Με το νέο δίσκο του Φοίβου Δεληβοριά, ‘Καλλιθέα’, να συμπληρώνει δύο εβδομάδες «ζωής», το πρώτο Σάββατο του Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη τέθηκε ένα δίλημμα στο μουσικόφιλο κοινό της πόλης. Τις τελευταίες μέρες είχα αφιερώσει αρκετές ώρες στο άλμπουμ αυτό και τις, ατελείωτες, συνοδευτικές συνεντεύξεις, οπότε προτίμησα το Club του Μύλου με το Δεληβοριά και όχι τους Editors λίγα μέτρα παρακάτω. Μερικές ώρες αργότερα έφυγα ικανοποιημένος, χαρούμενος με την επιλογή μου.
Σταδιακά εμφανίζονται οι λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και το ‘Καλλιθέα’ θα φιγουράρει – με την αξία του – στις περισσότερες απ’ αυτές. Είναι ένα αναπόφευκτα νοσταλγικό ταξίδι στα βάθη της μνήμης μας, που καταφέρνει να απευθύνεται και σε γενιές διαφορετικές απ’ αυτή του τραγουδοποιού. Σε άλλους με το υπόγειο του Κουν και σ’ άλλους απλά με «τσιπς και γαριδάκια». Η πολύ καλή δουλειά που έγινε στην παραγωγή και η αξία των μουσικών λεπτομερειών που προστέθηκαν έγινε ξεκάθαρη με τις μικρές διαφορές στη ζωντανή ερμηνεία ήδη από τα πρώτα τραγούδια του δίσκου που ακούστηκαν, περίπου στις 23:00.
Στη σκηνή του Μύλου εκτός από τον Φοίβο Δεληβοριά ήταν ο Σωτήρης Ντούβας στα τύμπανα, ο Χρήστος Λαϊνάς, ο Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα, ο Κώστας Παντέλης στην κιθάρα και ο Yoel Soto Gonzalez στο μπάσο. Η εμφάνιση στο Μύλο δεν ήταν πολύ διαφορετική από αυτές που έκανε τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, αλλά ούτε ήταν όμοια με τη συναυλία που έγινε μερικές μέρες νωρίτερα στην Αθήνα. Τραπεζάκια παντού, κουβέντα, ποτό και τσιγάρο από τον κόσμο που γέμισε το χώρο από σχετικά νωρίς και ένα πρόγραμμα που ξεπέρασες τις τρεις ώρες, μαζί με ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα και μερικά encore αργότερα. Ξεκίνησε με το ‘Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι’ και τα καινούρια τραγούδια μπερδεύτηκαν με παλιά κι αγαπημένα μαζί με λίγα λόγια σχετικά με τη δημιουργία τους.
Πέρα από τα δικά του τραγούδια, μας έπαιξε Σαββόπουλο (‘Μ’ Αεροπλάνα Και Βαπόρια’), Αρλέτα (‘Τα Ήσυχα Βράδια’) και Ημισκούμπρια, με το ‘Στη Ντισκοτέκ’ και το ‘Je Suis Bossu’. Η επικοινωνία του με τον κόσμο ήταν συνεχής, αλλά κορυφώθηκε λίγο πριν το τέλος, όταν έπαιξε το ‘Ελεφαντάκι’ με ένα σουτιέν στον ώμο. Έχω την αίσθηση πως μια συναυλία, ακόμα και στον ίδιο, σχετικά μικρό, χώρο θα ταίριαζε καλύτερα στις μουσικές του και στην ‘Καλλιθέα’, αλλά ακόμα και με τον τρόπο που έγινε, το μουσικό αποτέλεσμα ήταν όμορφο και ικανοποίησε τον κόσμο που παρευρέθηκε.
Ευχαριστώ πολύ τη Σοφία Γκορτζή για τις φωτογραφίες.
Σταδιακά εμφανίζονται οι λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και το ‘Καλλιθέα’ θα φιγουράρει – με την αξία του – στις περισσότερες απ’ αυτές. Είναι ένα αναπόφευκτα νοσταλγικό ταξίδι στα βάθη της μνήμης μας, που καταφέρνει να απευθύνεται και σε γενιές διαφορετικές απ’ αυτή του τραγουδοποιού. Σε άλλους με το υπόγειο του Κουν και σ’ άλλους απλά με «τσιπς και γαριδάκια». Η πολύ καλή δουλειά που έγινε στην παραγωγή και η αξία των μουσικών λεπτομερειών που προστέθηκαν έγινε ξεκάθαρη με τις μικρές διαφορές στη ζωντανή ερμηνεία ήδη από τα πρώτα τραγούδια του δίσκου που ακούστηκαν, περίπου στις 23:00.Στη σκηνή του Μύλου εκτός από τον Φοίβο Δεληβοριά ήταν ο Σωτήρης Ντούβας στα τύμπανα, ο Χρήστος Λαϊνάς, ο Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα, ο Κώστας Παντέλης στην κιθάρα και ο Yoel Soto Gonzalez στο μπάσο. Η εμφάνιση στο Μύλο δεν ήταν πολύ διαφορετική από αυτές που έκανε τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, αλλά ούτε ήταν όμοια με τη συναυλία που έγινε μερικές μέρες νωρίτερα στην Αθήνα. Τραπεζάκια παντού, κουβέντα, ποτό και τσιγάρο από τον κόσμο που γέμισε το χώρο από σχετικά νωρίς και ένα πρόγραμμα που ξεπέρασες τις τρεις ώρες, μαζί με ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα και μερικά encore αργότερα. Ξεκίνησε με το ‘Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι’ και τα καινούρια τραγούδια μπερδεύτηκαν με παλιά κι αγαπημένα μαζί με λίγα λόγια σχετικά με τη δημιουργία τους.
Πέρα από τα δικά του τραγούδια, μας έπαιξε Σαββόπουλο (‘Μ’ Αεροπλάνα Και Βαπόρια’), Αρλέτα (‘Τα Ήσυχα Βράδια’) και Ημισκούμπρια, με το ‘Στη Ντισκοτέκ’ και το ‘Je Suis Bossu’. Η επικοινωνία του με τον κόσμο ήταν συνεχής, αλλά κορυφώθηκε λίγο πριν το τέλος, όταν έπαιξε το ‘Ελεφαντάκι’ με ένα σουτιέν στον ώμο. Έχω την αίσθηση πως μια συναυλία, ακόμα και στον ίδιο, σχετικά μικρό, χώρο θα ταίριαζε καλύτερα στις μουσικές του και στην ‘Καλλιθέα’, αλλά ακόμα και με τον τρόπο που έγινε, το μουσικό αποτέλεσμα ήταν όμορφο και ικανοποίησε τον κόσμο που παρευρέθηκε.Ευχαριστώ πολύ τη Σοφία Γκορτζή για τις φωτογραφίες.