Ο Πάνος Γουργιώτης συστήθηκε πρώτη φορά στο ευρύ κοινό μέσω του Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε δύο χρονιές, το 2007 με το τραγούδι Η Ζωή Που Περιμένει και το 2008 με το Ναπάλ που του απέφερε το βραβείο καλύτερου στίχου. Έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις και ταινίες μικρού μήκους ενώ ο πρώτος προσωπικός δίσκους του, με τίτλο Μια Ανάσα Ακόμα, κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες από τη Lyra. Ως σημερινός μας φιλοξενούμενος, γράφει για τις μουσικές που τον επηρέασαν, για τις ταινίες που μίλησαν στην καρδιά του και για τα μέρη που αγάπησε.1. Grace - Jeff Buckley (1994)
Ένας δίσκος που με άφησε να φαντάζομαι τι άλλο θα είχαμε ακούσει αν αυτός ο άνθρωπος δεν έφευγε τόσο νωρίς. Χαρισματικές μελωδίες, μεθυστικές ερμηνείες. Υπέροχος.
2. Fight Club - David Fincher (1999) / It’s A Wonderful Life - Sparklehorse (2001)
Μία ταινία και ένας δίσκος σε συνδυασμό. Απ’ τη μία κάποιος που προσπαθεί να διαλύσει τον κόσμο και απ’ την άλλη κάποιος που ο κόσμος τον διέλυσε. Και παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί, με το δικό του σκοτεινό τρόπο, να τον βρίσκει όμορφο και ουσιαστικά να ζητάει συγγνώμη που τον προκάλεσε. Λες και φταίει. Έτυχε να έρθω σε επαφή με αυτά τα δύο κορυφαία έργα τέχνης την ίδια περίοδο και ουσιαστικά το ένα λειτούργησε ως αντίδοτο για το άλλο. Και τα δύο άγρια, τρομαχτικά, σκοτεινά και πανέμορφα.
3. Τα τρία τραγούδια της ζωής μου (μέχρι τώρα)
Love Will Tear Us Apart – Joy Division
(Bernard Sumner-Peter Hook-Stephen Morris-Ian Curtis)
Without You I’m Nothing – Placebo
(Brian Molko-Stefan Olsdal-Steve Hewitt)
Lovesong – The Cure
(Robert Smith-Simon Gallup-Roger O'Donnell-Porl Thompson-Lol Tolhurst-Boris Williams)
4. Rage Against the Machine - Rage Against The Machine (1992)
Ο πρώτος, ομώνυμος δίσκος τους ήρθε σαν γροθιά στο στομάχι. Αληθινό σοκ. Καταιγιστικοί, καταγγελτικοί στίχοι. Οριακά επιθετικές ερμηνείες. Ατελείωτα riff δυναμίτες. Rhythm section που σκοτώνει. Με δύο λόγια, μαζική επίθεση (Massive Attack;!).
5. The Wall - Pink Floyd (1979)
Κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορία του ροκ. Έτσι απλά.
6. Ξεσσαλονίκη - Ξύλινα Σπαθιά (1993)
Η δουλειά που άλλαξε τα δεδομένα στην ελληνική ροκ σκηνή. Ή ίσως η δουλειά που τη δημιούργησε. Δε θέλω να αδικήσω ή να ξεχάσω σε καμία περίπτωση τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το μόνο άνθρωπο που έγραψε πραγματικά ροκ στίχους στην Ελλάδα ή τις Τρύπες, που μας ταρακούνησαν όπως κανείς άλλος με τον τόσο δουλεμένο και ιδιοφυή κιθαριστικό ήχο τους, αλλά νιώθω ότι η Ξεσσαλονίκη δημιούργησε μία νέα σκηνή, ένα ολόκληρο κίνημα και νομίζω ότι αυτό είναι ό,τι σπουδαιότερο, ειδικά όταν μιλάμε για ροκ.
7. Η θάλασσα…
…και η μαγική μου σχέση μαζί της, αποτέλεσε ένα από τα πρώτα μου σημαντικά κίνητρα να φτιάξω τραγούδια. Λατρεύω να χαζεύω την απεραντοσύνη και το μεγαλείο της.
8. OK Computer - Radiohead (1997)
Μου ρόκαρε τον κόσμο. Μου κούνησε το μυαλό. Θυμάμαι να κάθομαι σε έναν καναπέ και να το ακούω στο repeat μέχρι που να έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Οι Radiohead παίζουν εδώ όπως κανείς μέχρι τότε δεν είχε φανταστεί ή τολμήσει να παίξει. Και από τότε συνεχίζουν σε κάθε τους δουλειά να το κάνουν.
9. Η Έβδομη Σφραγίδα - Ingmar Bergman (1957)Ολόκληρη η φιλμογραφία του Bergman αποτελεί για μένα τεράστια επιρροή. Ξεχωρίζω όμως την Έβδομη Σφραγίδα γιατί πραγματεύεται ένα θέμα που με τρομοκρατεί και με εξιτάρει ταυτόχρονα. Τη μάχη με το θάνατο. Μια παρτίδα σκάκι μαζί του. Μπορείς να τον νικήσεις; Μπορείς να τον ξεγελάσεις; Τελικά άξιζε που προσπάθησες; Μήπως το ήξερες κι εσύ από την αρχή ότι θα χάσεις; Αριστούργημα.
10. Βόλος, Θεσσαλονίκη, Βρυξέλλες, Αθήνα. Οι πόλεις μου.
Οι γειτονιές στις οποίες έζησες, οι άνθρωποι που συνάντησες εκεί, οι αναμνήσεις που έχεις από εκεί σε κάνουν ό,τι είσαι. Κάποιες φορές νιώθω άτυχος γιατί δεν έμεινα ποτέ τόσο σε έναν τόπο, ώστε να μπορώ αβίαστα να τον αποκαλώ τόπο μου. Κάποιες άλλες, νιώθω τυχερός για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
* Η φωτογραφία του Πάνου Γουργιώτη είναι από τη σελίδα του στο MySpace: http://www.myspace.com/panosgourgiotis.