Πλησιάζοντας στην κορυφή βήμα - βήμα σήμερα σας παρουσιάζουμε τους δίσκους που οι συντάκτες μας ψήφισαν στις θέσεις 11-20. Μη χάσετε αύριο την κορυφαία δεκάδα. Δείτε εδώ τις θέσεις 21-30, 31-40, 41-50.
20. Protomartyr - The Agent Intellect
Το “The Agent Intellect” είναι το τρίτο studio album των post-punkers από το Detroit, Protomartyr. Η φετινή δισκογραφική δουλειά τους βρέθηκε να είναι πιο σκοτεινή μα συνάμα και πιο προσωπική για τον frontman τους, Joe Casey. Τα μέλη της μπάντας τοποθέτησαν γερά θεμέλια και έτσι κατάφεραν να χτίσουν ένα έξυπνα επιθετικό μικρό σύμπαν στο οποίο κυριαρχούν δύο συναισθήματα, ο πόνος και η απογοήτευση. Μέσα σε αυτό, λοιπόν, προσέξαμε τους ειλικρινείς στίχους, ξεχωρίσαμε τα σπασμωδικά riffs, ευχαριστηθήκαμε τα πλούσια μετρήματα στα drums και το σταθερό μπάσο. Ένας επιβλητικός post-punk δίσκος με σκοτεινές άκρες που δικαίως έλαβε μόνο θετικές κριτικές παγκοσμίως.
[Ιωάννα Κατσού]
19. Leon Bridges - Coming Home
Αν ανήκετε σ’ αυτούς που ακούγοντας το 'Coming Home', πρώτο single του Leon Bridges, νοσταλγήσατε την αυθεντική soul των 60’s και ερμηνευτές όπως τον Sam Cooke, Otis Reading και Marvin Gaye, σας προτείνω να ακούσετε οπωσδήποτε το πρώτο album του, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο. Ο 25χρονος Τεξανός καλλιτέχνης ηχογράφησε τα 10 τραγούδια του Coming Home με τη βοήθεια δύο μελών των White Denim και αποτελεί για μένα το καλύτερο ντεμπούτο για το 2015. Ξεχωρίζουν από αυτό, εκτός από το "Coming Home" με το οποίο τον γνωρίσαμε, τα 'Smooth Sailin’, 'Better Man', 'Brown Skin Girl' και το 'River', χωρίς βέβαια να υστερούν τα υπόλοιπα τραγούδια του album. Ο Leon Bridges αποτελεί τη νέα μεγάλη ελπίδα της soul και ανυπομονούμε να ακούσουμε τις επόμενες δουλειές του με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
[Λεωνίδας Καλμούκος]
18. Beach House - Depression Cherry
Η μουσική των Beach House ήταν πάντα μέσο για απόδραση και το "Depression Cherry" δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένα προσωπικό soundtrack έτοιμο να αγαπηθεί από τον καθένα, είναι ακριβώς το είδος της μουσικής όταν θέλεις να αποσυνδεθείς, να πετάξεις μακριά και να ξεχαστείς. Επιτρέπει μια συνεκτική, υπνωτική εμπειρία, που χαλάει μόνο περιστασιακά και οδηγεί σε μια αίσθηση διαφυγής.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
17. Sleater-Kinney - No Cities To Love
Οι Sleater-Kinney, το εκρηκτικό γυναικείο τρίο από την Olympia (Washington), εδώ και καιρό είχαν ακολουθήσει χωριστούς δρόμους. Ἐπειτα από ένα μεγάλο διάλειμμα 9 ετών κυκλοφόρησαν στις 20 Ιανουαρίου 2015 τον καινούριο τους δίσκο με τίτλο "No Cities to Love" από την Sub Pop. Ώριμες γυναίκες πλέον κι όχι νεανικοί χείμαρροι ηχογράφησαν ένα μεστό δίσκο, που φέρει όμως την ιδιαίτερη ταυτότητά τους: χαρακτηριστικές έντονες κιθάρες, ορμητικά τύμπανα και επαναστατικά φωνητικά. Σπάνια συναντάς στην ανδροκρατούμενη σκηνή της ροκ ένα γυναικείο συγκρότημα και δη με τέτοιο πάθος και ταλέντο. Το artwork του εξωφύλλου από τα πιο αξιοπρόσεκτα της χρονιάς συμπληρώνει μια από τις πιο σημαντικές επιστροφές της χρονιάς.
[Παρασκευή Τόμα]
16. Belle & Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
Για κάποιους θα ακουστεί βέβηλο, αλλά αυτή η δουλειά των αγαπημένων Belle and Sebastian, αξίζει να τοποθετηθεί πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους, αφού είναι φρέσκια, καλογυαλισμένη (από πότε είναι κακό αυτό), ανέμελη, παιχνιδιάρικη, πολυδιάστατη, με διάθεση για νέα πράγματα κι ήχους, που ενώ προχωράει μπροστά, στηρίζεται και σε ό,τι έχουν κάνει στο παρελθόν. Δεν είναι δα και κάνα άλμπουμ που θα φέρει τα πάνω-κάτω, αλλά αλήθεια είναι πολλά τα άλμπουμ που πετυχαίνουν κάτι τέτοιο πια, ή μήπως είναι πολλά εκείνα που είναι τόσο «ολόκληρα», όπως το 'Girls in Peacetime Want to Dance';
[Δημήτρης Καμπούρης]
15. The Souljazz Orchestra – Resistance
Όπως δηλώνει και ο βασικός συνθέτης των Souljazz Orchestra Pierre Chretien, με το "Resistance" δίνουν νέα πνοή και ώθηση στην μπάντα τους, με ήχους εμπνευσμένους από την γαλλική Carribbean και την γαλλόφωνη Αφρική. Προσωπικά θεωρώ το album ότι καλύτερο μας έχουν δώσει έως τώρα και μία από τις κορυφαίες κυκλοφορίες για το 2015.
[Λεωνίδας Καλμούκος]
14. Iron Maiden - The Book Of Souls
Ο νέος δίσκος των Βρετανών ισοδυναμεί με ένα μουσικό γεγονός της χρόνιας, ό,τι και να είναι αυτός. Απλά, όταν έχεις μεγαλώσει με αυτό το συγκρότημα και ο τελευταίος καλός δίσκος είναι δεκαπέντε χρόνια πίσω (το "Brave New World"), είναι εύλογο να γίνεσαι επιφυλακτικός. Μετά το πέρας της πρώτης ακρόασης, η συγκρατημένη αισιοδοξία, μετατράπηκε σε χαμόγελο και μετά τη δεύτερη, σε συγκρατημένο ενθουσιασμό. Μετά από αρκετές ακροάσεις μπορώ να πω με μεγάλη βεβαιότητα ότι οι Iron Maiden ξαναγεννήθηκαν δισκογραφικά. Η αναγέννηση των Iron Maiden με το "The Book Of Souls" ήταν κάτι που χρωστούσαν στους οπαδούς τους εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως το χρωστούσαν και οι ίδιοι στον εαυτό τους. Οι Βασιλιάδες μπορούν να εδραιωθούν στο θρόνο τους.
[Λουκάς Κάκος]
13. Foals - What Went Down
Αναμφισβήτητα, οι Foals έχουν κερδίσει την συμπάθεια του κοινού με τις live εμφανίσεις τους κι αυτό μάλλον φαίνεται να εκμεταλλεύονται κατά κάποιο τρόπο κι οι ίδιοι. Το 4ο άλμπουμ τους "What Went Down" δεν είναι κακό μουσικά, αλλά δεν έχει κάτι να προσθέσει στα προηγούμενα. Καλοδουλεμένος ήχος, ατμοσφαιρικά κομμάτια με κάποια που ξεχωρίζουν (What Went Down, Mountain At My Gates, Snake Oil, Birch Tree) σ’ ένα δίσκο χωρίς ιδιαίτερες συνθετικές καινοτομίες. Οι Foals, με τον ελληνικής καταγωγής Γιάννη Φιλιππάκη, βαδίζουν στα ίδια ασφαλή μονοπάτια της δικής τους πετυχημένης συνταγής. Δεν μπορείς να τους αδικήσεις που μπορούν κι εξαργυρώνουν την επιτυχία του "Holy Fire". Το "What Went Down" σε πραγματικά μεγέθη είναι ένας από τους πιο εμπορικούς alternative rock δίσκους της χρονιάς κι ο πιο επιτυχημένος δίσκος της καριέρας τους. Αναρωτιέμαι για τη συνέχεια...
[Ελένη Σουλιώτη]
12. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
Το "Carrie & Lowell" είναι το έβδομο άλμπουμ του Sufjan Stevens και αποτελεί μια ξεκάθαρη επιστροφή στις indie ρίζες του Αμερικανού μουσικού. Ο δίσκος έχει πάρει τα ονόματα της μητέρας και του πατριού του Stevens, πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στα τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος δεν ακούγεται ανάλαφρα και ευχάριστα. Σου προκαλεί συναισθήματα που και ο ίδιος ο Sufjan ένιωσε σαν παιδί: θλίψη, νοσταλγία, αγωνία. Μέσα από αυτή τη δουλειά όμως, πιστεύεις πως έχεις δίπλα σου τον ίδιο το Stevens να σου περιγράφει σκηνές της ζωής του, αφήνοντας τον εαυτό του εντελώς εκτεθειμένο. Ίσως ο πιο προσωπικός δίσκος του Stevens να είναι και ο καλύτερός του.
[Ελένη Πεφάνη]
11. Wolf Alice - My Love Is Cool
Οι Wolf Alice είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που αξίζουν την προσοχή που τους δόθηκε από την πρώτη στιγμή. Αρνήθηκαν να ενδώσουν στην πίεση που αυτή επιφέρει και το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφορεί σχεδόν πέντε χρόνια μετά το σχηματισμό τους, δημιουργημένο με όρεξη, λίγη φαντασία και μπόλικο ταλέντο. Μην εκπλαγείς. Μπορεί όντως με δυο-τρία τραγούδια λιγότερα να ήταν ένα καθηλωτικό, άριστο άλμπουμ, αλλά το ντεμπούτο των Wolf Alice είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα των τελευταίων ετών.
[Δημήτρης Όρλης]
Αύριο θα δούμε ποιοι δίσκοι έφτασαν στην κορυφαία δεκάδα της λίστας μας.
Δείτε εδώ όλα τα άρθρα για την ανασκόπηση της χρονιάς.
20. Protomartyr - The Agent Intellect
Το “The Agent Intellect” είναι το τρίτο studio album των post-punkers από το Detroit, Protomartyr. Η φετινή δισκογραφική δουλειά τους βρέθηκε να είναι πιο σκοτεινή μα συνάμα και πιο προσωπική για τον frontman τους, Joe Casey. Τα μέλη της μπάντας τοποθέτησαν γερά θεμέλια και έτσι κατάφεραν να χτίσουν ένα έξυπνα επιθετικό μικρό σύμπαν στο οποίο κυριαρχούν δύο συναισθήματα, ο πόνος και η απογοήτευση. Μέσα σε αυτό, λοιπόν, προσέξαμε τους ειλικρινείς στίχους, ξεχωρίσαμε τα σπασμωδικά riffs, ευχαριστηθήκαμε τα πλούσια μετρήματα στα drums και το σταθερό μπάσο. Ένας επιβλητικός post-punk δίσκος με σκοτεινές άκρες που δικαίως έλαβε μόνο θετικές κριτικές παγκοσμίως.
[Ιωάννα Κατσού]
19. Leon Bridges - Coming Home
Αν ανήκετε σ’ αυτούς που ακούγοντας το 'Coming Home', πρώτο single του Leon Bridges, νοσταλγήσατε την αυθεντική soul των 60’s και ερμηνευτές όπως τον Sam Cooke, Otis Reading και Marvin Gaye, σας προτείνω να ακούσετε οπωσδήποτε το πρώτο album του, που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο. Ο 25χρονος Τεξανός καλλιτέχνης ηχογράφησε τα 10 τραγούδια του Coming Home με τη βοήθεια δύο μελών των White Denim και αποτελεί για μένα το καλύτερο ντεμπούτο για το 2015. Ξεχωρίζουν από αυτό, εκτός από το "Coming Home" με το οποίο τον γνωρίσαμε, τα 'Smooth Sailin’, 'Better Man', 'Brown Skin Girl' και το 'River', χωρίς βέβαια να υστερούν τα υπόλοιπα τραγούδια του album. Ο Leon Bridges αποτελεί τη νέα μεγάλη ελπίδα της soul και ανυπομονούμε να ακούσουμε τις επόμενες δουλειές του με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
[Λεωνίδας Καλμούκος]
18. Beach House - Depression Cherry
Η μουσική των Beach House ήταν πάντα μέσο για απόδραση και το "Depression Cherry" δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένα προσωπικό soundtrack έτοιμο να αγαπηθεί από τον καθένα, είναι ακριβώς το είδος της μουσικής όταν θέλεις να αποσυνδεθείς, να πετάξεις μακριά και να ξεχαστείς. Επιτρέπει μια συνεκτική, υπνωτική εμπειρία, που χαλάει μόνο περιστασιακά και οδηγεί σε μια αίσθηση διαφυγής.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
17. Sleater-Kinney - No Cities To Love
Οι Sleater-Kinney, το εκρηκτικό γυναικείο τρίο από την Olympia (Washington), εδώ και καιρό είχαν ακολουθήσει χωριστούς δρόμους. Ἐπειτα από ένα μεγάλο διάλειμμα 9 ετών κυκλοφόρησαν στις 20 Ιανουαρίου 2015 τον καινούριο τους δίσκο με τίτλο "No Cities to Love" από την Sub Pop. Ώριμες γυναίκες πλέον κι όχι νεανικοί χείμαρροι ηχογράφησαν ένα μεστό δίσκο, που φέρει όμως την ιδιαίτερη ταυτότητά τους: χαρακτηριστικές έντονες κιθάρες, ορμητικά τύμπανα και επαναστατικά φωνητικά. Σπάνια συναντάς στην ανδροκρατούμενη σκηνή της ροκ ένα γυναικείο συγκρότημα και δη με τέτοιο πάθος και ταλέντο. Το artwork του εξωφύλλου από τα πιο αξιοπρόσεκτα της χρονιάς συμπληρώνει μια από τις πιο σημαντικές επιστροφές της χρονιάς.
[Παρασκευή Τόμα]
16. Belle & Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
Για κάποιους θα ακουστεί βέβηλο, αλλά αυτή η δουλειά των αγαπημένων Belle and Sebastian, αξίζει να τοποθετηθεί πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους, αφού είναι φρέσκια, καλογυαλισμένη (από πότε είναι κακό αυτό), ανέμελη, παιχνιδιάρικη, πολυδιάστατη, με διάθεση για νέα πράγματα κι ήχους, που ενώ προχωράει μπροστά, στηρίζεται και σε ό,τι έχουν κάνει στο παρελθόν. Δεν είναι δα και κάνα άλμπουμ που θα φέρει τα πάνω-κάτω, αλλά αλήθεια είναι πολλά τα άλμπουμ που πετυχαίνουν κάτι τέτοιο πια, ή μήπως είναι πολλά εκείνα που είναι τόσο «ολόκληρα», όπως το 'Girls in Peacetime Want to Dance';
[Δημήτρης Καμπούρης]
15. The Souljazz Orchestra – Resistance
Όπως δηλώνει και ο βασικός συνθέτης των Souljazz Orchestra Pierre Chretien, με το "Resistance" δίνουν νέα πνοή και ώθηση στην μπάντα τους, με ήχους εμπνευσμένους από την γαλλική Carribbean και την γαλλόφωνη Αφρική. Προσωπικά θεωρώ το album ότι καλύτερο μας έχουν δώσει έως τώρα και μία από τις κορυφαίες κυκλοφορίες για το 2015.
[Λεωνίδας Καλμούκος]
14. Iron Maiden - The Book Of Souls
Ο νέος δίσκος των Βρετανών ισοδυναμεί με ένα μουσικό γεγονός της χρόνιας, ό,τι και να είναι αυτός. Απλά, όταν έχεις μεγαλώσει με αυτό το συγκρότημα και ο τελευταίος καλός δίσκος είναι δεκαπέντε χρόνια πίσω (το "Brave New World"), είναι εύλογο να γίνεσαι επιφυλακτικός. Μετά το πέρας της πρώτης ακρόασης, η συγκρατημένη αισιοδοξία, μετατράπηκε σε χαμόγελο και μετά τη δεύτερη, σε συγκρατημένο ενθουσιασμό. Μετά από αρκετές ακροάσεις μπορώ να πω με μεγάλη βεβαιότητα ότι οι Iron Maiden ξαναγεννήθηκαν δισκογραφικά. Η αναγέννηση των Iron Maiden με το "The Book Of Souls" ήταν κάτι που χρωστούσαν στους οπαδούς τους εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως το χρωστούσαν και οι ίδιοι στον εαυτό τους. Οι Βασιλιάδες μπορούν να εδραιωθούν στο θρόνο τους.
[Λουκάς Κάκος]
13. Foals - What Went Down
Αναμφισβήτητα, οι Foals έχουν κερδίσει την συμπάθεια του κοινού με τις live εμφανίσεις τους κι αυτό μάλλον φαίνεται να εκμεταλλεύονται κατά κάποιο τρόπο κι οι ίδιοι. Το 4ο άλμπουμ τους "What Went Down" δεν είναι κακό μουσικά, αλλά δεν έχει κάτι να προσθέσει στα προηγούμενα. Καλοδουλεμένος ήχος, ατμοσφαιρικά κομμάτια με κάποια που ξεχωρίζουν (What Went Down, Mountain At My Gates, Snake Oil, Birch Tree) σ’ ένα δίσκο χωρίς ιδιαίτερες συνθετικές καινοτομίες. Οι Foals, με τον ελληνικής καταγωγής Γιάννη Φιλιππάκη, βαδίζουν στα ίδια ασφαλή μονοπάτια της δικής τους πετυχημένης συνταγής. Δεν μπορείς να τους αδικήσεις που μπορούν κι εξαργυρώνουν την επιτυχία του "Holy Fire". Το "What Went Down" σε πραγματικά μεγέθη είναι ένας από τους πιο εμπορικούς alternative rock δίσκους της χρονιάς κι ο πιο επιτυχημένος δίσκος της καριέρας τους. Αναρωτιέμαι για τη συνέχεια...
[Ελένη Σουλιώτη]
12. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
Το "Carrie & Lowell" είναι το έβδομο άλμπουμ του Sufjan Stevens και αποτελεί μια ξεκάθαρη επιστροφή στις indie ρίζες του Αμερικανού μουσικού. Ο δίσκος έχει πάρει τα ονόματα της μητέρας και του πατριού του Stevens, πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στα τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι ο δίσκος δεν ακούγεται ανάλαφρα και ευχάριστα. Σου προκαλεί συναισθήματα που και ο ίδιος ο Sufjan ένιωσε σαν παιδί: θλίψη, νοσταλγία, αγωνία. Μέσα από αυτή τη δουλειά όμως, πιστεύεις πως έχεις δίπλα σου τον ίδιο το Stevens να σου περιγράφει σκηνές της ζωής του, αφήνοντας τον εαυτό του εντελώς εκτεθειμένο. Ίσως ο πιο προσωπικός δίσκος του Stevens να είναι και ο καλύτερός του.
[Ελένη Πεφάνη]
11. Wolf Alice - My Love Is Cool
Οι Wolf Alice είναι μία από αυτές τις περιπτώσεις που αξίζουν την προσοχή που τους δόθηκε από την πρώτη στιγμή. Αρνήθηκαν να ενδώσουν στην πίεση που αυτή επιφέρει και το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφορεί σχεδόν πέντε χρόνια μετά το σχηματισμό τους, δημιουργημένο με όρεξη, λίγη φαντασία και μπόλικο ταλέντο. Μην εκπλαγείς. Μπορεί όντως με δυο-τρία τραγούδια λιγότερα να ήταν ένα καθηλωτικό, άριστο άλμπουμ, αλλά το ντεμπούτο των Wolf Alice είναι ένα από τα καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα των τελευταίων ετών.
[Δημήτρης Όρλης]
Αύριο θα δούμε ποιοι δίσκοι έφτασαν στην κορυφαία δεκάδα της λίστας μας.
Δείτε εδώ όλα τα άρθρα για την ανασκόπηση της χρονιάς.