Coldplay - Mylo Xyloto
Μετά από 4 πολύ καλούς δίσκους (Parachutes, A rush of blood to the head, X&Y, Viva la Vida or Death and all his friends), που περιείχαν μερικά από τα καλύτερα indie-pop τραγούδια της τελευταίας 10ετίας (Yellow, Don’t Panic, Clocks, Green Eyes, Fix you, Low, Viva La Vida, Lost e.t.c.), το μεγαλύτερο ίσως συγκρότημα της εποχής παρουσιάζει το Mylo Xyloto.
Και δυστυχώς οι δυσοίωνες προβλέψεις παίρνουν σάρκα κι οστά. Μας είχαν προϊδεάσει με 2 singles, το αστείο Every teardrop is a waterfall και το συμπαθητικό, αλλά βαρετό Paradise (+ τον τίτλο του cd…wtf!!!) και πλέον έχουμε στο laptop μας το concept cd τους, όπως το αποκάλεσε ο Chris Martin, έχοντας στην παραγωγή πάλι τον Brian Eno.
Και λέω δυστυχώς, γιατί όσες φορές κι αν το έχω ακούσει, δεν υπάρχει κάτι που να με κρατάει κοντά του, πέρα από 2-3 στιγμές. Κι οι Coldplay αυτό που κατάφερναν πάντα είναι να σε ξεκουράζουν, δε χρειαζόσουν πάνω από 1-2 ακούσματα, για να περάσεις καλά μαζί τους. Η προσπάθεια τους να παρουσιάσουν κάτι καινούριο και ταυτόχρονα μεγάλο, μπορεί να έχει απήχηση στον κόσμο (αν και τα μέχρι τώρα αποτελέσματα από τα 2 singles δεν τους δικαιώνουν), αλλά δεν είναι καθόλου ελκυστική, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά (και τα αυτιά μου έπιναν νερό στο όνομά τους). Περισσότερο ηλεκτρονικοί από ποτέ, με αρκετές δόσεις ελαφριάς pop (ή σύγχρονης αμερικάνικης pop-εξάλλου η αμερικάνικη αγορά είναι ο κύριος στόχος), με συνεχόμενα γηπεδικά ουαοου-ουαουαουοουα φωνητικά, τις γνωστές U2 κιθαριστικές καταβολές τους, που τόσο αγαπήσαμε, τα τρυφερά φωνητικά του Chris Martin, που επίσης αγαπήσαμε, όλα είναι εδώ, όλα σε υπερβολή, όλα σε ανισορροπία.Η ισορροπία είναι που λείπει αυτή τη φορά από τους Coldplay κι η ηρεμία (ίσως κι η έμπνευση) κι αναρωτιέμαι γιατί ένα γκρουπ που τα έχει όλα να πρέπει να παλεύει με τον εαυτό του για περισσότερα και να μην αφήνεται απαλά στις νότες και στις μουσικές? Γνωρίζω βέβαια πως πίσω από αυτούς υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία, αλλά…
Αλλά δεν είναι όλα και τόσο τραγικά, υπάρχουν πάντα οι Coldplay στο Mylo Xyloto, κι η ευκολία τους για καλή μουσική, δεν τα ξέχασαν όλα. Οι 2-3 στιγμές για τις οποίες μιλήσαμε, είναι το αρκετά ηλεκτρισμένο Major Minus, το Charlie Brown και το Up with the Birds που κλείνει όμορφα το cd. Και φυσικά διάσπαρτα θέματα σε όλα τα τραγούδια. Ελπίζω να μην είναι αυτός ο τελευταίος τους δίσκος, γιατί δημοσιεύματα μιλάνε για κάτι τέτοιο, και να επιστρέψουν σε 2-3 χρόνια με κάτι καλύτερο. Όχι πως μας έχουν και κάποια υποχρέωση βέβαια. Δε συνηθίζω να βαθμολογώ τα cd που ακούω, αλλά αν το έκανα πάνω από 5 δε θα του έβαζα.