Synch-ed in music - Τεχνόπολις, 12&13 Ιουνίου

ody: To Synch, για άλλη μια χρονιά, μας προσέφερε ένα πολύ βασικό στοιχείο που δεν το συναντάμε σε άλλο Ελληνικό φεστιβάλ, δηλαδή την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με μια ποικιλία ασυνήθιστων και κυρίως πολύ φρέσκων μουσικών προτάσεων. Μια σειρά από νέα, ελπιδοφόρα ονόματα (Florence And The Machine, Friendly Fires, Fujiya & Miyagi) συνδυάστηκε με κάποιους μουσικούς με σημαντική προϊστορία και ιδιαίτερο χαρακτήρα (Mulatu Astatke & The Heliocentrics, Tortoise) δημιουργώντας ένα ιδιόμορφο μουσικό χαρμάνι που δίνει στο Synch τη δική του, ξεχωριστή ταυτότητα.


littlefluffyclouds: Όπως σωστά μου είπε ένας φίλος, για το Synch ίσως θα έπρεπε να καταβάλλουμε ένα ποσό με το λογαριασμό της ΔΕΗ, όπως κάνουμε δηλαδή με την ΕΡΤ κάθε δίμηνο, αλλιώς Fujiya & Miyagi, The Bug, Mulatu, Junior Boys, Fennesz, Squarepusher και όλους τους υπόλοιπους, μαζεμένους είτε μεμονωμένους δεν θα βλέπαμε ούτε με τα κιάλια - πόσους Moby το χρόνο αντέχετε; Μη κοιτάτε τώρα που το Synch είναι μέσα στους κόλπους του ευρύτερου Φεστιβάλ Αθηνών και υπάρχει η σχετική ασφάλεια, αύριο όμως; Από την άλλη βέβαια, ασφάλεια σημαίνει και εφησυχασμός,  η αγωνία για την επιβίωση φέρνει και περισσότερη επινοητικότητα, μεγαλύτερα ρίσκα, τέλος πάντων, το Synch υπήρχε αυτόνομο και χωρίς το Φεστιβάλ Αθηνών. Αυτές τις βαριές σκέψεις κάναμε λίγο πριν ξεκινήσει ο Mulatu Astatke, η πιο αναμενόμενη παρουσία του φετινού Synch και επί της ουσίας πριν ο πολύς κόσμος κάνει αισθητή την παρουσία του κατακλύζοντας το χώρο της συναυλίας και διαλύοντας τα σύννεφα σχετικά με τα αριθμητικά στοιχεία του φεστιβάλ.


Παρασκευή 12/6

ody: Για την πρώτη μέρα τα έχετε ήδη διαβάσει. Προσωπικά ξεχώρισα περισσότερο τους Fujiya & Miyagi, με έναν ήχο που παντρεύει εξαιρετικά την σύγχρονη ηλεκτρονική ποπ με τους krautrock ρυθμούς του παρελθόντος (highlights: "Knickerbocker", "Collarbone" και "Ankle Injuries"), και το νέο αστεράκι της βρετανικής σκηνής που ακούει στο περίεργο όνομα Florence And The Machine - σπουδαία η φωνή και γενικότερα η όλη σκηνική παρουσία της Florence, που διαθέτει επίσης καλό γούστο (διασκευάζει το "Hospital beds" των Cold War Kids) και επέδειξε αξιοθαύμαστες ικανότητες στο σκαρφάλωμα επί σκηνής με ψηλοτάκουνες γόβες. Δυστυχώς τα δύο σετ ήταν σχεδόν την ίδια ώρα και δεν τα ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα - ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με λίγο καλύτερο προγραμματισμό των εμφανίσεων (θα αρκούσε η διαφορά φάσης ανάμεσα στις δύο σκηνές να είναι μισή ώρα αντί για ένα τέταρτο).

Πολύ ικανοποιητική και η new rave χορευτική pop των Friendly Fires που παρουσίασαν το ομώνυμο περσυνό ντεμπούτο τους, την ίδια ώρα που οι Tortoise συνέχιζαν τις πειραματικές post rock αναζητήσεις τους. Η ημέρα είχε ξεκινήσει με μια ενδιαφέρουσα νέα γνωριμία από τη χορευτική σκηνή του Λονδίνου, τους Ebony Bones, με πολλά στοιχεία από τη μουσική του νότιου ημισφαιρίου και κυρίως την Αφρική και τη Βραζιλία.

littlefluffyclouds: Η Παρασκευή κύλισε σχετικά ήρεμα και θα έλεγα χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Η Ebony ήταν χορταστική και μας διασκέδασε αρκετά, συνδυάζοντας μουσική και χορό σε ένα απολαυστικό χαρμάνι, οι Jassanova από την άλλη αρκετά σοφιστικέ για τα γούστα μου. Οι Florence And The Machine ξεκινούν και η αγωνία στα πρόσωπα του Ody και του Gbal, και θα έλεγα όλου του παρευρισκόμενου πλήθους, είναι έκδηλη, άραγε η Florence Welch με το 12ποντο τακούνι θα τα πετάξει όλα όπως αφήνει σαφώς να εννοηθεί, ή μήπως όχι; Εγώ πάντως αποφάσισα να μείνω με την απορία και θυσιάστηκα για την τέχνη, αποχωρώντας με την αίσθηση πως μια Lilly Allen θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερη - έτσι κι αλλιώς τα show τύπου Eurovision δεν μου άρεσαν ποτέ.


Οι Fujiya & Miyagi (η τέχνη που λέγαμε) είχαν μόλις ξεκινήσει και με άφησαν πλήρως ικανοποιημένο με την indie-kraut pop τους, απόλυτα εθιστικοί και cool, ήταν η πιο αξιόλογη παρουσία της Παρασκευής. Αντίθετα με τις προσδοκίες, οι Tortoise ήταν κατώτεροι του αναμενόμενου, σαφώς κατώτεροι της εμφάνισης τους στο Synch του 2005, με πολύ βαρύ ήχο από το μπάσο και τα δύο ντραμς, με καλύτερες στιγμές τα jazz περάσματα από το "TNT". Οι Friendly Fires από την άλλη ήταν μέσα στη τρελή χαρά, ο τραγουδιστής ήταν υπερκινητικός, ο Gbal ευτυχισμένος και εγώ νοσταλγούσα τους !!!.

Σαββάτο 13/6

ody: Η επόμενη ημέρα ξεκίνησε με τους ασυνήθιστους ηχητικούς πειραματισμούς του Matthew Herbert που με την πολυμελή μπάντα του συνδύασε τους ηλεκτρονικούς ήχους και τα samplers του σήμερα με την τζαζ, τα μπλουζ και τον ήχο των Big Bands της προ-rock’n’roll εποχής. Και ενώ ο Herbert συνέχιζε να σαμπλάρει εφημερίδες που σχίζονταν για να συνδυαστούν με τα πνευστά και τα κρουστά της ορχήστρας του, εμείς περάσαμε μια επίσκεψη από τη μικρή σκηνή για μια γνωριμία με το βρετανικό rock των A Mountain Of One. Η φωνή θύμιζε λίγο τον Bellamy των Muse αλλά ο ήχος τους ήταν πιο προσγειωμένος και γήινος με την ακουστική κιθάρα και τα πλήκτρα του τραγουδιστή τους να κυριαρχούν.


Αμέσως μετά, στη μικρή σκηνή, οι ρυθμοί και η εφηβική αδρεναλίνη αυξήθηκαν με τους Γάλλους The Teenagers. Έπαιξαν ένα 35λεπτο περίπου σετ με πολύ ενέργεια και κέφι, στη διάρκεια του οποίου προσπάθησαν να ανεβάσουν όλον τον πρόθυμο γυναικείο πληθυσμό επί σκηνής για χορό. Όμως, περισσότερο από το 90% του κόσμου που είχε έρθει το Σάββατο στο Synch ήταν εκεί για να ακολουθήσει τον Mulatu Astatke στους world τζαζ ρυθμούς του, με αποτέλεσμα, ενώ γενικότερα ο κόσμος φέτος ήταν λιγότερος από πέρυσι, στη διάρκεια του μεγάλου σετ των Mulatu Astatke & The Heliocentrics η μεγάλη σκηνή έδειχνε εικόνα πληρότητας.

Το φινάλε της βραδιάς είχε την απολαυστική electropop των Καναδών Junior Boys στη μικρή σκηνή, το πάντρεμα ξέφρενης ηλεκτρικής κιθάρας (ο τύπος πρέπει να έχει ξεσκιστεί στο Guitar Hero) και metal drums με τρελαμένα electro beats από τον Squarepusher στη μεγάλη, και το ξεχωριστό χορευτικό κράμα από hip hop, reggae, dubstep και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει από τον The Bug μαζί με έναν από τους πολλούς MCs που τον συνοδεύουν στο φευγάτο "London Zoo", τον Flowdan, στην μάλλον ακατάλληλη για live σκηνή D10.

Καλά περάσαμε και φέτος, άντε και του χρόνου με Gang Gang Dance, Telepathe και Deerhunter - ζητάω πολλά?


Η μικρή καθυστέρηση στο πρόγραμμα της μεγάλης σκηνής, έχει σαν αποτέλεσμα να προλάβουμε στο τσακ τους Junior Boys από την άλλη πλευρά, οι οποίοι θα μας κρατήσουν κοντά τους για όλο το σετ, αναμενόμενα καλοί χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, παίζοντας όλες πάνω κάτω τις επιτυχίες τους. Ο Squarepusher έχει ήδη ξεκινήσει το σετ όταν τελειώνουν οι Junior Boys και επιτέλους ο Ody θα βρει τις κιθάρες εκεί που δεν τις περίμενε, καθώς ο Tom Jenkinson επιλέγει να κινηθεί στα όρια του heavy metal και να μας αφήσει ξερούς στην κυριολεξία - μου έλειψαν οι jazz και drum’n’bass  πειραματισμοί του.


Για τον Bug διαβάσατε παραπάνω, εγώ την ζέστη δεν την άντεξα με τίποτα (ούτε πέρυσι δεν τα κατάφερα με τον Field, πόσο μάλλον φέτος). Άντε και του χρόνου με τους Notwist και τον Flying Lotus.

Σχετικό θέμα

Editorial

Θα αντέξει η Αθήνα το φετινό συναυλιακό καλοκαίρι;