1. Τί θα ακούσεις:
pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Red Flag, Asking 4 It, Naughty
3. Βαθμολογία:
4/10
Δέκα ολόκληρα χρόνια έπρεπε να περάσουν για επιστρέψει δισκογραφικά η Gwen Stefani. Η άλλοτε front woman των No Doubt το έχει γυρίσει στη solo καριέρα με εξαίρεση μια ανούσια, όπως αποδείχθηκε, κυκλοφορία με την μπάντα το 2012. Το 2004 και το 2006 αντίστοιχα κυκλοφόρησε τους δύο πρώτους δίσκους της οι οποίοι είχαν τεράστια επιτυχία με τις πλατίνες στα charts των περισσότερων χωρών να θεωρούνταν δεδομένες. Έκτοτε, η Gwen Stefani απομακρύνθηκε από τη δισκογραφία, πραγματοποίησε κάτι guest σε σειρές και ταινίες ενώ τα τελευταία χρόνια είναι κριτής σε talent show. Το 2016, όμως, είναι η χρονιά που η 46χρονη πλέον τραγουδίστρια επανεμφανίζεται στο μουσικό προσκήνιο φέρνοντας μαζί της το τρίτο προσωπικό της album.
Ο δίσκος τιτλοφορείται “This Is What The Truth Feels Like” και αποτελείται από 12 κομμάτια. Πριν ξεκινήσω την ακρόαση του δίσκου είχα στο νου μου το “Spark The Fire”, ένα single που κυκλοφόρησε πριν δυο χρόνια και αναρωτιόμουν το πόσο χάλια μπορεί να υπάρξει ένα κομμάτι. Δυστυχώς, παρόμοιες σκέψεις τριγυρνούσαν στο μυαλό μου και κατά την διάρκεια της ακρόασης του album καθώς από τα πρώτα τραγούδια είχα συνειδητοποιήσει πως η Stefani δεν πρόκειται να κάνει κάποιο θαύμα. Κι όμως, έπρεπε να περάσουν 7 κομμάτια για να μου κινήσει κάτι το ενδιαφέρον. Το “Red Flag” είναι η πρώτη στάση που θα κάνω και η αλήθεια είναι πως τα τραγούδια που κλείνουν το δίσκο αξίζουν μια δεύτερη ακρόαση. Τα “Asking 4 It” και “Naughty” είναι rap κομμάτια τα οποία μπορεί να είναι γενικώς αδιάφορα αλλά αποτελούν μια πολύ καλή παρένθεση για ένα album που δεν σου αφήνει απολύτως τίποτα. Η προσπάθεια της Gwen Stefani να παρουσιάσει και μια πιο disco εκδοχή της με το “Make Me Like You” δεν φέρνει τους αναμενόμενους καρπούς αν και το συγκεκριμένο κομμάτι δικαίως έχει γίνει single.
Το “This Is What The Truth Feels Like” είναι στην ουσία ένα συνοθύλευμα από μια pop που δεν σου δίνει κάτι, παρά αντιθέτως σε μπερδεύει. Τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου μού βγάζουν μια αναποτελεσματικότητα όσον αφορά την παρουσίαση μιας mainstream pop αισθητικής. Η επιστροφή της Gwen Stefani δεν μπορεί να θεωρηθεί καθόλου επιτυχημένη και η λογική λέει πως και επόμενες δισκογραφικές επιστροφές της δεν θα αποτελούν άξιες αναφοράς.
Σχετικό θέμα