Κάπου στα Δυτικά Προάστια, συναντήσαμε ένα απόγευμα τον ηθοποιό Χρήστο Κοντογεώργη και κάναμε μαζί του μια πολύ όμορφη και χαλαρή συζήτηση για την υποκριτική αλλά και για τον ίδιο.
Ο Χρήστος ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών. Το ταλέντο του, ο ενθουσιασμός γι'αυτό που κάνει και η εμφανής τιμιότητά του προοιωνίζουν μια σταθερή ανοδική πορεία στη μετέπειτα καριέρα του. Προσιτός, φιλικός και εύθυμος, μάς μίλησε για τις δουλειές στις οποίες έχει συμμετάσχει: από την πρώτη διαφήμιση της Cosmote, στις ταινίες μικρού μήκους, την «Αγαπητή Ελένα» και την «Μουρμούρα».
Χρήστο, θα ήθελες να μάς πεις κάτι για την εμπειρία σου στην παράσταση «Αγαπητή Ελένα», σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη;
Πριν λίγες μέρες, την 1η Ιουνίου, κλείσαμε ένα χρόνο από τις πρόβες. Δεν το έχω ξανακάνει αυτό, δηλαδή έναν ολόκληρο ημερολογιακό χρόνο σε μία δουλειά. Ήταν πολύ δύσκολο. Κάναμε πάνω από 160 παραστάσεις και συνεχόμενα διπλές παραστάσεις για δύο εβδομάδες ακόμα και τα Χριστούγεννα. Επίσης, μου έχει μείνει η όλη διαδικασία της συγκεκριμένης πρόβας και το πώς "συναντηθήκαμε" με τα υπόλοιπα παιδιά και καταφέραμε να διατηρήσουμε και τις ισορροπίες και τον επαγγελματισμό στο ακέραιο.
Τι πιστεύεις ότι άρεσε στο κοινό ώστε να υπάρχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση;
Πέρα από τα πολιτικά θέματα και τις σχέσεις που εκτυλίσσονται στην παράσταση, μοιάζει πολύ σαν θρίλερ. Πολύ βίαιο και τρομακτικό, όχι μόνο στη δράση αλλά και στα συναισθήματα που προκαλεί στο κοινό. Δεν είναι απλό, γιατί αρχικά λες ότι αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα και προσπαθείς να το αρνηθείς, δυστυχώς όμως μπορεί και να συμβεί. Μπαίνεις πολύ μέσα σε αυτή την κατάσταση με τους μαθητές και τη δασκάλα. Όλοι έχουν ισότιμο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν. Ακόμα και ο Βίτια που θεωρητικά είναι θύμα, γιατί και αυτός έχει μερίδιο ευθύνης, διότι σαν ον, σκέφτεται. Επομένως, θα έπρεπε να είχε αποφασίσει τι θα κάνει από την αρχή ώστε η κατάσταση να μη φτάσει στα άκρα. Αγαπώ τον χαρακτήρα του Βίτια (αλλά δεν τον συγχωρώ) γιατί είναι και συνεργός (του Βαλόντια) και θύμα. Είναι πολύπλοκο...
Τι σου έχει μείνει εσένα από την παράσταση;
Δεν είναι μόνο η ανθρώπινη βία, το ότι δηλαδή τέσσερις μαθητές ζήτησαν ένα κλειδί από τη δασκάλα και την εκβίασαν ψυχολογικά μέχρι «θανάτου» (;) και μπλα μπλα που είναι το προφανές. Είναι και η ψυχολογική διαδρομή του κάθε χαρακτήρα. Πού θα οδηγηθεί, από που έρχεται. Το τι συμβολίζει ο κάθε μαθητής, τί οι γονείς του, τι συμβολίζει η δασκάλα, ποιο σύστημα εξυπηρετεί ο καθένας, για ποιον δουλεύει. Και τι σημαίνουν όλα αυτά σε αντίστιξη με το τώρα. Μου αρέσει που με εκπαίδευσε αυτή η παράσταση και έτσι θα μου μείνει. Σαν σχολείο.
Σε είδαμε στο ρόλο του Βίτια, ως ένα παιδί με οικογενειακά προβλήματα που περισσότερο επιθυμούσε να ενσωματωθεί στην παρέα ακολουθώντας τις παράλογες επιλογές τους, παρά να εκμεταλλευτεί την καθηγήτριά του. Πόσο αληθινή μπορεί να είναι η συμπεριφορά αυτή στους εφήβους της εποχής μας;
Νομίζω ότι υπάρχουν και χειρότεροι από τον Βίτια. Είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπου που είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να γίνει αρεστός, να κάνει κάτι αστείο για να αρέσει σε όποιον έχει ανώτερο status, κάτι πολύ ριψοκίνδυνο ή ακόμα και εξευτελιστικό για τον εαυτό του ή κάτι υπερβολικό για να αρέσει στην παρέα και να ενθουσιάσει. Είναι πολύ άσχημο, αλλά για αυτή τη συμπεριφορά δεν φταίει μόνο ο περίγυρος, φταίει και ο ίδιος αλλά και το σπίτι και το σχολείο που σε κάνει να πιστεύεις ότι θα πρέπει να κάνεις κάτι για να αρέσεις. Και οι δάσκαλοι όταν βαθμολογούν τους μαθητές σύμφωνα με το πόσο αρεστοί ή με το πόσο ταλαντούχοι είναι , φταίνε και αυτοί. Όταν μεγαλώνεις μέσα σε συνθήκες που υπάρχει πίεση για να πάρεις βαθμό, επιβράβευση, έπαινο κτλ. η ζωή ενός παιδιού γίνεται μια κλίμακα αξιολόγησης (πόσο μαθηταράς είμαι, πόσο δυνατός,πόσο έξυπνος,πόσο αρεστός,πόσο ωραίος γκόμενος,πόσο,πόσο...) οπότε σκέφτεσαι ότι πρέπει να κάνω κάτι –οτιδήποτε-για να φανώ κι εγώ. Στην ουσία πρέπει να αφηνόμαστε ελεύθεροι να είμαστε οι εαυτοί μας και να μην ενδιαφερόμαστε για το αν είμαστε αρεστοί ή όχι στον οποιονδήποτε.
Στο έργο, μήπως έχει και η δασκάλα τα δικά της προβλήματα;
Και η δασκάλα έχει τα προβλήματά της και αυτό είναι το ωραίο στο έργο. Η Ραζουμόβσκαγια δεν έχει μπει στη διαδικασία να πάρει το μέρος κάποιου. Νομίζω ότι φταίει και η Ελένα λόγω του συστήματος, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε γιατί δεν έχουμε ζήσει ποτέ σε κομμουνιστικό καθεστώς. Σήμερα, για παράδειγμα, υπάρχουν εκπαιδευτικοί μέσα στο αδύναμο εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε που κάνουν ό,τι μπορούν για να το ομορφύνουν. Σαν να έχεις μια πολυκατοικία του ’70 με σάπιες τέντες και προσπαθείς να βάλεις λουλουδάκια για να την εξωραΐσεις. Όμως, η Ελένα ήταν πιστή σε αυτό. Δεν την κατηγορώ για το αν έδωσε το κλειδί, αλλά γενικά για τη στάση της μέσα στην τάξη. Στην δική μου ανάγνωση μου φαίνεται πολύ ξύλινη δασκάλα, μια δασκάλα που κρατάει τη ζεστή καρδιά της μακριά ώστε να εξυπηρετήσει το συγκεκριμένο γράμμα του νόμου και το καθεστώς.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί ραγδαία οι παραστάσεις. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Καταρχάς, οι ηθοποιοί στην Ελλάδα είναι πάρα πολλοί –και καλά κάνουν. Είναι επιλογή του καθενός να κάνει ότι θέλει, να ακολουθήσει αυτό που του αρέσει. Πέρα από τις παραγωγές που γίνονται, πολλοί άνθρωποι κάνουν μόνοι τους ομάδες και παραστάσεις επειδή θέλουν να παίζουν. Δεν είναι τόσο βιοποριστική ανάγκη, αφού στην ουσία λεφτά δεν βγαίνουν, όσο ανάγκη έκφρασης. Εφόσον δεν είναι trend και ο σκοπός είναι αυτός, εγώ γουστάρω.
Άρα δεν οφείλεται στο ότι το κοινό είναι πιο έτοιμο ή στο ότι έχουν μειωθεί οι τηλεοπτικές σειρές;
Τώρα πλέον οι τηλεοπτικές σειρές αυξάνονται. Δεν ξέρω αν οφείλεται εκεί και αν το κοινό είναι έτοιμο, είναι όμως πολύ ωραίο που τόσος κόσμος γίνεται μάρτυρας του εγχειρήματος και της δημιουργίας του κάθε ανθρώπου. Ούτως ή άλλως το θέατρο αυτό είναι, οι εμπειρίες ενός ατόμου και το πώς θα πει την ιστορία ενός συγγραφέα ή του ίδιου. Είναι τέλειο όταν το μοιραζόμαστε και ας είναι χιλιάδες οι παραστάσεις. Δεν πειράζει, ας υπάρχουν όσοι περισσότεροι γίνεται και όσοι θέλουν.
Πηγαίνοντας πίσω, στη διαφήμιση της Cosmote, υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν πως η παρουσία σου θα ήταν εφήμερη. Παρόλα αυτά, έπαιξες σε μια εξαιρετική θεατρική παράσταση με αλλεπάλληλες παραστάσεις ενώ συνδύασες και guest στην τηλεόραση σε σειρά που «χτυπάει» νούμερα. Τελικά, είναι ασυμβίβαστα κάποια πράγματα ή είναι οι προκατειλημμένες ιδέες μας που δημιουργούν το πρόβλημα;
Την πρώτη διαφήμιση την έκανα καθαρά γιατί δεν είχα τίποτα να κάνω. Δηλαδή ήταν μόλις είχα βγει και είχα κάνει μια ταινία μικρού μήκους , η οποία θα βγει τώρα σκέψου. Αυτός ο διαχωρισμός ποιοτικού και μη δεν με ταΐζει. Δεν το έκανα λοιπόν απλά για να ασχοληθώ αλλά και γιατί ήθελα τα χρήματα. Δεν μου βγήκε σε κακό, για να πω την αλήθεια. Πέρα από αυτή την επιλογή δεν τελειώνει η ζωή, επιλέγεις και μετά τι θα κάνεις. Αλλά δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο οποιοσδήποτε και δεν θεωρώ ότι εκτέθηκα και «κάηκα», γιατί όταν έκανα το «Κάνε το βήμα» δεν ήξεραν αν είμαι εγώ ή όχι. 'Η όποιος έχει έρθει στην παράσταση δεν μπορεί να καταλάβει ποιος, πού κτλ. Και αυτό είναι σημαντικό για μένα. Που δεν ταυτίστηκα με κάτι. Προσπαθώ να είμαι διαφορετικός κάθε φορά γιατί κάθε χαρακτήρας είναι διαφορετικός και αυτό είναι στοίχημα. Έχει να κάνει με την όρεξη που έχεις, τη δουλειά που έχεις κάνει και το πώς θα μεταλλαχτείς. Δηλαδή, εάν βαριόμουν και δεν έβλεπα σοβαρά την υποκριτική, λογικό θα ήταν να «καιγόμουν» και να είμαι στην παράσταση ίδιος με την διαφήμιση. Δεν είναι τόσο θέμα ικανότητας, όσο θέμα όρεξης στα επόμενα που θα δουλέψεις και θέμα ευφυΐας.
Η υποκριτική είναι καθαρά θέμα ευφυΐας, η ικανότητά σου δηλαδή να μεταλλάσσεσαι και να ελίσσεσαι μέσα στον χώρο (από τη σκηνή μέχρι το set), η ικανότητά σου να διώξεις τη ρετσινιά που ο άλλος καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα θα σου κολλήσει και το να έχεις το θάρρος να πεις «πάμε παρακάτω» και να μην βολευτείς λέγοντας «έχω δουλειά τώρα». Ο ηθοποιός θα πρέπει να ρισκάρει και να αλλάζει. Εάν ένας σκηνοθέτης είναι έτοιμος να σε απορρίψει εξαιτίας μια δουλειάς που έχεις κάνει στο παρελθόν, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να του δείξεις ότι εγώ δεν είμαι μόνο αυτό, αλλά μια πληθώρα πραγμάτων. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα.
Τι δεν σού αρέσει στον χώρο του θεάτρου, εάν υπάρχει βέβαια κάτι.
Δεν μού έχει συμβεί μέχρι στιγμής κάτι τρελό, γιατί όπου πάω βρίσκω ανθρώπους συνεννοήσιμους και αγαπητούς. Για εμένα είναι ακόμα νωρίς και είμαι ενθουσιώδης για να πω ότι κάτι δεν μού αρέσει. Γενικά δεν μού αρέσει η έλλειψη επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Και η επικοινωνία στο θέατρο είναι η πιο σημαντική πρώτη ύλη, από την ώρα της πρόβας μέχρι το οτιδήποτε που θα συμβεί πάνω στη σκηνή στην τελευταία παράσταση.
Ούτε η συμμετοχή κάποιων ανθρώπων εκτός του χώρου στο θέατρο;
Όχι, δεν με πειράζει ούτε αυτό. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του και επιλέγεται για αυτό που είναι. Το πόσο θα μείνει στον χώρο έχει να κάνει και με το πόσα μπορεί να κάνει και με το πόσο θα αντέξει. Δεν το λέω αφ’ υψηλού αλλά είναι αλήθεια και το λέω και για μένα -σήμερα είμαι και αύριο δεν είμαι.
Ο κινηματογράφος είναι μια άλλη πλευρά με την οποία έχεις ασχοληθεί σε ταινίες μικρού μήκους. Γενικά, τον προτιμάς από το θέατρο;
Όχι, δεν προτιμώ κάτι από τα δύο γιατί και τα δύο είναι τέλεια, πανέμορφα. Είναι αλλιώς να παίζεις σε ένα θέατρο και αλλιώς σε μια κάμερα, τελείως διαφορετικό πράγμα. Δεν μού αρέσει κάποιο περισσότερο ή λιγότερο. Είναι και τα δύο σαν παιχνίδια, τη μια θα πιάσεις το ένα και την άλλη το άλλο. Αν είσαι τυχερός.
Σε τι είδους ταινίες θα σου άρεσε να συμμετάσχεις;
Απ’όλα. Ταινίες τύπου Ταραντίνο, Κοέν, Γκάι Ρίτσι, Κόπολα, Τρίερ, Αρονόφσκι. Ο κινηματογράφος είναι κάτι πολύ όμορφο, θέλει πολύ κόσμο ή και κανέναν –έναν φίλο σου και μια κάμερα.
Κάτι σε κινηματογράφο στα άμεσα σχέδιά σου;
Θα συμμετάσχω σε μια μεγάλου μήκους, λέγεται «Luna Bar» και είναι του Σπύρου Μιχαλόπουλου. Θα παίζουν μεταξύ άλλων οι Βλαδίμηρος Κυριακίδης και Θύμιος Κούκιος. Το σενάριο αφορά μερικά ζευγάρια-θαμώνες σε ένα μπαρ, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Κάθε τραπέζι είναι και μια ιστορία οι οποίες θα ενωθούν μέσω του σερβιτόρου.
Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίσεις από τους άλλους;
Προσπαθώ να είμαι εντάξει απέναντι σε αυτούς που θα με δουν. Πάντα θα είμαι τίμιος με αυτό που θα κάνω , απέναντι στους συναδέρφους μου και σε όσους θα έρθουν να με δουν και θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό δεδομένων των καταστάσεων. Δεν θα έκανα κάτι με το οποίο θα εξαπατούσα αυτόν που θα με έβλεπε. Δεν θέλω να νιώθει ότι τον κοροϊδεύω, θέλω να είμαι εντάξει απέναντί του. Εάν βγω στο θέατρο και νιώσεις ότι σε κοροϊδεύω , τότε αυτό θα είναι ανήθικο, γιατί πέρα του ότι έχεις πληρώσει, έχεις έρθει να με δεις να τα δίνω όλα και δεν σε ενδιαφέρει αν έχω ξαναπαίξει πριν 100 φορές, έρχεσαι να με δεις να παίζω μία. Θα πρέπει να είμαι απέναντί σου σωστός, τι σημαίνει δηλαδή σωστός; Να δεις την παράσταση έτσι όπως πρέπει να την δεις.
Αντικειμενικά, ο χώρος των τεχνών στην Ελλάδα δεν επιτρέπει πολλές επαγγελματικές εξόδους, παρά μόνο σπάνια (αναφερόμαστε κυρίως σε αξιοπρεπείς συνεργασίες όχι σε εφήμερες επιτυχίες). Εσύ πώς νιώθεις που μετά την αποφοίτησή σου κατάφερες σε σύντομο χρονικό διάστημα να κάνεις σημαντικά πρώτα βήματα;
Δεν ήταν ακριβώς αμέσως, πέρασε ένας χρόνος και κάτι. Θα ήταν αχαριστία να πω ότι δεν ήμουν τυχερός, είμαι τυχερός. Ελπίζω να είμαι ακόμα πιο τυχερός. Και άλλοι δουλεύουν και είναι ικανοί αλλά χρειάζεται και τύχη και να σε εμπιστευτούν άνθρωποι. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που με εμπιστεύτηκαν άνθρωποι- σε όλες τις δουλειές το νιώθω αυτό. Και όταν τους συναντάω μετά, νιώθω ευγνωμοσύνη.
Μια αγαπητή ρήση είναι πως το όνειρο δεν είναι η φυγή από την πραγματικότητα, αλλά η προέκτασή της. Τι θα συμβούλευες τα παιδιά που επιθυμούν να ακολουθήσουν το όνειρό τους να γίνουν ηθοποιοί μέσα σε μια χώρα που η κοινωνία κλονίζεται διαρκώς αυτό τον καιρό;
Να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει. Να κάνεις πράγματα που θα σε κάνουν χαρούμενο και θα λες τουλάχιστον «ζω γι’αυτό, για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα». Βέβαια, δεν είναι ένα όνειρο, αλλά η πραγματικότητα. Πχ εμένα δεν θα με κάλυπτε να δουλεύω ένα οκτάωρο σε μια δουλειά. Το μόνο που θα μπορούσε να με σταματήσει από το να το κάνω είναι να αποτύχω. Ο καθένας να κάνει αυτό που γουστάρει πραγματικά και να μην υποκύψει σε κανένα εκβιασμό οικογενειακό, κοινωνικό. Για μένα υπάρχει ένας όρος απαράβατος στο όνειρο. Να μην πατήσεις τα όνειρα κάποιου άλλου για τα δικά σου. Σίγουρα δεν είναι σημαντικότερα από κανενός άλλου. Εάν είσαι δοτικός σε αυτό που κάνεις, κάπως θα σου επιστραφεί, απλά.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου για τις παραστάσεις που χρησιμοποιούν αρκετά μεταμοντέρνα στοιχεία στην σκηνοθεσία τους;
Εάν κάποιος δεν ξεπεράσει τα όρια, αν δεν τολμήσει, θα μείνουμε στα ίδια και αυτό είναι κατάρα και μιζέρια. Καλύτερα να μην κάνουμε τίποτα. Ας υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι ξεπερνούν τα όρια και αν τους συμβαίνει από φυσική ανάγκη, αν είναι πραγματικό αυτό που δημιουργούν, τότε δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό. Να κάνεις παρθενογένεση δεν υπάρχει περίπτωση, πλανάσαι οικτρά. Αλλά το να ξεπεράσεις τα όρια, είναι κάτι πανέμορφο. Το να σε βρίσει κάποιος από φυσική ανάγκη για κάτι που έκανες είναι κάτι πανέμορφο, το να σε βρίσει για κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνει, είναι κάτι που δεν πρέπει καν να δώσεις σημασία.
Ευχόμαστε στον Χρήστο ό,τι καλύτερο στην μετέπειτα πορεία του στην υποκριτική και τον ευχαριστούμε για τον χρόνο του!
Ο Χρήστος ανήκει στη νέα γενιά ηθοποιών. Το ταλέντο του, ο ενθουσιασμός γι'αυτό που κάνει και η εμφανής τιμιότητά του προοιωνίζουν μια σταθερή ανοδική πορεία στη μετέπειτα καριέρα του. Προσιτός, φιλικός και εύθυμος, μάς μίλησε για τις δουλειές στις οποίες έχει συμμετάσχει: από την πρώτη διαφήμιση της Cosmote, στις ταινίες μικρού μήκους, την «Αγαπητή Ελένα» και την «Μουρμούρα».
Χρήστο, θα ήθελες να μάς πεις κάτι για την εμπειρία σου στην παράσταση «Αγαπητή Ελένα», σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη;
Πριν λίγες μέρες, την 1η Ιουνίου, κλείσαμε ένα χρόνο από τις πρόβες. Δεν το έχω ξανακάνει αυτό, δηλαδή έναν ολόκληρο ημερολογιακό χρόνο σε μία δουλειά. Ήταν πολύ δύσκολο. Κάναμε πάνω από 160 παραστάσεις και συνεχόμενα διπλές παραστάσεις για δύο εβδομάδες ακόμα και τα Χριστούγεννα. Επίσης, μου έχει μείνει η όλη διαδικασία της συγκεκριμένης πρόβας και το πώς "συναντηθήκαμε" με τα υπόλοιπα παιδιά και καταφέραμε να διατηρήσουμε και τις ισορροπίες και τον επαγγελματισμό στο ακέραιο.
Τι πιστεύεις ότι άρεσε στο κοινό ώστε να υπάρχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση;
Πέρα από τα πολιτικά θέματα και τις σχέσεις που εκτυλίσσονται στην παράσταση, μοιάζει πολύ σαν θρίλερ. Πολύ βίαιο και τρομακτικό, όχι μόνο στη δράση αλλά και στα συναισθήματα που προκαλεί στο κοινό. Δεν είναι απλό, γιατί αρχικά λες ότι αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα και προσπαθείς να το αρνηθείς, δυστυχώς όμως μπορεί και να συμβεί. Μπαίνεις πολύ μέσα σε αυτή την κατάσταση με τους μαθητές και τη δασκάλα. Όλοι έχουν ισότιμο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν. Ακόμα και ο Βίτια που θεωρητικά είναι θύμα, γιατί και αυτός έχει μερίδιο ευθύνης, διότι σαν ον, σκέφτεται. Επομένως, θα έπρεπε να είχε αποφασίσει τι θα κάνει από την αρχή ώστε η κατάσταση να μη φτάσει στα άκρα. Αγαπώ τον χαρακτήρα του Βίτια (αλλά δεν τον συγχωρώ) γιατί είναι και συνεργός (του Βαλόντια) και θύμα. Είναι πολύπλοκο...
Τι σου έχει μείνει εσένα από την παράσταση;
Δεν είναι μόνο η ανθρώπινη βία, το ότι δηλαδή τέσσερις μαθητές ζήτησαν ένα κλειδί από τη δασκάλα και την εκβίασαν ψυχολογικά μέχρι «θανάτου» (;) και μπλα μπλα που είναι το προφανές. Είναι και η ψυχολογική διαδρομή του κάθε χαρακτήρα. Πού θα οδηγηθεί, από που έρχεται. Το τι συμβολίζει ο κάθε μαθητής, τί οι γονείς του, τι συμβολίζει η δασκάλα, ποιο σύστημα εξυπηρετεί ο καθένας, για ποιον δουλεύει. Και τι σημαίνουν όλα αυτά σε αντίστιξη με το τώρα. Μου αρέσει που με εκπαίδευσε αυτή η παράσταση και έτσι θα μου μείνει. Σαν σχολείο.
Σε είδαμε στο ρόλο του Βίτια, ως ένα παιδί με οικογενειακά προβλήματα που περισσότερο επιθυμούσε να ενσωματωθεί στην παρέα ακολουθώντας τις παράλογες επιλογές τους, παρά να εκμεταλλευτεί την καθηγήτριά του. Πόσο αληθινή μπορεί να είναι η συμπεριφορά αυτή στους εφήβους της εποχής μας;Νομίζω ότι υπάρχουν και χειρότεροι από τον Βίτια. Είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα ανθρώπου που είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να γίνει αρεστός, να κάνει κάτι αστείο για να αρέσει σε όποιον έχει ανώτερο status, κάτι πολύ ριψοκίνδυνο ή ακόμα και εξευτελιστικό για τον εαυτό του ή κάτι υπερβολικό για να αρέσει στην παρέα και να ενθουσιάσει. Είναι πολύ άσχημο, αλλά για αυτή τη συμπεριφορά δεν φταίει μόνο ο περίγυρος, φταίει και ο ίδιος αλλά και το σπίτι και το σχολείο που σε κάνει να πιστεύεις ότι θα πρέπει να κάνεις κάτι για να αρέσεις. Και οι δάσκαλοι όταν βαθμολογούν τους μαθητές σύμφωνα με το πόσο αρεστοί ή με το πόσο ταλαντούχοι είναι , φταίνε και αυτοί. Όταν μεγαλώνεις μέσα σε συνθήκες που υπάρχει πίεση για να πάρεις βαθμό, επιβράβευση, έπαινο κτλ. η ζωή ενός παιδιού γίνεται μια κλίμακα αξιολόγησης (πόσο μαθηταράς είμαι, πόσο δυνατός,πόσο έξυπνος,πόσο αρεστός,πόσο ωραίος γκόμενος,πόσο,πόσο...) οπότε σκέφτεσαι ότι πρέπει να κάνω κάτι –οτιδήποτε-για να φανώ κι εγώ. Στην ουσία πρέπει να αφηνόμαστε ελεύθεροι να είμαστε οι εαυτοί μας και να μην ενδιαφερόμαστε για το αν είμαστε αρεστοί ή όχι στον οποιονδήποτε.
Στο έργο, μήπως έχει και η δασκάλα τα δικά της προβλήματα;
Και η δασκάλα έχει τα προβλήματά της και αυτό είναι το ωραίο στο έργο. Η Ραζουμόβσκαγια δεν έχει μπει στη διαδικασία να πάρει το μέρος κάποιου. Νομίζω ότι φταίει και η Ελένα λόγω του συστήματος, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε γιατί δεν έχουμε ζήσει ποτέ σε κομμουνιστικό καθεστώς. Σήμερα, για παράδειγμα, υπάρχουν εκπαιδευτικοί μέσα στο αδύναμο εκπαιδευτικό σύστημα που έχουμε που κάνουν ό,τι μπορούν για να το ομορφύνουν. Σαν να έχεις μια πολυκατοικία του ’70 με σάπιες τέντες και προσπαθείς να βάλεις λουλουδάκια για να την εξωραΐσεις. Όμως, η Ελένα ήταν πιστή σε αυτό. Δεν την κατηγορώ για το αν έδωσε το κλειδί, αλλά γενικά για τη στάση της μέσα στην τάξη. Στην δική μου ανάγνωση μου φαίνεται πολύ ξύλινη δασκάλα, μια δασκάλα που κρατάει τη ζεστή καρδιά της μακριά ώστε να εξυπηρετήσει το συγκεκριμένο γράμμα του νόμου και το καθεστώς.
Τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί ραγδαία οι παραστάσεις. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;
Καταρχάς, οι ηθοποιοί στην Ελλάδα είναι πάρα πολλοί –και καλά κάνουν. Είναι επιλογή του καθενός να κάνει ότι θέλει, να ακολουθήσει αυτό που του αρέσει. Πέρα από τις παραγωγές που γίνονται, πολλοί άνθρωποι κάνουν μόνοι τους ομάδες και παραστάσεις επειδή θέλουν να παίζουν. Δεν είναι τόσο βιοποριστική ανάγκη, αφού στην ουσία λεφτά δεν βγαίνουν, όσο ανάγκη έκφρασης. Εφόσον δεν είναι trend και ο σκοπός είναι αυτός, εγώ γουστάρω.
Άρα δεν οφείλεται στο ότι το κοινό είναι πιο έτοιμο ή στο ότι έχουν μειωθεί οι τηλεοπτικές σειρές;
Τώρα πλέον οι τηλεοπτικές σειρές αυξάνονται. Δεν ξέρω αν οφείλεται εκεί και αν το κοινό είναι έτοιμο, είναι όμως πολύ ωραίο που τόσος κόσμος γίνεται μάρτυρας του εγχειρήματος και της δημιουργίας του κάθε ανθρώπου. Ούτως ή άλλως το θέατρο αυτό είναι, οι εμπειρίες ενός ατόμου και το πώς θα πει την ιστορία ενός συγγραφέα ή του ίδιου. Είναι τέλειο όταν το μοιραζόμαστε και ας είναι χιλιάδες οι παραστάσεις. Δεν πειράζει, ας υπάρχουν όσοι περισσότεροι γίνεται και όσοι θέλουν.
Πηγαίνοντας πίσω, στη διαφήμιση της Cosmote, υπήρχαν άνθρωποι που πίστευαν πως η παρουσία σου θα ήταν εφήμερη. Παρόλα αυτά, έπαιξες σε μια εξαιρετική θεατρική παράσταση με αλλεπάλληλες παραστάσεις ενώ συνδύασες και guest στην τηλεόραση σε σειρά που «χτυπάει» νούμερα. Τελικά, είναι ασυμβίβαστα κάποια πράγματα ή είναι οι προκατειλημμένες ιδέες μας που δημιουργούν το πρόβλημα;
Την πρώτη διαφήμιση την έκανα καθαρά γιατί δεν είχα τίποτα να κάνω. Δηλαδή ήταν μόλις είχα βγει και είχα κάνει μια ταινία μικρού μήκους , η οποία θα βγει τώρα σκέψου. Αυτός ο διαχωρισμός ποιοτικού και μη δεν με ταΐζει. Δεν το έκανα λοιπόν απλά για να ασχοληθώ αλλά και γιατί ήθελα τα χρήματα. Δεν μου βγήκε σε κακό, για να πω την αλήθεια. Πέρα από αυτή την επιλογή δεν τελειώνει η ζωή, επιλέγεις και μετά τι θα κάνεις. Αλλά δεν με ενδιαφέρει τι θα πει ο οποιοσδήποτε και δεν θεωρώ ότι εκτέθηκα και «κάηκα», γιατί όταν έκανα το «Κάνε το βήμα» δεν ήξεραν αν είμαι εγώ ή όχι. 'Η όποιος έχει έρθει στην παράσταση δεν μπορεί να καταλάβει ποιος, πού κτλ. Και αυτό είναι σημαντικό για μένα. Που δεν ταυτίστηκα με κάτι. Προσπαθώ να είμαι διαφορετικός κάθε φορά γιατί κάθε χαρακτήρας είναι διαφορετικός και αυτό είναι στοίχημα. Έχει να κάνει με την όρεξη που έχεις, τη δουλειά που έχεις κάνει και το πώς θα μεταλλαχτείς. Δηλαδή, εάν βαριόμουν και δεν έβλεπα σοβαρά την υποκριτική, λογικό θα ήταν να «καιγόμουν» και να είμαι στην παράσταση ίδιος με την διαφήμιση. Δεν είναι τόσο θέμα ικανότητας, όσο θέμα όρεξης στα επόμενα που θα δουλέψεις και θέμα ευφυΐας.
Η υποκριτική είναι καθαρά θέμα ευφυΐας, η ικανότητά σου δηλαδή να μεταλλάσσεσαι και να ελίσσεσαι μέσα στον χώρο (από τη σκηνή μέχρι το set), η ικανότητά σου να διώξεις τη ρετσινιά που ο άλλος καλοπροαίρετα ή κακοπροαίρετα θα σου κολλήσει και το να έχεις το θάρρος να πεις «πάμε παρακάτω» και να μην βολευτείς λέγοντας «έχω δουλειά τώρα». Ο ηθοποιός θα πρέπει να ρισκάρει και να αλλάζει. Εάν ένας σκηνοθέτης είναι έτοιμος να σε απορρίψει εξαιτίας μια δουλειάς που έχεις κάνει στο παρελθόν, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να του δείξεις ότι εγώ δεν είμαι μόνο αυτό, αλλά μια πληθώρα πραγμάτων. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα.
Τι δεν σού αρέσει στον χώρο του θεάτρου, εάν υπάρχει βέβαια κάτι.
Δεν μού έχει συμβεί μέχρι στιγμής κάτι τρελό, γιατί όπου πάω βρίσκω ανθρώπους συνεννοήσιμους και αγαπητούς. Για εμένα είναι ακόμα νωρίς και είμαι ενθουσιώδης για να πω ότι κάτι δεν μού αρέσει. Γενικά δεν μού αρέσει η έλλειψη επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Και η επικοινωνία στο θέατρο είναι η πιο σημαντική πρώτη ύλη, από την ώρα της πρόβας μέχρι το οτιδήποτε που θα συμβεί πάνω στη σκηνή στην τελευταία παράσταση.
Ούτε η συμμετοχή κάποιων ανθρώπων εκτός του χώρου στο θέατρο;
Όχι, δεν με πειράζει ούτε αυτό. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του και επιλέγεται για αυτό που είναι. Το πόσο θα μείνει στον χώρο έχει να κάνει και με το πόσα μπορεί να κάνει και με το πόσο θα αντέξει. Δεν το λέω αφ’ υψηλού αλλά είναι αλήθεια και το λέω και για μένα -σήμερα είμαι και αύριο δεν είμαι.
Ο κινηματογράφος είναι μια άλλη πλευρά με την οποία έχεις ασχοληθεί σε ταινίες μικρού μήκους. Γενικά, τον προτιμάς από το θέατρο;
Όχι, δεν προτιμώ κάτι από τα δύο γιατί και τα δύο είναι τέλεια, πανέμορφα. Είναι αλλιώς να παίζεις σε ένα θέατρο και αλλιώς σε μια κάμερα, τελείως διαφορετικό πράγμα. Δεν μού αρέσει κάποιο περισσότερο ή λιγότερο. Είναι και τα δύο σαν παιχνίδια, τη μια θα πιάσεις το ένα και την άλλη το άλλο. Αν είσαι τυχερός.
Σε τι είδους ταινίες θα σου άρεσε να συμμετάσχεις;
Απ’όλα. Ταινίες τύπου Ταραντίνο, Κοέν, Γκάι Ρίτσι, Κόπολα, Τρίερ, Αρονόφσκι. Ο κινηματογράφος είναι κάτι πολύ όμορφο, θέλει πολύ κόσμο ή και κανέναν –έναν φίλο σου και μια κάμερα.
Κάτι σε κινηματογράφο στα άμεσα σχέδιά σου;
Θα συμμετάσχω σε μια μεγάλου μήκους, λέγεται «Luna Bar» και είναι του Σπύρου Μιχαλόπουλου. Θα παίζουν μεταξύ άλλων οι Βλαδίμηρος Κυριακίδης και Θύμιος Κούκιος. Το σενάριο αφορά μερικά ζευγάρια-θαμώνες σε ένα μπαρ, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Κάθε τραπέζι είναι και μια ιστορία οι οποίες θα ενωθούν μέσω του σερβιτόρου.
Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίσεις από τους άλλους;
Προσπαθώ να είμαι εντάξει απέναντι σε αυτούς που θα με δουν. Πάντα θα είμαι τίμιος με αυτό που θα κάνω , απέναντι στους συναδέρφους μου και σε όσους θα έρθουν να με δουν και θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό δεδομένων των καταστάσεων. Δεν θα έκανα κάτι με το οποίο θα εξαπατούσα αυτόν που θα με έβλεπε. Δεν θέλω να νιώθει ότι τον κοροϊδεύω, θέλω να είμαι εντάξει απέναντί του. Εάν βγω στο θέατρο και νιώσεις ότι σε κοροϊδεύω , τότε αυτό θα είναι ανήθικο, γιατί πέρα του ότι έχεις πληρώσει, έχεις έρθει να με δεις να τα δίνω όλα και δεν σε ενδιαφέρει αν έχω ξαναπαίξει πριν 100 φορές, έρχεσαι να με δεις να παίζω μία. Θα πρέπει να είμαι απέναντί σου σωστός, τι σημαίνει δηλαδή σωστός; Να δεις την παράσταση έτσι όπως πρέπει να την δεις.
Αντικειμενικά, ο χώρος των τεχνών στην Ελλάδα δεν επιτρέπει πολλές επαγγελματικές εξόδους, παρά μόνο σπάνια (αναφερόμαστε κυρίως σε αξιοπρεπείς συνεργασίες όχι σε εφήμερες επιτυχίες). Εσύ πώς νιώθεις που μετά την αποφοίτησή σου κατάφερες σε σύντομο χρονικό διάστημα να κάνεις σημαντικά πρώτα βήματα;Δεν ήταν ακριβώς αμέσως, πέρασε ένας χρόνος και κάτι. Θα ήταν αχαριστία να πω ότι δεν ήμουν τυχερός, είμαι τυχερός. Ελπίζω να είμαι ακόμα πιο τυχερός. Και άλλοι δουλεύουν και είναι ικανοί αλλά χρειάζεται και τύχη και να σε εμπιστευτούν άνθρωποι. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που με εμπιστεύτηκαν άνθρωποι- σε όλες τις δουλειές το νιώθω αυτό. Και όταν τους συναντάω μετά, νιώθω ευγνωμοσύνη.
Μια αγαπητή ρήση είναι πως το όνειρο δεν είναι η φυγή από την πραγματικότητα, αλλά η προέκτασή της. Τι θα συμβούλευες τα παιδιά που επιθυμούν να ακολουθήσουν το όνειρό τους να γίνουν ηθοποιοί μέσα σε μια χώρα που η κοινωνία κλονίζεται διαρκώς αυτό τον καιρό;
Να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει. Να κάνεις πράγματα που θα σε κάνουν χαρούμενο και θα λες τουλάχιστον «ζω γι’αυτό, για να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα». Βέβαια, δεν είναι ένα όνειρο, αλλά η πραγματικότητα. Πχ εμένα δεν θα με κάλυπτε να δουλεύω ένα οκτάωρο σε μια δουλειά. Το μόνο που θα μπορούσε να με σταματήσει από το να το κάνω είναι να αποτύχω. Ο καθένας να κάνει αυτό που γουστάρει πραγματικά και να μην υποκύψει σε κανένα εκβιασμό οικογενειακό, κοινωνικό. Για μένα υπάρχει ένας όρος απαράβατος στο όνειρο. Να μην πατήσεις τα όνειρα κάποιου άλλου για τα δικά σου. Σίγουρα δεν είναι σημαντικότερα από κανενός άλλου. Εάν είσαι δοτικός σε αυτό που κάνεις, κάπως θα σου επιστραφεί, απλά.
Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου για τις παραστάσεις που χρησιμοποιούν αρκετά μεταμοντέρνα στοιχεία στην σκηνοθεσία τους;
Εάν κάποιος δεν ξεπεράσει τα όρια, αν δεν τολμήσει, θα μείνουμε στα ίδια και αυτό είναι κατάρα και μιζέρια. Καλύτερα να μην κάνουμε τίποτα. Ας υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι ξεπερνούν τα όρια και αν τους συμβαίνει από φυσική ανάγκη, αν είναι πραγματικό αυτό που δημιουργούν, τότε δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό. Να κάνεις παρθενογένεση δεν υπάρχει περίπτωση, πλανάσαι οικτρά. Αλλά το να ξεπεράσεις τα όρια, είναι κάτι πανέμορφο. Το να σε βρίσει κάποιος από φυσική ανάγκη για κάτι που έκανες είναι κάτι πανέμορφο, το να σε βρίσει για κάτι το οποίο δεν καταλαβαίνει, είναι κάτι που δεν πρέπει καν να δώσεις σημασία.
Ευχόμαστε στον Χρήστο ό,τι καλύτερο στην μετέπειτα πορεία του στην υποκριτική και τον ευχαριστούμε για τον χρόνο του!