Ένα μανιφέστο υπέρ του έρωτα. Του έρωτα χωρίς όρια και διακρίσεις στο φύλο, στον πόνο, στο πάθος. Μία ωδή στα βαθιά συναισθήματα! Τίποτα λιγότερο δεν ήταν η εμφάνιση της Chinawoman στο Fuzz το περασμένο Σάββατο. Βραδιά ιδιαίτερη, με δύο ξεχωριστές παρουσίες, την ίδια την Chinawoman και τη Σtella, η οποία μας κράτησε συντροφιά στην αρχή.
Ο χώρος γέμισε λίγο μετά τις εννέα και η Σtella εμφανίστηκε στις εννέα και μισή. Η επιλογή της για την αρχή της βραδιάς ήταν εύστοχη, παρόλο που η μουσική της είναι αρκετά διαφορετική. Κατά έναν περίεργο τρόπο, τα δύο αυτά διαφορετικά είδη ταίριαξαν τόσο ωραία, χωρίς να ξενίζει η μετάβαση από τον ηλεκτρονικό και με beat ήχο στον πιο αισθαντικό.
Η Σtella κυκλοφόρησε μέσα στο 2015 τον πρώτο της προσωπικό ομώνυμο δίσκο και πολύ γρήγορα τα κομμάτια της αγαπήθηκαν από το ραδιόφωνο. Η ίδια είναι αποκλειστικά στραμμένη στη μουσική της, έχοντας σκοπό να απολαμβάνει τόσο η ίδια όσο και το κοινό της αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Αυτό ακριβώς εισπράξαμε και στο Fuzz. Λιτή, κρύβοντας την αμηχανία πίσω από το χαμόγελο, παρακίνησε το κοινό για ένα πάρτυ με electro pop μουσική, θυμίζοντας λίγο 80s αλλά και σύγχρονα συγκροτήματα, όπως οι The xx.Αυτό που ξεχωρίσαμε ήταν η αυθεντικότητά της και η λαχτάρα να παίξει κιθάρα και να τραγουδήσει, κάτι τόσο απλό και όμορφο, που δεν συναντάμε πια τόσο συχνά, αφού το φαίνεσθαι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, ίσως σημαντικότερο κι από το να παράγεις μουσική.
Λέγεται πως η δουλειά της είναι ό,τι καλύτερο έχει παρουσιαστεί τα τελευταία έτη στην εγχώρια ποπ σκηνή. Πρόκειται όντως για πολύ καλή μουσική, με την ηλεκτρική κιθάρα στην πρώτη γραμμή και τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς να ακολουθούν δίνοντας έναν γεμάτο ήχο. Φωνητικά δεν μείναμε πολύ ικανοποιημένοι, καθώς ο ήχος δεν ήταν πολύ καλός. Για την ακρίβεια τα όργανα ακούγονταν πιο δυνατά από τη φωνή, στην οποία είχαν προστεθεί πολλά εφέ, κυρίως echo, και ήταν δύσκολο όχι μόνο να διακρίνουμε τους στίχους αλλά κάποιες φορές και να την ακούσουμε. Τα δεύτερα φωνητικά δεν ακούγονταν σχεδόν καθόλου. Πιθανότατα επρόκειτο για γενικό πρόβλημα του ήχου, ίσως ο χώρος να μην έχει τόσο καλή ακουστική. Ακούσαμε αρκετά κομμάτια, ξεχωρίζοντας τα Picking Words, The Map, Last Minute Boy. Λίγο μετά τις δέκα μας αποχαιρέτησε με ένα ειλικρινές ευχαριστώ κι ένα χαμόγελο.
Στις δέκα και μισή τα φώτα έσβησαν και πάλι, η σκηνή γέμισε με καπνό και κόκκινο χρώμα. Ήταν ώρα για λίγο παραπάνω ερωτισμό στην ατμόσφαιρα.
Τρεις άνθρωποι, πολλά όργανα (πλήκτρα, κιθάρες, ντραμς), εξαιρετική ενορχήστρωση και πολύ καλός ήχος, παρόλο που κι εκεί υπήρχαν κάποια θέματα. Η Chinawoman, τόσο απλή κι εκείνη, βγήκε στη σκηνή με τους συνεργάτες της και πέρασε αμέσως στο προκείμενο.
Lovers are strangers και το κοινό ήδη κινείται στον ρυθμό του κομματιού. Παρατηρήθηκε όμως γενικά πως παρόλη τη διάθεση και των δύο ερμηνευτριών, το κοινό δεν ήταν ιδιαίτερα θερμό. Τα κομμάτια της Chinawoman βέβαια μας προκάλεσαν μία εσωτερική αναταραχή, καθώς είναι αργά και ήρεμα σχετικά, κρύβουν όμως πολλή ένταση και μπορούν να σε βυθίσουν σε σκέψεις και να φέρουν στην επιφάνεια συναισθήματα, ακόμα κι εκείνα που προσπαθείς καλά να κρύβεις.
Η ίδια μίλησε για την Ελλάδα εστιάζοντας αρχικά στην υψηλή θερμοκρασία. Έπειτα ανέφερε πως η πρώτη λέξη που μαθαίνει κάποιος, όταν έρχεται, είναι το «Σ’ αγαπώ», ενώ σε άλλες χώρες, όπως ο Καναδάς, είναι το «Συγγνώμη». Έκανε μάλιστα ένα αστείο λέγοντας πως η συζήτηση ενός Έλληνα κι ενός Καναδού θα ήταν «-Σ’αγαπώ –Sorry». Έκανε πολλές φορές λόγο για τα παραπάνω, επισημαίνοντας την καλοσύνη μας και τη αγάπη που δίνουμε. Φαίνεται να μας συμπαθεί ιδιαίτερα!
Ακούσαμε όλα τα αγαπημένα μας κομμάτια. To be with others, Show me the face, Blue eyes unchanged, Party girl, I’ll be your woman. Τα μεσάνυχτα μας αποχαιρέτησε και μας ευχαρίστησε πολύ! Κανείς δεν έφυγε κι εκείνη ξαναβγήκε στη σκηνή, για να μας ξεσηκώσει με το Russian Ballerina.
Ήταν μία βραδιά με το συναίσθημα να πρωταγωνιστεί, μία εμφάνιση που σκεφτόμαστε ακόμα!
Ο χώρος γέμισε λίγο μετά τις εννέα και η Σtella εμφανίστηκε στις εννέα και μισή. Η επιλογή της για την αρχή της βραδιάς ήταν εύστοχη, παρόλο που η μουσική της είναι αρκετά διαφορετική. Κατά έναν περίεργο τρόπο, τα δύο αυτά διαφορετικά είδη ταίριαξαν τόσο ωραία, χωρίς να ξενίζει η μετάβαση από τον ηλεκτρονικό και με beat ήχο στον πιο αισθαντικό.
Η Σtella κυκλοφόρησε μέσα στο 2015 τον πρώτο της προσωπικό ομώνυμο δίσκο και πολύ γρήγορα τα κομμάτια της αγαπήθηκαν από το ραδιόφωνο. Η ίδια είναι αποκλειστικά στραμμένη στη μουσική της, έχοντας σκοπό να απολαμβάνει τόσο η ίδια όσο και το κοινό της αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή. Αυτό ακριβώς εισπράξαμε και στο Fuzz. Λιτή, κρύβοντας την αμηχανία πίσω από το χαμόγελο, παρακίνησε το κοινό για ένα πάρτυ με electro pop μουσική, θυμίζοντας λίγο 80s αλλά και σύγχρονα συγκροτήματα, όπως οι The xx.Αυτό που ξεχωρίσαμε ήταν η αυθεντικότητά της και η λαχτάρα να παίξει κιθάρα και να τραγουδήσει, κάτι τόσο απλό και όμορφο, που δεν συναντάμε πια τόσο συχνά, αφού το φαίνεσθαι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, ίσως σημαντικότερο κι από το να παράγεις μουσική.
Λέγεται πως η δουλειά της είναι ό,τι καλύτερο έχει παρουσιαστεί τα τελευταία έτη στην εγχώρια ποπ σκηνή. Πρόκειται όντως για πολύ καλή μουσική, με την ηλεκτρική κιθάρα στην πρώτη γραμμή και τα πλήκτρα, το μπάσο και τα ντραμς να ακολουθούν δίνοντας έναν γεμάτο ήχο. Φωνητικά δεν μείναμε πολύ ικανοποιημένοι, καθώς ο ήχος δεν ήταν πολύ καλός. Για την ακρίβεια τα όργανα ακούγονταν πιο δυνατά από τη φωνή, στην οποία είχαν προστεθεί πολλά εφέ, κυρίως echo, και ήταν δύσκολο όχι μόνο να διακρίνουμε τους στίχους αλλά κάποιες φορές και να την ακούσουμε. Τα δεύτερα φωνητικά δεν ακούγονταν σχεδόν καθόλου. Πιθανότατα επρόκειτο για γενικό πρόβλημα του ήχου, ίσως ο χώρος να μην έχει τόσο καλή ακουστική. Ακούσαμε αρκετά κομμάτια, ξεχωρίζοντας τα Picking Words, The Map, Last Minute Boy. Λίγο μετά τις δέκα μας αποχαιρέτησε με ένα ειλικρινές ευχαριστώ κι ένα χαμόγελο.
Στις δέκα και μισή τα φώτα έσβησαν και πάλι, η σκηνή γέμισε με καπνό και κόκκινο χρώμα. Ήταν ώρα για λίγο παραπάνω ερωτισμό στην ατμόσφαιρα.
Τρεις άνθρωποι, πολλά όργανα (πλήκτρα, κιθάρες, ντραμς), εξαιρετική ενορχήστρωση και πολύ καλός ήχος, παρόλο που κι εκεί υπήρχαν κάποια θέματα. Η Chinawoman, τόσο απλή κι εκείνη, βγήκε στη σκηνή με τους συνεργάτες της και πέρασε αμέσως στο προκείμενο.
Lovers are strangers και το κοινό ήδη κινείται στον ρυθμό του κομματιού. Παρατηρήθηκε όμως γενικά πως παρόλη τη διάθεση και των δύο ερμηνευτριών, το κοινό δεν ήταν ιδιαίτερα θερμό. Τα κομμάτια της Chinawoman βέβαια μας προκάλεσαν μία εσωτερική αναταραχή, καθώς είναι αργά και ήρεμα σχετικά, κρύβουν όμως πολλή ένταση και μπορούν να σε βυθίσουν σε σκέψεις και να φέρουν στην επιφάνεια συναισθήματα, ακόμα κι εκείνα που προσπαθείς καλά να κρύβεις.
Η ίδια μίλησε για την Ελλάδα εστιάζοντας αρχικά στην υψηλή θερμοκρασία. Έπειτα ανέφερε πως η πρώτη λέξη που μαθαίνει κάποιος, όταν έρχεται, είναι το «Σ’ αγαπώ», ενώ σε άλλες χώρες, όπως ο Καναδάς, είναι το «Συγγνώμη». Έκανε μάλιστα ένα αστείο λέγοντας πως η συζήτηση ενός Έλληνα κι ενός Καναδού θα ήταν «-Σ’αγαπώ –Sorry». Έκανε πολλές φορές λόγο για τα παραπάνω, επισημαίνοντας την καλοσύνη μας και τη αγάπη που δίνουμε. Φαίνεται να μας συμπαθεί ιδιαίτερα!
Ακούσαμε όλα τα αγαπημένα μας κομμάτια. To be with others, Show me the face, Blue eyes unchanged, Party girl, I’ll be your woman. Τα μεσάνυχτα μας αποχαιρέτησε και μας ευχαρίστησε πολύ! Κανείς δεν έφυγε κι εκείνη ξαναβγήκε στη σκηνή, για να μας ξεσηκώσει με το Russian Ballerina.
Ήταν μία βραδιά με το συναίσθημα να πρωταγωνιστεί, μία εμφάνιση που σκεφτόμαστε ακόμα!