Κάθε φορά που κάθομαι να γράψω για ένα live του Παυλίδη δυσκολεύομαι. Είναι δύσκολο να μεταφέρεις συναισθήματα και εντυπώσεις από live γενικότερα. Μόνο αποσπασματικά μπορείς, καθώς τα live, τουλάχιστον όταν μιλάμε για καλλιτέχνες με τους οποίους έχουμε συνδεθεί, είναι άκρως βιωματικά. Άπαξ και τελειώσει η συναυλία, τελειώνει και η εμπειρία του "ζωντανού" και ό,τι ένιωσες εγκλωβίζεται σε εκείνη τη μέρα και σε εκείνη τη στιγμή. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τη δυσκολία αυτού, όταν πρόκειται για έναν καλλιτέχνη, όπως ο Παύλος Παυλίδης. Ο μόνος τρόπος για να το κάνεις είναι να βάλεις μια playlist για background και να αφεθείς να μιλήσουν μόνα τους τα τραγούδια του για σένα.
Ας προσγειωθούμε, όμως, στα των προκειμένων εμφανίσεων στο Σταυρό του Νότου. Όταν διάβασα την περιγραφή που συνοδεύει το event, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ο Παύλος ήθελε να ξαναδημιουργήσει τη μαγική εκείνη ατμόσφαιρα του live στη Σύρο το 2008. Ένα μαγικό live set, με "καθιστικές" εκτελέσεις διαφόρων κομματιών, απ΄όλη τη δισκογραφία του και των Ξύλινων Σπαθιών, που εστίαζε κυρίως στα πιο ποιητικά και λυρικά του κομμάτια - κάπως άτοπο, καθώς όλα είναι τέτοια, αλλά το χρησιμοποιώ χάριν συνεννόησης. Θα καταλάβετε στη συνέχεια, ελπίζω, τι εννοώ.
Έτσι λοιπόν, το βράδυ της Παρασκευής ακούσαμε μερικά απ' τα λιγότερο παιγμένα κομμάτια και μερικά απ' τα προσωπικά αγαπημένα μου. Κομμάτια που ο κόσμος τα ξέρει, τα αγαπάει, όμως εξαιτίας της δυσκολίας των στίχων τους δεν ενδείκνυνται για ανοιχτά lives και, φαίνεται, πως ζητούν την προσοχή που αναλογεί σε ένα κλειστό, καθιστικό live. Μιλάμε για κομμάτια όπως "Κηπουρός", "Σπασμένη Πολυθρόνα", "Δεν υπάρχεις", "Δαίμονες" , "Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη", "Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά", "Grand Hotel" κ.α. Κομμάτια που ζητούν σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια για να τα κατανοήσεις σε ένα βαθμό και βιώματα που, ίσως, σου επιτρέψουν να τα αισθανθείς κάποτε.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο, ασφυκτικά γεμάτο. Με το ζόρι βρήκαμε μια γωνιά να σταθούμε, καθώς όλα τα τραπέζια ήταν κλεισμένα μέρες πριν. Φαίνεται πως πρόκειται για ένα χώρο που στοχεύει στα καθιστικά lives και, μάλλον, ένας απ΄τους κυριότερους λόγους που ο Παυλίδης και οι B-Movies διάλεξαν το συγκεκριμένο χώρο. Ωστόσο, έχω την εξής ένσταση: θεωρώ πως ο χώρος ευνοεί υπερβολικά, για να μην πω αποκλειστικά, τους καθήμενους και ο χώρος στα αριστερά της σκηνής, που μοιάζει με εξέδρα, που είναι περισσότερο για τους όρθιους, δε βολεύει πολύ, καθώς οι θεατές από εκεί βλέπουν μονόπλευρα τη σκηνή. Αν η σκηνή είχε μια κλίση ή ήταν περισσότερο γωνιακή, ώστε να μην "ρίχνεται" κανείς, θα ήταν τέλεια.
Για ακόμη μία φορά αποδείχτηκε πως δε χρειάζεται να είσαι λάτρης του Παυλίδη για να τον δεις ζωντανά. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν πολλά απ' τα τραγούδια, ακόμα και τα πιο mainstream (βλ. "Αερικό") και όμως ήταν εκεί για να ακούσουν με προσοχή την ποίηση του Παύλου. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να έρθεις σε επαφή με αυτήν, απ' το να τον δεις ζωντανά και να νιώσεις τους στίχους του να σε διαπερνούν και τη μουσική των B-Movies να τους συνοδεύει τόσο αρμονικά. Δεν μου κάνει εντύπωση που τόσα χρόνια μετά, αυτό το μουσικό σχήμα συνεχίζει όχι μόνο να παίζει μαζί, αλλά και να δημιουργεί, αφού ακούσαμε και πολλά ακυκλοφόρητα κομμάτια. Οι Τόλης Δεληγιάννης (μπάσο), Ορέστης Μπενέκας (πλήκτρα), Θανάσης Τζίνγκοβιτς (κιθάρα) και Αλέκος Στανίδης ( τύμπανα) έχουν πλαισιώσει μοναδικά τον Παύλο Παυλίδη και έχουν χτίσει ένα πολύ όμορφο σπίτι για τους στίχους και τη φωνή του.
Για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ, κάντε στον εαυτό σας τη χάρη και μη χάσετε την τελευταία εμφάνιση του Παύλου και των B-Movies αυτή την Παρασκευή στις 16 Ιανουαρίου.
Ας προσγειωθούμε, όμως, στα των προκειμένων εμφανίσεων στο Σταυρό του Νότου. Όταν διάβασα την περιγραφή που συνοδεύει το event, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι ο Παύλος ήθελε να ξαναδημιουργήσει τη μαγική εκείνη ατμόσφαιρα του live στη Σύρο το 2008. Ένα μαγικό live set, με "καθιστικές" εκτελέσεις διαφόρων κομματιών, απ΄όλη τη δισκογραφία του και των Ξύλινων Σπαθιών, που εστίαζε κυρίως στα πιο ποιητικά και λυρικά του κομμάτια - κάπως άτοπο, καθώς όλα είναι τέτοια, αλλά το χρησιμοποιώ χάριν συνεννόησης. Θα καταλάβετε στη συνέχεια, ελπίζω, τι εννοώ.
Έτσι λοιπόν, το βράδυ της Παρασκευής ακούσαμε μερικά απ' τα λιγότερο παιγμένα κομμάτια και μερικά απ' τα προσωπικά αγαπημένα μου. Κομμάτια που ο κόσμος τα ξέρει, τα αγαπάει, όμως εξαιτίας της δυσκολίας των στίχων τους δεν ενδείκνυνται για ανοιχτά lives και, φαίνεται, πως ζητούν την προσοχή που αναλογεί σε ένα κλειστό, καθιστικό live. Μιλάμε για κομμάτια όπως "Κηπουρός", "Σπασμένη Πολυθρόνα", "Δεν υπάρχεις", "Δαίμονες" , "Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη", "Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά", "Grand Hotel" κ.α. Κομμάτια που ζητούν σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια για να τα κατανοήσεις σε ένα βαθμό και βιώματα που, ίσως, σου επιτρέψουν να τα αισθανθείς κάποτε.
Το μαγαζί ήταν γεμάτο, ασφυκτικά γεμάτο. Με το ζόρι βρήκαμε μια γωνιά να σταθούμε, καθώς όλα τα τραπέζια ήταν κλεισμένα μέρες πριν. Φαίνεται πως πρόκειται για ένα χώρο που στοχεύει στα καθιστικά lives και, μάλλον, ένας απ΄τους κυριότερους λόγους που ο Παυλίδης και οι B-Movies διάλεξαν το συγκεκριμένο χώρο. Ωστόσο, έχω την εξής ένσταση: θεωρώ πως ο χώρος ευνοεί υπερβολικά, για να μην πω αποκλειστικά, τους καθήμενους και ο χώρος στα αριστερά της σκηνής, που μοιάζει με εξέδρα, που είναι περισσότερο για τους όρθιους, δε βολεύει πολύ, καθώς οι θεατές από εκεί βλέπουν μονόπλευρα τη σκηνή. Αν η σκηνή είχε μια κλίση ή ήταν περισσότερο γωνιακή, ώστε να μην "ρίχνεται" κανείς, θα ήταν τέλεια.
Για ακόμη μία φορά αποδείχτηκε πως δε χρειάζεται να είσαι λάτρης του Παυλίδη για να τον δεις ζωντανά. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν πολλά απ' τα τραγούδια, ακόμα και τα πιο mainstream (βλ. "Αερικό") και όμως ήταν εκεί για να ακούσουν με προσοχή την ποίηση του Παύλου. Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να έρθεις σε επαφή με αυτήν, απ' το να τον δεις ζωντανά και να νιώσεις τους στίχους του να σε διαπερνούν και τη μουσική των B-Movies να τους συνοδεύει τόσο αρμονικά. Δεν μου κάνει εντύπωση που τόσα χρόνια μετά, αυτό το μουσικό σχήμα συνεχίζει όχι μόνο να παίζει μαζί, αλλά και να δημιουργεί, αφού ακούσαμε και πολλά ακυκλοφόρητα κομμάτια. Οι Τόλης Δεληγιάννης (μπάσο), Ορέστης Μπενέκας (πλήκτρα), Θανάσης Τζίνγκοβιτς (κιθάρα) και Αλέκος Στανίδης ( τύμπανα) έχουν πλαισιώσει μοναδικά τον Παύλο Παυλίδη και έχουν χτίσει ένα πολύ όμορφο σπίτι για τους στίχους και τη φωνή του.
Για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ, κάντε στον εαυτό σας τη χάρη και μη χάσετε την τελευταία εμφάνιση του Παύλου και των B-Movies αυτή την Παρασκευή στις 16 Ιανουαρίου.