Άκουσα το όνομα του (το καλλιτεχνικό, δηλαδή) για πρώτη φορά σε μια συζήτηση με τον Χάρη Συμβουλίδη, καλό μου φίλο και άνθρωπο που αγαπά και ψάχνει τη μουσική. «Τον έχεις πάρει χαμπάρι;», με ρώτησε (ή καλύτερα, με ξεμπρόστιασε). Δεν είχα ιδέα. Ο Χάρης επέμενε να αναζητήσω καλύτερα την περίπτωση του ΛΕΞ, ιδιαιτέρως εφόσον ασχολούμαι με το πολιτικό τραγούδι στην Ελλάδα, τόσο σε προσωπικό, όσο και ακαδημαϊκό επίπεδο. Κι έτσι έκανα.
Ήρθα αντιμέτωπος με μια ολόκληρη πραγματικότητα που αγνοούσα. Με τεράστιες μάζες κοινού - με πυρήνα στις μικρότερες ηλικίες - που αγωνιά για τις εμφανίσεις του και γεμίζει ασφυκτικά μαγαζιά, θέατρα, αλλά και το YouTube για να τον ακούσει.
Υπάρχει πολιτικό τραγούδι σήμερα; Φυσικά! Και είναι του ΛΕΞ; Και είναι του ΛΕΞ και μιας ομάδας ανθρώπων που «μιλούν» και εκφράζουν τους νέους ανθρώπους. Τους ανθρώπους εκείνους που αγνοούμε εμείς οι μεγαλύτεροι, κηρύττοντας υποκριτικά πως νοιαζόμαστε για εκείνους, την ώρα που οι συμπεριφορές μας απέναντι τους είναι ξεκάθαρα ρατσιστικές. Γιατί, αν δεν το γνωρίζετε, υπάρχει και ηλικιακός ρατσισμός - ή μήπως δεν τον αντιληφθήκατε ούτε τώρα με τον COVID 19;
Αναζητήστε τον ΛΕΞ. Δείτε τα εκατομμύρια των views που έχουν τα τραγούδια του. Μπείτε και λίγο στη θέση του άλλου. Και την επόμενη φορά που θα τσακωθείτε με το γιο ή την κόρη σας, σκεφτείτε ότι μπορεί και να έχει δίκιο.
