Τα videos που ανέβαζε στο διαδίκτυο έγιναν viral με αποτέλεσμα να πέσουν βροχή οι προτάσεις από δισκογραφικές εταιρίες και τελικώς να αποτελέσει μια από τις πιο επιτυχημένες μουσικούς των τελευταίων τριών χρόνων. Αυτό που άρεσε ήταν η ρετρό αισθητική που διατηρούσε στα κομμάτια της και την εμφάνισή της. Δεν πέρασε καλά καλά ένας χρόνος από το περσινό τρίτο album της, "Ultraviolence", και η Lana del Rey μπαίνει στο στούντιο για να ηχογραφήσει καινούρια τραγούδια. Σε τέτοιο οίστρο βρίσκεται η Νεοϋορκέζα καλλιτέχνις που αποφασίζει να κυκλοφορήσει εκ νέου νέο δίσκο. Και το όνομα αυτού, "Honeymoon".
«Γεμάτος» δίσκος με 14 τραγούδια τα οποία κινούνται στο κλασικό ύφος που μας έχει συνηθίσει η Lana del Rey. Κατά την διάρκεια των δύο πρώτων ακροάσεων του album, πέρασε άπειρες φορές από το μυαλό μου να κλείσω τον player και να διαγράψω δια παντός όλα τα τραγούδια του "Honeymoon". Τελικά, δεν το έκανα και πέρασα ένα ολόκληρο κυριακάτικο απόγευμα ακούγοντας μια προβλέψιμη Lana del Rey. Ίσως, αν το πλήθος των κομματιών ήταν μικρότερο, το album να μην κούραζε τόσο. Η αρχή πάντως δεν είναι άσχημη με το ομώνυμο τραγούδι και τα "Music To Watch Boys To" και "High By The Beach" να έχουν μια ενδιαφέρουσα δυναμική για μπαλάντες έχοντας ταυτόχρονα και μια τζαζ νότα. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι ικανό να σώσει την παρτίδα για ολόκληρο το δίσκο του οποίου τα επόμενα τραγούδια κυμαίνονται μεταξύ του ανιαρού και του αδιάφορου.
Δεν συναντούμε κάποια διαφορά μεταξύ των κομματιών με το τέμπο να είναι σχεδόν το ίδιο σε όλα. Ακόμη και τα φωνητικά της 30χρονης, που μπορεί να θεωρούνται σαγηνευτικά, δεν παρουσιάζουν κάτι το ενδιαφέρον. Στην προηγούμενη δισκογραφική της απόπειρα – που ήταν καταπληκτική – είχε τον Dan Auerbach στην θέση του παραγωγού και εκεί έγκειται το γεγονός πως το "Ultraviolence" είναι κλάσεις ανώτερο από το "Honeymoon". Τώρα δεν ακούμε μια δυναμική, αλλά μια θλιμμένη Lana del Rey η οποία εκτός των άλλων γίνεται και βαρετή. Οι κιθάρες είναι εμφανώς πιο διακριτικές ενώ τα synths είναι σα να κάνουν λούπες από το ένα τραγούδι στο άλλο. Δεν μπορώ να καταλάβω την βιασύνη να κυκλοφορήσει το "Honeymoon", το οποίο αντί να πάει την Lana del Rey ένα βήμα μπροστά, την ρίχνει αρκετά πιο πίσω.
«Γεμάτος» δίσκος με 14 τραγούδια τα οποία κινούνται στο κλασικό ύφος που μας έχει συνηθίσει η Lana del Rey. Κατά την διάρκεια των δύο πρώτων ακροάσεων του album, πέρασε άπειρες φορές από το μυαλό μου να κλείσω τον player και να διαγράψω δια παντός όλα τα τραγούδια του "Honeymoon". Τελικά, δεν το έκανα και πέρασα ένα ολόκληρο κυριακάτικο απόγευμα ακούγοντας μια προβλέψιμη Lana del Rey. Ίσως, αν το πλήθος των κομματιών ήταν μικρότερο, το album να μην κούραζε τόσο. Η αρχή πάντως δεν είναι άσχημη με το ομώνυμο τραγούδι και τα "Music To Watch Boys To" και "High By The Beach" να έχουν μια ενδιαφέρουσα δυναμική για μπαλάντες έχοντας ταυτόχρονα και μια τζαζ νότα. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν είναι ικανό να σώσει την παρτίδα για ολόκληρο το δίσκο του οποίου τα επόμενα τραγούδια κυμαίνονται μεταξύ του ανιαρού και του αδιάφορου.
Δεν συναντούμε κάποια διαφορά μεταξύ των κομματιών με το τέμπο να είναι σχεδόν το ίδιο σε όλα. Ακόμη και τα φωνητικά της 30χρονης, που μπορεί να θεωρούνται σαγηνευτικά, δεν παρουσιάζουν κάτι το ενδιαφέρον. Στην προηγούμενη δισκογραφική της απόπειρα – που ήταν καταπληκτική – είχε τον Dan Auerbach στην θέση του παραγωγού και εκεί έγκειται το γεγονός πως το "Ultraviolence" είναι κλάσεις ανώτερο από το "Honeymoon". Τώρα δεν ακούμε μια δυναμική, αλλά μια θλιμμένη Lana del Rey η οποία εκτός των άλλων γίνεται και βαρετή. Οι κιθάρες είναι εμφανώς πιο διακριτικές ενώ τα synths είναι σα να κάνουν λούπες από το ένα τραγούδι στο άλλο. Δεν μπορώ να καταλάβω την βιασύνη να κυκλοφορήσει το "Honeymoon", το οποίο αντί να πάει την Lana del Rey ένα βήμα μπροστά, την ρίχνει αρκετά πιο πίσω.