Τι θα ακούσεις:
electro, dark, new wave
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Scavengers", "Easy Dead", "Stolen Flesh'
Βαθμολογία:
7,5
electro, dark, new wave
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
"Scavengers", "Easy Dead", "Stolen Flesh'
Βαθμολογία:
7,5
Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τότε που έφτασε στα χέρια μου το "Crux", το τέταρτο album των Mechanimal. Είναι μάλιστα το album που έχω ακούσει περισσότερο από όλα σε αυτό διάστημα, σε μια προσπάθεια αποκωδικοποίησής του. Αλλά και γιατί θέλω να είμαι σίγουρος για τη θέση που πρέπει να του δώσω μέσα μου.
Το "Crux" είναι σίγουρα ένας σκοτεινός δίσκος. Κουβαλάει μέσα του ισόποσες δόσεις, electro, industrial, post punk και new wave επιρροών, χτισμένες σε δέκα αριστουργηματικά, ηχητικά τοπία που έχει χτίσει ο Γιάννης Παπαϊωάννου πάνω στα οποία «φτύνει» στίχους/λέξεις/συνθήματα ο Freddie F.
Το album ανοίγει με μια ήπια και πιο μελωδική τριάδα τραγουδιών: το εναρκτήριο, αναπάντεχο trap "Ghetto Level", το ήσυχο "Sharon" και το φωτεινό "Stolen Flesh" (ακόμη κι αν μιλάει για το χαμό ενός αγαπημένου ανθρώπου). Είναι η ερμηνεία του Freddie F. κι οι σκιεροί στίχοι που ενώνουν αυτά τα τρία τραγούδια με τη βιομηχανική επίθεση που ακολουθεί.
Το "Easy Dead", σχεδόν βγαλμένο από το "Mezzanine" των Massive Attack, αποτελεί τον τέλειο συνδυασμό ήχου, ερμηνείας και λέξεων. Είναι το σημείο εκείνο που όλα τα επιμέρους στοιχεία έρχονται και κολλάνε απόλυτα. Το ίδιο συμβαίνει στο ξεσηκωτικό "Scavengers" που, ολόσωστα τοποθετημένο στη μέση του "Crux", αποτελεί την απόλυτη κορυφή του.
Στα "Razor Tube" και "Vanquish" οι ρυθμοί είναι περισσότερο χορευτικοί και θα βρουν αποκούμπι τα πιο σκοτεινά παιδιά που αγαπάνε την techno και την electro punk, ενώ το "Red Mirror" είναι ένα τυπικό, δυναμικό Mechanimal τραγούδι. Κάπου ενδιάμεσα στέκει το ατμοσφαιρικό "Hospital Of The Storm", ενώ το άλμπουμ κλείνει με το "La Poverina Delle Ossa», όπου το τσέλο του Henrik Meierkord, όπως και στο "Scavengers”, προσθέτει μια μελωδικότητα που «απογειώνει» τα τραγούδια.
Καταλαβαίνει κανείς πως πρόκειται για έναν πολύ καλοφτιαγμένο δίσκο, με ολοκληρωμένη άποψη κι αισθητική. Ένα album σκληρό και βασανιστικό, μπορεί και λυτρωτικό, εσωστρεφές κι επιθετικό, για μοναχικές ακροάσεις αλλά και για ομαδικές, κλαμπίστικες, χορευτικές αποδράσεις.
Έχω την αίσθηση, όμως, πως η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Freddie F. (υπέροχα είχε λειτουργήσει κι η Etten στο προηγούμενο «ΔΠΔ»), ενώ προσθέτει στην «ταυτότητα» του Crux, αφαιρεί κάτι από τις δυνατότητες που υπάρχουν συνθετικά και ηχητικά σε ορισμένα τραγούδια. Κάποια από αυτά θα σήκωναν δηλαδή και μια άλλη φωνή, που να ξέφευγε από την αφηγηματική ερμηνεία και να προσέθετε και κάποιες άλλες συχνότητες και μελωδικές γραμμές.
Θα είχε ενδιαφέρον, για παράδειγμα, αν ο Τζίμης Πολιούδης, ο οποίος προσφέρει κιθαριστικά στο "Easy Dead", ερμήνευε ένα τραγούδι ή έχτιζε εκείνος τους στίχους και τη μελωδία της φωνής.
Αφήνοντας, όμως, κατά μέρος αυτήν την τόσο προσωπική μου αίσθηση, το "Crux", δεν μπορεί παρά να είναι ένα album που δικαιωματικά θα το δούμε πολύ ψηλά στις λίστες ανασκόπησης του 2020, προσθέτοντας έξτρα πόντους στη δισκογραφία των Mechanimal.