Ο τραγουδοποιός Λεωνίδας Μαριδάκης, με καταγωγή από τα Χανιά, έχει μέχρι σήμερα κυκλοφορήσει δύο προσωπικά άλμπουμ: το Αβάδιστα (2005) σε παραγωγή του Νίκου Ξυδάκη, με συμμετοχή του Φοίβου Δεληβοριά και το περυσινό Σε Βάθος Δρόμου, με συμμετοχές των Μάρθα Φριντζήλα και Πέννυς Μπαλτατζή. Έχει επίσης συνεργαστεί επί σκηνής με καλλιτέχνες όπως η Lamia Bedioui και ο Κωστής Μαραβέγιας. Σήμερα μάς δίνει τη χαρά να είναι φιλοξενούμενος της στήλης και μάς παρουσιάζει τα 10 αγαπημένα του άλμπουμ. Ο λόγος στον ίδιο: Όπως αναφέρει κάπου και ο Tom Waits, τα τραγούδια είναι ταινίες για τα αυτιά! Έτσι και εμένα την αισθητική μου την έχουν διαμορφώσει κάποιοι συγκεκριμένοι δίσκοι που έτυχε να ανταμώσω και που από τότε με ακολουθούν σαν «εσωτερική φωνή» σε ό,τι κάνω.
1. The Black Rider (1993) του Tom Waits σε στίχους του μπίτνικ ποιητή William Burroughs. Ήταν μια αποκάλυψη για μένα σε μια εποχή που έψαχνα μια μουσική πραγματικά «τσαλακωμένη» για να ισορροπήσω με την ωδειακή παιδεία μου. Αγαπημένο τραγούδι το Russian Dance! Δεν κρύβω πως το Στο Δρόμο και το Ασημένιο Τραγούδι μου, έχουν γεννηθεί από αυτήν την ατμόσφαιρα.
2. Οι Μπαλάντες Της Οδού Αθηνάς (1983) του Μάνου Χατζιδάκι είναι ένας δίσκος που «στοίχειωσε» τη θητεία μου στο ναυτικό και καθώς είχα μεγαλώσει στα Χανιά με έκανε να θέλω να γνωρίσω την Αθήνα του Μάνου Χατζιδάκι μια ώρα αρχύτερα.
3. Το Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα (2004) του Παύλου Παυλίδη με τα ταξιδιάρικα λόγια και τις «on the road» εικόνες είχε λιώσει στο cd player του αυτοκινήτου σε ατελείωτες διαδρομές μια εποχή που γύριζα την Πελοπόννησο.
4. Το Κοντά Στη Δόξα Μια Στιγμή (1996) είναι ο αγαπημένος μου δίσκος του ανθρώπου που με έβγαλε στα ανοιχτά του τραγουδιού, του Νίκου Ξυδάκη.
5. Clandestino (1998) του Manu Chao, εμπνευσμένη δουλειά που αγγίζει με ένα πολύ απλό τρόπο την αλήθεια των ανθρώπων, του πολύχρωμου πλήθους που κατεβαίνει στους δρόμους και τις πλατείες για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια και το μέλλον του. Δεν ξέρω αν είναι η κοινωνική ευαισθησία, η μίξη των γλωσσών ή κάτι άλλο που είχε τραβήξει την προσοχή μου τότε που την είχα πρωτοακούσει, αλλά η ειλικρινής «φωνή» αυτών των τραγουδιών δεν με έχει αφήσει μουσικά αλώβητο.
6. To Baumstrasse (2007) του Βασίλη Ματζούκη και της Μάρθας Φριντζήλα είναι ένας αποκαλυπτικός, για μένα, δίσκος για το τι μπορεί να σημαίνει μελοποιημένη ποίηση στις μέρες μας. Μεστές μελωδίες που μεταφέρουν ατόφιο το αίσθημα των στίχων και σε πάνε... Είναι η ευτυχής συνάντηση δύο αγαπημένων μου καλλιτεχνών.
7. Κάτω Από Ένα Κουνουπίδι (1995) του Μάνου Λοΐζου. Αγαπημένος μου δίσκος και σαν παιδί και σαν μεγάλος!
8) Από 'Δω Και Πάνω (2005) του Γιάννη Αγγελάκα. Ένας απολαυστικός αιρετικός δίσκος...
9. The Dreamtime (1990) του Αφρικανού Foday Musa Suso. Μια ονειρική μουσική που βυθίζομαι μέσα της σαν σε κινούμενη άμμο. Τι μουσικό όργανο είναι αυτή η κόρα...
10. Dead Man (1996). Η μουσική του Neil Young για την ταινία του Jim Jarmusch. Εκτός του ότι μου άρεσε πολύ η ταινία, έχω λατρέψει πραγματικά αυτή τη μουσική.Υπάρχουν πολλοί ακόμη δίσκοι που αγαπάω και κατά καιρούς ακούω, μάλιστα οι αγαπημένοι δίσκοι κάποτε αλλάζουν κιόλας, όπως οι αγαπημένοι άνθρωποι. Εύχομαι πραγματικά να μην χάσω ποτέ αυτή τη δυνατότητα να εκπλήσσομαι από τους ήχους και να μπορώ να τους συνδέω με βιώματα και ανθρώπους. Άλλωστε ο πιο ωραίος τρόπος να μάθουμε μια καινούρια μουσική ή ένα δίσκο είναι να μας μιλήσει με αγάπη για αυτή ένας φίλος, έτσι δεν είναι;