Το όνομα του Γεράσιμου Ευαγγελάτου το ακούσαμε πρώτη φορά το 2004, μέσω της συμμετοχής του στο άλμπουμ Δεύτερη Ακρόαση Της Μικρής Άρκτου. Την επόμενη χρονιά ήρθε ο δίσκος Εκατό Μικρές Ανάσες, σε συνεργασία με τον συνθέτη Κώστα Τσίρκα και την ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου. Το σμίξιμό του με την τελευταία και τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη, για τη δημιουργία των άλμπουμ Μέχρι Το Τέλος (2008) και Εισιτήρια Διπλά (2010), έμελλε να τον αναδείξει σε έναν εκ των σημαντικότερων νέων στιχουργών του ελληνικού τραγουδιού. Ως σημερινός φιλοξενούμενος στο Gimme 10, μάς παρουσιάζει 10 αγαπημένους του δίσκους. 1. The Köln Concert - Keith Jarrett (1975)
Ένα άλμπουμ που ανασαίνει. Ένας αυτοσχεδιασμός σε τέσσερα μέρη, ηχογραφημένος σε μια συγκεκριμένη βραδιά από τον σπουδαιότερο πιανίστα της εποχής μας. Η μουσική του Jarrett έχει τη νομοτέλεια του συναισθήματος της στιγμής. Αν ακούσεις προσεκτικά, θα αφουγκραστείς τις αντιδράσεις του Jarett, τις ανάσες, τους αναστεναγμούς, τα βογκητά της παραφοράς του. Το πρώτο μέρος, με τη σταδιακή του κορύφωση, για μένα αποτελεί μια σπουδή στα στάδια ενός μεγάλου Έρωτα. Νομίζω ότι δεν έχω παίξει δίσκο περισσότερο στη ζωή μου. ΥΓ: Αποτελεί πάντα σημαδιακό δώρο στους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου.
2. Grace - Jeff Buckley (1994)
Ο ένας και μοναδικός δίσκος ενός χαρισματικού καταραμένου ποιητή. Δυστυχώς ο Buckley δεν έζησε για να επιβεβαιώσει τις προσδοκίες. Άφησε, όμως, πίσω του ένα σύντομο κύκλο 10 τραγουδιών που σπάει εμφανώς το φράγμα του απλού ντεμπούτου ενός νέου καλλιτέχνη. Το Grace είναι ένας από εκείνους τους μαγικούς δίσκους που αισθάνεσαι την κλασικότητά τους από την πρώτη ακρόαση, χωρίς να προδίδουν στιγμή τη σύνδεσή τους με την εποχή τους.
3. Σαμποτάζ - Λένα Πλάτωνος (1982)
Η Λένα Πλάτωνος κατέχει ξεχωριστή θέση στην προσωπική μου μυθολογία. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη ακρόαση αυτού του άλμπουμ
κάπου στα 18 μου, μέσα σε ένα τρόλεϊ. Το σύμπαν της ήταν κάτι οικείο που δεν είχα ξανασυναντήσει ως τότε. Χρειάστηκε να κατέβω από το τρόλεϊ για να διαχειριστώ το δίσκο σαν αποκάλυψη. Μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες μου σαν ακροατής. Οι στίχοι της Μαριανίνας Κριεζή, σαν αλληγορικά παραμύθια για μεγάλα παιδιά με αποκορύφωμα το θρυλικό της Κοπερτί, συνθέτουν ένα ολόκληρο σύμπαν μιας στοιχειωμένης ενηλικίωσης. Ο Αστερισμός Του Πιγκουίνου είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου ηχητικά καταφύγια μέχρι σήμερα.4. Blue - Joni Mitchell (1971)
Άλλος δίσκος στοιχειό. Η Joni Mitchell είναι, κατ’ εμέ, η σπουδαιότερη τραγουδοποιός της folk και η αφετηρία μιας σειράς λατρεμένων καλλιτεχνών όπως η Kate Bush, η Tori Amos κ.ά. Το Blue, με την ανοιχτή συνομιλία του με τη jazz του Miles Davis, είναι ο πιο νυχτερινός και πονεμένος δίσκος της Μitchell, καθώς και το πέρασμά της στην ωριμότητα. Η ίδια έχει παραδεχτεί ότι την εποχή του Blue δεν είχε καμία άμυνα κι ένιωθε πως έπρεπε να μοιραστεί τα πάντα με τον κόσμο. Από το άκουσμα της πρώτης φράσης κιόλας - εκείνου του αφοπλιστικού "I am on a lonely road and I am traveling" - σκύβεις το κεφάλι και βγάζεις τα παπούτσια σου για να μπεις στον κόσμο της.
5. Martha Wainwright – Martha Wainwright (2005)
Η Martha είναι πάντα εδώ, να βγάζει μπροστά σε ένα μικρόφωνο τις πιο βαθιές κραυγές της, χτυπώντας με λύσσα την κιθάρα της, καθώς εύχεται να ήταν δυνατή σαν τα αγόρια με τις κιθάρες που συναντάει στα μπαρ και να μην κάθεται να περιμένει βουβά τηλέφωνα να χτυπήσουν. Και να μην προσποιείται ότι είναι καλά για κανέναν. Ούτε να χαμογελάει
ψεύτικα επειδή το μόνο που θέλει είναι να είναι καλή. Και πάντα - πάντα όμως - με γυρίζει σε ένα απόγευμα στην Πανεπιστημίου που είπα "Χριστέ μου, δε γίνεται να μπορεί να σε τραγουδήσει κάτι τόσο απόλυτα", θρηνώντας απλά και μόνο για αυτά τα αδέσποτα σκυλιά που γαβγίζουν και γαβγίζουν και γαβγίζουν...
6. Blue Valentine - Tom Waits (1978)
Ο Tom Waits είναι τεράστια μορφή. Αν κρατούσα ένα μονάχα δίσκο του, θα ήταν αυτός. Για την υπέροχη καπνισμένη του ατμόσφαιρα και την πεποίθηση ότι έχεις τη σπάνια τύχη να αφουγκράζεσαι τις πιο σκοτεινές και ειλικρινείς σκέψεις ενός καταραμένου πλάσματος. Θεωρώ ότι το Blue Valentine είναι ένας μεταβατικός δίσκος στην τέχνη του Waits, μιας και ουσιαστικά αποτελεί το πέρασμα του καλλιτέχνη σε μια άλλη καλλιτεχνική πραγματικότητα. Μέχρι αυτό το άλμπουμ βρισκόταν ανάμεσα στους παρίες αυτής της γης, τραγουδώντας για πόρνες, χαμένους έρωτες, αλκοόλ και καταχρήσεις. Στο Blue Valentine νιώθεις πως αναχωρεί από το παρακμιακό μοτέλ τούτου του κόσμου για να περάσει σε μια άλλη διάσταση.
7. Punishing Kiss - Ute Lemper (2000)Σ’ αυτό το άλμπουμ, η Ute Lemper καταφέρνει το ακατόρθωτο: έχοντας δρέψει ως νέα Marlene Dietrich μουσειακές δάφνες ντίβας της Βαϊμάρης, κάνει το κρίσιμο άλμα μεταγράφοντας ουσιαστικά το επικίνδυνο είδος του Βερολινέζικου cabaret στη νέα χιλιετία. Παίρνει την αφρόκρεμα των σύγχρονων δημιουργών και δημιουργεί ένα δίσκο που γλιστράει πάνω της σαν το σκοτεινό κουστούμι μιας ολόκληρης εποχής. Υπογραφές όπως του Tom Waits, του Nick Cave, του Philip Glass και του Neil Hannon δεν είναι τυχαίες. Όπως ακριβώς κι αυτός ο δίσκος, ο οποίος αποδεικνύει ότι πέρα από το ταλέντο και το attitude, μια ντίβα οφείλει (και μπορεί) να έχει και ρεπερτόριο που σπάει κόκαλα.
8. Live In Japan - Sarah Vaughan (1973)
Κυνήγι θησαυρού. Έχω ακούσει τη μεταφυσική διασκευή του Where Do I Begin σε ένα μπαρ κι αφού μαθαίνω πώς και τί από τον d.j. έχω βάλει φίλους και γνωστούς να μου βρουν αυτόν τον σπάνιο διπλό δίσκο. Σε ένα από τα τελευταία ηχογραφημένα live της, η φωνή της Vaughan έχει ωριμάσει μαγικά μέσα στο χρόνο, αφήνοντας την βελούδινη χροιά των '50s, ενσταλάζοντας όμως ένα πιο σκοτεινό soul συναίσθημα κι αυτή τη θεϊκή παρακμή που ο χρόνος χαρίζει σε ορισμένους τυχερούς καλλιτέχνες. Μετά από καιρό καταφέρνω να βρω το δίσκο στο e-bay, επιδιορθώνω ένα χαλασμένο πικ-απ, που λειτούργησε ίσα για να μετατραπεί ο δίσκος σε mp3, κι από τότε θεωρώ αυτή την ηχογράφηση σημείο αναφοράς, καθώς κι ένα από τα πολυτιμότερα περιουσιακά μου στοιχεία.
9. The Queen Is Dead - The Smiths (1986)
Οι Smiths είναι λατρεία, ο Morrissey, όσο αμφιλεγόμενη κι αν είναι η παρουσία του τα τελευταία χρόνια, είναι μια από τις σημαντικότερες μορφές του προσωπικού μου συστήματος αξιών. Ο τρόπος που κρύβει την ευάλωτη ανδρική πλευρά μέσα από το χιούμορ, το σαρκασμό και το αγγλικό του φλέγμα, τον καθιστούν μια περσόνα στην οποία δε μπορείς εύκολα να αντισταθείς. Όσο για το The Queen Is Dead περιέχει, κατ’ εμέ, την αφρόκρεμα της τραγουδοποιίας του συγκροτήματος, λες κι ακούς μια συλλογή από ραδιοφωνικά singles. Και το σημαντικότερο απ’ όλα: μέχρι σήμερα, ειλικρινά αδυνατώ να σκεφτώ ευτυχέστερο τρόπο να πεθάνεις από το να σε χτυπήσει μες στη νύχτα διπλό λονδρέζικο λεωφορείο δίπλα σ’ αυτόν που αγαπάς.
10. Transformer - Lou Reed (1972)
Τα πρώτα τραγούδια που γράφει ο Reed μετά τη διάλυση των Velvet Underground, συνοψίζουν τη glam rock εποχή του, ενώ συγχρόνως σηματοδοτούν το πέρασμά του σε μια πιο ενδοσκοπική περίοδο. Το Transformer έχει την αίσθηση ενός soundtrack μιας ταινίας για τη μυθική Νέα Υόρκη του Andy Warhol, που κατά ένα περίεργο τρόπο εφαρμόζει εξαιρετικά στην Αθήνα του σήμερα. Σε ένα άκρως θεατρικό σύμπαν παρελαύνουν παράξενα πλάσματα, σκοτεινές επιθυμίες και εναλλακτικές πραγματικότητες. Και στη μέση όλου αυτού του ξέφρενου νυχτερινού οργασμού, δεσπόζει ένα από τα πιο τρυφερά, φωτεινά και εύθραυστα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Το τραγούδι του ενός και μόνο περιπάτου - το Perfect Day.