Μια δεύτερη ευκαιρία είχε ο Tricky, να αποδείξει στο ελληνικό κοινό πως απλώς δεν ήταν σε φόρμα στην εμφάνισή του στην Αθήνα, ή πως ήταν μια κακή στιγμή...δυστυχώς όμως προσέφερε μια ακόμη απογοήτευση..
Οι Θεσσαλονικείς M.A.T.E. άνοιξαν τη συναυλία με μια πολύ ενδιαφέρουσα εμφάνιση. Σε triphop, drum n bass, dubstep, dub και cinematic ήχους οι Αδάμ Σιάγας ( live electronics, scratch, synths, programming, key) και Θωμάς Κωστούλας ( drums programming ), συναντούν τα γυναικεία φωνητικά κάνοντας ένα πολύ δυναμικό meeting along the edge!
Κατά τις 11 μμ ο Tricky εμφανίστηκε στη σκηνή με τους μουσικούς του και την Francesca Bellmonte να μονοπωλεί στα φωνητικά (βέβαια σε πολύ χαμηλή ένταση). Στην αρχή έμοιαζε σαν να υπήρχαν τεχνικά προβλήματα και η φωνή του Tricky δεν ακουγόταν καθόλου ενώ η κίνησή του δεν ταίριαζε καθόλου με τη διάθεση που επικρατούσε.
Ένα μεγάλο μέρος της συναυλίας κύλησε υπό αυτές τις συνθήκες και ήταν πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις τα τραγούδια μεταξύ τους, πόσο μάλλον να τα ευχαριστηθείς. Τα κομμάτια κόβονταν απότομα, δεν υπήρχε ροή και σίγουρα τίποτα δεν οδηγούσε στη συναυλιακή κορύφωση που θα περίμενε κανείς. Μετά από αρκετή ώρα, έπιασε το μικρόφωνο της Francesca και σε μια προσπάθεια να περάσει λίγη ένταση στο κοινό, φώναζε χωρίς όμως να ακούγεται, είτε με το μικρόφωνο στο μέρος της καρδιάς είτε χωρίς μικρόφωνο "do you hear me? do you feel me?". Το κοινό σαν να πίστεψε για μια στιγμή πως το τεχνικό πρόβλημα που υπήρχε, μάλλον θα αποκατασταθεί και συνόδεψε την έξαρσή του αυτή με ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα.
Το crew προσπάθησε, ίσως ΥΠΕΡ προσπάθησε να ανεβάσει τον κόσμο πάνω στο stage και στο ρυθμό του "By myself" δοκίμασαν να μετατρέψουν τη συναυλία σε πάρτυ, ένα πάρτυ όμως χωρίς δυναμική. Για όσους παραμείναμε στο κοινό, το όλο show έμοιαζε να μην έχει καμία συνοχή. Έτσι αποχώρησαν από τη σκηνή, αφήνοντας μια έντονη δυσαρέσκεια να σιγομουρμουρίζεται ενώ ήδη είχαν αρχίσει να αποχωρούν πολλοί.
Ένα μεγάλο μέρος της συναυλίας κύλησε υπό αυτές τις συνθήκες και ήταν πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις τα τραγούδια μεταξύ τους, πόσο μάλλον να τα ευχαριστηθείς. Τα κομμάτια κόβονταν απότομα, δεν υπήρχε ροή και σίγουρα τίποτα δεν οδηγούσε στη συναυλιακή κορύφωση που θα περίμενε κανείς. Μετά από αρκετή ώρα, έπιασε το μικρόφωνο της Francesca και σε μια προσπάθεια να περάσει λίγη ένταση στο κοινό, φώναζε χωρίς όμως να ακούγεται, είτε με το μικρόφωνο στο μέρος της καρδιάς είτε χωρίς μικρόφωνο "do you hear me? do you feel me?". Το κοινό σαν να πίστεψε για μια στιγμή πως το τεχνικό πρόβλημα που υπήρχε, μάλλον θα αποκατασταθεί και συνόδεψε την έξαρσή του αυτή με ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα.
Το crew προσπάθησε, ίσως ΥΠΕΡ προσπάθησε να ανεβάσει τον κόσμο πάνω στο stage και στο ρυθμό του "By myself" δοκίμασαν να μετατρέψουν τη συναυλία σε πάρτυ, ένα πάρτυ όμως χωρίς δυναμική. Για όσους παραμείναμε στο κοινό, το όλο show έμοιαζε να μην έχει καμία συνοχή. Έτσι αποχώρησαν από τη σκηνή, αφήνοντας μια έντονη δυσαρέσκεια να σιγομουρμουρίζεται ενώ ήδη είχαν αρχίσει να αποχωρούν πολλοί.
Όλες οι ελπίδες κατέρρευσαν όταν επέστρεψαν για το encore στην ίδια ακριβώς κατάσταση, σε μια φάση φοβερής ατομικότητας πάνω στη σκηνή. Πάνω από 30 λεπτά το "By myself" είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, με μόνο διάλειμμα τη συμμετοχή της Melanie στο "Gangster Chronicle". Ομολογώ πως η κορύφωση του τραγουδιού ήταν η μοναδική στιγμή που έγινε ένα touch, μετά όμως ακολούθησε πάλι η τακτική του μαζευόμαστε όλοι πάνω στη σκηνή, με τον Tricky χαμένο μες το πλήθος, και οποιαδήποτε οπτική η ακουστική συμμετοχή του ανύπαρκτη.
Τελειώνοντας το live, μάζεψαν πάλι κόσμο στο backstage, ενώ όταν ρώτησα αν αντιμετώπισαν κάποιο τεχνικό πρόβλημα, μου απάντησαν πως όχι και αν η performance ήταν ίδια με αυτή στην Αθήνα, μου είπαν πως κάθε φορά είναι ξεχωριστή. Τελικά μόνο εγώ βρίσκω ομοιότητες με αυτά που είδε ο Γιώργος Μπαλιώτης στην Αθήνα;
Τελειώνοντας το live, μάζεψαν πάλι κόσμο στο backstage, ενώ όταν ρώτησα αν αντιμετώπισαν κάποιο τεχνικό πρόβλημα, μου απάντησαν πως όχι και αν η performance ήταν ίδια με αυτή στην Αθήνα, μου είπαν πως κάθε φορά είναι ξεχωριστή. Τελικά μόνο εγώ βρίσκω ομοιότητες με αυτά που είδε ο Γιώργος Μπαλιώτης στην Αθήνα;