Το έτος 2017 στη χώρα μας έχουν γίνει (εν όψει πολιτικών, βεβαίως, λόγων) μεγάλα βήματα σχετικά με την αποδοχή της διαφορετικότητας και την εξάλειψη των ρατσιστικών τάσεων. Παρόλα αυτά, θέματα που προβληματίζουν την κοινή γνώμη πολύ συχνά μπαίνουν «κάτω από το χαλάκι» ακόμα και μπροστά στο μεγαλεπίβολο σχέδιο της εκάστοτε αριστερίζουσας κυβέρνησης να θεμελιώσει τα βασικά έστω δικαιώματα ανθρώπων, όπως πχ. της LGBT κοινότητας. Δεν μπορείς, ωστόσο, να χτίσεις πάνω σε σαθρά θεμέλια, διότι στη «σύγχρονη» Ελλάδα ο συντηρητισμός εξακολουθεί να υπάρχει και να κυριαρχεί στη σκέψη της μεγαλύτερης μερίδας των πολιτών.
Σε αυτό το κλίμα, το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει φέτος στον Κάτω Χώρο την παράσταση «Το Μικρό Πόνι» του Πάκο Μπεθέρα, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ (η οποία τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Eurodram του Maison d’ Europe et d’ Orient). Πρωταγωνιστές είναι ο Χάιμε (Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος) και η Ιρένε (Ρηνιώ Κυριαζή), ένα ζευγάρι που μεγαλώνει το μοναχοπαίδι του (Λουίζμι) χωρίς να γνωρίζει τα προβλήματα που το παιδί αντιμετωπίζει στην καθημερινή του σχολική ζωή, ώσπου μία ημέρα ο διευθυντής του σχολείου τους καλεί, για να βάλει σε τάξη την κατάσταση. Το θέμα, όμως, είναι προς τα πού γέρνει η ζυγαριά; Σε βάρος των παιδιών που κακοποιούν τον Λουίζμι ή σε βάρος των ίδιου και της σχολικής του σάκας;
Μέσα από τους διαλόγους των ηθοποιών γινόμαστε μάρτυρες των βιαιοτήτων που υφίσταται ο 11χρονος εξαιτίας της τσάντας του, που απεικονίζει το «Μικρό Πόνι», ένδειξη, για κάποιους, μιας μη αποδεκτής για αρσενικό συμπεριφοράς. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του έργου δεν είναι τόσο η περιγραφή της ασύλληπτης πραγματικότητας που ζει το παιδί, αλλά ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς ερμηνεύουν και αντιμετωπίζουν την κατάσταση. Από τη μία ο Χάιμε, αν και σοκαρισμένος, προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να υπερασπιστεί την «προς διαμόρφωση» σεξουαλική ταυτότητα του παιδιού του, από την άλλη η Ιρένε φοβούμενη την περιθωριοποίηση του υποστηρίζει την «νόρμα» και έτσι οι δύο γονείς έρχονται σε σύγκρουση, αδύναμοι πάνω στο σάστισμά τους να ακολουθήσουν μια κοινή στάση και να βοηθήσουν ουσιαστικά τον γιο τους.
Είναι χαρακτηριστικό πως σε όλη τη διάρκεια της παράστασης παρακολουθούμε μόνο τους δύο να συνομιλούν για τον Λουίζμι χωρίς να υπάρχει (έστω και νοητά) κάποια αλληλεπίδραση μαζί του. Μέσα στον κυκεώνα των γεγονότων οι πρωταγωνιστές ξεχνούν να αφουγκραστούν τις ανάγκες του παιδιού τους, παλεύοντας να λύσουν τη δική τους προβληματική σχέση και τα αντικρουόμενα «θέλω» που εκ των υστέρων ανακάλυψαν, έχοντας ήδη κάνει οικογένεια. Θα μπορέσουν τελικά να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να βοηθήσουν τον νεαρό;
Στη μικρή σκηνή του Κάτω Χώρου εγκαταστάθηκε μόνο ένα περιστρεφόμενο παιχνίδι που συναντούμε στις παιδικές χαρές, πάνω στο οποίο οι ηθοποιοί συνομιλούν, λογομαχούν και δρούν. Οι μπάρες αλλάζουν θέση και διαμορφώνονται ανάλογα με την εγγύτητα και τη συναισθηματική κατάσταση των ηρώων. Με τη βοήθεια λίγων υλικών οι ηθοποιοί χτίζουν το περιβάλλον του σπιτιού τους, ενώ με μία κιμωλία - εύρημα πολύ βοηθητικό στην προκειμένη- αποδίδονται λέξεις και εικόνες που είναι σκληρό για τους δύο γονείς να λεχθούν, παραπέμποντας παράλληλα στο σχολικό περιβάλλον.
Η ένταση ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των δύο ηθοποιών, οι οποίοι κυριολεκτικά ιδρώνουν από την αγωνία αλλά και τη συνεχή κίνηση στην οποία βρίσκονται, υποδηλώνοντας έτσι τη βίωση μιας κρίσης και την δράση για επιβίωση. Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος εναλλάσει το ύφος του από την κατάσταση ηρεμίας σε αυτή του άγχους και του θυμού με ευκολία, παρασύρώντας μας να νιώσουμε συμπόνοια για τον ίδιο. Η Ρηνιώ Κυριαζή αποδίδει τόσο αποτελεσματικά τη σύγχυση που επικρατεί στην ψυχή και το μυαλό της μάνας, σε τέτοιο βαθμό που μεταδίδει το άγχος στο κοινό. Προκαλεί όμως και αισθήματα εμπάθειας λόγω της αρνητικής στάσης της ηρωίδας απέναντι στις ανάγκες του παιδιού της. Θέλω να σημειώσω εδώ την ικανοποίησή μου, που στο συγκεκριμένο έργο ο πατέρας κρατάει τον πιο προοδευτικό ρόλο, ενώ η γυναίκα τον συντηρητικό, σπάζοντας με αυτό τον τρόπο ένα ακόμη στερεότυπο της πατριαρχικής οικογένειας. Εν τέλει, μετά από μεγάλη προσπάθει η Ιρένε κατανοεί για πρώτη φορά τα «μαγικά» μηνύματα των Πόνυ που της έστελνε ο μικρός και αλλάζει στάση. Έχει όμως και τον χρόνο με το μέρος της;
Βγαίνοντας από το θέατρο, ο θεατής θα μπει στη σκέψη «και αν αυτό συνέβαινε στο παιδί μου;». Μόνο και μόνο για αυτό τον προβληματισμό και τη διαδικασία σκέψης στην οποία όλοι εισέρχονται μετά την παράσταση, αξίζει να την παρακολουθήσετε. Δε διστάζει να θίξει την υποκριτική στάση του σχολείου, αλλά και τις αδυναμίες και τα λάθη των γονιών, που πάνω στην ταραχή τους ξεχνούν το σημαντικότερο: να ακούν τα παιδιά τους.
Το Μικρό Πόνι είναι αφιερωμένο από τον συγγραφέα στη μνήμη δύο παιδιών, του Μάικλ Μορόνες και του Γκρέισον Μπρους, τα οποία το 2014 υπήρξαν τραγικά θύματα κακοποίησης.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή
ΧΩΡΟΣ
Κάτω Χώρος
Από 13.10.2017 μέχρι 07.01.2018
ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Παρασκευή 21:15
Σάββατο 21:15
Κυριακή 19:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 80 λεπτά
Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ
Σε αυτό το κλίμα, το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει φέτος στον Κάτω Χώρο την παράσταση «Το Μικρό Πόνι» του Πάκο Μπεθέρα, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ (η οποία τιμήθηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Eurodram του Maison d’ Europe et d’ Orient). Πρωταγωνιστές είναι ο Χάιμε (Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος) και η Ιρένε (Ρηνιώ Κυριαζή), ένα ζευγάρι που μεγαλώνει το μοναχοπαίδι του (Λουίζμι) χωρίς να γνωρίζει τα προβλήματα που το παιδί αντιμετωπίζει στην καθημερινή του σχολική ζωή, ώσπου μία ημέρα ο διευθυντής του σχολείου τους καλεί, για να βάλει σε τάξη την κατάσταση. Το θέμα, όμως, είναι προς τα πού γέρνει η ζυγαριά; Σε βάρος των παιδιών που κακοποιούν τον Λουίζμι ή σε βάρος των ίδιου και της σχολικής του σάκας;
Μέσα από τους διαλόγους των ηθοποιών γινόμαστε μάρτυρες των βιαιοτήτων που υφίσταται ο 11χρονος εξαιτίας της τσάντας του, που απεικονίζει το «Μικρό Πόνι», ένδειξη, για κάποιους, μιας μη αποδεκτής για αρσενικό συμπεριφοράς. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του έργου δεν είναι τόσο η περιγραφή της ασύλληπτης πραγματικότητας που ζει το παιδί, αλλά ο τρόπος με τον οποίο οι γονείς ερμηνεύουν και αντιμετωπίζουν την κατάσταση. Από τη μία ο Χάιμε, αν και σοκαρισμένος, προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να υπερασπιστεί την «προς διαμόρφωση» σεξουαλική ταυτότητα του παιδιού του, από την άλλη η Ιρένε φοβούμενη την περιθωριοποίηση του υποστηρίζει την «νόρμα» και έτσι οι δύο γονείς έρχονται σε σύγκρουση, αδύναμοι πάνω στο σάστισμά τους να ακολουθήσουν μια κοινή στάση και να βοηθήσουν ουσιαστικά τον γιο τους.
Είναι χαρακτηριστικό πως σε όλη τη διάρκεια της παράστασης παρακολουθούμε μόνο τους δύο να συνομιλούν για τον Λουίζμι χωρίς να υπάρχει (έστω και νοητά) κάποια αλληλεπίδραση μαζί του. Μέσα στον κυκεώνα των γεγονότων οι πρωταγωνιστές ξεχνούν να αφουγκραστούν τις ανάγκες του παιδιού τους, παλεύοντας να λύσουν τη δική τους προβληματική σχέση και τα αντικρουόμενα «θέλω» που εκ των υστέρων ανακάλυψαν, έχοντας ήδη κάνει οικογένεια. Θα μπορέσουν τελικά να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να βοηθήσουν τον νεαρό;
Στη μικρή σκηνή του Κάτω Χώρου εγκαταστάθηκε μόνο ένα περιστρεφόμενο παιχνίδι που συναντούμε στις παιδικές χαρές, πάνω στο οποίο οι ηθοποιοί συνομιλούν, λογομαχούν και δρούν. Οι μπάρες αλλάζουν θέση και διαμορφώνονται ανάλογα με την εγγύτητα και τη συναισθηματική κατάσταση των ηρώων. Με τη βοήθεια λίγων υλικών οι ηθοποιοί χτίζουν το περιβάλλον του σπιτιού τους, ενώ με μία κιμωλία - εύρημα πολύ βοηθητικό στην προκειμένη- αποδίδονται λέξεις και εικόνες που είναι σκληρό για τους δύο γονείς να λεχθούν, παραπέμποντας παράλληλα στο σχολικό περιβάλλον.
Η ένταση ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των δύο ηθοποιών, οι οποίοι κυριολεκτικά ιδρώνουν από την αγωνία αλλά και τη συνεχή κίνηση στην οποία βρίσκονται, υποδηλώνοντας έτσι τη βίωση μιας κρίσης και την δράση για επιβίωση. Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος εναλλάσει το ύφος του από την κατάσταση ηρεμίας σε αυτή του άγχους και του θυμού με ευκολία, παρασύρώντας μας να νιώσουμε συμπόνοια για τον ίδιο. Η Ρηνιώ Κυριαζή αποδίδει τόσο αποτελεσματικά τη σύγχυση που επικρατεί στην ψυχή και το μυαλό της μάνας, σε τέτοιο βαθμό που μεταδίδει το άγχος στο κοινό. Προκαλεί όμως και αισθήματα εμπάθειας λόγω της αρνητικής στάσης της ηρωίδας απέναντι στις ανάγκες του παιδιού της. Θέλω να σημειώσω εδώ την ικανοποίησή μου, που στο συγκεκριμένο έργο ο πατέρας κρατάει τον πιο προοδευτικό ρόλο, ενώ η γυναίκα τον συντηρητικό, σπάζοντας με αυτό τον τρόπο ένα ακόμη στερεότυπο της πατριαρχικής οικογένειας. Εν τέλει, μετά από μεγάλη προσπάθει η Ιρένε κατανοεί για πρώτη φορά τα «μαγικά» μηνύματα των Πόνυ που της έστελνε ο μικρός και αλλάζει στάση. Έχει όμως και τον χρόνο με το μέρος της;
Βγαίνοντας από το θέατρο, ο θεατής θα μπει στη σκέψη «και αν αυτό συνέβαινε στο παιδί μου;». Μόνο και μόνο για αυτό τον προβληματισμό και τη διαδικασία σκέψης στην οποία όλοι εισέρχονται μετά την παράσταση, αξίζει να την παρακολουθήσετε. Δε διστάζει να θίξει την υποκριτική στάση του σχολείου, αλλά και τις αδυναμίες και τα λάθη των γονιών, που πάνω στην ταραχή τους ξεχνούν το σημαντικότερο: να ακούν τα παιδιά τους.
Το Μικρό Πόνι είναι αφιερωμένο από τον συγγραφέα στη μνήμη δύο παιδιών, του Μάικλ Μορόνες και του Γκρέισον Μπρους, τα οποία το 2014 υπήρξαν τραγικά θύματα κακοποίησης.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη
Σκηνικά - Κοστούμια: Κωνσταντίνα Κρίγκου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα
Σχεδιασμός φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Μίχα
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Ρηνιώ Κυριαζή
ΧΩΡΟΣ
Κάτω Χώρος
Από 13.10.2017 μέχρι 07.01.2018
ΜΕΡΕΣ / ΩΡΕΣ
Παρασκευή 21:15
Σάββατο 21:15
Κυριακή 19:00
ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 80 λεπτά
Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ