Οι φωτογραφίες ανήκουν στη Δήμητρα Αναστασοπούλου (D-way)
"Όσο πιο βυθισμένοι είμαστε στο σκοτάδι, τόσο πρέπει να κοιτάμε προς το φως". Με αυτήν τη φράση μας καλωσόρισε η Νατάσσα Μποφίλιου στο Gazoo, όπου εμφανίζεται και μας συστήνει τη νέα της δισκογραφική δουλειά "Μέρες του Φωτός". Ένας δίσκος φαινομενικά διχασμένος, ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, ανάμεσα σε μια χαμένη παιδικότητα και μια συνειδητοποιημένη ενηλικίωση. Το επίτευγμα της είναι ότι καταφέρνει να αντεπεξέρχεται σε αυτές τις ασυμβίβαστες, μεταξύ τους, έννοιες. Ίσως γιατί η ίδια δεν τις αντιλαμβάνεται ως πραγματικές αντιθέσεις, αλλά ως αλληλοεξαρτώμενες πλευρές της πραγματικότητας.
Τόσο αυτός ο δίσκος, όσο και γενικότερα οι μουσικές της επιλογές κυμαίνονται, ως επί το πλείστον, στην κατηγορία που πολλοί αποκαλούν "έντεχνο", αν και προσωπικά δεν κατανοώ, δεν αποδέχομαι και δεν με εκφράζει αυτός ο όρος. Το θέμα είναι τόσο απλό: Η μουσική είναι τέχνη... και κάθε προσεγμένη, μουσική δημιουργία εμπεριέχει και διακατέχεται από έντεχνα στοιχεία. Το σίγουρο, στην περίπτωση της Νατάσσας Μποφίλιου είναι ένα: Η ερμηνεία της, αναμφισβήτητα, δομείται κι εκτυλίσσεται εν τέχνη.
Μέσα από την έντονα θεατρική εκφραστικότητα της, άλλοτε παρορμητική και ανεπιτήδευτη και άλλοτε συγκροτημένη και αποφασιστική, σκηνοθετεί την κάθε ιστορία. Υπάρχουν στιγμές που κινείται πάνω στη σκηνή με τη χαρά και την αθωότητα ενός μικρού κοριτσιού, που εναρμονίζει το σώμα και την χροιά της φωνής του στο άκουσμα μιας γνώριμης, αγαπημένης μελωδίας. Υπάρχουν και οι άλλες στιγμές, όπου μεταμορφώνεται σε ώριμη, κατασταλαγμένη γυναίκα, η οποία νιώθει την ανάγκη να μεταδώσει λίγη από την εμπειρία, την σοφία της, με σκοπό να αφυπνίσει, να ταρακουνήσει και να προτρέψει το κοινό της να βιώσει την ζωή μέσα από μια εναλλακτική οπτική. Αφήνεται μέσα στις μελωδίες και κυρίως στους στίχους... δεν επιδιώκει... απλά αφήνεται... κι αυτό στα μάτια του θεατή γίνεται τόσο πραγματικό όσο η ανάσα του.
Ως ερμηνεύτρια μοιάζει να διεισδύει, για λίγα λεπτά, σε δικές της προσωπικές οδούς, όπου αναβιώνει και στη συνέχεια αναπαράγει το συναίσθημα. Τις περισσότερες φορές αυτός ο σίγουρος αλλά ταυτόχρονα δύσκολος δρόμος είναι ο πιο επιτυχημένος. Μοιάζει με διαδικασία ψυχοθεραπευτικής προσέγγισης, όπου το συναίσθημα πρέπει αρχικά να εντοπιστεί κάπου στις αναμνήσεις, να αναγνωριστεί, να αναπαραχθεί και τέλος να απελευθερωθεί. Η Μποφίλιου μοιάζει να κατέχει, εκ φύσεως, ακόμα και σε αυτήν την νεαρή ηλικία, τον χειρισμό αυτής της διαδικασίας. Το συναίσθημα της εκφράζεται αυθεντικό κι αυτό την κάνει τόσο αγαπητή στον κόσμο, ο οποίος την παρακολουθεί προσηλωμένος.
Η χροιά της φωνής της είναι σίγουρα το δυνατό της όπλο, με εξαιρετική τεχνική, βάθος και όγκο. Δυναμική, αισθαντική, ζεστή, μελαγχολική, ευαίσθητη. Το κοινό καθηλωμένο, αφοσιωμένος συνταξιδιώτης προς κάθε της προορισμό. Συμμετέχει στην "Παρέα" της και στο "Μέτρημα", μαγεύεται από τον "Λοχαγό έρωτα" (ντουέτο με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη), παίζει μαζί της παντομίμα με τις "Μεγάλες αγάπες", ταυτίζεται με το "Σ' έχω βρει και σε χάνω", μελαγχολεί με "Τσιγάρα βαριά", "Μέχρι το τέλος". Φυσικά, δε μπορώ να παραβλέψω τις εκπληκτικές της διασκευές στα "I 've seen that face before" (Libertango, Astor Piazzolla), "Rolling in the deep" (Adele) καθώς και το "Feeling good" (Nina Simone). Νιώθω επίσης, ότι πρέπει να ξεχωρίσω την εκπληκτική της ερμηνεία στο "Κοίτα εγώ" από τον δίσκο της "Τρία Μυστικά"... με ένα κοινό να χτυπά ρυθμικά τα πόδια του στο δάπεδο, ακολουθώντας πιστά τον ρυθμό και δημιουργώντας ένα σπάνιο, μαγικό, δυνατό, ενεργειακά, σκηνικό.
"Σκοπεύεις να γράψεις γι' αυτό το κορίτσι εκεί πάνω;" με ρώτησε κάποιος διστακτικά βλέποντας με να κρατώ σημειώσεις, κατά την διάρκεια του live. Μεταφέροντας τα λόγια του εύχομαι να μπορούσα να μεταφέρω και την έκφραση στο πρόσωπο του, όσο μιλούσε για την Μποφίλιου. "Είμαι του '85 και ελπίζω ότι εκφράζω τον μέσο όρο της γενιάς μου... Σε παρακαλώ να γράψεις ότι αυτό το κορίτσι είναι η ελπίδα μας! Σε αυτήν τη μαυρίλα, τα δήθεν και την αβεβαιότητα που μεγαλώνουμε, η Μποφίλιου είναι ότι ελπίζουμε να αφήσουμε στις επόμενες γενιές... είναι ίσως η νέα Αλεξίου, ίσως και καλύτερη γιατί είναι τόσο αληθινή! Γράψε ότι δεν έχουμε τίποτα άλλο να αφήσουμε πίσω μας παρά μόνο αυτήν την φωνή κι αυτά τα συναισθήματα που μας γεννάει!".