Theory of Obscurity: A Film About the Residents (2015)
Παρασκευή βράδυ και το πρόγραμμα είχε Residents και την «Αγία Τριάδα»: Bowie, Iggy, Lou. Για τους δεύτερους ήξερα πολλά και έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου ούτως ή άλλως, για τους πρώτους όμως δεν ήξερα τίποτα περισσότερο απ’ το γεγονός ότι δεν έχουμε δει ποτέ τα πρόσωπα τους, τα οποία έκρυβαν κάτω από τεράστιες μπάλες ματιών. Εξού και η περιέργεια μου να δω το Theory of Obscurity, μήπως και μάθω λίγα περισσότερα γι’ αυτούς και το παράδοξο πείραμα τους.
Ο τίτλος είναι κατατοπιστικότατος: obscurity – αφάνεια. Οι Residents είναι 4 αφανείς προσωπικότητες που έχουν καταφέρει να κατασκευάσουν έναν μύθο γύρω από την εικόνα τους. Μέσα σε μία πρόταση χρησιμοποίησα τρεις απολύτως αναξιόπιστες λέξεις: κατασκευή, μύθους, εικόνα. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την επίσης αναξιόπιστη λέξη «σύμβολο». Βέβαια, οι Residents μετέτρεψαν σε σύμβολα αντικείμενα που δε θα φανταζόμασταν – κάτι που ήδη είχε κάνει ο Andy Warhol – και κάτι παραπάνω: μετέτρεψαν τους εαυτούς τους, ή καλύτερα την εικόνα των εαυτών τους, σε σύμβολο. Αποφάσισαν όταν ξεκίνησαν το χίπικο 1969 να μην αποκαλύψουν ποτέ την πραγματική τους ταυτότητα. Το εγχείρημα το δοκίμασαν και άλλες μπάντες, όμως μόνο οι Residents εξακολουθούν να το υποστηρίζουν με απόλυτη ευλάβεια.
Οι Residents δεν είναι μουσικοί. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε· το ξέρουν και οι ίδιοι και δεν το λέω υποτιμητικά. Απλά δεν πρέπει να τους προσεγγίσει κάποιος έχοντας τους στο μυαλό του ως τη «συνηθισμένη» μουσική μπάντα. Όπως λέει κάποιος στο ντοκιμαντέρ: «Δε μπορείς να ακούς Residents και να πλένεις πιάτα.». Είναι ένα οπτικοακουστικό έκθεμα τέχνης εν κινήσει. Έχουν χρησιμοποιήσει πάρα πολλά τεχνολογικά μέσα για να καταφέρουν να αποδώσουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους και όποτε το κατάφερναν, το παρατούσαν και ξεκινούσαν κάτι άλλο.
Το φιλμ ήταν αρκετά κινηματογραφικό και ξέφευγε από το τυπικό στυλ του ντοκιμαντέρ (συνεντεύξεις, μαρτυρίες, αρχειακό υλικό και στατική κάμερα) και είχε ενσωματώσει με πολύ έξυπνο τρόπο το ιδιάζον χιούμορ των Residents. Αρκετά ευχάριστο και ενδιαφέρον, τόσο για εκείνους που ήξεραν ήδη το σχήμα, όσο και για εκείνους που έρχονταν για πρώτη φορά σε επαφή μαζί του.
The Sacred Triangle - Bowie, Iggy & Lou 1971 – 1973 (2010)
Το κοινό απαίτησε και το In-Edit άκουσε: με την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ να είναι sold out, αποφάσισαν να βάλουν και άλλη μία, μεταμεσονύκτια, η οποία πάλι γέμισε την αίθουσα παρά το προχωρημένο της ώρας. Ήταν άλλωστε, σχεδόν, σίγουρο καθώς είναι γνωστή η αδυναμία που τρέφει το ελληνικό κοινό για την «Αγία Τριάδα» και η οποία έγινε ακόμα πιο εμφανής ειδικά μετά το θάνατο του David Bowie.
Το ντοκιμαντέρ οφείλω να ομολογήσω ότι με απογοήτευσε. Πρόκειται για το τυπικό τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, που παρουσιάζει τα γεγονότα με έναν επιφανειακό τρόπο, χωρίς να σε αφήσει να νιώσεις είτε κάποια συγκίνηση είτε, τουλάχιστον, να μάθεις κάτι ουσιαστικό για το θέμα που πραγματεύεται. Το φιλμ, όπως δηλώνει και ο τίτλος του, είχε στόχο να σκιαγραφήσει την παραγωγική περίοδο 1971-73 των Iggy Pop, Lou Reed και David Bowie και να μας παρουσιάσει πώς αυτοί οι τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν εκείνη την περίοδο.
Θεωρώ πως ο τρόπος που έγινε αυτό ήταν ατυχής. Δηλαδή, παρουσίαζε κάθε έναν καλλιτέχνη, πληροφορώντας μας πολύ συνοπτικά το τι είχε ήδη κάνει μέχρι τότε και μετά έδειχνε με ποιον τρόπον συνδεόταν. Φυσικά και συνδέοταν αφού ήταν η εποχή που ο Bowie ταξίδευε συχνά στη Νέα Υόρκη των Lou Reed και Iggy Pop, οι οποίοι δεν ήταν και στα καλύτερα τους και εξαιτίας κοινών γνωστών και συνεργασιών μετέπειτα κατέληξαν να ηχογραφούν στο ίδιο στούντιο. Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Αυτό που δεν κατάφερε το ντοκιμαντέρ είναι να «ξεπεράσει» κατά μία έννοια το τετριμμένο και ήδη γνωστό και να παρουσιάσει κάτι πιο ενδιαφέρον. Με άλλα λόγια, να εμφανίσει ενδιαφέρον που να ξεπερνάει το εγκυκλοπαιδικό της υπόθεσης και να μας δείχνει πώς επέδρασε ο ένας πάνω στον άλλον με έναν τρόπο που να ελκύει και εκείνον που ξέρει την ιστορία, αλλά κι εκείνον που δεν έχει ιδέα, χωρίς όμως να «σκοντάφτει» σε μαρτυρίες-κουτσομπολιά. Ακόμα και μουσικά δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ο πέλεκυς πέφτει βαρύτερος για το φιλμ εξαιτίας ακριβώς αυτής της αδυναμίας που περιέγραψα παραπάνω.
Και επειδή δεν υπάρχει trailer για την ταινία, ακούστε και δείτε το παρακάτω:
Συνέχεια σήμερα Σάββατο 27 Φεβρουαρίου με Αφρικανική Μουσική Μέσα στα Χρόνια και Paco de Lucia: La busqueda.
Εδώ βρίσκετε το πρόγραμμα του φεστιβάλ:
http://www.parenthesi.gr/wp-content/uploads/2016/02/screeningsATH.pdf
Παρασκευή βράδυ και το πρόγραμμα είχε Residents και την «Αγία Τριάδα»: Bowie, Iggy, Lou. Για τους δεύτερους ήξερα πολλά και έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου ούτως ή άλλως, για τους πρώτους όμως δεν ήξερα τίποτα περισσότερο απ’ το γεγονός ότι δεν έχουμε δει ποτέ τα πρόσωπα τους, τα οποία έκρυβαν κάτω από τεράστιες μπάλες ματιών. Εξού και η περιέργεια μου να δω το Theory of Obscurity, μήπως και μάθω λίγα περισσότερα γι’ αυτούς και το παράδοξο πείραμα τους.
Ο τίτλος είναι κατατοπιστικότατος: obscurity – αφάνεια. Οι Residents είναι 4 αφανείς προσωπικότητες που έχουν καταφέρει να κατασκευάσουν έναν μύθο γύρω από την εικόνα τους. Μέσα σε μία πρόταση χρησιμοποίησα τρεις απολύτως αναξιόπιστες λέξεις: κατασκευή, μύθους, εικόνα. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την επίσης αναξιόπιστη λέξη «σύμβολο». Βέβαια, οι Residents μετέτρεψαν σε σύμβολα αντικείμενα που δε θα φανταζόμασταν – κάτι που ήδη είχε κάνει ο Andy Warhol – και κάτι παραπάνω: μετέτρεψαν τους εαυτούς τους, ή καλύτερα την εικόνα των εαυτών τους, σε σύμβολο. Αποφάσισαν όταν ξεκίνησαν το χίπικο 1969 να μην αποκαλύψουν ποτέ την πραγματική τους ταυτότητα. Το εγχείρημα το δοκίμασαν και άλλες μπάντες, όμως μόνο οι Residents εξακολουθούν να το υποστηρίζουν με απόλυτη ευλάβεια.
Οι Residents δεν είναι μουσικοί. Αυτό πρέπει να το θυμόμαστε· το ξέρουν και οι ίδιοι και δεν το λέω υποτιμητικά. Απλά δεν πρέπει να τους προσεγγίσει κάποιος έχοντας τους στο μυαλό του ως τη «συνηθισμένη» μουσική μπάντα. Όπως λέει κάποιος στο ντοκιμαντέρ: «Δε μπορείς να ακούς Residents και να πλένεις πιάτα.». Είναι ένα οπτικοακουστικό έκθεμα τέχνης εν κινήσει. Έχουν χρησιμοποιήσει πάρα πολλά τεχνολογικά μέσα για να καταφέρουν να αποδώσουν αυτό που έχουν στο μυαλό τους και όποτε το κατάφερναν, το παρατούσαν και ξεκινούσαν κάτι άλλο.
Το φιλμ ήταν αρκετά κινηματογραφικό και ξέφευγε από το τυπικό στυλ του ντοκιμαντέρ (συνεντεύξεις, μαρτυρίες, αρχειακό υλικό και στατική κάμερα) και είχε ενσωματώσει με πολύ έξυπνο τρόπο το ιδιάζον χιούμορ των Residents. Αρκετά ευχάριστο και ενδιαφέρον, τόσο για εκείνους που ήξεραν ήδη το σχήμα, όσο και για εκείνους που έρχονταν για πρώτη φορά σε επαφή μαζί του.
The Sacred Triangle - Bowie, Iggy & Lou 1971 – 1973 (2010)
Το κοινό απαίτησε και το In-Edit άκουσε: με την πρώτη προβολή του ντοκιμαντέρ να είναι sold out, αποφάσισαν να βάλουν και άλλη μία, μεταμεσονύκτια, η οποία πάλι γέμισε την αίθουσα παρά το προχωρημένο της ώρας. Ήταν άλλωστε, σχεδόν, σίγουρο καθώς είναι γνωστή η αδυναμία που τρέφει το ελληνικό κοινό για την «Αγία Τριάδα» και η οποία έγινε ακόμα πιο εμφανής ειδικά μετά το θάνατο του David Bowie.
Το ντοκιμαντέρ οφείλω να ομολογήσω ότι με απογοήτευσε. Πρόκειται για το τυπικό τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, που παρουσιάζει τα γεγονότα με έναν επιφανειακό τρόπο, χωρίς να σε αφήσει να νιώσεις είτε κάποια συγκίνηση είτε, τουλάχιστον, να μάθεις κάτι ουσιαστικό για το θέμα που πραγματεύεται. Το φιλμ, όπως δηλώνει και ο τίτλος του, είχε στόχο να σκιαγραφήσει την παραγωγική περίοδο 1971-73 των Iggy Pop, Lou Reed και David Bowie και να μας παρουσιάσει πώς αυτοί οι τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες συναντήθηκαν και συνεργάστηκαν εκείνη την περίοδο.
Θεωρώ πως ο τρόπος που έγινε αυτό ήταν ατυχής. Δηλαδή, παρουσίαζε κάθε έναν καλλιτέχνη, πληροφορώντας μας πολύ συνοπτικά το τι είχε ήδη κάνει μέχρι τότε και μετά έδειχνε με ποιον τρόπον συνδεόταν. Φυσικά και συνδέοταν αφού ήταν η εποχή που ο Bowie ταξίδευε συχνά στη Νέα Υόρκη των Lou Reed και Iggy Pop, οι οποίοι δεν ήταν και στα καλύτερα τους και εξαιτίας κοινών γνωστών και συνεργασιών μετέπειτα κατέληξαν να ηχογραφούν στο ίδιο στούντιο. Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Αυτό που δεν κατάφερε το ντοκιμαντέρ είναι να «ξεπεράσει» κατά μία έννοια το τετριμμένο και ήδη γνωστό και να παρουσιάσει κάτι πιο ενδιαφέρον. Με άλλα λόγια, να εμφανίσει ενδιαφέρον που να ξεπερνάει το εγκυκλοπαιδικό της υπόθεσης και να μας δείχνει πώς επέδρασε ο ένας πάνω στον άλλον με έναν τρόπο που να ελκύει και εκείνον που ξέρει την ιστορία, αλλά κι εκείνον που δεν έχει ιδέα, χωρίς όμως να «σκοντάφτει» σε μαρτυρίες-κουτσομπολιά. Ακόμα και μουσικά δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον και ο πέλεκυς πέφτει βαρύτερος για το φιλμ εξαιτίας ακριβώς αυτής της αδυναμίας που περιέγραψα παραπάνω.
Και επειδή δεν υπάρχει trailer για την ταινία, ακούστε και δείτε το παρακάτω:
Συνέχεια σήμερα Σάββατο 27 Φεβρουαρίου με Αφρικανική Μουσική Μέσα στα Χρόνια και Paco de Lucia: La busqueda.
Εδώ βρίσκετε το πρόγραμμα του φεστιβάλ:
http://www.parenthesi.gr/wp-content/uploads/2016/02/screeningsATH.pdf
Σχετικό θέμα