Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Άννα Ευαγγελοπούλου.
Ήταν μια βραδιά που με πρόχειρες σκέψεις δεν μπορούσε να υποσχεθεί μαγικές στιγμές. Σάββατο βράδυ με πολλή ζέστη και υγρασία, Θανάσης Παπακωνσταντίνου στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, για πρώτη φορά. Τον έχουμε συνηθίσει στα Θέατρα είναι η αλήθεια, μακριά από το κέντρο. Η Τεχνόπολις θεωρητικά δεν προσφέρεται για τόση πολυκοσμία, η οποία φυσικά συνέβη και μας δυσκόλεψε στην αρχή. Κι όμως, η βραδιά αποδείχτηκε μία από τις καλύτερες του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια.
Φτάνω λίγο μετά τις 21:30 και η συναυλία μόλις έχει αρχίσει. Τεράστιος ο όγκος των ακροατών που είναι ακόμη έξω από την είσοδο. Μας πήρε αρκετή ώρα μέχρι να μας αφήσουν να περάσουμε κι αυτό ήταν κάτι δυσάρεστο. Μπαίνοντας μέσα βλέπεις το χώρο της Τεχνόπολης γεμάτο κόσμο. Οι γνωστοί ακόλουθοι του Παπακωνσταντίνου με τα σακίδια στην πλάτη και τα μπουκαλάκια στα χέρια, αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι που μοιάζει να μην τον ακολουθεί παντού και πάντα. Φτάνω στο ύψος του κεντρικού φουγάρου και στέκομαι εκεί. Η ατμόσφαιρα είναι μουδιασμένη. Ο ήχος δεν φτάνει και τόσο δυνατά και καθαρά.
Επί σκηνής ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Ματούλα Ζαμάνη και δεκαμελής - παρακαλώ - μπάντα, η οποία, παρότι κλείνει χρόνο με την παρούσα σύνθεση, έκανε και πάλι αρκετές ενορχηστρωτικές διαφοροποιήσεις και είχε φυσικά την ελευθερία για αυτοσχεδιασμούς. Στο πρώτο μέρος ακούμε επιλογές από την εξαιρετική τελευταία δουλειά του τραγουδοποιού Ο Ελάχιστος Εαυτός (Σαν Μικέλε, Σιμούν, Ποιός θα με θυμάται, Σαν παιδί) πλεγμένες με παλιά του τραγούδια, άλλα κλασικά και αμετακίνητα (Αγρύπνια, Σαμπάχ, Κάτω απ'το μαξιλάρι) και άλλα που σπάνια έπαιζε όλα αυτά τα χρόνια (Τρυγητής, Στυλίτης, Αλεξάνδρα και το καταπληκτικό Απόψε που δυστυχώς λίγοι σιγοτραγουδούσαν). Η πρώτη πραγματικά δυνατή στιγμή που έκανε τους πάντες να σηκώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν ήταν το Όταν χαράζει.
Μετά τα μισά κινούμαι προς τα εμπρός. Ο κόσμος μοιάζει να παίρνει φωτιά σιγά-σιγά, τραγούδι το τραγούδι. Με το φεγγάρι ανάμεσα στα φωτισμένα φουγάρα να μας δίνει όμορφες εικόνες, η βραδιά σταδιακά απογειώνεται. Το ωστικό κύμα του Πεχλιβάνη, που κάθε φορά ακούγεται και καλύτερος, διακόπτεται από φοιτητές που ανεβαίνουν στη σκηνή και μας καλούν από μικροφώνου να στηρίξουμε τον αγώνα τους. Σε συναυλίες του Θανάση τέτοια γεγονότα μόνο παράταιρα δεν μοιάζουν, όπως και τα συνθήματα που έφευγαν προς τον ουρανό όλο και πυκνότερα όσο προχωρούσε η βραδιά. Με τα Μιλώ για σένα, Έρημα κορμιά, Στην Αμερική η βραδιά έμοιαζε να κορυφώνει, αλλά ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα.
Επί σκηνής ο Ορφέας Περίδης με την κιθάρα του να μας χαρίζει την εξαιρετική Ομίχλη από τον τελευταίο δίσκο του Θανάση. Και οι εκπλήξεις δεν σταματούν εκεί, αφού ακολουθεί ο Γιάννης Χαρούλης και μας ανατριχιάζει με τις Χαραυγές, ενώ δεν παραλείπει και το αγαπημένο Σκουλαρίκι που θα ενταχθεί στον πολυαναμενόμενο δίσκο που ετοιμάζουν με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με Άστρο του Πρωινού και Αερικό οδηγηθήκαμε προς την έξοδο γεμάτοι συναισθήματα και μ'αυτή την πρόσκαιρη έστω αίσθηση της λύτρωσης.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Άννα Ευαγγελοπούλου.
Ήταν μια βραδιά που με πρόχειρες σκέψεις δεν μπορούσε να υποσχεθεί μαγικές στιγμές. Σάββατο βράδυ με πολλή ζέστη και υγρασία, Θανάσης Παπακωνσταντίνου στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, για πρώτη φορά. Τον έχουμε συνηθίσει στα Θέατρα είναι η αλήθεια, μακριά από το κέντρο. Η Τεχνόπολις θεωρητικά δεν προσφέρεται για τόση πολυκοσμία, η οποία φυσικά συνέβη και μας δυσκόλεψε στην αρχή. Κι όμως, η βραδιά αποδείχτηκε μία από τις καλύτερες του Θανάση Παπακωνσταντίνου στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια.
Φτάνω λίγο μετά τις 21:30 και η συναυλία μόλις έχει αρχίσει. Τεράστιος ο όγκος των ακροατών που είναι ακόμη έξω από την είσοδο. Μας πήρε αρκετή ώρα μέχρι να μας αφήσουν να περάσουμε κι αυτό ήταν κάτι δυσάρεστο. Μπαίνοντας μέσα βλέπεις το χώρο της Τεχνόπολης γεμάτο κόσμο. Οι γνωστοί ακόλουθοι του Παπακωνσταντίνου με τα σακίδια στην πλάτη και τα μπουκαλάκια στα χέρια, αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι που μοιάζει να μην τον ακολουθεί παντού και πάντα. Φτάνω στο ύψος του κεντρικού φουγάρου και στέκομαι εκεί. Η ατμόσφαιρα είναι μουδιασμένη. Ο ήχος δεν φτάνει και τόσο δυνατά και καθαρά.
Επί σκηνής ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Ματούλα Ζαμάνη και δεκαμελής - παρακαλώ - μπάντα, η οποία, παρότι κλείνει χρόνο με την παρούσα σύνθεση, έκανε και πάλι αρκετές ενορχηστρωτικές διαφοροποιήσεις και είχε φυσικά την ελευθερία για αυτοσχεδιασμούς. Στο πρώτο μέρος ακούμε επιλογές από την εξαιρετική τελευταία δουλειά του τραγουδοποιού Ο Ελάχιστος Εαυτός (Σαν Μικέλε, Σιμούν, Ποιός θα με θυμάται, Σαν παιδί) πλεγμένες με παλιά του τραγούδια, άλλα κλασικά και αμετακίνητα (Αγρύπνια, Σαμπάχ, Κάτω απ'το μαξιλάρι) και άλλα που σπάνια έπαιζε όλα αυτά τα χρόνια (Τρυγητής, Στυλίτης, Αλεξάνδρα και το καταπληκτικό Απόψε που δυστυχώς λίγοι σιγοτραγουδούσαν). Η πρώτη πραγματικά δυνατή στιγμή που έκανε τους πάντες να σηκώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν ήταν το Όταν χαράζει.
Μετά τα μισά κινούμαι προς τα εμπρός. Ο κόσμος μοιάζει να παίρνει φωτιά σιγά-σιγά, τραγούδι το τραγούδι. Με το φεγγάρι ανάμεσα στα φωτισμένα φουγάρα να μας δίνει όμορφες εικόνες, η βραδιά σταδιακά απογειώνεται. Το ωστικό κύμα του Πεχλιβάνη, που κάθε φορά ακούγεται και καλύτερος, διακόπτεται από φοιτητές που ανεβαίνουν στη σκηνή και μας καλούν από μικροφώνου να στηρίξουμε τον αγώνα τους. Σε συναυλίες του Θανάση τέτοια γεγονότα μόνο παράταιρα δεν μοιάζουν, όπως και τα συνθήματα που έφευγαν προς τον ουρανό όλο και πυκνότερα όσο προχωρούσε η βραδιά. Με τα Μιλώ για σένα, Έρημα κορμιά, Στην Αμερική η βραδιά έμοιαζε να κορυφώνει, αλλά ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα.
Επί σκηνής ο Ορφέας Περίδης με την κιθάρα του να μας χαρίζει την εξαιρετική Ομίχλη από τον τελευταίο δίσκο του Θανάση. Και οι εκπλήξεις δεν σταματούν εκεί, αφού ακολουθεί ο Γιάννης Χαρούλης και μας ανατριχιάζει με τις Χαραυγές, ενώ δεν παραλείπει και το αγαπημένο Σκουλαρίκι που θα ενταχθεί στον πολυαναμενόμενο δίσκο που ετοιμάζουν με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με Άστρο του Πρωινού και Αερικό οδηγηθήκαμε προς την έξοδο γεμάτοι συναισθήματα και μ'αυτή την πρόσκαιρη έστω αίσθηση της λύτρωσης.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Άννα Ευαγγελοπούλου.