Πολλές φορές δεν την καταλαβαίνω αυτή την εμμονή των κριτικών με τις έννοιες εξέλιξη και πειραματισμός. Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν κάτι εξ αρχής; Πιθανότατα ο Σωκράτης Μάλαμας να μην πειραματίζεται ιδιαίτερα και να μην ανακαλύπτει τον τροχό με το "Πέρασμα".
Αν το δούμε συνολικά το πράγμα, όμως, πότε το έκανε αυτό σε μεγάλο βαθμό δηλαδή; Εντάξει, το Ένα ήταν όντως μία έκπληξη, ένα ξεβόλεμα των fans (ασχέτως αν δικαίως λατρεύτηκε τελικά), με την τόση λιτότητά του και την έλλειψη εμφανούς λαϊκής εξωστρέφειας. Το Άδειο δωμάτιο ήταν επίσης ένας απρόσμενα ηλεκτρικός δίσκος, με νεύρο, που ξέφευγε από το συνδυασμό έντεχνης μπαλάντας και σύγχρονου λαϊκού ήχου που τόσο πετυχημένα παρουσίασε ο τραγουδοποιός από το Της μέρας και της νύχτας μέχρι και το Ο φύλακας και ο βασιλιάς. Έχουμε καθόλου υπόψη μας τι είδους κριτικές πήραν αυτοί οι δύο δίσκοι όπου ο δημιουργός κάθε άλλο παρά επαναλήφθηκε; Κάτι μεταξύ "Ο Μάλαμας εμμένει στη φωνή του και την κιθάρα του" και "επαναλαμβάνεται συνθετικά με βάση μπαλάντες φτιαγμένες με μία κιθάρα". Για να μη μιλήσω δηλαδή για την πλήρη (αρχικά) απαξίωση των δύο πρώτων δίσκων του...
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί αισθάνομαι ότι και πάλι η κουβέντα για τον νέο του δίσκο, θα επικεντρωθεί στο κατά πόσο εξελίσσεται και πειραματίζεται. Αυτό που εγώ κατάλαβα ακούγοντας το Πέρασμα είναι ότι μιλάμε για ένα album σαφώς ανώτερο από το προηγούμενο του Μάλαμα (το Δρόμοι με τις ατυχείς στιχουργικές επιλογές και τις μέτριες συνθέσεις), το οποίο έχει τους καλύτερους στίχους που έδωσε ο Άλκης Αλκαίος τα τελευταία - τουλάχιστον 5 - χρόνια και όπως πάντα συμβαίνει στις δουλειές του Μάλαμα τα τραγούδια είναι πραγματικά καλοφτιαγμένα και δεν ξέρεις ποιό να (πρωτο)ξεχωρίσεις...
Για να πάμε και λιγο στα του δίσκου, εξηγούμαι: Ένας κύκλος τραγουδιών, πάνω σε στίχους του "ποιητή του ελληνικού τραγουδιού" Α.Αλκαίου, φτιαγμένος και παρουσιασμένος αποκλειστικά και μόνο με τις κιθάρες του Σωκράτη Μάλαμα. Η μπάντα απουσιάζει! Θυμίζει "Ένα"; Όχι ακριβώς...
Εδώ έχουμε να κάνουμε με τραγούδια που στην πλειοψηφία τους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σύγχρονα γυμνά ρεμπέτικα. Στους δρόμους αυτούς πατάει κατά κύριο λόγο ο τραγουδοποιός, παίζοντας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο κιθάρες που θα τις έλεγα και "μπλουζίστικες". Μήπως μας διαφεύγει ότι είναι και κορυφαίος κιθαριστής; Κακώς! Αυτό λοιπόν το λέμε έλλειψη πειραματισμού; Ίσως... Πάντως τέτοιο περίεργο βαλσάκι σαν τους Μύστες της ερήμου δεν θυμάμαι σε άλλη δουλειά του Μάλαμα, ούτε ήχο που να με παραπέμπει στη δεκαετία του '30 όπως στα Μονοπώλιο, Ποτάμι και Ρέστα. Οι δε ερμηνείες της Μελίνας Κανά, που ξαναναβρέθηκε με τον Μάλαμα δισκογραφικά μετά από πολλά χρόνια, μπορεί να δείχνουν μια φθορά στη φωνή της λόγω των χρόνων που πέρασαν, αλλά παραμένουν ζεστές, χωρίς υπερβολές και σπάνε την όποια μονοτονία, με κορυφαία κατ'εμέ στιγμή της το Δευτερόπριμα και φυσικά Τα φρύγανα. Στίχοι ποιητικοί, γεμάτοι εικόνες, μοιάζουν με μικρές φιλοσοφίες...
Αρνητικά υπάρχουν; Πολλά! Κάποιες στιγμές όπου συνθετικά ο Μάλαμας επαναλαμβάνεται όπως στο - κορυφαίο όλων πάντως στιχουργικά - Καράβι στον τοίχο. Προσθέτω τη φθορά στις φωνές και των δύο ερμηνευτικά και αρκετές κοινότυπες ομοιοκαταληξίες από τον Αλκαίο. Σε σχέση όμως με ό,τι ακούμε να κυκλοφορεί, το Πέρασμα είναι ένας ειλικρινής και πολύ ποιοτικός δίσκος. Αυτό είχαν να δώσουν οι δημιουργοί του, αυτό έδωσαν. Για μένα είναι ένα album που το βάζεις και το ακούς "με το κρασί σου" (διακήρυξη του Μάλαμα εδώ και χρόνια, που τώρα νομίζω του βγαίνει καλύτερα από ποτέ) και τα "πίνεις" και τα δύο απ'την αρχή ως το τέλος με ευχαρίστηση!
info
Δελτίο Τύπου + Tracklist εδώ
Τα χειρόγραφα των στίχων στο ένθετο είναι του Άλκη Αλκαίου
Το εξαιρετικό artwork επιμελήθηκαν: Cezary & Oliwia Twardowscy
Αν το δούμε συνολικά το πράγμα, όμως, πότε το έκανε αυτό σε μεγάλο βαθμό δηλαδή; Εντάξει, το Ένα ήταν όντως μία έκπληξη, ένα ξεβόλεμα των fans (ασχέτως αν δικαίως λατρεύτηκε τελικά), με την τόση λιτότητά του και την έλλειψη εμφανούς λαϊκής εξωστρέφειας. Το Άδειο δωμάτιο ήταν επίσης ένας απρόσμενα ηλεκτρικός δίσκος, με νεύρο, που ξέφευγε από το συνδυασμό έντεχνης μπαλάντας και σύγχρονου λαϊκού ήχου που τόσο πετυχημένα παρουσίασε ο τραγουδοποιός από το Της μέρας και της νύχτας μέχρι και το Ο φύλακας και ο βασιλιάς. Έχουμε καθόλου υπόψη μας τι είδους κριτικές πήραν αυτοί οι δύο δίσκοι όπου ο δημιουργός κάθε άλλο παρά επαναλήφθηκε; Κάτι μεταξύ "Ο Μάλαμας εμμένει στη φωνή του και την κιθάρα του" και "επαναλαμβάνεται συνθετικά με βάση μπαλάντες φτιαγμένες με μία κιθάρα". Για να μη μιλήσω δηλαδή για την πλήρη (αρχικά) απαξίωση των δύο πρώτων δίσκων του...
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί αισθάνομαι ότι και πάλι η κουβέντα για τον νέο του δίσκο, θα επικεντρωθεί στο κατά πόσο εξελίσσεται και πειραματίζεται. Αυτό που εγώ κατάλαβα ακούγοντας το Πέρασμα είναι ότι μιλάμε για ένα album σαφώς ανώτερο από το προηγούμενο του Μάλαμα (το Δρόμοι με τις ατυχείς στιχουργικές επιλογές και τις μέτριες συνθέσεις), το οποίο έχει τους καλύτερους στίχους που έδωσε ο Άλκης Αλκαίος τα τελευταία - τουλάχιστον 5 - χρόνια και όπως πάντα συμβαίνει στις δουλειές του Μάλαμα τα τραγούδια είναι πραγματικά καλοφτιαγμένα και δεν ξέρεις ποιό να (πρωτο)ξεχωρίσεις...
Για να πάμε και λιγο στα του δίσκου, εξηγούμαι: Ένας κύκλος τραγουδιών, πάνω σε στίχους του "ποιητή του ελληνικού τραγουδιού" Α.Αλκαίου, φτιαγμένος και παρουσιασμένος αποκλειστικά και μόνο με τις κιθάρες του Σωκράτη Μάλαμα. Η μπάντα απουσιάζει! Θυμίζει "Ένα"; Όχι ακριβώς...Εδώ έχουμε να κάνουμε με τραγούδια που στην πλειοψηφία τους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σύγχρονα γυμνά ρεμπέτικα. Στους δρόμους αυτούς πατάει κατά κύριο λόγο ο τραγουδοποιός, παίζοντας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο κιθάρες που θα τις έλεγα και "μπλουζίστικες". Μήπως μας διαφεύγει ότι είναι και κορυφαίος κιθαριστής; Κακώς! Αυτό λοιπόν το λέμε έλλειψη πειραματισμού; Ίσως... Πάντως τέτοιο περίεργο βαλσάκι σαν τους Μύστες της ερήμου δεν θυμάμαι σε άλλη δουλειά του Μάλαμα, ούτε ήχο που να με παραπέμπει στη δεκαετία του '30 όπως στα Μονοπώλιο, Ποτάμι και Ρέστα. Οι δε ερμηνείες της Μελίνας Κανά, που ξαναναβρέθηκε με τον Μάλαμα δισκογραφικά μετά από πολλά χρόνια, μπορεί να δείχνουν μια φθορά στη φωνή της λόγω των χρόνων που πέρασαν, αλλά παραμένουν ζεστές, χωρίς υπερβολές και σπάνε την όποια μονοτονία, με κορυφαία κατ'εμέ στιγμή της το Δευτερόπριμα και φυσικά Τα φρύγανα. Στίχοι ποιητικοί, γεμάτοι εικόνες, μοιάζουν με μικρές φιλοσοφίες...
Αρνητικά υπάρχουν; Πολλά! Κάποιες στιγμές όπου συνθετικά ο Μάλαμας επαναλαμβάνεται όπως στο - κορυφαίο όλων πάντως στιχουργικά - Καράβι στον τοίχο. Προσθέτω τη φθορά στις φωνές και των δύο ερμηνευτικά και αρκετές κοινότυπες ομοιοκαταληξίες από τον Αλκαίο. Σε σχέση όμως με ό,τι ακούμε να κυκλοφορεί, το Πέρασμα είναι ένας ειλικρινής και πολύ ποιοτικός δίσκος. Αυτό είχαν να δώσουν οι δημιουργοί του, αυτό έδωσαν. Για μένα είναι ένα album που το βάζεις και το ακούς "με το κρασί σου" (διακήρυξη του Μάλαμα εδώ και χρόνια, που τώρα νομίζω του βγαίνει καλύτερα από ποτέ) και τα "πίνεις" και τα δύο απ'την αρχή ως το τέλος με ευχαρίστηση!
info
Δελτίο Τύπου + Tracklist εδώ
Τα χειρόγραφα των στίχων στο ένθετο είναι του Άλκη Αλκαίου
Το εξαιρετικό artwork επιμελήθηκαν: Cezary & Oliwia Twardowscy