10.XI.2012
Μια εμπειρία θρησκευτική...
Φτάσαμε από νωρίς και μπήκαμε από τους πρώτους. Κάτσαμε και ακουμπήσαμε τη ζακέτα μας κατάχαμα στο σκαμπό, ρίξαμε μια ματιά γύρω μας και είδαμε τον Ψαραντώνη να καλωσορίζει σαν διάκονος ταπεινός τον κόσμο που έμπαινε… Ντυμένος, όπως πάντα, με ρούχα χωραφιανά, είδα τις αναμνήσεις μου απ' τα χωριά που έζησα ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου να ζωντανεύουν... Γνώριμος μου από παλιά, δεν ήμουν απροετοίμαστος για της νύχτας την πορεία. Το μαγαζί γέμισε και ο Ψαραντώνης ανέβηκε αργά και ήσυχα, σαν ποιμένας που χρόνια βοσκά τις νότες και ερμηνεύει τ' αστέρια και είμαι σίγουρος οτι μιλάει με τους Θεούς. Ξεκίνησε με ευλάβεια να κουρδίζει τις λύρες του, μία προς μία και αν αναρωτιέσαι γιατί δεν το έκανε πριν ο κόσμος έρθει, το μόνο που μπορώ να σου πω, εάν δεν τον γνωρίζεις, είναι πως δεν θα ήταν ο Ψαραντώνης, αλλά κάποιος άλλος που τον ντύθηκε…
Με ρακή η Θεία Λειτουργία, ξεκίνησε να μας σμιλεύει με αληθινές ιστορίες όπως και ο ίδιος είπε και όχι ''τραγουδάκια''... Δέηση των πιο τσακισμένων ψυχών και για playlist μην κάνεις λόγο... δεν υπάρχει... υπάρχει η στιγμή και εσύ, όταν ψέλνει ο άνθρωπος που όσο και αν δεν το πιστεύεις, στα Βαλκάνια τον φωνάζουν σε κάθε jazz φεστιβάλ που γίνεται... Δεν τραγουδάει... ψέλνει όποτε αισθανθεί έτοιμος και διαλέγει προσεκτικά τι θα πει. Από προσευχές ευγνωμοσύνης μέχρι καταβασίες καταραμένων ψυχών και συγχώρεση πληγών και αμαρτιών... Θρήνους του ανθρώπου που εξιστορεί με δύναμη και παραδοχή, την μηδαμινή συμπαντική του σημασία, που τον οδηγεί στην εδώ υπέρβαση και τελικά την εξιλέωση. Έκανε και διάλειμα, όταν αυτός ήθελε και ανέβηκε ξανά όταν αισθάνθηκε έτοιμος... Ο κόσμος σε πλήρη κατάνυξη και απόλυτη σιγή όταν σιγοψιθύριζε τα ύστερα, τα πρώτα... όταν έπαυε τους μουσικούς του και τραγουδούσε αμοναχός του, σαν να γινόταν κάτι μαγικό, κάτι που συμβαίνει άθελα μας και σπάνια πολύ. Οι στιγμές εκείνες που αισθάνεσαι τον διπλανό σου αδερφό και όχι άγνωστο, φίλο και όχι εχθρό, σπουδαίο όσο και εσύ, έτοιμος να του ανοίξεις την καρδιά σου και να τον κεράσεις το καλό σου το κρασί...
Η μουσική έχει αυτή τη δύναμη και ο Ψαραντώνης το μαγικό ραβδί και το φλασκί του Διονύσου στ' αχαμνά του... Μας κοινώνησε με νότες και ρακή και εμείς τον ανταμείψαμε με σιωπή και σεβασμό.
Η νύχτα όλη ήταν μια έκπληξη γι' αυτούς που πρώτη φορά τον άκουγαν και άλλη μια Κυριακή στην εκκλησιά γι' αυτούς που γνώριζαν τον ποιμένα Ψαραντώνη. Θα είναι εκεί και το άλλο Σάββατο… Πήγαινε με ανοιχτά τα στεγανά, γυμνές τις αμαρτίες και σώπα... άκου και σώπα...
"Ω, την παντέρμη θάλασσα
αμοναχή φουσκώνει
αμοναχή λυσσομανεί
και μόνη χαμηλώνει"
