Το πρώτο Σάββατο του Αυγούστου περάσαμε ωραία. Είχαμε πάει να ακούσουμε το Θανάση να παίζει τα τραγούδια του. Μας κέρασε παλιά με καινούρια. Ακούσαμε κομμάτια από την Αγία Νοσταλγία μέχρι το Σαμάνο και ακόμα παραπέρα. Ξεχώρισα το "Σιμούν", το άνεμο της ερήμου που στο πέρασμά του τα αλλάζει όλα, "στέλνει καράβια στο γκρεμό, τον ίσκιο ξεθωριάζει / κάνει και μένα φρύγανο, μα μένα δε με νοιάζει" για τον ξεχωριστό του "αέρα" και για την όμορφη μουσική του. Είδα το Θανάση να παίζει πάλι σαν παιδί με τη μουσική, σαν να είναι η πρώτη φορά που του εμπιστεύονται τα όργανα στα χέρια, και τους μουσικούς που του έκαναν παρέα να ακολουθούν τη χαρά του και να "δαιμονίζονται" ελεύθερα στα ηχητικά κύματα, δίπλα στη θάλασσα της Λούτσας- καθώς πρέπει: Αρτέμιδας.
Δε θα γράψω άλλα γιατί δεν χρειάζεται. Όσοι έχουν βρεθεί έστω και μια φορά σε συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου ξέρουν για ποιό πράγμα μιλάω και όσοι δεν έχουν πάρει ακόμα γεύση από αυτό το ξεχωριστό "τοπικό" προϊόν δεν μπορούν να το καταλάβουν, και καλά θα κάνουν να μη χάνουν άλλο καιρό και να το δοκιμάσουν όπου το πετύχουν. Δεν μπορεί να τους αφήσει αδιάφορους.
Stepas: Την πρώτη μέρα του πολυτραγουδισμένου Αυγούστου, δηλαδή το περασμένο Σαββατόβραδο, ήταν που βρεθήκαμε στη Λούτσα για να παρακολουθήσουμε τη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου και της εξαιρετικής του μπάντας στην παραλία του Αγίου Νικολάου. Βέβαια η λέξη "παρακολουθήσουμε" δεν αποδίδει ακριβώς το νόημα των όσων σου συμβαίνουν σαν θεατή σε μια συναυλία του Λαρισαίου τραγουδοποιού. Καταλληλότερη μοιάζει η λέξη "συμμετέχουμε", στη μουσική μυσταγωγία και τους ειδικούς κώδικες τέτοιου είδους λαϊκών γιορτών που αποτελούν πραγματικό βάλσαμο για την ψυχή και τον νου.
Ίσως κάποιοι να νομίζουν ότι υπερβάλλω ή ότι γίνομαι υπέρ του δέοντος συναισθηματικός λόγω της τεράστιας εκτίμησης και αγάπης που τρέφω για τον καλλιτέχνη Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αισθάνομαι ωστόσο ότι ακόμη και αν κάποιος δει για πρώτη φορά από κοντά τον τραγουδοποιό και την μπάντα του, ακόμη και αν δεν γνωρίζει τα τραγούδια του με τα κάπως δύσκολα νοήματα, βλέποντάς τον ζωντανά δεν έχει παρά να παρασυρθεί από τις υπέροχες μελωδίες και τους κώδικες επικοινωνίας κοινού και καλλιτέχνη. Διότι όταν ξεκινάς να πας Λούτσα στο απόγειο του καλοκαιριού, μπορεί φευγαλέα στο μυαλό σου να έρχονται εικόνες με παιδάκια που αναδεύουν την άμμο και γεμίζουν με αυτή μικρά και μεγάλα κουβαδάκια, δύσκολα όμως μπορείς να φανταστείς ότι στη βραδινή συναυλία που παρευρέθεις είδες μπροστά σου ένα τέτοιο κουβαδάκι γεμάτο με νερό (αλκοολούχο;) και καλαμάκια να περνά από χέρι σε χέρι στο κοινό της συναυλίας και τελικά να καταλήγει πάνω στη σκηνή για να δροσίσει με τη σειρά όλους τους συντελεστές με τελευταίο τον ίδιο τον Θανάση Παπακωνσταντίνου! Κι όταν το δεις, δεν πιστεύεις στα μάτια σου γιατί η ανεπιτήδευτη απλότητα και η αυθεντική επαφή κοινού και καλλιτέχνη είναι πράγματα που συνήθως στην Ελλάδα χάνονται μέσα σε ένα δήθεν σταριλίκι που επιβάλλει το περιβόητο μάρκετινγκ. Εδώ αυτά όμως δεν ισχύουν. Το είπαμε. Οι συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου έχουν τους δικούς τους κώδικες.Στις 22.30 περίπου ήταν που ο Θανάσης και η μπάντα του ανέβηκαν στη σκηνή για να μας καλωσορίσουν με ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι. Ένα πολύ "προσωπικό" τραγούδι του Παπακωνσταντίνου που μοιάζει όμως να μιλά για τη σχέση του με το κοινό ("Δεν μ’ αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό / τα δάκρυά μου δεν σας λένε κάτι"). Ξεκίνημα με τις καλύτερες προϋποθέσεις και η συνέχεια ακόμη καλύτερη με "Αγρύπνια" και "Τειρεσία" να έρχονται κολλητά και να ζεσταίνουν πλέον για τα καλά την ατμόσφαιρα. Μετά το ορχηστρικό "Liquid" ο εξαίρετος βιολιστής και τραγουδιστής Φώτης Σιώτας κάνει την έκπληξη δίνοντάς μας τη χαρά να ακούσουμε νωρίς-νωρίς τα "Τρία ρουμπαγιάτ" και να ενώσουμε τις φωνές μας τραγουδώντας μαζί του. Ακολουθούν δύο τραγούδια από τον "Σαμάνο", την τελευταία δουλειά του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην οποία συνεργάστηκε με τον Δ. Σαββόπουλο. Είναι το "Σαν αστραπή" και το "Φορτίνο Σαμάνο", με το δεύτερο να προλογίζεται από τον δημιουργό του εξηγώντας μας πώς το εμπνεύστηκε με τη βοήθεια της φωτογραφίας του Μεξικανού επαναστάτη Φορτίνο Σαμάνο η οποία προβάλλεται πίσω του στην οθόνη που έχει σχήμα χαρταετού!
Να πω εδώ ότι το σκηνικό με την οθόνη-χαρταετό και τα φαναράκια που συγκροτούν την "ουρά" του είναι ένα από τα καλύτερα σκηνικά που έχω δει σε συναυλία ελληνικού σχήματος. Λιτό, ατμοσφαιρικό και λειτουργικό. Καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας ο χαρταετός ήταν ο οπτικός μας σύμμαχος προβάλλοντας υπέροχες φωτογραφίες σχετιζόμενες πάντα με το περιεχόμενο των τραγουδιών που ακούγαμε.
Η βραδιά κυλά με υπέροχα τραγούδια να διαδέχονται το ένα το άλλο. Το "Όταν χαράζει" ενώνει και πάλι τις φωνές σχεδόν όλων των παρευρισκομένων, ενώ ο Θανάσης και η μπάντα μάς χαρίζουν μία από τις καλύτερες στιγμές τους στα "Ορυχεία". Ο "Πεχλιβάνης" απογειώνει σκηνή και ακροατήριο για να έρθουν δύο εξαιρετικά τραγούδια για την ξενιτιά, η "Κοιλάδα των Τεμπών" και το "Στην Αμερική", και να προκαλέσουν την αυτονόητη αφιέρωση του Θανάση Παπακωνσταντίνου προς όλους τους μετανάστες, θυμίζοντας και σε μας την πολύ άσχημη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί για αυτούς στη χώρα μας, ειδικά τον τελευταίο καιρό. Ο F J Micuta που είναι στα πλήκτρα παίρνει την ερμηνευτική σκυτάλη για να μας τραγουδήσει ένα παραδοσιακό ρουμάνικο τραγούδι ο φρενήρης ρυθμός του οποίου δένει απόλυτα με τα δύο επόμενα, το "Ματσιφτάρι" και την "Ανδρομέδα", και έτσι καταγράφηκαν οι πρώτες διονυσιακές στιγμές στο κοινό των ορθίων (τουλάχιστον) αφού κάποιες παρέες έπιασαν το χορό! Προς το τέλος του κύριου κορμού του προγράμματος απολαύσαμε μερικά ακόμη αγαπημένα τραγούδια όπως η "Παλιά πληγή", η "Βέρα" (ερμηνευμένη από τον Δημήτρη Μυστακίδη), το "Α. Μάνθος" κ.ά.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και οι μουσικοί αποχωρούν από τη σκηνή καληνυχτίζοντας για να επιστρέψουν σχετικά σύντομα και να μας χαρίσουν ένα χορταστικό encore με "Attinse", "Καλογέρους" και τα... κατά λαϊκή απαίτηση "Διάφανος", "Αποσπερίτης" και "Στις χαραυγές ξεχνιέμαι". Η βραδιά φάνηκε να φτάνει προς το τέλος της. Τα φώτα άναψαν, ο Θανάσης φάνηκε αποφασισμένος να κλείσει κάπου εκεί και όλοι ήμαστε πλέον βέβαιοι πως δεν θα υπάρξει συνέχεια επί σκηνής μετά από μία ούτως ή άλλως απόλυτα χορταστική συναυλία. Το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου κινήθηκε προς την έξοδο, με μόνη εξαίρεση το κύριο μέρος των ορθίων οι οποίοι έμειναν στη θέση τους κάτω από τη σκηνή επευφημώντας τους μουσικούς που ανέβηκαν λίγο αργότερα για να μαζέψουν και πιέζοντάς τους να συνεχίσουν τη συναυλία. Και τότε έγινε το απίστευτο. Ο Θανάσης και η μπάντα ξαναβγήκαν, σχεδόν 15 λεπτά μετά το πρώτο και φαινομενικά τελευταίο encore, και με τον περισσότερο κόσμο να έχει αποχωρήσει. Όταν σας εξηγούσα λοιπόν στην αρχή του άρθρου την πηγαία και αυθεντική ατμόσφαιτα των συναυλιών αυτών είχα τους λόγους μου..., καθώς αυτό ήταν κάτι που προσωπικά δεν έχω ξαναδεί να γίνεται! Μας έπαιξαν δύο ρεμπέτικα ("Στην υπόγα","Πέντε μάγκες στον Περαία") και την πολυαγαπημένη "Τράτα" και μας αποχαιρέτησαν οριστικά αφήνοντάς μας με γεύσεις γλυκές, υπέροχα συναισθήματα και ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη, μετά από σχεδόν 3 ώρες μουσικής.
Ήδη έχω πει πολλά, αλλά θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στην εξαίρετη, καλοδουλεμένη και με φοβερή ατμόσφαιρα μπάντα μουσικών. Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, με αυτοσχεδιασμούς και οργανικούς διαλόγους επί σκηνής που δίνουν βαρύτητα στον όρο "ζωντανή εμφάνιση". Εξαιρετικό και το κλίμα ανάμεσά τους με τον ένα να παρακινεί τον άλλο (χαρακτηριστικά Σιώτας και Μισιρλής συχνά κράδαιναν στον αέρα τα δοξάρια τους προς τη μεριά του ντράμερ Αποστολάκη), αλλά και με πολλά πειράγματα και γενικά ευχάριστη διάθεση.
ΥΓ: Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ προς όλα τα παιδιά που με συνόδευσαν το Σάββατο! Να’ στε καλά παιδιά!
Μπορείτε να δείτε 4 βίντεο από τη συναυλία εδώ: