[Γράφει η Ηρώ Μαούνη:]
Το βράδυ της Πέμπτης βρεθήκαμε στον όμορφο και μοντέρνο χώρο του θεάτρου 104, στη νέα του γειτονιά, στο Γκάζι. Εδώ και λίγες ημέρες ανεβαίνει η παράσταση "Βί(αι)ος" της Σοφίας Ορφανού. Ο έξυπνα περιγραφικός τίτλος και το θέμα της παράστασης μας κέντρισαν το ενδιαφέρον, οπότε και σπεύσαμε να την παρακολουθήσουμε.
[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους:]
Τέσσερις γυναίκες με τέσσερις διαφορετικές ιστορίες που συναντιούνται σε μια αίθουσα αναμονής, περιμένοντας εμφανώς την Ειρήνη (καταλαβαίνουμε από τα συμφραζόμενα ότι πρόκειται για την ψυχοθεραπεύτριά τους) και αφανώς τη λύτρωση από τις μαύρες μνήμες. Κανείς δεν θα ήθελε να μιλήσει γι΄αυτό, παρά μόνο να το κρύψει βαθιά μέσα του, να το πνίξει και να προσπαθήσει –όσο μπορεί- να ξεχάσει. Όμως, το κοινό σημείο αναφοράς τους και τα παρόμοια βιώματά τους, τις προκαλούν να σπάσουν τη σιωπή και να ανοίξουν ξανά τις πληγές τους. Όλα αυτά με αφορμή τον θάνατο του Γιάννη, ενός μυστήριου άντρα που πέρασε έστω για λίγο από τις ζωές των τεσσάρων, αφήνοντας –και αυτός- τη δική του χαρακιά στο σώμα και την ψυχή τους.
Η Ναταλία Δήμου, η Βερόνικα Τουρσιάδου, η Μαίρη Χάγια και η Μαρίλια Χαριδήμου ενσάρκωσαν με πάθος και ειλικρίνεια τις τέσσερις πρωταγωνίστριες του έργου. Η καθεμία στο ρόλο της -ο οποίος έφερε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά - έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, κάνοντάς μας σε αρκετά σημεία να αισθανθούμε ρίγος. Η μία πιο σκληρή, η άλλη πιο ευαίσθητη, κάποια από αυτές περισσότερο θυμωμένη και κάποια άλλη περισσότερο ευάλωτη. Τα στοιχεία τους αυτά κατάφεραν να τα κάνουν εμφανή στο θεατή μέσα από τις ερμηνείες τους, που ως σύνολο ήταν συγχρονισμένες μεταξύ τους και είχαν χημεία.
Πρόκειται για ένα λεπτό θέμα που, ακόμη και στη σύγχρονη κοινωνία μας, δεν έχει πάψει εντελώς να αποτελεί ταμπού. Το κείμενο της Σοφίας Ορφανού ήταν αρκετά καλό. Άκρως περιγραφικό σε πολλά σημεία, πράγμα που –σε συνδυασμό με τις αποδόσεις των ηθοποιών- μας έκανε να δημιουργούμε στο μυαλό τις αντίστοιχες ανατριχιαστικές εικόνες. Ωστόσο, σε κάποιες στιγμές θα προτιμούσα να έχει "κρατήσει" μερικά στοιχεία τα οποία θεωρούνται αυτονόητα, ώστε να διατηρήσει μια βαθύτερη εσωτερικότητα. Η σκηνοθεσία ήταν εύστοχη γιατί είχε λιτότητα κι έτσι άφηνε την προσοχή να στραφεί στα πιο ουσιώδη. Απλή, μα όχι μονότονη. Οι πρωταγωνίστριες κινούνταν στον χώρο, άλλαζαν θέσεις μεταξύ τους, κρύβονταν πίσω απ΄την πόρτα αναβιώνοντας παλιές τραυματικές στιγμές. Η τηλεόραση που τρεμόπαιζε στην άκρη της σκηνής υπήρξε ισχυρό σκηνοθετικό αντικείμενο.
Βίος ή Βίαιος;
Και τα δύο μαζί. Όταν η κακοποίηση αποτελεί χρόνιο κομμάτι της ζωής σου και μαθαίνεις να ζεις, να υπάρχεις και να μεγαλώνεις με αυτό, τότε ο βίος γίνεται βί(αι)ος.
Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη, ώρα 21.15
Το βράδυ της Πέμπτης βρεθήκαμε στον όμορφο και μοντέρνο χώρο του θεάτρου 104, στη νέα του γειτονιά, στο Γκάζι. Εδώ και λίγες ημέρες ανεβαίνει η παράσταση "Βί(αι)ος" της Σοφίας Ορφανού. Ο έξυπνα περιγραφικός τίτλος και το θέμα της παράστασης μας κέντρισαν το ενδιαφέρον, οπότε και σπεύσαμε να την παρακολουθήσουμε.
Σε ένα λιτό σκηνικό με μία πόρτα στη μέση εισβάλαμε στον χώρο που βρίσκονταν οι τέσσερις πρωταγωνίστριες και ήμασταν έτοιμοι να γίνουμε κοινωνοί των προσωπικών τους αθέατων ιστοριών. Είδαμε τέσσερις νέες γυναίκες, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους να ασφυκτιούν, να παλεύουν με τον εαυτό τους για να μιλήσουν, να "πνίγονται" από το δικό τους δίκιο. Τέσσερις γυναίκες που δεν θέλουν να θυμούνται, αλλά που δεν μπορούν να ξεχάσουν. Κάθε περιστατικό -που βασίζεται σε αληθινές μαρτυρίες- είχε τη δική του αρχή αλλά την ίδια, απάνθρωπη εξέλιξη και ένα άγνωστο μέλλον. Η κακοποίηση που βίωσαν αυτές οι γυναίκες με κάθε τρόπο είναι ο συνδετικός τους κρίκος και το γεγονός που έχει στιγματίσει μια για πάντα τις ζωές τους.
Με ένα αρκετά απλό και ενδιαφέρον κείμενο, διαποτισμένο με περιγραφές ρεαλιστικές, σκληρές εικόνες και έντονες εξάρσεις, όπως αρμόζει στο θέμα, οι Ναταλία Δήμου, Βερόνικα Τουρσιάδου, Μαίρη Χάγια και Μαρίλια Χαριδήμου ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους. Δεν θέλουμε να ξεχωρίσουμε κάποια γιατί θα ήταν άδικο, μιας και όλες λειτούργησαν ως ένα απόλυτα συντονισμένο και "καλοκουρδισμένο" κουαρτέτο. Η κάθε μία έδινε στον θεατή να καταλάβει τις καταβολές και την προσωπικότητά της, μέσα από τις κινήσεις της, τις εκφράσεις της, τον τρόπο ομιλίας, το στήσιμο και την εμφάνισή της. Η κάθε πρωταγωνίστρια είχε τις δυνατές στιγμές της και δεν έλειψαν κάποιες που ανατρίχιαζαν. Ξεχωρίζουμε το πόσο δυνάμωνε και χαμήλωνε ο ήχος της φωνής τους ανάλογα με το συναίσθημα και την τέλεια άρθρωσή τους, που μας έδιναν την αίσθηση πραγματικά καλοδουλεμένων ρόλων.
Η σκηνοθεσία, επίσης της Σοφίας Ορφανού, βασίστηκε στο δέσιμο και τη χημεία των γυναικών μεταξύ τους. Βρήκαμε ευρηματικό το πώς η διήγηση της κάθε κοπέλας ζωντάνευε με τη βοήθεια των υπόλοιπων κοριτσιών και έδινε την εντύπωση πως οι τέσσερις ιστορίες δεν είναι παρά μια ενιαία εμπειρία. Και ενιαία, γιατί η βία βρίσκεται παντού και εν δυνάμει θύματα αλλά και θύτες είμαστε όλοι. Η παράσταση καταπιάνεται με ένα θέμα, το οποίο πολύ συχνά δίνει καλλιτεχνική τροφή. Τα τελευταία χρόνια είναι γνωστό τοις πάσι και γίνονται προσπάθειες καταπολέμησής του αλλά θα πρέπει κάποτε να δοθεί ένα αμετάκλητο τέλος. Και αν δεν είδαμε εμείς την Ειρήνη στην παράσταση, ευχόμαστε αυτές οι γυναίκες να βρουν κάποτε την ειρήνη μέσα τους...
[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους:]
Τέσσερις γυναίκες με τέσσερις διαφορετικές ιστορίες που συναντιούνται σε μια αίθουσα αναμονής, περιμένοντας εμφανώς την Ειρήνη (καταλαβαίνουμε από τα συμφραζόμενα ότι πρόκειται για την ψυχοθεραπεύτριά τους) και αφανώς τη λύτρωση από τις μαύρες μνήμες. Κανείς δεν θα ήθελε να μιλήσει γι΄αυτό, παρά μόνο να το κρύψει βαθιά μέσα του, να το πνίξει και να προσπαθήσει –όσο μπορεί- να ξεχάσει. Όμως, το κοινό σημείο αναφοράς τους και τα παρόμοια βιώματά τους, τις προκαλούν να σπάσουν τη σιωπή και να ανοίξουν ξανά τις πληγές τους. Όλα αυτά με αφορμή τον θάνατο του Γιάννη, ενός μυστήριου άντρα που πέρασε έστω για λίγο από τις ζωές των τεσσάρων, αφήνοντας –και αυτός- τη δική του χαρακιά στο σώμα και την ψυχή τους.
Η Ναταλία Δήμου, η Βερόνικα Τουρσιάδου, η Μαίρη Χάγια και η Μαρίλια Χαριδήμου ενσάρκωσαν με πάθος και ειλικρίνεια τις τέσσερις πρωταγωνίστριες του έργου. Η καθεμία στο ρόλο της -ο οποίος έφερε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά - έδωσε τον καλύτερό της εαυτό, κάνοντάς μας σε αρκετά σημεία να αισθανθούμε ρίγος. Η μία πιο σκληρή, η άλλη πιο ευαίσθητη, κάποια από αυτές περισσότερο θυμωμένη και κάποια άλλη περισσότερο ευάλωτη. Τα στοιχεία τους αυτά κατάφεραν να τα κάνουν εμφανή στο θεατή μέσα από τις ερμηνείες τους, που ως σύνολο ήταν συγχρονισμένες μεταξύ τους και είχαν χημεία.
Πρόκειται για ένα λεπτό θέμα που, ακόμη και στη σύγχρονη κοινωνία μας, δεν έχει πάψει εντελώς να αποτελεί ταμπού. Το κείμενο της Σοφίας Ορφανού ήταν αρκετά καλό. Άκρως περιγραφικό σε πολλά σημεία, πράγμα που –σε συνδυασμό με τις αποδόσεις των ηθοποιών- μας έκανε να δημιουργούμε στο μυαλό τις αντίστοιχες ανατριχιαστικές εικόνες. Ωστόσο, σε κάποιες στιγμές θα προτιμούσα να έχει "κρατήσει" μερικά στοιχεία τα οποία θεωρούνται αυτονόητα, ώστε να διατηρήσει μια βαθύτερη εσωτερικότητα. Η σκηνοθεσία ήταν εύστοχη γιατί είχε λιτότητα κι έτσι άφηνε την προσοχή να στραφεί στα πιο ουσιώδη. Απλή, μα όχι μονότονη. Οι πρωταγωνίστριες κινούνταν στον χώρο, άλλαζαν θέσεις μεταξύ τους, κρύβονταν πίσω απ΄την πόρτα αναβιώνοντας παλιές τραυματικές στιγμές. Η τηλεόραση που τρεμόπαιζε στην άκρη της σκηνής υπήρξε ισχυρό σκηνοθετικό αντικείμενο.
Βίος ή Βίαιος;
Και τα δύο μαζί. Όταν η κακοποίηση αποτελεί χρόνιο κομμάτι της ζωής σου και μαθαίνεις να ζεις, να υπάρχεις και να μεγαλώνεις με αυτό, τότε ο βίος γίνεται βί(αι)ος.
Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη, ώρα 21.15
Διάρκεια: 70 λεπτά
Τιμή εισιτηρίου: γενική είσοδος 10 ευρώ, άνεργοι/ατέλειες 7 ευρώ