… Day 3 of american invasion
Δείτε τις φωτοεντυπώσεις μας από την τρίτη και τελευταία ημέρα του Way Back When Festival 2015.
Επειδή η ανούσια επανάληψη κουράζει, μπορείτε να διαβάσετε στα προηγούμενα άρθρα μας τι συνέβη την πρώτη και τη δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ. Η τρίτη και τελευταία προχθεσινή ημέρα ξεκίνησε νωρίς το απόγευμα. Με δεδομένη την αργία της Πεντηκοστής που ακολουθούσε (τη χθεσινή δηλαδή) αναμέναμε αρκετό κόσμο. Κάτι που τελικώς δεν επιβεβαιώθηκε. Οι φίλοι των γερμανικών συγκροτημάτων του Σαββάτου δεν παρέμειναν πιστοί στο φεστιβάλ και τα “μεγάλα ονόματα” της βραδιάς, Foxygen και Allah-Las, έπαιξαν σε μια μισογεμάτη Halle. Πώς όμως φτάσαμε ως εκεί;
Την ημέρα άνοιξαν οι Trümmer, τέσσερα τυπάκια από το Αμβούργο (μόνιμος τροφοδότης της γερμανικής μουσικής σκηνής) που περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία. Θεωρώ το single από το ομώνυμο ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε τον περασμένο Αύγουστο ως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της γερμανικής -τουλάχιστον- μουσικής των τελευταίων ετών. Από τα ακούσματα που έχουν λόγο ύπαρξης και ουσία που ξεπερνά την απλή τέρψη του ακουστικού αισθητήριου του καθενός. Αυτό το κείμενο όμως δεν προορίζεται για δισκοκριτική. Ας μείνουμε λοιπόν στα περί της συναυλίας. Οι Trümmer παίζουν ένα μείγμα από indie, rock’n’roll και punk καλοδουλεμένο και περασμένο από φίλτρο που δε διαθέτουν άλλα συγκροτήματα της γενιάς του (όπως λέγαμε χθες για τους Oracles). Αν ξεκινούσαν τριάντα χρόνια νωρίτερα, θα εντάσσονταν στη γενιά του νέου κύματος της γερμανικής μουσικής και θα έκαναν παρέα σε συγκροτήματα όπως οι D.A.F., οι Einstürzende Neubauten και οι Extrabreit. Ναι, η μουσική που επιλέγουν να παίζουν δε χαίρει ιδιαίτερης δημοφιλίας στο νεανικό κοινό, ούτε της αναγνώρισης που της αξίζει από τα μέσα. Ναι, οι στίχοι τους είναι οξείς και εκτός του γενικότερου κλίματος ευδαιμονίας (και ευ και δαίμονας στην ίδια λέξη!) που επιβάλλεται εκ των άνωθεν στην κεντρική Ευρώπη. Ωστόσο, με την αλήθεια τους μπορούν να αποκτήσουν φανατικούς ακολούθους. Και έναν τέτοιο πρόσθεσαν χθες το απόγευμα. Δυνατές κιθάρες, ουσιαστικές παραμορφώσεις (όχι απλώς θόρυβος για το θόρυβο), φιλική ατμόσφαιρα και επικοινωνία με το -μάλλον λιγοστό- κοινό. Το Wo Ist Die Euphorie κρατήθηκε για το κλείσιμο της συναυλίας.
Θα χαρώ να τους ξαναδώ στο σύντομο μέλλον!
Setlist
Revolte
Schutt Und Asche
Strassen Voller Schmutz
1000. Kippe
Papillon
Scheinbar (Dance version)
Nostalgie
In All Diesen Nächten
5:30 Uhr (new track)
Wo Ist Die Euphorie
Αφού περάσαμε από το merchandise για την κατάθεσή μας, επιστρέψαμε στη Halle για τους πρώτους Αμερικάνους της ημέρας. Οι Murder By Death μού θύμιζαν την απίστευτη ταινία του Robert Moore (μια από τις καλύτερες μαύρες κωμωδίες ever), δεν είχα όμως επαφή με τη μουσική τους. Ή μήπως είχα; Ειλικρινά απορώ πώς κατάφεραν οι διοργανωτές να ετοιμάσουν ένα κείμενο 200 λέξεων για το συγκρότημα χωρίς να αναφέρουν τον Bruce Springsteen. Οι Murder By Death μάλλον είναι ό,τι κοντινότερο στο 'Αφεντικό' θα καταφέρουμε να δούμε. Μουστακαλής frontman, βλαχοαμερικάνικη προφορά (δεν περίμενα ότι θα το έγραφα με θετική διάθεση) και ρυθμοί country και americana μάς συνόδεψαν για μια ευχάριστη ώρα. Το τσέλο και το μπάντζο επί σκηνής έδιναν τη χαρακτηριστική νότα της αμερικάνικης επαρχίας. Χάρηκα πολύ που ανάμεσα στο κοινό βρίσκονταν άνθρωποι που χόρευαν και δε σταμάτησαν στιγμή να τραγουδούν!
Άλλη μια παύση ακολούθησε, με μπύρες στην αμμουδιά που είχαν ετοιμάσει οι διοργανωτές, λίγο πριν την εμφάνιση των Foxygen. Έχεις το δικαίωμα να εκπλαγείς βλέποντάς τους ζωντανά; Απάντηση καταφατική, αν δεν προσκυνάς το Pitchfork και τα συν αυτώ. Ήταν η έκπληξη θετική; Δύσκολη η απάντηση.
Λαμπιόνια, μάσκες και πλαστικά λουλούδια περίμεναν τους Αμερικάνους που ξεκίνησαν ως ντουέτο το 2005 για να διαλυθούν (αν διαλυθούν) το 2015 μετά τη συγκεκριμένη αποχαιρετιστήρια περιοδεία με εννιαμελή μπάντα. Ο τραγουδιστής Sam France είναι ιδιόμορφη περίπτωση. Οι νευρικές χορευτικές (ο Θεός να τις κάνει) κινήσεις του προσφέρονται για χαμόγελα, γελάκια και πειράγματα, αλλά από ουσία ελάχιστα προσθέτουν. Τρεις κοπέλες επί σκηνής συνόδευαν στα φωνητικά, αλλά κυρίως επιδίδονταν σε γυμναστικές επιδείξεις. Κουράστηκα και μόνο που τις έβλεπα. Μιλάμε για πολύ ιδρώτα! Ξεπερνώντας τις χαρουμενιές -αν όχι καραγκιοζιές- του Sam France, για τις οποίες δεν ήμουν προετοιμασμένος, αξίζει να σταθώ στο concept της συναυλίας. Οι Foxygen έστησαν μια θεματική παράσταση, το θέμα της οποίας δεν πολυκατάλαβα, βέβαια, αλλά φαινόταν ενδιαφέρον. Είναι σαν την ιδέα που είχε ο Αντρέας, αυτή την εξαιρετική ιδέα, που όμως δε μου είπε (Ντίνος Ηλιόπουλος). Μουσικά δεν κρίνονται, γιατί έπαιζαν όλη την ώρα το ίδιο κομμάτι, που δε βρισκόταν ούτε στον πρώτο, ούτε στο δεύτερο δίσκο τους, άρα θα προέρχεται από τον τελευταίο. Φωνητικά δεν κρίνονται, γιατί έδωσα στο μίστερ Χάιντ ρεπό μετά το χθεσινό ανοσιούργημά του. Η σκηνική παρουσία είχε την πλάκα της. Αλλά και πάλι, γελάσαμε μία, γελάσαμε δύο, νισάφι…
Η επόμενη παύση μάς βρήκε προβληματισμένους για τη συνέχεια. Έμεναν δύο acts από τα οποία θέλαμε να πάρουμε γεύση, αλλά η διάθεση είχε πέσει κατακόρυφα. Σφίξαμε όμως τα δόντια και αντέξαμε. Ο κόσμος έκανε ήδη ουρά για τους (ή τον) The Soft Moon στο Club. Δυστυχώς η μικρή καθυστέρηση στην έναρξή τους και η μερική επικάλυψη με τους Allah-Las δε μας επέτρεψε να τους δούμε για πολύ. Είναι όμως το πιο σημαντικό όνομα που προστέθηκε στη λίστα για προσεχείς ακροάσεις. Το να έρχεσαι στη γενέτειρα του krautrock και να παίζεις krautrock είναι ένα στοίχημα που πήραν και κέρδισαν με το σπαθί τους οι Αμερικάνοι. Τρία άτομα επί σκηνής με κιθάρα, μπάσο, ντραμς γέμιζαν το χώρο. Ηλεκτρονικά beats συνόδευαν, αλλά δεν επικάλυπταν. Μια μπάντα που αξίζει τουλάχιστον μια ευκαιρία!
Οι Allah-Las θα έκλειναν το φεστιβάλ στη Halle. Μεγάλο συγκρότημα δύσκολα το λες. Έβγαζαν όμως μια αυτοπεποίθηση που λείπει από πολλά άλλα και αυτό σε κερδίζει. Σίγουρα είχαν να δώσουν πολλά στους λάτρεις της garage/folk/surf μουσικής. Εμείς δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία και έτσι παραμείναμε υπομονετικά για την ώρα μας και αποχωρήσαμε. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω αν έπρεπε να περιμένω κάτι περισσότερο ή διαφορετικό.
Κάπως έτσι έπεσαν οι τίτλοι τέλους του Way Back When Festival 2015, ενός φεστιβάλ που γνωρίσαμε πρωτίστως λόγω των Wild Beasts και εκτιμήσαμε για την προώθηση της νέας γερμανικής και γερμανόφωνης μουσικής σε -άλλη- μια εποχή που τα μέσα κατακλύζονται από american lifestyle. Κι επειδή πολλές φορές το μελετήσαμε το περασμένο τριήμερο, τιμή και δόξα στο Plisskën Festival!
* Η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ με Wild Beasts, Sizarr, Hundreds, Citizens! και East India Youth + φωτογραφικό άλμπουμ
* Η δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ με συγκροτήματα από τη νέα γερμανική και γερμανόφωνη μουσική σκηνή + φωτογραφικό άλμπουμ.
Δείτε τις φωτοεντυπώσεις μας από την τρίτη και τελευταία ημέρα του Way Back When Festival 2015.
Επειδή η ανούσια επανάληψη κουράζει, μπορείτε να διαβάσετε στα προηγούμενα άρθρα μας τι συνέβη την πρώτη και τη δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ. Η τρίτη και τελευταία προχθεσινή ημέρα ξεκίνησε νωρίς το απόγευμα. Με δεδομένη την αργία της Πεντηκοστής που ακολουθούσε (τη χθεσινή δηλαδή) αναμέναμε αρκετό κόσμο. Κάτι που τελικώς δεν επιβεβαιώθηκε. Οι φίλοι των γερμανικών συγκροτημάτων του Σαββάτου δεν παρέμειναν πιστοί στο φεστιβάλ και τα “μεγάλα ονόματα” της βραδιάς, Foxygen και Allah-Las, έπαιξαν σε μια μισογεμάτη Halle. Πώς όμως φτάσαμε ως εκεί;
Την ημέρα άνοιξαν οι Trümmer, τέσσερα τυπάκια από το Αμβούργο (μόνιμος τροφοδότης της γερμανικής μουσικής σκηνής) που περίμενα με ιδιαίτερη ανυπομονησία. Θεωρώ το single από το ομώνυμο ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησε τον περασμένο Αύγουστο ως ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα της γερμανικής -τουλάχιστον- μουσικής των τελευταίων ετών. Από τα ακούσματα που έχουν λόγο ύπαρξης και ουσία που ξεπερνά την απλή τέρψη του ακουστικού αισθητήριου του καθενός. Αυτό το κείμενο όμως δεν προορίζεται για δισκοκριτική. Ας μείνουμε λοιπόν στα περί της συναυλίας. Οι Trümmer παίζουν ένα μείγμα από indie, rock’n’roll και punk καλοδουλεμένο και περασμένο από φίλτρο που δε διαθέτουν άλλα συγκροτήματα της γενιάς του (όπως λέγαμε χθες για τους Oracles). Αν ξεκινούσαν τριάντα χρόνια νωρίτερα, θα εντάσσονταν στη γενιά του νέου κύματος της γερμανικής μουσικής και θα έκαναν παρέα σε συγκροτήματα όπως οι D.A.F., οι Einstürzende Neubauten και οι Extrabreit. Ναι, η μουσική που επιλέγουν να παίζουν δε χαίρει ιδιαίτερης δημοφιλίας στο νεανικό κοινό, ούτε της αναγνώρισης που της αξίζει από τα μέσα. Ναι, οι στίχοι τους είναι οξείς και εκτός του γενικότερου κλίματος ευδαιμονίας (και ευ και δαίμονας στην ίδια λέξη!) που επιβάλλεται εκ των άνωθεν στην κεντρική Ευρώπη. Ωστόσο, με την αλήθεια τους μπορούν να αποκτήσουν φανατικούς ακολούθους. Και έναν τέτοιο πρόσθεσαν χθες το απόγευμα. Δυνατές κιθάρες, ουσιαστικές παραμορφώσεις (όχι απλώς θόρυβος για το θόρυβο), φιλική ατμόσφαιρα και επικοινωνία με το -μάλλον λιγοστό- κοινό. Το Wo Ist Die Euphorie κρατήθηκε για το κλείσιμο της συναυλίας.
Θα χαρώ να τους ξαναδώ στο σύντομο μέλλον!
Setlist
Revolte
Schutt Und Asche
Strassen Voller Schmutz
1000. Kippe
Papillon
Scheinbar (Dance version)
Nostalgie
In All Diesen Nächten
5:30 Uhr (new track)
Wo Ist Die Euphorie
Αφού περάσαμε από το merchandise για την κατάθεσή μας, επιστρέψαμε στη Halle για τους πρώτους Αμερικάνους της ημέρας. Οι Murder By Death μού θύμιζαν την απίστευτη ταινία του Robert Moore (μια από τις καλύτερες μαύρες κωμωδίες ever), δεν είχα όμως επαφή με τη μουσική τους. Ή μήπως είχα; Ειλικρινά απορώ πώς κατάφεραν οι διοργανωτές να ετοιμάσουν ένα κείμενο 200 λέξεων για το συγκρότημα χωρίς να αναφέρουν τον Bruce Springsteen. Οι Murder By Death μάλλον είναι ό,τι κοντινότερο στο 'Αφεντικό' θα καταφέρουμε να δούμε. Μουστακαλής frontman, βλαχοαμερικάνικη προφορά (δεν περίμενα ότι θα το έγραφα με θετική διάθεση) και ρυθμοί country και americana μάς συνόδεψαν για μια ευχάριστη ώρα. Το τσέλο και το μπάντζο επί σκηνής έδιναν τη χαρακτηριστική νότα της αμερικάνικης επαρχίας. Χάρηκα πολύ που ανάμεσα στο κοινό βρίσκονταν άνθρωποι που χόρευαν και δε σταμάτησαν στιγμή να τραγουδούν!
Άλλη μια παύση ακολούθησε, με μπύρες στην αμμουδιά που είχαν ετοιμάσει οι διοργανωτές, λίγο πριν την εμφάνιση των Foxygen. Έχεις το δικαίωμα να εκπλαγείς βλέποντάς τους ζωντανά; Απάντηση καταφατική, αν δεν προσκυνάς το Pitchfork και τα συν αυτώ. Ήταν η έκπληξη θετική; Δύσκολη η απάντηση.
Λαμπιόνια, μάσκες και πλαστικά λουλούδια περίμεναν τους Αμερικάνους που ξεκίνησαν ως ντουέτο το 2005 για να διαλυθούν (αν διαλυθούν) το 2015 μετά τη συγκεκριμένη αποχαιρετιστήρια περιοδεία με εννιαμελή μπάντα. Ο τραγουδιστής Sam France είναι ιδιόμορφη περίπτωση. Οι νευρικές χορευτικές (ο Θεός να τις κάνει) κινήσεις του προσφέρονται για χαμόγελα, γελάκια και πειράγματα, αλλά από ουσία ελάχιστα προσθέτουν. Τρεις κοπέλες επί σκηνής συνόδευαν στα φωνητικά, αλλά κυρίως επιδίδονταν σε γυμναστικές επιδείξεις. Κουράστηκα και μόνο που τις έβλεπα. Μιλάμε για πολύ ιδρώτα! Ξεπερνώντας τις χαρουμενιές -αν όχι καραγκιοζιές- του Sam France, για τις οποίες δεν ήμουν προετοιμασμένος, αξίζει να σταθώ στο concept της συναυλίας. Οι Foxygen έστησαν μια θεματική παράσταση, το θέμα της οποίας δεν πολυκατάλαβα, βέβαια, αλλά φαινόταν ενδιαφέρον. Είναι σαν την ιδέα που είχε ο Αντρέας, αυτή την εξαιρετική ιδέα, που όμως δε μου είπε (Ντίνος Ηλιόπουλος). Μουσικά δεν κρίνονται, γιατί έπαιζαν όλη την ώρα το ίδιο κομμάτι, που δε βρισκόταν ούτε στον πρώτο, ούτε στο δεύτερο δίσκο τους, άρα θα προέρχεται από τον τελευταίο. Φωνητικά δεν κρίνονται, γιατί έδωσα στο μίστερ Χάιντ ρεπό μετά το χθεσινό ανοσιούργημά του. Η σκηνική παρουσία είχε την πλάκα της. Αλλά και πάλι, γελάσαμε μία, γελάσαμε δύο, νισάφι…
Η επόμενη παύση μάς βρήκε προβληματισμένους για τη συνέχεια. Έμεναν δύο acts από τα οποία θέλαμε να πάρουμε γεύση, αλλά η διάθεση είχε πέσει κατακόρυφα. Σφίξαμε όμως τα δόντια και αντέξαμε. Ο κόσμος έκανε ήδη ουρά για τους (ή τον) The Soft Moon στο Club. Δυστυχώς η μικρή καθυστέρηση στην έναρξή τους και η μερική επικάλυψη με τους Allah-Las δε μας επέτρεψε να τους δούμε για πολύ. Είναι όμως το πιο σημαντικό όνομα που προστέθηκε στη λίστα για προσεχείς ακροάσεις. Το να έρχεσαι στη γενέτειρα του krautrock και να παίζεις krautrock είναι ένα στοίχημα που πήραν και κέρδισαν με το σπαθί τους οι Αμερικάνοι. Τρία άτομα επί σκηνής με κιθάρα, μπάσο, ντραμς γέμιζαν το χώρο. Ηλεκτρονικά beats συνόδευαν, αλλά δεν επικάλυπταν. Μια μπάντα που αξίζει τουλάχιστον μια ευκαιρία!
Οι Allah-Las θα έκλειναν το φεστιβάλ στη Halle. Μεγάλο συγκρότημα δύσκολα το λες. Έβγαζαν όμως μια αυτοπεποίθηση που λείπει από πολλά άλλα και αυτό σε κερδίζει. Σίγουρα είχαν να δώσουν πολλά στους λάτρεις της garage/folk/surf μουσικής. Εμείς δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία και έτσι παραμείναμε υπομονετικά για την ώρα μας και αποχωρήσαμε. Ακόμα και σήμερα δεν ξέρω αν έπρεπε να περιμένω κάτι περισσότερο ή διαφορετικό.
Κάπως έτσι έπεσαν οι τίτλοι τέλους του Way Back When Festival 2015, ενός φεστιβάλ που γνωρίσαμε πρωτίστως λόγω των Wild Beasts και εκτιμήσαμε για την προώθηση της νέας γερμανικής και γερμανόφωνης μουσικής σε -άλλη- μια εποχή που τα μέσα κατακλύζονται από american lifestyle. Κι επειδή πολλές φορές το μελετήσαμε το περασμένο τριήμερο, τιμή και δόξα στο Plisskën Festival!
* Η πρώτη ημέρα του φεστιβάλ με Wild Beasts, Sizarr, Hundreds, Citizens! και East India Youth + φωτογραφικό άλμπουμ
* Η δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ με συγκροτήματα από τη νέα γερμανική και γερμανόφωνη μουσική σκηνή + φωτογραφικό άλμπουμ.