Plissken Festival 2014, live @ Ελληνικός Κόσμος (6 & 7/6/14)

Το περσινό μου άρθρο για το Plissken Festival έκλεινε με την ευχή να βρεθεί τρόπος να μεγαλώσει η διοργάνωση τόσο από πλευράς ονομάτων όσο και προσέλκυσης κοινού ώστε να αποκτήσει η Αθήνα ένα μουσικό φεστιβάλ που δίνει προτεραιότητα στα νέα ονόματα και τον φρέσκο ήχο. Με χαρά λοιπόν διαπιστώνουμε φέτος μεγάλα βήματα προόδου που και περισσότερο κόσμο έφεραν στον Ελληνικό Κόσμο, την έδρα του φεστιβάλ από το ξεκίνημα του τον χειμώνα του 2010, αλλά και πολύ αξιόλογα ονόματα συγκροτημάτων που αποτέλεσαν το καλύτερο line up που μας έχει παρουσιάσει ως τώρα το Plissken.

Μάλιστα είδαμε και κάποια άλλα σημεία βελτίωσης που είχαμε επισημάνει πέρυσι να υλοποιούνται. Έτσι για πρώτη φορά φέτος υπήρχε και υπαίθρια μουσική σκηνή που έδωσε τη δυνατότητα να αυξηθούν τα ονόματα της κάθε μέρας του φεστιβάλ, ενώ υπήρχε και καλύτερη εκμετάλλευση της ντόπιας σκηνής με τις εμφανίσεις αξιόλογων νέων ονομάτων όπως οι A Victim Of Society, Noise Figures, Plastic Flowers.


Αν υπάρχει κάτι που εξακολουθεί να λείπει ώστε να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο το φεστιβάλ, αυτό είναι η πρόσκληση κάποιου ονόματος με μεγαλύτερο ειδικό βάρος, το πραγματικό headline act που θα μπορούσε να πουλήσει εισιτήρια από μόνο του και να μεγαλώσει περισσότερο το κύρος του φεστιβάλ. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι βλέπουμε πρόοδο προς τη σωστή κατεύθυνση, πράγμα που μας κάνει να αισιοδοξούμε για το μέλλον του Plissken, ένα φεστιβάλ που πραγματικά χρειάζεται το ελληνικό μουσικόφιλο κοινό.

Περνώντας στις εντυπώσεις από τις εμφανίσεις που κατάφερα να δω μέσα στο διήμερο, από την Παρασκευή ξεχωρίζω τους εκρηκτικούς No Age, το θορυβώδες ντουέτο από το Los Angeles που είχαμε πρωτοδεί πριν από κάποιο καιρό στο Six Dogs. Στην υπαίθρια σκηνή του φεστιβάλ μπορέσαμε να τους απολαύσουμε στο δροσερό αεράκι, γλυτώνοντας από τις αναθυμιάσεις που συνοδεύουν όλες τις «κλειστές» συναυλίας στην Ελλάδα, τον παράδεισο του θεριακλή. Έπαιξαν με δύναμη και κέφι παλιά και νέα τραγούδια, όπου μάλιστα αυτά από το περσινό "An Object" ακούστηκαν πολύ καλύτερα στη live εκδοχή τους, απαλλαγμένα από τις αδυναμίες της (υπό)παραγωγής του άλμπουμ.  Έριξαν και μια διασκευή Black Flag στο τέλος, έτσι για το καλό και για να μη ξεχνάμε τους πρωτομάστορες του είδους.

Ικανοποιητική, νωρίτερα, η εμφάνιση των βετεράνων Girls Against Boys, αν και όσοι τους είχαμε δει στις ένδοξες μέρες των ‘90s, αλλά και στην τελευταία εμφάνιση τους στο Gagarin πριν μερικά χρόνια, μάλλον δεν θα θυμόμαστε για πολύ τη συγκεκριμένη συνάντηση που υστέρησε λόγω του μέτριου ήχου του χώρου. Υπό οποιεσδήποτε συνθήκες πάντως, το "Bulletproof Cupid" παραμένει ένας indie-rock ύμνος!


Πολύς κόσμος μαζεύτηκε για τους Wild Beasts στην κεντρική σκηνή τα μεσάνυχτα, πράγμα που τους έδωσε δικαιωματικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο την Παρασκευή. Προσωπικά δεν είμαι φαν του γκρουπ, έτσι θα αφήσω την κριτική για όσους τους γνωρίζουν καλύτερα, αλλά αντικειμενικά η εμφάνιση τους είχε όλα τα στοιχεία για να ικανοποιήσει όλους όσους τους έβλεπαν για πρώτη φορά στην Αθήνα.

Στη δεύτερη και πιο χορταστική μέρα του φεστιβάλ, οι Black Lips και οι The Soft Moon του Luis Vasquez συγκέντρωσαν τον περισσότερο κόσμο στην κεντρική σκηνή του Plissken. Αναμενόμενο στην περίπτωση των Soft Moon, μιας και η περσινή εμφάνιση τους στο Gagarin είχε δείξει ότι έχουν απήχηση στη ψυχοσύνθεση του ελληνικού indie κοινού με τις dark και industrial επιρροές τους, λίγο έκπληξη για την περίπτωση των Black Lips. Αυτό γιατί όταν οι γκαραζιέρηδες από την Atlanta είχαν πρωτοπαίξει στο Gagarin κάποια χρόνια πριν, λίγο μετά την κυκλοφορία της ίσως καλύτερης δουλειάς τους "Good Bad Not Evil", το άλμπουμ που περιλαμβάνει τα ανθεκτικά στο χρόνο hit "O Katrina!" και "Bad Kids" (κομμάτια που ξεχώρισαν και στο σετ τους στο Plissken), πολύ λίγοι είχαμε πάει τότε να τους δούμε. Φαίνεται ότι στα χρόνια που μεσολάβησαν οι μετοχές τους ανέβηκαν και στην Ελλάδα, οπότε με βάση την πολύ καλή ανταπόκριση που βρήκαν αυτή τη φορά, κάτι μου λέει ότι δεν θα αργήσουν να μας επισκευτούν ξανά.

Οι Wooden Shjips, στη δεύτερη Αθηναϊκή τους επίσκεψη, άφησαν και πάλι άριστες εντυπώσεις με το φευγάτο, ψυχεδελικό γκαράζ τους. Ο Ripley Johnson θα είναι σύντομα ξανά εδώ ως μέλος των Moon Duo και παρόλο που το τριπάκι που βρίσκεται δεν αλλάζει και πολύ με όποιο σχήμα και αν τον συνοδεύει, οι οπαδοί της μουσικής του είμαστε πρόθυμοι να τον ακολουθήσουμε ξανά στις υπνωτικές αναζητήσεις του, σε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται.


Οι Crocodiles του Brandon Welchez (ο σύζυγος της Dee Dee των Dum Dum Girls) μας έδειξαν πόσο φανατικοί μουσικόφιλοι είναι, αφού μετά την εμφάνισή τους νωρίς το απόγευμα, δεν έχασαν σχεδόν καμία εμφάνιση στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ, παρακολουθώντας τα δρώμενα από την άκρη. Δυνατή και δεμένη μπάντα, με πολύ καλή σκηνική παρουσία που όμως της λείπουν τα κομμάτια εκείνα που ξεπερνώντας τις επιρροές τους θα τους οδηγήσουν στο επόμενο επίπεδο.

Νωρίτερα το απόγευμα είδαμε τους Nightmare Air από το Los Angeles, που αποδείχτηκαν μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του φεστιβάλ με το δυναμικό, shoegaze επιρροών, ήχο τους. Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής τους Dave Dupuis ήταν μέλος των Film School, πράγμα που εξηγεί πολλά για τις ικανότητες που μας έδειξε το νέο αυτό τρίο, ενώ η Swaan Miller συνεχίζει άξια την παράδοση των εντυπωσιακών γυναικείων παρουσιών στο indie rock μπάσο.

Οι Dirty Beaches, δηλαδή ο Alex Hungtai και οι εκάστοτε μουσικοί του σύντροφοι (ένας αυτή τη φορά), κατάφεραν και να μαζέψουν αρκετό κόσμο και να έχουν πολύ καλή ανταπόκριση παρόλο τον πειραματικό, μινιμαλιστικό ήχο που πολλές φορές μοιάζει να εκπέμπεται από ΑΜ ραδιόφωνο με πολλά παράσιτα. Η χαρισματική σκηνική παρουσία του Hungtai όμως κερδίζει το κοινό και συχνά οι live εμφανίσεις του προσφέρουν περισσότερες συγκινήσεις από την ακρόαση των δίσκων του.


Ο Damien Jurado, μόνος με την ακουστική κιθάρα του, δεν ταίριαζε στο ηχητικό κλίμα του φεστιβάλ, και σίγουρα θα τον απολαμβάναμε περισσότερο σε κάποια δική του συναυλία, σε μικρότερο χώρο.

Και μιλώντας για τραγουδιστές-τραγουδοποιούς μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί δεν έχει φέρει κανείς τον Bill Callaghan για συναυλία όλα αυτά τα χρόνια; Μία μόνο ιδέα για το line up της επόμενης χρονιάς (με headliners τους National, αν και μετά μάλλον δεν θα επαρκεί ο Ελληνικός Κόσμος για τη φιλοξενία του Plissken 2015).