Τόπος: Μπιλμπάο, Χώρα των Βάσκων, Ισπανία
Χρόνος: 14 Ιουλίου 2012
Στόχος: Μουσικό φεστιβάλ Bilbao BBK Live 2012
Πρώτη ημέρα 12/07: The Cure
Δεύτερη ημέρα 12/07: Radiohead
Έφτασε η τελευταία μέρα του φεστιβάλ, όχι βέβαια και του ταξιδιού μας αφού αδράξαμε την ευκαιρία να βολτάρουμε για λίγες μέρες ακόμα στη μεγαλύτερη πόλη της Χώρας των Βάσκων. Προμηνυόταν η πιο ήρεμη καθώς δεν υπήρχε κάποιο μεγάλο όνομα που θα υπερκάλυπτε τα υπόλοιπα.
Η φωτογραφία είναι η συμμετοχή της Alb Arranz στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Το πρόγραμμά μας, παρόλα αυτά, ξεκίνησε πολύ νωρίτερα καθώς περνούσαμε τις πύλες του φεστιβάλ σχεδόν με την έναρξη των συναυλιών (18:00). Ο κόσμος ήταν αισθητά μειωμένος σε σχέση με τις υπόλοιπες ημέρες, τουλάχιστον σε αυτό το ξεκίνημα. Προφανώς αρκετοί θα επέλεξαν να κάνουν μια βόλτα από τις παραλίες του Μπιλμπάο που βρίσκονται σε απόσταση περίπου μισής ώρας από το κέντρο της πόλης (με το μετρό).
Ξεκίνημα από την κεντρική σκηνή με τους Ισπανούς Corizonas, σύνδεση δύο συγκροτημάτων: των Coronas και των Arizona Baby, που παρουσίασαν το δίσκο τους που ονομάζεται "The News Today". Ενδιαφέροντες φολκ-ροκ ήχοι που όμως είχαμε ακούσει σε μια πολύ καλύτερη εκδοχή την προηγούμενη ημέρα από τους Mumford & Sons. Η εμφάνισή τους διήρκησε περίπου μια ώρα και έκλεισε με διασκευή του “I wish you were here” των Pink Floyd σε μια προσέγγιση που δυστυχώς ακουγόταν περισσότερο σαν παρωδία.
Μετά από μια σύντομη βόλτα στο εμπορικό τμήμα του φεστιβάλ για τα αναμνηστικά μας συνεχίσαμε στην επόμενη προγραμματισμένη στάση στη δεύτερη σκηνή και τον Eli "Paperboy" Reed. Για να πούμε την αλήθεια πριν διαβάσουμε τη λίστα με τα συγκροτήματα που θα παρουσιάζονταν στο φεστιβάλ δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για τον ποιος ήταν ο Eli "Paperboy" Reed και η μπάντα του. Δεν ξέρουμε αν το κάνετε και εσείς, εμείς πάντως πριν πάμε στο Μπιλμπάο προσπαθήσαμε να ενημερωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο για τις μπάντες, να μην πάμε και εντελώς στα τυφλά. Έτσι για να διαλέξουμε ποιες θα παρακολουθήσουμε μιας και ήταν αδύνατον να πάμε σε όλες. (το φυτό της υπόθεσης ήταν ο orestis βεβαίως βεβαίως!!). Έτσι λοιπόν πέσαμε πάνω στον Eli. Διασκεδαστικός, κεφάτος, χορευτικός στο youtube. «Γιατί όχι;» σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να τον περιλάβουμε στη watchlist μας.
Ήταν ακόμα σχετικά νωρίς (19:00) όποτε υπήρχε και το ανάλογο φως της ημέρας. Είχε στηθεί αρκετός κόσμος και περίμενε (φυσικά καμία σχέση με τις προηγούμενες δύο, αλλά δεν ήταν καταφρονητέο το ποσόν), όταν έσκασαν μύτη στο πάλκο πρώτα οι μουσικοί και στο τέλος ο Eli με ένα φωσφοριζέ γαλάζιο παντελόνι εποχής Marvin Gaye, λευκό πουκάμισο και μαύρα γυαλιά. Ε, το πρώτο χαμόγελο δεν άργησε να σκάσει, όπως ήταν αναμενόμενο. Το δεύτερο ήρθε με το πρώτο τραγούδι όταν αντιλαμβανόσουν πως αυτό που ακούς δεν ταιριάζει με αυτό που βλέπεις, αλλά παρόλα αυτά σου αρέσει. Όπως χαρακτηριστικά διαβάσαμε σε μια ισπανική εφημερίδα την επόμενη, τον ανέφεραν σαν ένα χλωμό λευκό με φωνή και ψυχή μαύρου. Ο νεαρός εφημεριδοπώλης από το Brooklin (ο λόγος που του κόλλησε το παρατσούκλι) μήπως ήθελε κατα βάθος να κατάγεται από τα βάθη του Μισισίπι;
Με νεο-Motown ρυθμούς ξεσήκωσε το πλήθος με τις φιγούρες και τις φωνητικές του δυνατότητες. Κάπου στη μέση έβγαλε και τη γραβάτα του δίνοντάς τα όλα ερμηνευτικά. Οι εκτελέσεις που ξεχώρισαν ήταν το Come and get it (το χιτ του, κατά κάποιο τρόπο), το Tell Me What I Wanna Hear και το Explosion. Ανάμεσα στα παλαιότερα τραγούδια του (στη wikipedia αναφέρονται τρεις δίσκοι του) παρουσίασε και υλικό από το νέο δίσκο που ετοιμάζει (Shut the system ή κάπως έτσι). Η μπάντα που τον συνόδευε έφερε την αποστολή της εις πέρας απόλυτα επιτυχημένα, προσθέτωντας ζωντάνια και κίνηση. Η μία ώρα που έπαιξαν μπορούμε να πούμε ότι ήταν ικανοποιητική αφού μας άφησε μια με μια γλυκιά ψυχική ανάταση. Μείναμε με τη μαγεία και το κέφι που μας προξένησε αυτός ο γνωστός πλέον άγνωστος.
Ακόμα και οι καλύτεροι μαθητές κάνουν κοπάνα όμως. Έτσι κι εμείς χρησιμοποιήσαμε τις επόμενες ώρες για άραγμα στα χορτάρια του φεστιβάλ. Στην κεντρική σκηνή έπαιζαν οι The View, ένα κουαρτέρτο νεαρών Σκωτσέζων που είχαμε πετύχει κατά τύχη σε μια εμφάνισή τους στην πόλη νωρίτερα και παρότι τα παιδιά -25 με 26 το μέγιστο- έχουν ήδη μεγάλη δισκογραφική δουλειά να παρουσιάσουν (τέσσερις δίσκους!!) μας άφησαν παγερά αδιάφορους. Για τις συνολικά δύο συναυλίες που έγιναν στην πόλη στον εντυπωσιακό πολυχώρο La Alhóndiga δείτε το βίντεο της διοργάνωσης.
Ακολούθησαν οι επίσης Σκωτσέζοι Glasvegas στη δεύτερη σκηνή. Την εμφάνιση αυτών την παρακολουθήσαμε από τα video wall της κεντρικής σκηνής καθώς παίρναμε θέση για τις επόμενες συναυλίες. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε η παρουσία γυναίκας στα τύμπανα η οποία μάλιστα έπαιξε για κάτι περισσότερο από μία ώρα όρθια.
Η βραδιά έπεφτε σιγά σιγά και η προσέλευση συνεχιζόταν με ενθουσιασμό για αυτές τις τελευταίες ώρες μουσικής. Παρά την αρχική απογοητευτική εικόνα ο κόσμος είχε πυκνώσει (έφτασε τους 32.860 σύμφωνα με τους διοργανωτές). Ήταν εμφανές ότι σήμερα, πέρα από γιορτή των Cure ή των Radiohead (ονόματα που σίγουρα μαζεύουν μόνα τους αντίστοιχο κοινό σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα), ήταν μια γιορτή της μουσικής!
Η φωτογραφία είναι η συμμετοχή της Irune Burgos στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Πρώτοι κατά σειρά εμφανίσεως από τους headliners της τελευταίας ημέρας ήταν οι Keane. Τους ακούσαμε με ιδιαίτερη προσοχή καθώς είχαμε μια επαφή με τη δισκογραφία τους. Η συναυλία τους ήταν αρκετά καλή: ωραίες ενορχηστρώσεις, δυνατά φωνητικά, καλός φωτισμός. Ειλικρινά θεωρώ ότι αν είχαν λίγο περισσότερο πάθος θα βρίσκονταν άνετα στο επίπεδο των Coldplay. Ίσως με βάση τη συνεπή τους παρουσία εδώ και σχεδόν μια δεκαετία να γίνουν πράγματι κάποια στιγμή Coldplay. Ίσως πάλι να μη γίνουν ποτέ είτε επειδή δεν έχουν το άστρο τους είτε επειδή τους λείπει το marketing της παρέας του Chris Martin.
Το κοινό πραγματικά υποδέχτηκε θερμά το συνεσταλμένο Tom Chaplin, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία το ευχαριστούσε. Ακούστηκαν σχεδόν όλες οι επιτυχίες του συγκροτήματος: από τα Somewhere Only We Know, Bend and Break, Everybody's Changing και This Is the Last Time του ντεμπούτου τους Hopes and Fears (2004) ως τα Nothing In My Way, Leaving So Soon?, A Bad Dream, Is It Any Wonder? και Crystal Ball του Under the Iron Sea (2006). Απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στο Perfect Symmetry του 2008, πράγμα μάλλον αναμενόμενο καθώς έγινε δεκτό με μέτριες ως κακές κριτικές από το σύνολο του μουσικού τύπου. Το υπόλοιπο setlist συμπληρώθηκε από τραγούδια του φετινού τους δίσκου με τίτλο Strangeland που εμπορικά πηγαίνει πολύ καλά στην Ισπανία, πράγμα που τους έδωσε το διαβατήριο για το BBK.
Στο βίντεο παρακάτω μπορείτε να δείτε και να ακούσετε το Nothing In My Way (το αγαπημένο του γράφοντος). Παρακαλώ προσέξτε την εισαγωγή με τις ευχαριστίες του T. Chaplin προς τον κόσμο. Τονίζω ότι κάτι αντίστοιχο επανέλαβε σχεδόν κάθε δύο τραγούδια. Καταντά εκνευριστικό να έχεις τόοοση ανασφάλεια ως επικεφαλής ενός συγκροτήματος και να επιτρέπεις να φαίνεται αυτό στη σκηνή.
Βίντεο με το σύνολο της εμφάνισης των Keane μπορείτε να δείτε στο κανάλι του fan club τους.
Τη μιάμιση ώρα των Keane ακολούθησε περίπου μισή ώρα προετοιμασίας για την υποδοχή των Garbage. Και αυτή τη μισή ώρα περίπου την υπερθεματίζουμε γιατί αποδείχτηκε πολύ λίγη για να κατορθώσουν μουσικοί και τεχνικοί να ετοιμάσουν ως έπρεπε τον εξοπλισμό. Από την πρώτη νότα ήταν εμφανές ότι υπήρχε πρόβλημα με το μικρόφωνο της Shirley το οποίο επέμεινε ακόμα κι όταν το αντικατέστησε μετά το πέμπτο τραγούδι. Προβλήματα όμως υπήρχαν ακόμα και σε αυτά που δεν ακούγαμε εμείς. Κάπου στη μέση του προγράμματος η Shirley διαμαρτυρήθηκε (ευγενικά) για τον ήχο στα ακουστικά τους. Το Blood for Poppies (το πρώτο single από το νέο δίσκο) το ακούσαμε με συνεχές τρίξιμο, αλλά πάλι καλά αφού στο encore και συγκεκριμένα στο Push It συνέβη το εξής απίθανο: ο ήχος στα ηχεία διακόπηκε τελείως αφήνοντας όλο το κοινό για περίπου ένα λεπτό στη βουβαμάρα, με τις πρώτες σειρές μονάχα να μένουν να υποστηρίζουν τους ταλαίπωρους μουσικούς που συνέχισαν κανονικότατα προς τιμήν τους. Στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε και η εύλογη απορία μήπως τελικά αυτό που παρακολουθούσαμε ήταν playback. Ο εκνευρισμός ήταν εμφανής πλέον και στον Duke Erikson. Με τα χίλια ζόρια ολοκλήρωσαν το πρόγραμμά τους με δύο ακόμα τραγούδια και αποχώρησαν από μια συναυλία που σίγουρα θα θέλουν να έχουν ήδη ξεχάσει.
Το χειρότερο βέβαια είναι ότι δεν έφταιγαν αυτοί. Οι Garbage είχαν τόσο κέφι και πάθος. Η τέλεια αντίθεση με τους συμπαθείς φλώρους Keane. Δεν έχουμε καταλάβει ακριβώς το λόγο της επανεμφάνισής τους στη μουσική σκηνή, αλλά εκείνη τη βραδιά είδαμε στη σκηνή ένα δυναμικό συγκρότημα με φλόγα και τσαγανό παρά τις όποιες δυσκολίες. Η εκκεντρική Shirley Manson εμφανίστηκε με ψηλοτάκουνες γόβες που όμως διόλου την απέτρεψαν από το να κινείται παντού στη σκηνή, διαγράφοντας συνήθως αριστερόστροφους κύκλους (!). Δεν άφησε σημείο απάτητο στη σκηνή. Ακόμα και ο έρμος ο υπεύθυνος φωτισμού αδυνατούσε να την ακολουθήσει, αφήνοντάς τη συχνά να τραγουδά στο σκοτάδι (για να μην το χρεώσουμε κι αυτό στη λάθος προετοιμασία της συναυλίας). Πριν το I Think I'm Paranoid (δεύτερο κατά σειρά) έβγαλε το σακάκι και αποκαλύφθηκε το μπλουζάκι της με την Patti Smith. Μέχρι τότε φανταζόμασταν ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Mick Jagger ή ο Joey Ramone! Ενδεικτικό της καλής διάθεσης ήταν ότι περιμένοντας να επιλυθεί το πρόβλημα στα ακουστικά τους η Shirley απευθύνθηκε στο κοινό και ψιλοτραγούδησε το You look so fine με τον κιθαρίστα να προστρέχει σε υποστήριξή της για να βγάλουν ένα ρεφραίν. Τελικά το κομμάτι δεν το ακούσαμε ολόκληρο. Το Cherry Lips το αφιέρωσε σε μια φανατική θαυμάστρια (Sarah?) που της έστειλε δώρο ένα φόρεμα στο ξενοδοχείο και την οποία κατάφερε να εντοπίσει ανάμεσα στο κοινό (προφανέστατα στις πρώτες πρώτες σειρές).
Η φωτογραφία είναι η συμμετοχή του Bego Pereira στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Η “συζήτηση” κάποια στιγμή ήρθε και στα πολιτικά με τη Shirley να συμπαρίσταται στον ισπανικό λαό με τρόπο βέβαια εντελώς διαφορετικό από τον Thom Yorke την προηγούμενη ημέρα: «Με αγάπη, υγεία και ηρεμία όλα θα πάνε καλά. Όσο υπάρχει καλό φαγητό και καλό κρασί, όπως έχετε εσείς, δεν έχετε να φοβάστε τίποτα». Είναι μια άποψη κι αυτή. Αδιέξοδη μεν, άποψη δε!
Δείτε συνέντευξη των Garbage στους διοργανωτές πριν τη συναυλία. Περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε να γίνει μετά το τέλος της…
Απολογισμός
Καταλήγοντας αυτή τη σειρά άρθρων για την εμπειρία μας στο Bilbao BBK Live να αναφερθούμε επιγραμματικά στην άθλια οργάνωση του “κάμπινγκ”, την οποία ευτυχώς δε βιώσαμε από πρώτο χέρι. Ένα φεστιβάλ που θέλει να ξεπεταχθεί και να γιγαντωθεί πρέπει να βρει τρόπο να κρατήσει τους επισκέπτες του σε ένα επίπεδο και όχι να καθιστά προαπαιτούμενο ενός κάποιου ύπνου την κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ για να ξεχάσεις τις συνθήκες. Οι τουαλέτες στο χώρο του κάμπινγκ ήταν απειροελάχιστες και οι παροχές για ντουζ και προσωπική υγιεινή αστείες. Το τραγικότερο όμως όλων ήταν πως ο όλος χώρος που διατέθηκε στους κατασκηνωτές βρισκόταν σε πλαγιές με κλίση. Κι όποιος έχει διακοπεύσει έστω και μια φορά με σκηνή καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό για τις εκ προοιμίου λίγες στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης που είναι ωστόσο υπεραπαραίτητες. Ευτυχώς η φθηνή τιμή του εισιτηρίου του τριημέρου επιτρέπει στον επισκέπτη που δε θέλει να δοκιμάσει τα νεύρα του να διαθέσει ένα κονδύλι για τη στέγασή του σε ένα από τα ξενοδοχεία της πόλης.
Κατά τ’ άλλα για τα λεωφορεία και την πρόσβαση στο λόφο του Kobetamendi αναφερθήκαμε και στο πρώτο άρθρο. Ήταν προβληματική αλλά δε θεωρούμε ότι μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο υπό τις παρούσες συνθήκες. Αρκούσε να βρει ο καθένας τη λύση που του ταίριαζε και τον βόλευε. Η διαρρύθμιση του χώρου του φεστιβάλ από την άλλη δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Ο χώρος μπορεί να υποστηρίξει με το ζόρι δυο σκηνές κι όχι λόγω έκτασης αλλά λόγω μορφολογίας του εδάφους. Οι τρεις σκηνές βρίσκονταν σε πολύ κοντινή απόσταση κι όταν τύχαινε να παίζει κάποιος σε πάνω από μία, τις απογευματινές ώρες, στα αυτιά αρκετών κυριαρχούσε ένας διόλου φιλικός θόρυβος. Η τέταρτη, δε, ήταν τοποθετημένη στην είσοδο, γεγονός που την έκανε προσιτή μόνο στους νεοεισερχόμενους στο χώρο. Στοιχείο που προκάλεσε με το καλησπέρα πολύ αρνητική εντύπωση ήταν οι απαγορεύσεις για φαγητό και ποτό στο χώρο του φεστιβάλ. Ακόμα κι αν αυτό είναι πρακτική όλων των μεγάλων φεστιβάλ γίνεται τόσο εμφανής η διάθεση των διοργανωτών να “βγάλουν από τη μύγα ξύγκι ”, κοινώς να πουλήσουν τα δικά τους προϊόντα, που δεν καλύπτεται από οποιαδήποτε πρόφαση για δήθεν προστασία της ασφάλειας και της σωματικής ακεραιότητας των παρευρισκομένων. Μάλιστα στην είσοδο δέσποζαν απαγορεύσεις ακόμα και για ομπρέλες (!!). Και σκεφτείτε ότι οι προβλέψεις έδιναν βροχή για τουλάχιστον δύο από τις ημέρες της διοργάνωσης (τελικά έβρεξε μόνο μία).
Μουσικά το φεστιβάλ ήταν άκρως ικανοποιητικό. Το line up ήταν εξαιρετικό με ονόματα πολύ ή λιγότερο γνωστά αλλά πάντα με ιδιαίτερο χρώμα. Από τις στιγμές που σίγουρα ξεχώρισαν ήταν το ακουστικό σετ του Robert Smith περιμένοντας την αποκατάσταση του προβλήματος που εμφανίστηκε πριν τη συναυλία των Cure (δείτε τη συνέντευξή του μετά το πέρας της συναυλίας). Υπήρξαν κάποια προβλήματα άλλοτε σοβαρά (πχ. Cure, Garbage ) άλλοτε αμελητέα (πχ. La Habitación Roja, The Kooks) αλλά η γενικότερη εικόνα μας άφησε ικανοποιημένους.
Σας αποχαιρετούμε με το βίντεο των διοργανωτών. Καλό και μουσικό καλοκαίρι σε όλους!!
Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι η συμμετοχή του Jose Manuel Gilabert Fernández στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Σε αυτή τη σειρά άρθων εκτός από τις δικές μας φωτογραφίες παρουσιάσαμε κάποιες από αυτές που ξεχωρίσαμε ανάμεσα στις εκατοντάδες συμμετοχές στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Περισσότερες δικές μας φωτογραφίες από το φεστιβάλ αλλά και την πόλη μπορείτε να δείτε στη σελίδα του Mixgrill στο facebook.
Χρόνος: 14 Ιουλίου 2012
Στόχος: Μουσικό φεστιβάλ Bilbao BBK Live 2012
Πρώτη ημέρα 12/07: The Cure
Δεύτερη ημέρα 12/07: Radiohead
Έφτασε η τελευταία μέρα του φεστιβάλ, όχι βέβαια και του ταξιδιού μας αφού αδράξαμε την ευκαιρία να βολτάρουμε για λίγες μέρες ακόμα στη μεγαλύτερη πόλη της Χώρας των Βάσκων. Προμηνυόταν η πιο ήρεμη καθώς δεν υπήρχε κάποιο μεγάλο όνομα που θα υπερκάλυπτε τα υπόλοιπα.
Η φωτογραφία είναι η συμμετοχή της Alb Arranz στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Το πρόγραμμά μας, παρόλα αυτά, ξεκίνησε πολύ νωρίτερα καθώς περνούσαμε τις πύλες του φεστιβάλ σχεδόν με την έναρξη των συναυλιών (18:00). Ο κόσμος ήταν αισθητά μειωμένος σε σχέση με τις υπόλοιπες ημέρες, τουλάχιστον σε αυτό το ξεκίνημα. Προφανώς αρκετοί θα επέλεξαν να κάνουν μια βόλτα από τις παραλίες του Μπιλμπάο που βρίσκονται σε απόσταση περίπου μισής ώρας από το κέντρο της πόλης (με το μετρό).
Ξεκίνημα από την κεντρική σκηνή με τους Ισπανούς Corizonas, σύνδεση δύο συγκροτημάτων: των Coronas και των Arizona Baby, που παρουσίασαν το δίσκο τους που ονομάζεται "The News Today". Ενδιαφέροντες φολκ-ροκ ήχοι που όμως είχαμε ακούσει σε μια πολύ καλύτερη εκδοχή την προηγούμενη ημέρα από τους Mumford & Sons. Η εμφάνισή τους διήρκησε περίπου μια ώρα και έκλεισε με διασκευή του “I wish you were here” των Pink Floyd σε μια προσέγγιση που δυστυχώς ακουγόταν περισσότερο σαν παρωδία.
Μετά από μια σύντομη βόλτα στο εμπορικό τμήμα του φεστιβάλ για τα αναμνηστικά μας συνεχίσαμε στην επόμενη προγραμματισμένη στάση στη δεύτερη σκηνή και τον Eli "Paperboy" Reed. Για να πούμε την αλήθεια πριν διαβάσουμε τη λίστα με τα συγκροτήματα που θα παρουσιάζονταν στο φεστιβάλ δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα για τον ποιος ήταν ο Eli "Paperboy" Reed και η μπάντα του. Δεν ξέρουμε αν το κάνετε και εσείς, εμείς πάντως πριν πάμε στο Μπιλμπάο προσπαθήσαμε να ενημερωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο για τις μπάντες, να μην πάμε και εντελώς στα τυφλά. Έτσι για να διαλέξουμε ποιες θα παρακολουθήσουμε μιας και ήταν αδύνατον να πάμε σε όλες. (το φυτό της υπόθεσης ήταν ο orestis βεβαίως βεβαίως!!). Έτσι λοιπόν πέσαμε πάνω στον Eli. Διασκεδαστικός, κεφάτος, χορευτικός στο youtube. «Γιατί όχι;» σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να τον περιλάβουμε στη watchlist μας.
Ήταν ακόμα σχετικά νωρίς (19:00) όποτε υπήρχε και το ανάλογο φως της ημέρας. Είχε στηθεί αρκετός κόσμος και περίμενε (φυσικά καμία σχέση με τις προηγούμενες δύο, αλλά δεν ήταν καταφρονητέο το ποσόν), όταν έσκασαν μύτη στο πάλκο πρώτα οι μουσικοί και στο τέλος ο Eli με ένα φωσφοριζέ γαλάζιο παντελόνι εποχής Marvin Gaye, λευκό πουκάμισο και μαύρα γυαλιά. Ε, το πρώτο χαμόγελο δεν άργησε να σκάσει, όπως ήταν αναμενόμενο. Το δεύτερο ήρθε με το πρώτο τραγούδι όταν αντιλαμβανόσουν πως αυτό που ακούς δεν ταιριάζει με αυτό που βλέπεις, αλλά παρόλα αυτά σου αρέσει. Όπως χαρακτηριστικά διαβάσαμε σε μια ισπανική εφημερίδα την επόμενη, τον ανέφεραν σαν ένα χλωμό λευκό με φωνή και ψυχή μαύρου. Ο νεαρός εφημεριδοπώλης από το Brooklin (ο λόγος που του κόλλησε το παρατσούκλι) μήπως ήθελε κατα βάθος να κατάγεται από τα βάθη του Μισισίπι;
Με νεο-Motown ρυθμούς ξεσήκωσε το πλήθος με τις φιγούρες και τις φωνητικές του δυνατότητες. Κάπου στη μέση έβγαλε και τη γραβάτα του δίνοντάς τα όλα ερμηνευτικά. Οι εκτελέσεις που ξεχώρισαν ήταν το Come and get it (το χιτ του, κατά κάποιο τρόπο), το Tell Me What I Wanna Hear και το Explosion. Ανάμεσα στα παλαιότερα τραγούδια του (στη wikipedia αναφέρονται τρεις δίσκοι του) παρουσίασε και υλικό από το νέο δίσκο που ετοιμάζει (Shut the system ή κάπως έτσι). Η μπάντα που τον συνόδευε έφερε την αποστολή της εις πέρας απόλυτα επιτυχημένα, προσθέτωντας ζωντάνια και κίνηση. Η μία ώρα που έπαιξαν μπορούμε να πούμε ότι ήταν ικανοποιητική αφού μας άφησε μια με μια γλυκιά ψυχική ανάταση. Μείναμε με τη μαγεία και το κέφι που μας προξένησε αυτός ο γνωστός πλέον άγνωστος.
Ακόμα και οι καλύτεροι μαθητές κάνουν κοπάνα όμως. Έτσι κι εμείς χρησιμοποιήσαμε τις επόμενες ώρες για άραγμα στα χορτάρια του φεστιβάλ. Στην κεντρική σκηνή έπαιζαν οι The View, ένα κουαρτέρτο νεαρών Σκωτσέζων που είχαμε πετύχει κατά τύχη σε μια εμφάνισή τους στην πόλη νωρίτερα και παρότι τα παιδιά -25 με 26 το μέγιστο- έχουν ήδη μεγάλη δισκογραφική δουλειά να παρουσιάσουν (τέσσερις δίσκους!!) μας άφησαν παγερά αδιάφορους. Για τις συνολικά δύο συναυλίες που έγιναν στην πόλη στον εντυπωσιακό πολυχώρο La Alhóndiga δείτε το βίντεο της διοργάνωσης.
Ακολούθησαν οι επίσης Σκωτσέζοι Glasvegas στη δεύτερη σκηνή. Την εμφάνιση αυτών την παρακολουθήσαμε από τα video wall της κεντρικής σκηνής καθώς παίρναμε θέση για τις επόμενες συναυλίες. Μεγάλη εντύπωση μας έκανε η παρουσία γυναίκας στα τύμπανα η οποία μάλιστα έπαιξε για κάτι περισσότερο από μία ώρα όρθια.
Η βραδιά έπεφτε σιγά σιγά και η προσέλευση συνεχιζόταν με ενθουσιασμό για αυτές τις τελευταίες ώρες μουσικής. Παρά την αρχική απογοητευτική εικόνα ο κόσμος είχε πυκνώσει (έφτασε τους 32.860 σύμφωνα με τους διοργανωτές). Ήταν εμφανές ότι σήμερα, πέρα από γιορτή των Cure ή των Radiohead (ονόματα που σίγουρα μαζεύουν μόνα τους αντίστοιχο κοινό σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα), ήταν μια γιορτή της μουσικής!
Η φωτογραφία είναι η συμμετοχή της Irune Burgos στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Πρώτοι κατά σειρά εμφανίσεως από τους headliners της τελευταίας ημέρας ήταν οι Keane. Τους ακούσαμε με ιδιαίτερη προσοχή καθώς είχαμε μια επαφή με τη δισκογραφία τους. Η συναυλία τους ήταν αρκετά καλή: ωραίες ενορχηστρώσεις, δυνατά φωνητικά, καλός φωτισμός. Ειλικρινά θεωρώ ότι αν είχαν λίγο περισσότερο πάθος θα βρίσκονταν άνετα στο επίπεδο των Coldplay. Ίσως με βάση τη συνεπή τους παρουσία εδώ και σχεδόν μια δεκαετία να γίνουν πράγματι κάποια στιγμή Coldplay. Ίσως πάλι να μη γίνουν ποτέ είτε επειδή δεν έχουν το άστρο τους είτε επειδή τους λείπει το marketing της παρέας του Chris Martin.
Το κοινό πραγματικά υποδέχτηκε θερμά το συνεσταλμένο Tom Chaplin, ο οποίος σε κάθε ευκαιρία το ευχαριστούσε. Ακούστηκαν σχεδόν όλες οι επιτυχίες του συγκροτήματος: από τα Somewhere Only We Know, Bend and Break, Everybody's Changing και This Is the Last Time του ντεμπούτου τους Hopes and Fears (2004) ως τα Nothing In My Way, Leaving So Soon?, A Bad Dream, Is It Any Wonder? και Crystal Ball του Under the Iron Sea (2006). Απουσίαζε οποιαδήποτε αναφορά στο Perfect Symmetry του 2008, πράγμα μάλλον αναμενόμενο καθώς έγινε δεκτό με μέτριες ως κακές κριτικές από το σύνολο του μουσικού τύπου. Το υπόλοιπο setlist συμπληρώθηκε από τραγούδια του φετινού τους δίσκου με τίτλο Strangeland που εμπορικά πηγαίνει πολύ καλά στην Ισπανία, πράγμα που τους έδωσε το διαβατήριο για το BBK.
Στο βίντεο παρακάτω μπορείτε να δείτε και να ακούσετε το Nothing In My Way (το αγαπημένο του γράφοντος). Παρακαλώ προσέξτε την εισαγωγή με τις ευχαριστίες του T. Chaplin προς τον κόσμο. Τονίζω ότι κάτι αντίστοιχο επανέλαβε σχεδόν κάθε δύο τραγούδια. Καταντά εκνευριστικό να έχεις τόοοση ανασφάλεια ως επικεφαλής ενός συγκροτήματος και να επιτρέπεις να φαίνεται αυτό στη σκηνή.
Βίντεο με το σύνολο της εμφάνισης των Keane μπορείτε να δείτε στο κανάλι του fan club τους.
Τη μιάμιση ώρα των Keane ακολούθησε περίπου μισή ώρα προετοιμασίας για την υποδοχή των Garbage. Και αυτή τη μισή ώρα περίπου την υπερθεματίζουμε γιατί αποδείχτηκε πολύ λίγη για να κατορθώσουν μουσικοί και τεχνικοί να ετοιμάσουν ως έπρεπε τον εξοπλισμό. Από την πρώτη νότα ήταν εμφανές ότι υπήρχε πρόβλημα με το μικρόφωνο της Shirley το οποίο επέμεινε ακόμα κι όταν το αντικατέστησε μετά το πέμπτο τραγούδι. Προβλήματα όμως υπήρχαν ακόμα και σε αυτά που δεν ακούγαμε εμείς. Κάπου στη μέση του προγράμματος η Shirley διαμαρτυρήθηκε (ευγενικά) για τον ήχο στα ακουστικά τους. Το Blood for Poppies (το πρώτο single από το νέο δίσκο) το ακούσαμε με συνεχές τρίξιμο, αλλά πάλι καλά αφού στο encore και συγκεκριμένα στο Push It συνέβη το εξής απίθανο: ο ήχος στα ηχεία διακόπηκε τελείως αφήνοντας όλο το κοινό για περίπου ένα λεπτό στη βουβαμάρα, με τις πρώτες σειρές μονάχα να μένουν να υποστηρίζουν τους ταλαίπωρους μουσικούς που συνέχισαν κανονικότατα προς τιμήν τους. Στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε και η εύλογη απορία μήπως τελικά αυτό που παρακολουθούσαμε ήταν playback. Ο εκνευρισμός ήταν εμφανής πλέον και στον Duke Erikson. Με τα χίλια ζόρια ολοκλήρωσαν το πρόγραμμά τους με δύο ακόμα τραγούδια και αποχώρησαν από μια συναυλία που σίγουρα θα θέλουν να έχουν ήδη ξεχάσει.
Το χειρότερο βέβαια είναι ότι δεν έφταιγαν αυτοί. Οι Garbage είχαν τόσο κέφι και πάθος. Η τέλεια αντίθεση με τους συμπαθείς φλώρους Keane. Δεν έχουμε καταλάβει ακριβώς το λόγο της επανεμφάνισής τους στη μουσική σκηνή, αλλά εκείνη τη βραδιά είδαμε στη σκηνή ένα δυναμικό συγκρότημα με φλόγα και τσαγανό παρά τις όποιες δυσκολίες. Η εκκεντρική Shirley Manson εμφανίστηκε με ψηλοτάκουνες γόβες που όμως διόλου την απέτρεψαν από το να κινείται παντού στη σκηνή, διαγράφοντας συνήθως αριστερόστροφους κύκλους (!). Δεν άφησε σημείο απάτητο στη σκηνή. Ακόμα και ο έρμος ο υπεύθυνος φωτισμού αδυνατούσε να την ακολουθήσει, αφήνοντάς τη συχνά να τραγουδά στο σκοτάδι (για να μην το χρεώσουμε κι αυτό στη λάθος προετοιμασία της συναυλίας). Πριν το I Think I'm Paranoid (δεύτερο κατά σειρά) έβγαλε το σακάκι και αποκαλύφθηκε το μπλουζάκι της με την Patti Smith. Μέχρι τότε φανταζόμασταν ότι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Mick Jagger ή ο Joey Ramone! Ενδεικτικό της καλής διάθεσης ήταν ότι περιμένοντας να επιλυθεί το πρόβλημα στα ακουστικά τους η Shirley απευθύνθηκε στο κοινό και ψιλοτραγούδησε το You look so fine με τον κιθαρίστα να προστρέχει σε υποστήριξή της για να βγάλουν ένα ρεφραίν. Τελικά το κομμάτι δεν το ακούσαμε ολόκληρο. Το Cherry Lips το αφιέρωσε σε μια φανατική θαυμάστρια (Sarah?) που της έστειλε δώρο ένα φόρεμα στο ξενοδοχείο και την οποία κατάφερε να εντοπίσει ανάμεσα στο κοινό (προφανέστατα στις πρώτες πρώτες σειρές).
Η φωτογραφία είναι η συμμετοχή του Bego Pereira στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Η “συζήτηση” κάποια στιγμή ήρθε και στα πολιτικά με τη Shirley να συμπαρίσταται στον ισπανικό λαό με τρόπο βέβαια εντελώς διαφορετικό από τον Thom Yorke την προηγούμενη ημέρα: «Με αγάπη, υγεία και ηρεμία όλα θα πάνε καλά. Όσο υπάρχει καλό φαγητό και καλό κρασί, όπως έχετε εσείς, δεν έχετε να φοβάστε τίποτα». Είναι μια άποψη κι αυτή. Αδιέξοδη μεν, άποψη δε!
Δείτε συνέντευξη των Garbage στους διοργανωτές πριν τη συναυλία. Περισσότερο ενδιαφέρον θα είχε να γίνει μετά το τέλος της…
Απολογισμός
Καταλήγοντας αυτή τη σειρά άρθρων για την εμπειρία μας στο Bilbao BBK Live να αναφερθούμε επιγραμματικά στην άθλια οργάνωση του “κάμπινγκ”, την οποία ευτυχώς δε βιώσαμε από πρώτο χέρι. Ένα φεστιβάλ που θέλει να ξεπεταχθεί και να γιγαντωθεί πρέπει να βρει τρόπο να κρατήσει τους επισκέπτες του σε ένα επίπεδο και όχι να καθιστά προαπαιτούμενο ενός κάποιου ύπνου την κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων αλκοόλ για να ξεχάσεις τις συνθήκες. Οι τουαλέτες στο χώρο του κάμπινγκ ήταν απειροελάχιστες και οι παροχές για ντουζ και προσωπική υγιεινή αστείες. Το τραγικότερο όμως όλων ήταν πως ο όλος χώρος που διατέθηκε στους κατασκηνωτές βρισκόταν σε πλαγιές με κλίση. Κι όποιος έχει διακοπεύσει έστω και μια φορά με σκηνή καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό για τις εκ προοιμίου λίγες στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης που είναι ωστόσο υπεραπαραίτητες. Ευτυχώς η φθηνή τιμή του εισιτηρίου του τριημέρου επιτρέπει στον επισκέπτη που δε θέλει να δοκιμάσει τα νεύρα του να διαθέσει ένα κονδύλι για τη στέγασή του σε ένα από τα ξενοδοχεία της πόλης.
Κατά τ’ άλλα για τα λεωφορεία και την πρόσβαση στο λόφο του Kobetamendi αναφερθήκαμε και στο πρώτο άρθρο. Ήταν προβληματική αλλά δε θεωρούμε ότι μπορούσε να γίνει κάτι καλύτερο υπό τις παρούσες συνθήκες. Αρκούσε να βρει ο καθένας τη λύση που του ταίριαζε και τον βόλευε. Η διαρρύθμιση του χώρου του φεστιβάλ από την άλλη δεν ήταν η ενδεδειγμένη. Ο χώρος μπορεί να υποστηρίξει με το ζόρι δυο σκηνές κι όχι λόγω έκτασης αλλά λόγω μορφολογίας του εδάφους. Οι τρεις σκηνές βρίσκονταν σε πολύ κοντινή απόσταση κι όταν τύχαινε να παίζει κάποιος σε πάνω από μία, τις απογευματινές ώρες, στα αυτιά αρκετών κυριαρχούσε ένας διόλου φιλικός θόρυβος. Η τέταρτη, δε, ήταν τοποθετημένη στην είσοδο, γεγονός που την έκανε προσιτή μόνο στους νεοεισερχόμενους στο χώρο. Στοιχείο που προκάλεσε με το καλησπέρα πολύ αρνητική εντύπωση ήταν οι απαγορεύσεις για φαγητό και ποτό στο χώρο του φεστιβάλ. Ακόμα κι αν αυτό είναι πρακτική όλων των μεγάλων φεστιβάλ γίνεται τόσο εμφανής η διάθεση των διοργανωτών να “βγάλουν από τη μύγα ξύγκι ”, κοινώς να πουλήσουν τα δικά τους προϊόντα, που δεν καλύπτεται από οποιαδήποτε πρόφαση για δήθεν προστασία της ασφάλειας και της σωματικής ακεραιότητας των παρευρισκομένων. Μάλιστα στην είσοδο δέσποζαν απαγορεύσεις ακόμα και για ομπρέλες (!!). Και σκεφτείτε ότι οι προβλέψεις έδιναν βροχή για τουλάχιστον δύο από τις ημέρες της διοργάνωσης (τελικά έβρεξε μόνο μία).
Μουσικά το φεστιβάλ ήταν άκρως ικανοποιητικό. Το line up ήταν εξαιρετικό με ονόματα πολύ ή λιγότερο γνωστά αλλά πάντα με ιδιαίτερο χρώμα. Από τις στιγμές που σίγουρα ξεχώρισαν ήταν το ακουστικό σετ του Robert Smith περιμένοντας την αποκατάσταση του προβλήματος που εμφανίστηκε πριν τη συναυλία των Cure (δείτε τη συνέντευξή του μετά το πέρας της συναυλίας). Υπήρξαν κάποια προβλήματα άλλοτε σοβαρά (πχ. Cure, Garbage ) άλλοτε αμελητέα (πχ. La Habitación Roja, The Kooks) αλλά η γενικότερη εικόνα μας άφησε ικανοποιημένους.
Σας αποχαιρετούμε με το βίντεο των διοργανωτών. Καλό και μουσικό καλοκαίρι σε όλους!!
Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι η συμμετοχή του Jose Manuel Gilabert Fernández στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Σε αυτή τη σειρά άρθων εκτός από τις δικές μας φωτογραφίες παρουσιάσαμε κάποιες από αυτές που ξεχωρίσαμε ανάμεσα στις εκατοντάδες συμμετοχές στο διαγωνισμό φωτογραφίας της διοργάνωσης.
Περισσότερες δικές μας φωτογραφίες από το φεστιβάλ αλλά και την πόλη μπορείτε να δείτε στη σελίδα του Mixgrill στο facebook.