη σκηνική παρουσία που προσθέτει στην ενέργεια ενός λάιβ. Βρήκα άκρως διασκεδαστική την reggae-ska παρουσίαση των μουσικών που ανέλαβε μόνη της!Ο Θ. Παπακωνσταντίνου πειραματίζεται πάντα. Ο πειραματισμός ενέχει ρίσκο. Η ανταμοιβή; Οτι ποτέ ο ακροατής δεν βλέπει/ακούει "μια απ’ τα ίδια" και ότι όποιος πειραματίζεται, συνήθως εξελίσσεται. Έτσι λοιπόν, η νέα σύνθεση της μπάντας είχε τα αρνητικά της και τα θετικά της. Στα πρώτα το χαλαρό δέσιμο σε κάποια κομμάτια, απόλυτα φυσιολογικό όμως αν σκεφτεί κανείς ότι είναι ακόμα αρχή. Στα δεύτερα, εξαιρετικές ενορχηστρωτικές πινελιές όπως η προσθήκη του κλαρίνου στο ακυκλοφόρητο (αλλά γνωστό ήδη από πέρυσι) "Σαν Μικέλε" που το... ανέβασε ένα επίπεδο πάνω, η απόδοση στα "Πεχλιβάνης" και "Έρημα κορμιά" και η αλλαγμένη μορφή της "Αγρύπνιας" με τη συμμετοχή του Μιχάλη Χανιώτη. Στα αρνητικά του λάιβ γενικά και η επιλογή να ειπωθούν ένα κομμάτι του Μ. Χανιώτη και ένα της Μ. Ζαμάνη από τους ίδιους, προς το τέλος της βραδιάς. Έκοψε την κορύφωση που πήγε να δημιουργήσει το setlist εκείνη τη στιγμή...
Ευχάριστες εκπλήξεις στη συναυλία η ερμηνεία του Θανάση στην "Παράγκα" του Σαββόπουλου. Πάει και στη φωνή του και στην εποχή μας! Η αναπάντεχη επιλογή του παλιού ρεμπέτικου "Πινόκλης", γνωστό από παλιότερα λάιβ και το ακυκλοφόρητο "Αγιάζι" που περιγράφει με απίστευτη ευστοχία τον κανιβαλισμό της ελληνικής κοινωνίας. Στις εκπλήξεις θα βάλω και τις "Διάφανες Αυλαίες" από τον πρώτο δίσκο. Αποκορύφωμα των εκπλήξεων η απρόσμενη παρουσία του Γιάννη Χαρούλη που φυσικά εκλήθη από τον Θανάση επί σκηνής και μας απογείωσε με το εκπληκτικό "Στις χαραυγές ξεχνιέμαι" και το υπέροχο "Σκουλαρίκι", το οποίο ελπίζουμε πως θα είναι μία απί τις καλές στιγμές του δίσκου που ετοιμάζουν οι δυο τους εδώ και 3 χρόνια.
Πηγαίνοντας σε ένα λάιβ του Θανάση Παπακωνσταντίνου ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα φύγεις με τρία πράγματα. Mε θαυμασμό για το σπουδαίο ταλέντο αυτού του Θεσσαλού, που μπορεί να αναμειγνύει όλα αυτά τα στοιχεία (από παραδοσιακά μέχρι μινιμαλιστικές, απόλυτα σύγχρονες συνθετικές ιδέες) τόσο καλά. Με οξυμένη την κριτική σου σκέψη όχι μόνο από τους στίχους του αλλά και από ατάκες όπως "Προτιμώ να είμαι ανασφαλής και ελεύθερος, παρά ασφαλής και σκλαβωμένος"... Με γεμάτη την ψυχή από τον διονυσιασμό και ανεβασμένη την αισθητική από το όλο στήσιμο του live. Τα ζήσαμε όλα προχτές και μπροστά σε αυτά, τα όποια αρνητικά μοιάζουν ασήμαντες λεπτομέρειες...