Και πάμε στο παρασύνθημα.
Δεν είχα ακούσει ξανά την Μάρω Μαρκέλλου, αν και εμφανίστηκε πρώτη φορά σε μουσική σκηνή δίπλα στον Φοίβο Δεληβοριά το 2007. Δεν γνώριζα καν την ύπαρξή της. Και κάπου διάβασα, πριν από ένα μήνα (έχει γράψει και ο stepas μας στο προσωπικό του blog για τη Μάρω), ότι έχει κυκλοφορήσει ένα ευχάριστο και φρέσκο cd με τον τίτλο "Κορίτσι για σπίτι" και κεντρική ηρωίδα-δημιουργό-στιχουργό-μουσικό μια νεαρή που ανοίγει φτερά σε ένα χώρο που λίγες γυναίκες επιβίωσαν. Πόσες γυναίκες τροβαδούρους -τύπου Σαββόπουλου- ξέρεις; Η ίδια είναι αρκετά δραστήρια αφού, εκτός από την παρουσίασή της δίπλα στο Φοίβο Δεληβοριά, εχει προλάβει και έχει πάρει μέρος και στην τηλεοπτική σειρά "Υπέροχα πλάσματα" και έχει φτιάξει και ένα δίσκο. Και είναι και 20άρα (κάτω από 25 στρογγυλοποιείται στο 20. Μετά...)
Άκουσα τον δίσκο και από την αρχή ένοιωσα ευχάριστα με τα τραγούδια της που είναι αυτό ακριβώς, δηλαδή τραγούδια κανονικά και με τη βούλα. Έχουν αρχή, μέση και τέλος. Έχουν ένα λόγο ύπαρξης, ένα κεντρικό θέμα και τα ακολουθεί η μουσική-δεν πρωταγωνιστεί. Η βάση του εγχειρήματος της νέας δημιουργού, που έχει εμφανώς επηρεαστεί από το Φοίβο Δεληβοριά και αυτό είναι και θεμιτό και θετικό αφού ο άνθρωπος είναι και ο παραγωγός του δίσκου, είναι οι ιστορίες που αφηγείται στα τραγούδια της και οι εικόνες της. Εϊναι όλα ζητήματα που απασχολούν όλους μας και τα έχουμε ζήσει όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η δημιουργός άλλοτε έχει κάτι να σου πει σχολιάζοντας τα πράγματα και άλλοτε απλώς σου τα λέει παιχνιδιάρικα, χαριτωμένα και με συναίσθημα. Δεν σε βαραίνουν τα τραγούδια της χωρίς να γίνονται ευτελή. Ακόμα και το τραγούδι που αποτελεί μια παράθεση παροιμιών με συνδετικό κρίκο το "Γιάννη" είναι διασκεδαστικό. Έχει δικό της ύφος που συνοψίζεται σε μια ζωηρή ματιά στα πράγματα, χωρις σοβαροφάνεια και προσποίηση, με ρυθμό και "νεανική" δύναμη.
Δε θα προχωρήσω σε ανάλυση κατά κομμάτι γιατί μου θυμίζει την ανάλυση στα "νέα ελληνικά" και μου τη δίνει. Θα ξαναπώ αυτό που είπα για τη μουσική που έχει μάλλον παρακολουθηματικό χαρακτήρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι εντελώς αδιάφορη. Εξάλλου είναι περίτεχνο δημιούργημα ένα τρίλεπτο κομμάτι που σου δημιουργεί εικόνες και σου προκαλεί συναισθήματα, πολύ περισσότερο από ένα άνευρο μέρος συμφωνικής μουσικής.
Τα καλύτερά μου είναι ο Srooge Mc Duck γιατί θέλω να το χορέψω με όλα τα νηπιαγωγεία του Δήμου Αθηναίων-και ας τρελαθώ μετά-, το Ίου-Ίου γιατί το βρίσκω πολύ ευαίσθητο μαζί με το εξίσου συναισθηματικό Ε, Δεν Ήταν Και Τίποτα που έιναι νομίζω χαρακτηριστικό έργο πρωτότυπης δημιουργίας της Μάρως Μαρκέλλου πάνω στο οποίο, φαντάζομαι, θα πατήσει στο μέλλον. Η Ballada Por Un Catalan, δείγμα της γνώσης μουσικής της δημιουργού, με τις στιγμές της ισπανικής κουλτούρας μέσα από ονειρικές εικόνες με Ισπανούς εραστές σε πλατείες και σε πάρκα δείχνει την ικανότητά της να φτιάχνει ατμόσφαιρα.
Ελπίζω στα καλύτερα και εδώ είμαστε...
ΥΓ: Άκου και κανά ελληνικό. Όλο γκλιν-γκλον; για άκου εδώ