Φωτογραφίες: Ιωάννα Μπούμη
Μετά από μια μέρα πολύ κουραστική, ενδεχομένως να δικαιολογούνταν το βούλιαγμά μου στον καναπέ. Αντιστάθηκα συνειδητά στην κούραση και επέλεξα να είμαι στην εμφάνιση του Γιάννη Μήτση, μεσοβδόμαδα, την Τετάρτη 6 Απριλίου, στο Σταυρό του Νότου (ΣτΝ). Νιώθω όχι μόνο δικαιωμένος, αλλά σίγουρος πως, αν ο (εξ Ιωαννίνων καταγόμενος) Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός φροντίσει τα επόμενα χρόνια να μας επισκέπτεται πιο τακτικά, τότε θα έχω να λέω πως ήμουν στην πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα ανάμεσα σε λιγοστούς ακροατές.
Εσύ τώρα, αν δεν ξέρεις τον Μήτση σαν καλλιτέχνη, θα διαβάζεις για πρώτη εμφάνιση και θα φαντάζεσαι ότι είναι κανένας τραγουδοποιός που ξεκινάει τώρα. Ο Γιάννης Μήτσης όμως έχει μια σημαντική διαδρομή, τόσο ως drummer των Ξύλινων Σπαθιών, όσο και ως τραγουδοποιός με τρεις (πολύ καλές) δισκογραφικές δουλειές και μια μακρόχρονη παρουσία στις μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης. Αυτές οι εμπειρίες του φάνηκαν αμέσως στη σκηνή του ΣτΝ. Αν και μας εξομολογήθηκε ένα μικρό τρακ, από τα πρώτα κιόλας τραγούδια "ζεστάθηκε", χειρίστηκε με άνεση τις ερμηνείες, την ακουστική κιθάρα και την... front line μιας εξαιρετικής μπάντας, συμπαρασύροντας τελικά κι εμάς.
Κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο καθότι, εγώ λχ - για να μην μιλώ εξ ονόματος άλλων - δεν είχα μόνο την κούραση, αλλά και την άγνοια των περισσότερων τραγουδιών από τους δύο πρώτους δίσκους του Γιάννη Μήτση. Κι όμως, με τις μελωδικές του γραμμές, τις από ψυχής ερμηνείες του και τους στίχους των κομματιών του, με "ανάγκασε" να τα ξεχάσω όλα, να επικεντρωθώ εκεί, να ταξιδέψω νοερά και τελικά να ψάχνω την επομένη για τραγούδια του που μου έκαναν εντύπωση. Σε διαβεβαιώ ότι αυτό ούτε εύκολο είναι, ούτε μου συμβαίνει συχνά.
Να σταθώ λίγο στη φοβερά δεμένη μπάντα του (απίστευτος ο Θανάσης Καρυπίδης στο βιολί!), πραγματικά υψηλού επιπέδου, που ειδικά στα δυναμικά κομμάτια του setlist ήταν καταιγιστική και μας μετέδωσε μπόλικη ενέργεια. Κι αν από ένα πρώην μέλος των Ξύλινων Σπαθιών οι επιλογές από Αγγελάκα (Το τρένο, Δεν χωράς πουθενά) και Παυλίδη (Αερικό, Φωτιά στο λιμάνι) είναι αναμενόμενες (με την εξαιρετική απόδοση της μπάντας και τη ματιά του Μήτση σε αυτά τα χιλιοακουσμένα τραγούδια να είναι ωστόσο έκπληξη), τα περάσματα σε πιο λυρικά και χαμηλότονα κομμάτια όπως το Πάτωμα του Κραουνάκη και το Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι του Χατζιδάκι, ήταν κάτι που δεν το περίμενα αλλά το κατευχαριστήθηκα! Όπως και τα παλαιότερα δικά του τραγούδια - που λέγαμε παραπάνω ότι αγνοούσα - από τα οποία ξεχώρισα το Ρίψασπις για τις παραδοσιακές του επιρροές και το αντιπολεμικό του μύνημα, αλλά και την μελωδική Αγορά.
Όπως ευχήθηκε και η Ελευθερία Αρβανιτάκη, που ερμήνευσε ζωντανά σαν guest το ντουέτο της με τον Μήτση Δεν ξέρω από τον τελευταίο του δίσκο Η μόνη αλήθεια είναι ο δρόμος, ο Γιάννης Μήτσης αξίζει να αποκτήσει το δικό του κοινό πιστών ακροατών και στην Αθήνα. Προσυπογράφω και λέω ότι ο τραγουδοποιός αυτός είναι από τους "κρυμμένους" που αξίζει να ανακαλύψει κανείς.
Μετά από μια μέρα πολύ κουραστική, ενδεχομένως να δικαιολογούνταν το βούλιαγμά μου στον καναπέ. Αντιστάθηκα συνειδητά στην κούραση και επέλεξα να είμαι στην εμφάνιση του Γιάννη Μήτση, μεσοβδόμαδα, την Τετάρτη 6 Απριλίου, στο Σταυρό του Νότου (ΣτΝ). Νιώθω όχι μόνο δικαιωμένος, αλλά σίγουρος πως, αν ο (εξ Ιωαννίνων καταγόμενος) Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός φροντίσει τα επόμενα χρόνια να μας επισκέπτεται πιο τακτικά, τότε θα έχω να λέω πως ήμουν στην πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα ανάμεσα σε λιγοστούς ακροατές.
Εσύ τώρα, αν δεν ξέρεις τον Μήτση σαν καλλιτέχνη, θα διαβάζεις για πρώτη εμφάνιση και θα φαντάζεσαι ότι είναι κανένας τραγουδοποιός που ξεκινάει τώρα. Ο Γιάννης Μήτσης όμως έχει μια σημαντική διαδρομή, τόσο ως drummer των Ξύλινων Σπαθιών, όσο και ως τραγουδοποιός με τρεις (πολύ καλές) δισκογραφικές δουλειές και μια μακρόχρονη παρουσία στις μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης. Αυτές οι εμπειρίες του φάνηκαν αμέσως στη σκηνή του ΣτΝ. Αν και μας εξομολογήθηκε ένα μικρό τρακ, από τα πρώτα κιόλας τραγούδια "ζεστάθηκε", χειρίστηκε με άνεση τις ερμηνείες, την ακουστική κιθάρα και την... front line μιας εξαιρετικής μπάντας, συμπαρασύροντας τελικά κι εμάς.
Κι αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο καθότι, εγώ λχ - για να μην μιλώ εξ ονόματος άλλων - δεν είχα μόνο την κούραση, αλλά και την άγνοια των περισσότερων τραγουδιών από τους δύο πρώτους δίσκους του Γιάννη Μήτση. Κι όμως, με τις μελωδικές του γραμμές, τις από ψυχής ερμηνείες του και τους στίχους των κομματιών του, με "ανάγκασε" να τα ξεχάσω όλα, να επικεντρωθώ εκεί, να ταξιδέψω νοερά και τελικά να ψάχνω την επομένη για τραγούδια του που μου έκαναν εντύπωση. Σε διαβεβαιώ ότι αυτό ούτε εύκολο είναι, ούτε μου συμβαίνει συχνά.
Να σταθώ λίγο στη φοβερά δεμένη μπάντα του (απίστευτος ο Θανάσης Καρυπίδης στο βιολί!), πραγματικά υψηλού επιπέδου, που ειδικά στα δυναμικά κομμάτια του setlist ήταν καταιγιστική και μας μετέδωσε μπόλικη ενέργεια. Κι αν από ένα πρώην μέλος των Ξύλινων Σπαθιών οι επιλογές από Αγγελάκα (Το τρένο, Δεν χωράς πουθενά) και Παυλίδη (Αερικό, Φωτιά στο λιμάνι) είναι αναμενόμενες (με την εξαιρετική απόδοση της μπάντας και τη ματιά του Μήτση σε αυτά τα χιλιοακουσμένα τραγούδια να είναι ωστόσο έκπληξη), τα περάσματα σε πιο λυρικά και χαμηλότονα κομμάτια όπως το Πάτωμα του Κραουνάκη και το Ρίχνω την καρδιά μου στο πηγάδι του Χατζιδάκι, ήταν κάτι που δεν το περίμενα αλλά το κατευχαριστήθηκα! Όπως και τα παλαιότερα δικά του τραγούδια - που λέγαμε παραπάνω ότι αγνοούσα - από τα οποία ξεχώρισα το Ρίψασπις για τις παραδοσιακές του επιρροές και το αντιπολεμικό του μύνημα, αλλά και την μελωδική Αγορά.
Όπως ευχήθηκε και η Ελευθερία Αρβανιτάκη, που ερμήνευσε ζωντανά σαν guest το ντουέτο της με τον Μήτση Δεν ξέρω από τον τελευταίο του δίσκο Η μόνη αλήθεια είναι ο δρόμος, ο Γιάννης Μήτσης αξίζει να αποκτήσει το δικό του κοινό πιστών ακροατών και στην Αθήνα. Προσυπογράφω και λέω ότι ο τραγουδοποιός αυτός είναι από τους "κρυμμένους" που αξίζει να ανακαλύψει κανείς.