Τι θα ακούσεις:
Progressive rock, hard-rock.
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Time For Bedlam", "All I Got Is You", "The Surprising", "Birds Of Prey"
Βαθμολογία:
7/10
Οι Deep Purple έχουν μια πολύ μεγάλη ιστορία στο χώρο της ευρύτερης hard rock μουσικής. Πολλά λόγια δεν χρειάζονται για την υπερδεκαετή διαδρομή τους και για το status που απολαμβάνουν ως ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα στην ιστορία της rock μουσικής. Παρά τις αλλεπάλληλες αλλαγές μελών, τις προσωρινές διασπάσεις και επανασυνδέσεις και την εδώ και κάποια χρόνια απομάκρυνση του συγκροτήματος από το επίκεντρο του μαζικού ενδιαφέροντος, εξακολουθούν να παραμένουν ένα τεράστιο συγκρότημα με την κυριολεκτική σημασία του όρου.
Το φετινό “Infinite”, αποτελεί το εικοστό studio album της μπάντας και έρχεται ως διάδοχος του απλώς ικανοποιητικού “So What?” του 2013. Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν ο εν λόγω δίσκος θα είναι και ο τελευταίος των εβδομηντάρηδων πλέων Purple, προσωπικά ελπίζω πως όχι . Στην μετά Ritchie Blackmore εποχή, οι Άγγλοι rockers έχουν απομακρυνθεί, τρόπος του λέγειν, από τις ρίζες τους, γεγονός που αποτυπώνεται και στο “Infinite”, ένα progressive-rock album αντάξιο του μεγαλείου τους. Μπορεί η φωνή του Ian Gillan να μην έχει το εύρος του παρελθόντος, μπορεί ο Μπετόβεν των πλήκτρων John Lord να μη βρίσκεται πια μαζί μας, όμως τα μέλη των Purple συνολικά μιλώντας, έχουν την ικανότητα να λειτουργούν σαν μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, όπου ανά πάσα στιγμή ο καθένας από αυτούς ξέρει ή αισθάνεται, τι ακριβώς θέλει να παίξει ο διπλανός του. Οι Roger Glover, Ian Paice, Don Airey, Ian Gillan και Steve Morse, είναι σπουδαίοι μουσικοί και η συνεύρεσή τους στο σχήμα των τωρινών Deep Purple εδώ και κάποια χρόνια, αποτυπώνεται διάφανα στην ποιότητα των συνθέσεών τους. Σπουδαίος παραγωγός είναι και ο Bob Ezrin με τον οποίο συνεργάζονται για ακόμα μια φορά.
Χωρίς να υπάρχει στο “Infinite” το τραγούδι εκείνο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι περνά στην ιστορία, ή ότι ξεσηκώνει τα πλήθη στις live εμφανίσεις τους όπως συνέβαινε και συμβαίνει με τα anthems του παρελθόντος, υπάρχουν ορισμένες πολύ ωραίες συνθέσεις, που συγκαταλέγονται στις καλύτερες που έχουν γράψει οι χαμαιλέοντες της rock, εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Το εναρκτήριο “Time For Bedlam” δεν είναι “Perfect Strangers”, αλλά είναι ένα αρκούντως ικανοποιητικό σύγχρονο hard-progressive-rock κομμάτι, που μπορεί κάλλιστα να ανοίγει τα live τους. To “All I Got Is You” είναι αυτό που με εξέπληξε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι. Με εισαγωγή που θυμίζει U2 και “Moment Of Surrender”, μετεξελίσσεται σε ένα progressive-rock έπος με τους Glover, Airey και Morse, να λειτουργούν σαν σύγχρονη rock συμφωνική ορχήστρα. Πολύ καλά είναι και τα επίσης progressive “The Surprising” και “Birds Of Prey”, όπου η μελωδία συναντιέται αρμονικά με τον μουσικό όγκο. Υπάρχουν όπως είναι φυσικό και κάποια πιο light hard-rock άσματα όπως τα “Hip Boots” και “One Night In Vegas”, που προσπαθούν να συγκεράσουν τη σύγχρονη εποχή με το seventies παρελθόν.
Ο δίσκος κλείνει με την πιο bluesy διασκευή του “Roadhouse Blues” των Doors, με την οποία το συγκρότημα αποτίει τον αναλογούντα φόρο τιμής στους Καλιφορνέζους και παράλληλα φαίνεται να το διασκεδάζει. Και πώς να μην το διασκεδάζουν, όταν μετά από τόσες δεκαετίες τα εναπομείναντα μέλη της μπάντας βρίσκονται ακόμα μαζί μας, εξακολουθώντας να φιλοτεχνούν τον καμβά της αιώνιας rock, χρησιμοποιώντας ένα και μοναδικό χρώμα. Το (Deep) Purple.
Progressive rock, hard-rock.
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Time For Bedlam", "All I Got Is You", "The Surprising", "Birds Of Prey"
Βαθμολογία:
7/10
Οι Deep Purple έχουν μια πολύ μεγάλη ιστορία στο χώρο της ευρύτερης hard rock μουσικής. Πολλά λόγια δεν χρειάζονται για την υπερδεκαετή διαδρομή τους και για το status που απολαμβάνουν ως ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα στην ιστορία της rock μουσικής. Παρά τις αλλεπάλληλες αλλαγές μελών, τις προσωρινές διασπάσεις και επανασυνδέσεις και την εδώ και κάποια χρόνια απομάκρυνση του συγκροτήματος από το επίκεντρο του μαζικού ενδιαφέροντος, εξακολουθούν να παραμένουν ένα τεράστιο συγκρότημα με την κυριολεκτική σημασία του όρου.
Το φετινό “Infinite”, αποτελεί το εικοστό studio album της μπάντας και έρχεται ως διάδοχος του απλώς ικανοποιητικού “So What?” του 2013. Δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει αν ο εν λόγω δίσκος θα είναι και ο τελευταίος των εβδομηντάρηδων πλέων Purple, προσωπικά ελπίζω πως όχι . Στην μετά Ritchie Blackmore εποχή, οι Άγγλοι rockers έχουν απομακρυνθεί, τρόπος του λέγειν, από τις ρίζες τους, γεγονός που αποτυπώνεται και στο “Infinite”, ένα progressive-rock album αντάξιο του μεγαλείου τους. Μπορεί η φωνή του Ian Gillan να μην έχει το εύρος του παρελθόντος, μπορεί ο Μπετόβεν των πλήκτρων John Lord να μη βρίσκεται πια μαζί μας, όμως τα μέλη των Purple συνολικά μιλώντας, έχουν την ικανότητα να λειτουργούν σαν μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα, όπου ανά πάσα στιγμή ο καθένας από αυτούς ξέρει ή αισθάνεται, τι ακριβώς θέλει να παίξει ο διπλανός του. Οι Roger Glover, Ian Paice, Don Airey, Ian Gillan και Steve Morse, είναι σπουδαίοι μουσικοί και η συνεύρεσή τους στο σχήμα των τωρινών Deep Purple εδώ και κάποια χρόνια, αποτυπώνεται διάφανα στην ποιότητα των συνθέσεών τους. Σπουδαίος παραγωγός είναι και ο Bob Ezrin με τον οποίο συνεργάζονται για ακόμα μια φορά.
Χωρίς να υπάρχει στο “Infinite” το τραγούδι εκείνο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι περνά στην ιστορία, ή ότι ξεσηκώνει τα πλήθη στις live εμφανίσεις τους όπως συνέβαινε και συμβαίνει με τα anthems του παρελθόντος, υπάρχουν ορισμένες πολύ ωραίες συνθέσεις, που συγκαταλέγονται στις καλύτερες που έχουν γράψει οι χαμαιλέοντες της rock, εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Το εναρκτήριο “Time For Bedlam” δεν είναι “Perfect Strangers”, αλλά είναι ένα αρκούντως ικανοποιητικό σύγχρονο hard-progressive-rock κομμάτι, που μπορεί κάλλιστα να ανοίγει τα live τους. To “All I Got Is You” είναι αυτό που με εξέπληξε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι. Με εισαγωγή που θυμίζει U2 και “Moment Of Surrender”, μετεξελίσσεται σε ένα progressive-rock έπος με τους Glover, Airey και Morse, να λειτουργούν σαν σύγχρονη rock συμφωνική ορχήστρα. Πολύ καλά είναι και τα επίσης progressive “The Surprising” και “Birds Of Prey”, όπου η μελωδία συναντιέται αρμονικά με τον μουσικό όγκο. Υπάρχουν όπως είναι φυσικό και κάποια πιο light hard-rock άσματα όπως τα “Hip Boots” και “One Night In Vegas”, που προσπαθούν να συγκεράσουν τη σύγχρονη εποχή με το seventies παρελθόν.
Ο δίσκος κλείνει με την πιο bluesy διασκευή του “Roadhouse Blues” των Doors, με την οποία το συγκρότημα αποτίει τον αναλογούντα φόρο τιμής στους Καλιφορνέζους και παράλληλα φαίνεται να το διασκεδάζει. Και πώς να μην το διασκεδάζουν, όταν μετά από τόσες δεκαετίες τα εναπομείναντα μέλη της μπάντας βρίσκονται ακόμα μαζί μας, εξακολουθώντας να φιλοτεχνούν τον καμβά της αιώνιας rock, χρησιμοποιώντας ένα και μοναδικό χρώμα. Το (Deep) Purple.
Σχετικό θέμα