Την πρώτη εβδομάδα κάθε μήνα, οι συντάκτες του Mix Grill θα σας παρουσιάζουν τον Ελληνικό Δίσκο του μήνα. Αφού λοιπόν ακούσαμε 7 Ελληνικές παραγωγές, που κυκλοφόρησαν τους 3 τελευταίους μήνες, συναντηθήκαμε, ψηφίσαμε και επιλέξαμε με επιχειρήματα τον δίσκο του Μάη του 2017, δηλαδή την κυκλοφορία που εμείς θεωρούμε ότι θα είναι μέσα στις καλύτερες της χρονιάς.
Βέβαια, όπως γίνεται σε κάθε «ανοιχτή» διαδικασία, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και η τελική επιλογή δε στηρίζεται από όλους τους συντάκτες. Δεν είναι λογικό αυτό; Έτσι και σ' αυτή την περίπτωση, ακόμη κι αν ο Μιχάλης Τσαντίλας και ο Γιώργος Μπαλιώτης ψήφισαν - μεταξύ άλλων - υπέρ του Ορφέα Περίδη και του «Paradise» του, ο Δημήτρης Καμπούρης είχε άλλη άποψη.
Σε κάθε περίπτωση ο δίσκος του μήνα για το Mix Grill είναι ο ακόλουθος:
Ορφέας Περίδης - Paradise
Γράφει ο Μιχάλης Τσαντίλας
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν 60χρονο καλλιτέχνη που κυκλοφορεί αισίως τον 10ο δίσκο του; Ενδεχομένως μερικά καλά τραγούδια, ή κάποια σημάδια έστω ότι η τέχνη του παραμένει ζωντανή. Αν μιλάμε, βέβαια, για τον Ορφέα Περίδη, το πράγμα αλλάζει.
Το ιδιαίτερα χαμηλό προφίλ που κράτησε όλα αυτά τα χρόνια ο γνωστός τροβαδούρος, μάς έκανε εύκολα να ξεχάσουμε τα κατορθώματα των δύο πρώτων δίσκων του, αλλά και να αγνοήσουμε τα διάφορα σκόρπια διαμαντάκια που κατέθεσε στο μεταξύ. Ο φετινός δίσκος του, όμως, έτσι όπως είναι χτισμένος πάνω σε μασίφ συνθετικές αξίες, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης: ο Περίδης είναι μεγάλος τεχνίτης του τραγουδιού και στο Paradise δεν κάνει ούτε μισό στραβοπάτημα.
Μπορεί στο εν λόγω άλμπουμ να μην περιέχεται ούτε νύξη προς κάτι το διαφορετικό σε σχέση με όσα ξέραμε από εκείνον, όμως η ποιότητα και η διεισδυτικότητα της γραφής του κάνουν μια τέτοια απαίτηση να φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου. Ο Ορφέας Περίδης όπως είναι εδώ, τώρα, δεν έχει ανάγκη οτιδήποτε άλλο.
Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης
Σίγουρα δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αναπολούν τους τραγουδοποιούς της δεκαετίας του '90, την οποία βέβαια αγαπώ, λόγω της σχολικής και πανεπιστημιακής περιόδου που είχα τότε. Οι νέοι μουσικοί έχουν προτεραιότητα για μένα. Όμως, όταν ακούς ένα δίσκο ακόμη κι αν προέρχεται από έναν μουσικό που μετράει πάνω από 20 χρόνια στο χώρο, προσπαθείς να είσαι αντικειμενικός.
Όση προκατάληψη κι αν υπήρχε, έφυγε πολύ εύκολα με τις πρώτες νότες του «Κήπου» του Περίδη. Το «Paradise» δεν έχει τα νεωτεριστικά στοιχεία που μπορεί να θες σε μια καινούργια δισκογραφική δουλειά. Κυλάει αβίαστα, με μια λογική σειρά, έχει το δικό του σενάριο, αν λάβεις υπόψη τους όμορφους στίχους του και τέλος κάνει με σεβασμό και με τον δικό του τρόπο «στάσεις» σε άλλα μουσικά είδη, όπως στο ρεμπέτικο («Άμα δεν δω τους φίλους μου»), την μπαλάντα («Soneto») και το ροκ («Δεν μου αρέσει να μιλώ» με τη Λιζέτα Καλημέρη).
Το «Paradise» είναι ίσως ο «παράδεισος» του Ορφέα Περίδη, όπως αυτός τον φαντάζεται. Είναι ένας χαρούμενος δίσκος κι ένα ολοκληρωμένο έργο, το οποίο δεν θα σε εντυπωσιάσει μεν, αλλά θα σε κερδίσει με το πρώτο άκουσμα του.
ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ
Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης
Το «Paradise», όπως και τα πρόσφατα άλμπουμ του, αν και πάντα χαρακτηρίζονται από την ευαισθησία, την ιδιαίτερη ερμηνεία και το αποδεδειγμένο ταλέντο του δημιουργού, ταυτόχρονα εγκλωβίζονται στις ίδιες, γνώριμες ηχητικές αναζητήσεις του. Άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, ανάλογα με την έμπνευση που τον επισκέπτεται, θα βρούμε στους δίσκους του, στιγμές που αγγίζουν, γλυκόπικρες μελωδίες, καλογραμμένους στίχους και τραγούδια σε ύφος μπαλάντας, παραδοσιακές πινελιές ή πιο ροκ φόρμες.
Οι ιστορίες του στο «Paradise», μας μεταφέρουν από το Νείλο, στο Παγκράτι κι από την Ινδία, στου Ψυρρή, πάνω σε ένα «Ροζ Ποδήλατο» ή με το μετρό, ιστορίες ειπωμένες με τον μοναδικό τρόπο του Ορφέα Περίδη, αλλά και του Άλκη Αλκαίου, του Ηλία Κατσούλη, του Μάνου Τσιλιμηδή και του Γιώργου Σιδέρη. Συνοδοιπόροι του στο ερμηνευτικό κομμάτι, οι φίλοι του Λιζέτα Καλημέρη και Σωκράτης Μάλαμας.
Είναι ιστορίες όμως που μοιάζουν σα να τις έχουμε ξανακούσει από τον τραγουδοποιό, θα μπορούσαμε να πούμε και καλύτερα στο παρελθόν. Τραγούδια όπως το «Άμα δε δω τους φίλους μου», το «Στου Ψυρρή» ή η «Ερωτική Πίκρα», δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούριο στη δισκογραφία του, ούτε φυσικά και στους θαυμαστές του. Δύσκολα μάλιστα θα μπορούσαν να προσελκύσουν νέους και νεότερους ηλικιακά ακροατές. Ακόμη και το τραγούδι που συμμετέχει ο Σωκράτης Μάλαμας, δεν έχει αυτό το κάτι παραπάνω, που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, ή να μνημονεύεται τα επόμενα χρόνια, όπως τόσα άλλα του Ορφέα Περίδη.
Άκουσε όλο το δίσκο στο Spotify:
Βέβαια, όπως γίνεται σε κάθε «ανοιχτή» διαδικασία, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και η τελική επιλογή δε στηρίζεται από όλους τους συντάκτες. Δεν είναι λογικό αυτό; Έτσι και σ' αυτή την περίπτωση, ακόμη κι αν ο Μιχάλης Τσαντίλας και ο Γιώργος Μπαλιώτης ψήφισαν - μεταξύ άλλων - υπέρ του Ορφέα Περίδη και του «Paradise» του, ο Δημήτρης Καμπούρης είχε άλλη άποψη.
Σε κάθε περίπτωση ο δίσκος του μήνα για το Mix Grill είναι ο ακόλουθος:
Ορφέας Περίδης - Paradise
Γράφει ο Μιχάλης Τσαντίλας
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν 60χρονο καλλιτέχνη που κυκλοφορεί αισίως τον 10ο δίσκο του; Ενδεχομένως μερικά καλά τραγούδια, ή κάποια σημάδια έστω ότι η τέχνη του παραμένει ζωντανή. Αν μιλάμε, βέβαια, για τον Ορφέα Περίδη, το πράγμα αλλάζει.
Το ιδιαίτερα χαμηλό προφίλ που κράτησε όλα αυτά τα χρόνια ο γνωστός τροβαδούρος, μάς έκανε εύκολα να ξεχάσουμε τα κατορθώματα των δύο πρώτων δίσκων του, αλλά και να αγνοήσουμε τα διάφορα σκόρπια διαμαντάκια που κατέθεσε στο μεταξύ. Ο φετινός δίσκος του, όμως, έτσι όπως είναι χτισμένος πάνω σε μασίφ συνθετικές αξίες, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης: ο Περίδης είναι μεγάλος τεχνίτης του τραγουδιού και στο Paradise δεν κάνει ούτε μισό στραβοπάτημα.
Μπορεί στο εν λόγω άλμπουμ να μην περιέχεται ούτε νύξη προς κάτι το διαφορετικό σε σχέση με όσα ξέραμε από εκείνον, όμως η ποιότητα και η διεισδυτικότητα της γραφής του κάνουν μια τέτοια απαίτηση να φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου. Ο Ορφέας Περίδης όπως είναι εδώ, τώρα, δεν έχει ανάγκη οτιδήποτε άλλο.
Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης
Σίγουρα δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αναπολούν τους τραγουδοποιούς της δεκαετίας του '90, την οποία βέβαια αγαπώ, λόγω της σχολικής και πανεπιστημιακής περιόδου που είχα τότε. Οι νέοι μουσικοί έχουν προτεραιότητα για μένα. Όμως, όταν ακούς ένα δίσκο ακόμη κι αν προέρχεται από έναν μουσικό που μετράει πάνω από 20 χρόνια στο χώρο, προσπαθείς να είσαι αντικειμενικός.
Όση προκατάληψη κι αν υπήρχε, έφυγε πολύ εύκολα με τις πρώτες νότες του «Κήπου» του Περίδη. Το «Paradise» δεν έχει τα νεωτεριστικά στοιχεία που μπορεί να θες σε μια καινούργια δισκογραφική δουλειά. Κυλάει αβίαστα, με μια λογική σειρά, έχει το δικό του σενάριο, αν λάβεις υπόψη τους όμορφους στίχους του και τέλος κάνει με σεβασμό και με τον δικό του τρόπο «στάσεις» σε άλλα μουσικά είδη, όπως στο ρεμπέτικο («Άμα δεν δω τους φίλους μου»), την μπαλάντα («Soneto») και το ροκ («Δεν μου αρέσει να μιλώ» με τη Λιζέτα Καλημέρη).
Το «Paradise» είναι ίσως ο «παράδεισος» του Ορφέα Περίδη, όπως αυτός τον φαντάζεται. Είναι ένας χαρούμενος δίσκος κι ένα ολοκληρωμένο έργο, το οποίο δεν θα σε εντυπωσιάσει μεν, αλλά θα σε κερδίσει με το πρώτο άκουσμα του.
ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ
Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης
Το «Paradise», όπως και τα πρόσφατα άλμπουμ του, αν και πάντα χαρακτηρίζονται από την ευαισθησία, την ιδιαίτερη ερμηνεία και το αποδεδειγμένο ταλέντο του δημιουργού, ταυτόχρονα εγκλωβίζονται στις ίδιες, γνώριμες ηχητικές αναζητήσεις του. Άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, ανάλογα με την έμπνευση που τον επισκέπτεται, θα βρούμε στους δίσκους του, στιγμές που αγγίζουν, γλυκόπικρες μελωδίες, καλογραμμένους στίχους και τραγούδια σε ύφος μπαλάντας, παραδοσιακές πινελιές ή πιο ροκ φόρμες.
Οι ιστορίες του στο «Paradise», μας μεταφέρουν από το Νείλο, στο Παγκράτι κι από την Ινδία, στου Ψυρρή, πάνω σε ένα «Ροζ Ποδήλατο» ή με το μετρό, ιστορίες ειπωμένες με τον μοναδικό τρόπο του Ορφέα Περίδη, αλλά και του Άλκη Αλκαίου, του Ηλία Κατσούλη, του Μάνου Τσιλιμηδή και του Γιώργου Σιδέρη. Συνοδοιπόροι του στο ερμηνευτικό κομμάτι, οι φίλοι του Λιζέτα Καλημέρη και Σωκράτης Μάλαμας.
Είναι ιστορίες όμως που μοιάζουν σα να τις έχουμε ξανακούσει από τον τραγουδοποιό, θα μπορούσαμε να πούμε και καλύτερα στο παρελθόν. Τραγούδια όπως το «Άμα δε δω τους φίλους μου», το «Στου Ψυρρή» ή η «Ερωτική Πίκρα», δεν έχουν να προσφέρουν κάτι καινούριο στη δισκογραφία του, ούτε φυσικά και στους θαυμαστές του. Δύσκολα μάλιστα θα μπορούσαν να προσελκύσουν νέους και νεότερους ηλικιακά ακροατές. Ακόμη και το τραγούδι που συμμετέχει ο Σωκράτης Μάλαμας, δεν έχει αυτό το κάτι παραπάνω, που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, ή να μνημονεύεται τα επόμενα χρόνια, όπως τόσα άλλα του Ορφέα Περίδη.
Άκουσε όλο το δίσκο στο Spotify: