Η τελευταία φορά που είδα τους Electric Litany στα μέρη μας ήταν φέτος το καλοκαίρι κάτω από το δυνατό ήλιο του καλοκαιριού στη μεγάλη σκηνή της Μαλακάσας, θυμάστε, τότε που φωνάζαμε ΟΧΙ και ΝΑΙ μεταξύ μας...
Ήθελα όμως πολύ να τους δω σε πιο "κλειστό" περιβάλλον και φυσικά το Σάββατο (27/02) ήταν η ευκαιρία που περίμενα. Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στο Fuzz με την παρέα μου κατά τις 21:00 και τους περιμέναμε ανυπόμονοι μέχρι τις 22:30 που εμφανίστηκαν στη σκηνή. Δεν υπήρχε κάποιο support group κι ο χώρος είχε γεμίσει από κάθε λογής ηλικίες, κυρίως νέο κόσμο, αλλά πραγματικά δεν περίμενα ζευγάρια των 50+. Είναι ιδιαίτερη η μουσική τους πως να το κάνουμε! Δεν άργησαν καθόλου να μας βάλουν στο κλίμα και μόλις στο δεύτερο κομμάτι ακούσαμε τον αγαπημένο ρυθμό του Feather of Ecstasy. Πρώτη κι άμεση διαπίστωση: ο ήχος τους στο live είναι ακόμα πιο καθηλωτικός απ' ότι στο cd, όσο δυνατά κι αν το παίξεις στο ηχοσύστημα.
Με την ίδια και περισσότερη ενέργεια, και λίγα λόγια την πρώτη ώρα της εμφάνισής τους μας παρέσυραν με πολλά γνωστά κι αγαπημένα από τις προηγούμενες δουλειές τους: Intro, Enemy, Name, A Time (Never Be Late), Silence, Home, You Make Me Feel, Enduring Days You will Overcome, A Dream worth Dreaming, Hold Fast to Dreams, Don't Fear the War. Ανατριχίλες και πολλά χειροκροτήματα στο Tear που ξεκινά με τη φωνή του Γ. Ρίτσου στη Σονάτα του Σεληνόφωτος και στο The Soul Remembers Everything.
Προστέθηκαν στη λίστα και κομμάτια από το νέο τους EP "Love" αλλά και δύο ακυκλοφόρητα από το επερχόμενο album τους που θα κυκλοφορήσει το 2016. "Μπορεί και να γίνουμε ρεζίλι" μας προετοίμασε ο Αλέξανδρος αλλά δεν απογοήτευσαν κανέναν μας.
Ο Αλέξανδρος Μίαρης πότε με την κιθάρα στα χέρια κι άλλοτε στα πλήκτρα και το σαντούρι (;), ο Richard Simic πότε όρθιος ή καθιστός στα ντραμς κι ο Benjamin Prince με τα πόδια να χορεύουν κάτω από τα synths σε τέλειο συγχρονισμό επί σκηνής. Τον Παύλο Μαυρομματάκη τον αφήνω ξεχωριστά γιατί είναι η αδυναμία μου από την πρώτη φορά που τον είδα να γεμίζει τη μισή σκηνή του Rockwave μόνος του! Δεν έχω λόγια για τον Παύλο, έχει το δικό του ρυθμό, τέλος! Μπορεί να μην είχε την ίδια έκταση σκηνής όπως το καλοκαίρι αλλά καλύπτει όλα τα τετραγωνικά που του δίνονται με το δικό του στυλ. Όλοι τους με περίσσια άνεση στη σκηνή γι' ακόμη μια φορά, έπαιξαν με την καρδιά τους, ανεπιτήδευτα, και το διασκέδασαν πρώτα οι ίδιοι και σε επέκταση κι εμείς. Σε απόλυτα ηλεκτρισμένο κλίμα με έντονα εφέ, ατέλειωτα delays κι εναλλαγές στον ήχο κράτησαν την ένταση και το ενδιαφέρον μας σε υψηλά επίπεδα καθ όλη τη διάρκεια της βραδιάς με πολύ μικρές παύσεις, ίσα για μισό τσιγάρο.
Από εκείνες τις στιγμές που θα κρατήσω είναι σίγουρα η εικόνα του Benjamin Prince να παίζει την κιθάρα με δοξάρι, του Αλέξανδρου στο σαντούρι, η αφιέρωση στους γονείς του που βρίσκονταν ανάμεσά μας, η διασκευή του "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" στο encore αλλά και η αναμενόμενη πολιτική τοποθέτηση στο τέλος της βραδιάς..."Σκατά στους Φασίστες!".
Φεύγοντας, μετά τα μεσάνυχτα πια, κοιτώντας πρόσωπα χαμογελαστά γύρω μου, με γαργάλησε αυτή η περηφάνια για εκείνους τους μουσικούς που ξεχωρίζουν έξω από τα σύνορα της χώρας κάνοντας εκείνο που τους ευχαριστεί, κρατώντας το ελληνικό στοιχείο λιγότερο ή περισσότερο διακριτικά στη μουσική τους κι επιστρέφουν συχνά πυκνά να παίξουν για τους δικούς τους με την ίδια θέρμη που θα έπαιζαν στο μεγαλύτερο Φεστιβάλ.
Ήθελα όμως πολύ να τους δω σε πιο "κλειστό" περιβάλλον και φυσικά το Σάββατο (27/02) ήταν η ευκαιρία που περίμενα. Με αυτές τις σκέψεις έφτασα στο Fuzz με την παρέα μου κατά τις 21:00 και τους περιμέναμε ανυπόμονοι μέχρι τις 22:30 που εμφανίστηκαν στη σκηνή. Δεν υπήρχε κάποιο support group κι ο χώρος είχε γεμίσει από κάθε λογής ηλικίες, κυρίως νέο κόσμο, αλλά πραγματικά δεν περίμενα ζευγάρια των 50+. Είναι ιδιαίτερη η μουσική τους πως να το κάνουμε! Δεν άργησαν καθόλου να μας βάλουν στο κλίμα και μόλις στο δεύτερο κομμάτι ακούσαμε τον αγαπημένο ρυθμό του Feather of Ecstasy. Πρώτη κι άμεση διαπίστωση: ο ήχος τους στο live είναι ακόμα πιο καθηλωτικός απ' ότι στο cd, όσο δυνατά κι αν το παίξεις στο ηχοσύστημα.
Με την ίδια και περισσότερη ενέργεια, και λίγα λόγια την πρώτη ώρα της εμφάνισής τους μας παρέσυραν με πολλά γνωστά κι αγαπημένα από τις προηγούμενες δουλειές τους: Intro, Enemy, Name, A Time (Never Be Late), Silence, Home, You Make Me Feel, Enduring Days You will Overcome, A Dream worth Dreaming, Hold Fast to Dreams, Don't Fear the War. Ανατριχίλες και πολλά χειροκροτήματα στο Tear που ξεκινά με τη φωνή του Γ. Ρίτσου στη Σονάτα του Σεληνόφωτος και στο The Soul Remembers Everything.
Προστέθηκαν στη λίστα και κομμάτια από το νέο τους EP "Love" αλλά και δύο ακυκλοφόρητα από το επερχόμενο album τους που θα κυκλοφορήσει το 2016. "Μπορεί και να γίνουμε ρεζίλι" μας προετοίμασε ο Αλέξανδρος αλλά δεν απογοήτευσαν κανέναν μας.
Ο Αλέξανδρος Μίαρης πότε με την κιθάρα στα χέρια κι άλλοτε στα πλήκτρα και το σαντούρι (;), ο Richard Simic πότε όρθιος ή καθιστός στα ντραμς κι ο Benjamin Prince με τα πόδια να χορεύουν κάτω από τα synths σε τέλειο συγχρονισμό επί σκηνής. Τον Παύλο Μαυρομματάκη τον αφήνω ξεχωριστά γιατί είναι η αδυναμία μου από την πρώτη φορά που τον είδα να γεμίζει τη μισή σκηνή του Rockwave μόνος του! Δεν έχω λόγια για τον Παύλο, έχει το δικό του ρυθμό, τέλος! Μπορεί να μην είχε την ίδια έκταση σκηνής όπως το καλοκαίρι αλλά καλύπτει όλα τα τετραγωνικά που του δίνονται με το δικό του στυλ. Όλοι τους με περίσσια άνεση στη σκηνή γι' ακόμη μια φορά, έπαιξαν με την καρδιά τους, ανεπιτήδευτα, και το διασκέδασαν πρώτα οι ίδιοι και σε επέκταση κι εμείς. Σε απόλυτα ηλεκτρισμένο κλίμα με έντονα εφέ, ατέλειωτα delays κι εναλλαγές στον ήχο κράτησαν την ένταση και το ενδιαφέρον μας σε υψηλά επίπεδα καθ όλη τη διάρκεια της βραδιάς με πολύ μικρές παύσεις, ίσα για μισό τσιγάρο.
Από εκείνες τις στιγμές που θα κρατήσω είναι σίγουρα η εικόνα του Benjamin Prince να παίζει την κιθάρα με δοξάρι, του Αλέξανδρου στο σαντούρι, η αφιέρωση στους γονείς του που βρίσκονταν ανάμεσά μας, η διασκευή του "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" στο encore αλλά και η αναμενόμενη πολιτική τοποθέτηση στο τέλος της βραδιάς..."Σκατά στους Φασίστες!".
Φεύγοντας, μετά τα μεσάνυχτα πια, κοιτώντας πρόσωπα χαμογελαστά γύρω μου, με γαργάλησε αυτή η περηφάνια για εκείνους τους μουσικούς που ξεχωρίζουν έξω από τα σύνορα της χώρας κάνοντας εκείνο που τους ευχαριστεί, κρατώντας το ελληνικό στοιχείο λιγότερο ή περισσότερο διακριτικά στη μουσική τους κι επιστρέφουν συχνά πυκνά να παίξουν για τους δικούς τους με την ίδια θέρμη που θα έπαιζαν στο μεγαλύτερο Φεστιβάλ.
Σχετικό θέμα