Κάποια πράγματα λέγονται ζεστά. Πριν ο χρόνος να τα κάνει αναμνήσεις. Οι εμφανίσεις του Hugo Race στην Αθήνα (ιδιαίτερα η δεύτερη, την Κυριακή) ήταν ενα μάθημα για όσους έχουν καταντήσει το Rock & Roll μια σκέτη πόζα. Μεστός, πηγαίος, εμπνευσμένος και αυθεντικός όσο δεν παίρνει.
Χάρηκα γιατί είδα ξανά έναν προσωπικό φίλο απο τα παλιά και χάρηκα πολύ περισσότερο γιατί για δύο ώρες ταξίδεψα σε άλλες περιοχές, χωρίς δήθεν και περσόνες,χωρίς μύθους της μουσικής βιομηχάνιας, γιατι βέβαια τελικά ο μόνος αληθινός μύθος, η μόνη ατμόσφαιρα είναι η ίδια η ψυχή βουτηγμένη στον εαυτό της. Κι αυτό ακριβώς είναι ο Hugo Race πάνω στη σκηνή. Είχα την τύχη να ακούσω (δώρο του Hugo) μετά το πρώτο βράδυ, ένα μέρος απο το νέο άλμπουμ των DIRTMUSIC (Race & Eckman) που θα είναι στην αγορά το καλοκαίρι. Απλά καταπληκτικό. Από τον Πυθαγόρα και τον Ηράκλειτο, στο Nick Cave (συναντήθηκαν την περασμένη χρονιά στο σπίτι κάποιου κοινού φίλου στην Μελβούρνη) κι απο τις διαστάσεις του χρόνου και του τόπου, στους Can και στην ζωή 'on the road', η συζήτηση ήταν μια αληθινή συνάντηση δυο καλών φίλων, μετά απο καιρό. Τον εκτιμώ ξεχωριστά τον Hugo,'εχει την σπίθα,έχει την καρδιά να κάνει μια αφήγηση τραγούδι κι ένα τραγούδι μια ολοκληρωμένη ιστορία, με τον καλύτερο τρόπο. Οσο για την φωνή του, απλά καλύτερη με τον χρόνο...
Τα όσα είπαμε,είναι αδύνατον να μπουν στην όποια σειρά εδώ, γιατί είναι με δυο λόγια εντελώς προσωπικά. Μα απο την άλλη, σκέφτομαι πως ακριβώς αυτά τα ίδια πράγματα είναι που μας κρατάνε ζωντανούς μέσα σε αυτό που λέγεται μουσικη. Απίστευτα γέλια, με αφορμή κάποιες απίθανες ιστορίες και των δύο, ζωντανές μνήμες απο ένα radio session στην εκπομπή πριν μια δεκαετία και ιστορίες απο την Αφρική με τους Dirtmusic,που πρέπει κάποια στιγμή να βρεθούν σε ένα βιβλίο...Κι έτσι και θα γίνει.
Η μπάντα του δένει απόλυτα με το όραμα του Hugo Race για καθαρό ορίζοντα χωρίς περιτά στολίδια,και είναι απόλυτα ταιριαστή με τον πολυεπίπεδο (τελικά..) μουσικό του χαρακτήρα και την σπάνια εικόνα του στην σκηνή.
Σταματάω κάπου εδώ.Τα πολλά λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις,δεν έχουν αξία.
Είδα έναν πολύ καλό μου φίλο, που αληθινά μου είχε λείψει (με γέμισε μουσικά δώρα που κρατάω για τον εαυτό μου βέβαια) και απόλαυσα ένα μουσικό που ΞΕΡΕΙ το γιατί βρίσκεται πάνω στην σκηνή με μια κιθάρα. Μια κιθάρα (την αγαπημένη του..) που έχει μαζί του για 25 χρόνια και που μαζι της φέρνει ιστορίες γεμάτες απο τα πιο απίθανα γεγονότα. Την κράτησα για λίγο στα χέρια μου, ο Hugo επέμενε να παίξω κάτι με αυτήν κι εγώ του είπα πως δεν ξέρω να παίζω. Γέλασε και μου απάντησε.. 'ξέρεις..ξέρεις Δημήτρη..'
Ως την επόμενη φορά, εύχομαι οι θεοί να είναι πάντα μαζι με τον Hugo Race στα ταξίδια του στη χώρα της μουσικής. Και θα είναι. Το αξίζει. Σαν πολυ σημαντικός δημιουργός, μα και σαν ένας πολυ έντιμος φίλος.
Χάρηκα γιατί είδα ξανά έναν προσωπικό φίλο απο τα παλιά και χάρηκα πολύ περισσότερο γιατί για δύο ώρες ταξίδεψα σε άλλες περιοχές, χωρίς δήθεν και περσόνες,χωρίς μύθους της μουσικής βιομηχάνιας, γιατι βέβαια τελικά ο μόνος αληθινός μύθος, η μόνη ατμόσφαιρα είναι η ίδια η ψυχή βουτηγμένη στον εαυτό της. Κι αυτό ακριβώς είναι ο Hugo Race πάνω στη σκηνή. Είχα την τύχη να ακούσω (δώρο του Hugo) μετά το πρώτο βράδυ, ένα μέρος απο το νέο άλμπουμ των DIRTMUSIC (Race & Eckman) που θα είναι στην αγορά το καλοκαίρι. Απλά καταπληκτικό. Από τον Πυθαγόρα και τον Ηράκλειτο, στο Nick Cave (συναντήθηκαν την περασμένη χρονιά στο σπίτι κάποιου κοινού φίλου στην Μελβούρνη) κι απο τις διαστάσεις του χρόνου και του τόπου, στους Can και στην ζωή 'on the road', η συζήτηση ήταν μια αληθινή συνάντηση δυο καλών φίλων, μετά απο καιρό. Τον εκτιμώ ξεχωριστά τον Hugo,'εχει την σπίθα,έχει την καρδιά να κάνει μια αφήγηση τραγούδι κι ένα τραγούδι μια ολοκληρωμένη ιστορία, με τον καλύτερο τρόπο. Οσο για την φωνή του, απλά καλύτερη με τον χρόνο...
Τα όσα είπαμε,είναι αδύνατον να μπουν στην όποια σειρά εδώ, γιατί είναι με δυο λόγια εντελώς προσωπικά. Μα απο την άλλη, σκέφτομαι πως ακριβώς αυτά τα ίδια πράγματα είναι που μας κρατάνε ζωντανούς μέσα σε αυτό που λέγεται μουσικη. Απίστευτα γέλια, με αφορμή κάποιες απίθανες ιστορίες και των δύο, ζωντανές μνήμες απο ένα radio session στην εκπομπή πριν μια δεκαετία και ιστορίες απο την Αφρική με τους Dirtmusic,που πρέπει κάποια στιγμή να βρεθούν σε ένα βιβλίο...Κι έτσι και θα γίνει.
Η μπάντα του δένει απόλυτα με το όραμα του Hugo Race για καθαρό ορίζοντα χωρίς περιτά στολίδια,και είναι απόλυτα ταιριαστή με τον πολυεπίπεδο (τελικά..) μουσικό του χαρακτήρα και την σπάνια εικόνα του στην σκηνή.
Σταματάω κάπου εδώ.Τα πολλά λόγια σε τέτοιες περιπτώσεις,δεν έχουν αξία.
Είδα έναν πολύ καλό μου φίλο, που αληθινά μου είχε λείψει (με γέμισε μουσικά δώρα που κρατάω για τον εαυτό μου βέβαια) και απόλαυσα ένα μουσικό που ΞΕΡΕΙ το γιατί βρίσκεται πάνω στην σκηνή με μια κιθάρα. Μια κιθάρα (την αγαπημένη του..) που έχει μαζί του για 25 χρόνια και που μαζι της φέρνει ιστορίες γεμάτες απο τα πιο απίθανα γεγονότα. Την κράτησα για λίγο στα χέρια μου, ο Hugo επέμενε να παίξω κάτι με αυτήν κι εγώ του είπα πως δεν ξέρω να παίζω. Γέλασε και μου απάντησε.. 'ξέρεις..ξέρεις Δημήτρη..'
Ως την επόμενη φορά, εύχομαι οι θεοί να είναι πάντα μαζι με τον Hugo Race στα ταξίδια του στη χώρα της μουσικής. Και θα είναι. Το αξίζει. Σαν πολυ σημαντικός δημιουργός, μα και σαν ένας πολυ έντιμος φίλος.