Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Δημήτρη Δημόπουλο και το Mix Grill.
Ο καιρός μας έκανε το χατήρι κι όλα κύλησαν σχεδόν τέλεια στην 3η ημέρα του Release Athens Festival. Αξίζουν συγχαρητήρια στη διοργάνωση για τον εξαιρετικό ήχο όλων των συναυλιών, καθώς και για τη σωστή οργάνωση του χώρου της Πλατείας Νερού. Περισσότερα για το μουσικό μέρος της ημέρας παρακάτω.
THE NOISE FIGURES
Ο καιρός μας έκανε το χατήρι κι όλα κύλησαν σχεδόν τέλεια στην 3η ημέρα του Release Athens Festival. Αξίζουν συγχαρητήρια στη διοργάνωση για τον εξαιρετικό ήχο όλων των συναυλιών, καθώς και για τη σωστή οργάνωση του χώρου της Πλατείας Νερού. Περισσότερα για το μουσικό μέρος της ημέρας παρακάτω.
THE NOISE FIGURES
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Οι Noise Figures είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου ελληνικά ανερχόμενα σχήματα· τους έχω παρακολουθήσει, μάλιστα, αρκετές φορές τα περασμένα χρόνια, με ίσως το highlight τους να ήταν στο Up Festival του 2014, στα Κουφονήσια. Έκτοτε έχουν εμπλουτίσει πολύ τις συναυλιακές τους εμπειρίες, με παρουσία και σε αρκετές πόλεις του εξωτερικού. Έτσι ήταν εύλογο να αποτελεί μία πολύ καλή επιλογή για opening μίας μέρας του, κατά πως όλα δείχνουν, μεγαλύτερου καλοκαιρινού μουσικού event στην Ελλάδα.
Οι Noise Figures είναι ένα από τα πολύ αγαπημένα μου ελληνικά ανερχόμενα σχήματα· τους έχω παρακολουθήσει, μάλιστα, αρκετές φορές τα περασμένα χρόνια, με ίσως το highlight τους να ήταν στο Up Festival του 2014, στα Κουφονήσια. Έκτοτε έχουν εμπλουτίσει πολύ τις συναυλιακές τους εμπειρίες, με παρουσία και σε αρκετές πόλεις του εξωτερικού. Έτσι ήταν εύλογο να αποτελεί μία πολύ καλή επιλογή για opening μίας μέρας του, κατά πως όλα δείχνουν, μεγαλύτερου καλοκαιρινού μουσικού event στην Ελλάδα.
Όταν ξεκίνησαν, ο καιρός ήταν ακόμη ασταθής και βρισκόταν στο μεταίχμιο να καθαρίσει τελείως και να σταματήσει η βροχή. Για το λόγο αυτό και ο κόσμος ήταν διστακτικός και μπερδεμένος με το αν τελικά θα πραγματοποιηθεί το φεστιβάλ. Τελικά, μόλις άρχισε η συναυλία και ο κόσμος κατάλαβε ότι το φεστιβάλ θα διεξαχθεί κανονικά, κάτι που διαδόθηκε ταχύτατα και μέσω των social media, άρχισε το πλήθος να διογκώνεται. Οι Noise Figures ξεσήκωσαν το κοινό, που φάνηκε να ξέρει τα τραγούδια τους, πράγμα πολύ σπάνιο για σχετικά μικρή ελληνική ξενόφωνη μπάντα, κάτι που εισέπραξε πολύ θετικά και το σχήμα, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ιδιαίτερα δυνατά το πρόγραμμα.
CLOSER
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Η επιστροφή των Closer ενέχει από μόνο του κάτι νοσταλγικό. Μία μπάντα που ξεπρόβαλε στα 90s, έγινε γνωστή στα 00s και έκτοτε έχει δώσει ελάχιστα σημάδια ζωής. Σίγουρα ήταν μια ενδιαφέρουσα επιλογή, που πιθανότατα να αποσκοπούσε στην "ομαλή" μετάβαση στους Βρετανούς Slowdive, καθότι πιο ηλεκτρονικοί και ατμοσφαιρικοί. Ωστόσο, πιστεύω ότι οι Closer δεν κατάφεραν ούτε να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό, ούτε να κερδίσουν το κοινό, το οποίο έμοιαζε ασυγκίνητο ακόμα και σε γνωστά κομμάτια της μπάντας, όπως το Wine. Όσο πέρναγε η ώρα και καθάριζε ο ουρανός και μας έκαιγε ο ήλιος, η κατάσταση γινόταν πιο δύσκολη. Μονάχα προς το τέλος φάνηκε να βρίσκουν τα πατήματα τους, χωρίς όμως να κάνουν κάτι, ώστε να προκαλέσουν την ανταπόκριση του κοινού. Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι οι Closer πέρασαν και δεν άγγιξαν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι την Τρίτη, την ημέρα του Φεστιβάλ, κυκλοφόρησε η νέα τους δισκογραφική δουλειά, με τίτλο "Renaissance". Μάλιστα στο τέλος του σετ τους έπαιξαν ένα κομμάτι από το νέο δίσκο, το οποίο ήταν αρκετά δυναμικό.
SLOWDIVE
Αξίζει να σημειωθεί ότι την Τρίτη, την ημέρα του Φεστιβάλ, κυκλοφόρησε η νέα τους δισκογραφική δουλειά, με τίτλο "Renaissance". Μάλιστα στο τέλος του σετ τους έπαιξαν ένα κομμάτι από το νέο δίσκο, το οποίο ήταν αρκετά δυναμικό.
SLOWDIVE
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Μία εκ των μεγαλυτέρων συναυλιακών απωθημένων, προσωπικά, και όχι μόνο θεωρώ, ήταν οι μεγάλοι αισθηματίες της shoegaze σκηνής, Slowdive. Έχοντας λιώσει τα κλασικά πια Souvlaki Space Station και Pygmalion, που σημάδεψαν τα 90s, η είδηση και μόνο του ότι θα έρχονταν στην Αθήνα ήταν αρκετή για να θεωρηθεί από πολλούς ως μία ευκαιρία για να παρακολουθήσουμε μία από τις καλύτερες συναυλίες του καλοκαιριού. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, κάτι τέτοιο δε συνέβη.
Οι Βρετανοί έπεσαν ακριβώς στο peak του ήλιου, οπότε ήδη έχασαν το πλεονέκτημα του καιρού. Γρήγορα, όμως, με τα εφετζίδικα πετάλια, που ακροβατούσαν μεταξύ dream pop, indie και post-rock, και την υποτονική φωνή της Rachel Goswell κατάφεραν να μας βυθίσουν στο γνωστό βρετανικό blue feeling. Ο ήχος τους ήταν πεντακάθαρος, όμως δεν φάνηκε να κάνει τη διαφορά. Επιπλέον, η Rachel Goswell μου φάνηκε να μην πατάει σωστά σε αρκετά σημεία, γεγονός που δυσκόλευε ακόμα περισσότερο την όλη κατάσταση. Ωστόσο, η τελική διασκευή του Golden Hair από Syd Barrett, συνοδευόμενη από ένα τζαμαριστικό κρεσέντο, έμεινε να μας θυμίζει γιατί αγαπήσαμε τόσο πολύ αυτήν την μπάντα.
Setlist
Slowdive
Avalyn
Catch the Breeze
Crazy for You
Machine Gun
Souvlaki Space Station
When the Sun Hits
She Calls
Dagger
Alison
Golden Hair (Syd Barrett)
BRIAN JONESTOWN MASSACRE
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
26 χρόνια στο χώρο και 14 δίσκοι δεν είναι σίγουρα λίγοι. Οι Καλιφορνέζοι Brian Jonestown Massacre του ευρηματικού Anton Newcombe έχουν την εμπειρία και τα τραγούδια για να γεμίσουν όχι ένα, αλλά πολλά σετ συναυλιών. Η αρμονική και απόλυτα σωστή ηχητικά συνύπαρξη των 4 κιθάρων, μπάσου, drums, πλήκτρων και ντέφι έδωσε όγκο στα τραγούδια τους και βοήθησε στο να μυηθούμε πιο εύκολα στον ψυχεδελικό ήχο τους. Είναι σίγουρο ότι τους ταιριάζει καλύτερα ο κλειστός χώρος, λόγω του είδους της μουσικής τους, αλλά και βέβαια γιατί δεν είναι η μπάντα που θα μαζέψει πολλές χιλιάδες κόσμου σε ένα ανοιχτό Φεστιβάλ. Πριν 2 χρόνια στο Fuzz ήταν πάνω από 1.000 καλά μυημένοι στη μουσική τους, δηλαδή το τέλειο κοινό για μια μπάντα.
Όσον αφορά τα τραγούδια που ακούσαμε, απόλαυσα το "Nevertheless", το οποίο ήταν για μένα η κορυφαία στιγμή της εμφάνισης τους και μαζί με αυτό θα προσθέσω το "Yeah Yeah", με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία, το groovy "Anemone", το "When Jokers Attack" και το αρκετά δυνατό "Who".
Οι BJM ήταν για άλλη μια φορά πολύ καλοί. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Ακόμη και όσοι τους παρακολουθούσαν χαλαρά κι αδιάφορα στο πίσω μέρος του κοινού. Όμως, θεωρώ λάθος του Anton Newcombe να σχολιάσει ότι αυτοί δεν είναι επαγγελματίες, αλλά ερασιτέχνες κι εμείς θέλουμε να ακούσουμε επαγγελματίες (υπονοεί την PJ Harvey)... Η μεγάλη μάζα του κόσμου ήρθε για την PJ κι αυτό δεν είναι κακό. Εσύ έχεις όλο το κοινό της βραδιάς και μπορείς με τη μουσική σου να το κερδίσεις. Αυτό φτάνει.
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Setlist
Slowdive
Avalyn
Catch the Breeze
Crazy for You
Machine Gun
Souvlaki Space Station
When the Sun Hits
She Calls
Dagger
Alison
Golden Hair (Syd Barrett)
BRIAN JONESTOWN MASSACRE
[Γράφει ο Γιώργος Μπαλιώτης]
26 χρόνια στο χώρο και 14 δίσκοι δεν είναι σίγουρα λίγοι. Οι Καλιφορνέζοι Brian Jonestown Massacre του ευρηματικού Anton Newcombe έχουν την εμπειρία και τα τραγούδια για να γεμίσουν όχι ένα, αλλά πολλά σετ συναυλιών. Η αρμονική και απόλυτα σωστή ηχητικά συνύπαρξη των 4 κιθάρων, μπάσου, drums, πλήκτρων και ντέφι έδωσε όγκο στα τραγούδια τους και βοήθησε στο να μυηθούμε πιο εύκολα στον ψυχεδελικό ήχο τους. Είναι σίγουρο ότι τους ταιριάζει καλύτερα ο κλειστός χώρος, λόγω του είδους της μουσικής τους, αλλά και βέβαια γιατί δεν είναι η μπάντα που θα μαζέψει πολλές χιλιάδες κόσμου σε ένα ανοιχτό Φεστιβάλ. Πριν 2 χρόνια στο Fuzz ήταν πάνω από 1.000 καλά μυημένοι στη μουσική τους, δηλαδή το τέλειο κοινό για μια μπάντα.
Όσον αφορά τα τραγούδια που ακούσαμε, απόλαυσα το "Nevertheless", το οποίο ήταν για μένα η κορυφαία στιγμή της εμφάνισης τους και μαζί με αυτό θα προσθέσω το "Yeah Yeah", με το οποίο έκλεισαν τη συναυλία, το groovy "Anemone", το "When Jokers Attack" και το αρκετά δυνατό "Who".
Οι BJM ήταν για άλλη μια φορά πολύ καλοί. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Ακόμη και όσοι τους παρακολουθούσαν χαλαρά κι αδιάφορα στο πίσω μέρος του κοινού. Όμως, θεωρώ λάθος του Anton Newcombe να σχολιάσει ότι αυτοί δεν είναι επαγγελματίες, αλλά ερασιτέχνες κι εμείς θέλουμε να ακούσουμε επαγγελματίες (υπονοεί την PJ Harvey)... Η μεγάλη μάζα του κόσμου ήρθε για την PJ κι αυτό δεν είναι κακό. Εσύ έχεις όλο το κοινό της βραδιάς και μπορείς με τη μουσική σου να το κερδίσεις. Αυτό φτάνει.
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Είχα καιρό να ευχαριστηθώ τόσο πολύ ένα live, στο οποίο δεν ήξερα ούτε ένα τραγούδι τους. Νομίζω πως αυτό μπορεί να συνοψίσει τις εντυπώσεις μου από τους Brian Jonestown Massacre (τι όνομα και αυτό!). Οι Αμερικάνοι ήταν πραγματικά αφοπλιστικοί. Δυνατά riffs, ατόφιο rock 'n roll attitude, καθόλου βαρετός ήχος και, που έφτασε σε ένα σημείο να με μαγνητίσει στο fuzzy ρυθμό του. Έπαιξαν, επίσης, στην καλύτερη ώρα, αυτή που οι φωτογράφοι αποκαλούν "μαγική ώρα". Νομίζω δεν υπήρχε καλύτερο σκηνικό για τους BJM για να μεγαλουργήσουν και να αναβιώσουν κάτι από το αυθεντικό psychedelic rock. Το κοινό, βέβαια, με εξαίρεση τους μπροστινούς δεν φάνηκε να αγκαλιάζει το σχήμα, και αυτό απογοήτευσε κάπως τους καλλιτέχνες, οι οποίοι όμως πρέπει να το ευχαριστήθηκαν κρίνοντας από τη στάση τους αργότερα, καθώς κυκλοφορούσαν μπροστά από τα κιγκλιδώματα και χαιρετούσαν το κοινό κατενθουσιασμένοι.
PJ HARVEY
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος]
Χθες ήμασταν πολύ τυχεροί με τις καιρικές συνθήκες, αφού η καταιγίδα σταμάτησε όταν έπρεπε, και απολαύσαμε την δεύτερη ημέρα του Release Athens festival. Ήμασταν τυχεροί όμως και για έναν άλλο λόγο: είχαμε την τιμή να απολαύσουμε για άλλη μία φορά μία τεράστια καλλιτέχνη, την μεγαλύτερη ίσως γυναικεία προσωπικότητα στη μουσική τα τελευταία 25 χρόνια μετά από ένα εξαιρετικό φετινό album - προσωπική άποψη αυτό - το The Hope six demolition project. Όσο και αν έψαχνα για ψεγάδι κατά την διάρκεια της περίπου 90λεπτης εμφάνισής της, δεν βρήκα. Ακόμα και τα παράπονα για το setlist, ότι δηλαδή ήταν κάπως υποτονικό και εξαιρούσε ολόκληρα προηγούμενα album της, όπως το Stories from the city, Stories from the sea δεν με αγγίζουν, γιατί ότι και να ερμήνευε αυτή και η 9μελή της μπάντα είχε σχεδόν τέλειο αποτέλεσμα και βέβαια πάντα κάτι θα έμενε έξω.
Η Polly ήταν στην σκηνή εντυπωσιακή με το μαύρο κοντό φόρεμά της, με το μαύρο στεφάνι στα μαλλιά και γενικότερα την κόμμωση που παρέπεμπε στην Αρχαία Ελλάδα. Στα καλύτερά της και από πλευράς ομορφιάς, να επισημάνουμε. Ξεκίνησε με το Chain of Keys και λίγο αργότερα με το The ministry of defence το μήνυμα έγινε σαφές, πρωταγωνιστικό ρόλο μουσικά θα είχαν τα πνευστά και τα κρουστά. Ακολούθησε η πρώτη δυνατή στιγμή της συναυλίας με το The community of hope. Τη σκυτάλη πήραν δύο από τα πιο βατά για το ευρύ κοινό τραγούδια του τελευταίου της album, τα A line in the sand και Orange Monkey. Let England shake, The words that maketh murder και The glorious land, από το προηγούμενο album της του 2011 και αυτά ακούγονταν άψογα και προσαρμοσμένα στην όλη μυσταγωγία που μας παρουσίασε προχθές η PJ Harvey μαζί με την μπάντα της. Στο Medicinals, επίσης ένα από τα εξαιρετικά τραγούδια του τελευταίου της album και στο When under ether από το White chalk του 2007 επικρατούσε απόλυτη ησυχία στο ακροατήριο που απολάμβανε την τελειότητα ήχου και σκηνικής παρουσίας. Τα πνευστά επιστρέφουν και κυριαρχούν στα Dollar Dollar και The ministry of social affairs, ενώ ενδιάμεσα ακούμε και το πρώτο τραγούδι που ξεχώρισε από το The Hope six demolition project, το The wheel.
Επιστροφή στα 90's για την συνέχεια και η Polly επέλεξε το 50ft Queenie από το Rid of me του 1993 και το Down by the water με την βοήθεια του ακροατηρίου στο ρεφρέν. Κάπου ενδιάμεσα μας παρουσιάζει και την εξαιρετική ορχήστρα της χθες, μέλη της οποίας ήταν ο Mick Harvey (The Bad Seeds), ο Alain Johannes (The Queens of the Stonage) και βέβαια ο John Parish, παραγωγός της στις τελευταίες της κυκλοφορίες. Προτελευταίο τραγούδι και κορυφαία στιγμή της χθεσινής συναυλίας της το To bring you my love σε μία ερμηνεία που θα θυμόμαστε όλοι όσοι βρισκόμασταν εκεί, για πολλά χρόνια. Το κανονικό set list τελείωσε με το River Anacostia, η gospel - folk στιγμή του The Hope six demolition project στην οποία απαγγέλλουν τους στίχους "Wade in the water/ God's gonna trouble the water" από το spiritual "Wade In The Water".
Μετά από λίγα λεπτά η PJ Harvey επέστρεψε για το encore με το Working for the man και το A perfect day Elise από το Is this desire? Υποκλίθηκαν όλοι μαζί μπροστά μας και έφυγαν.
Σας ευχαριστούμε για όλα!
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
PJ HARVEY
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος]
Χθες ήμασταν πολύ τυχεροί με τις καιρικές συνθήκες, αφού η καταιγίδα σταμάτησε όταν έπρεπε, και απολαύσαμε την δεύτερη ημέρα του Release Athens festival. Ήμασταν τυχεροί όμως και για έναν άλλο λόγο: είχαμε την τιμή να απολαύσουμε για άλλη μία φορά μία τεράστια καλλιτέχνη, την μεγαλύτερη ίσως γυναικεία προσωπικότητα στη μουσική τα τελευταία 25 χρόνια μετά από ένα εξαιρετικό φετινό album - προσωπική άποψη αυτό - το The Hope six demolition project. Όσο και αν έψαχνα για ψεγάδι κατά την διάρκεια της περίπου 90λεπτης εμφάνισής της, δεν βρήκα. Ακόμα και τα παράπονα για το setlist, ότι δηλαδή ήταν κάπως υποτονικό και εξαιρούσε ολόκληρα προηγούμενα album της, όπως το Stories from the city, Stories from the sea δεν με αγγίζουν, γιατί ότι και να ερμήνευε αυτή και η 9μελή της μπάντα είχε σχεδόν τέλειο αποτέλεσμα και βέβαια πάντα κάτι θα έμενε έξω.
Η Polly ήταν στην σκηνή εντυπωσιακή με το μαύρο κοντό φόρεμά της, με το μαύρο στεφάνι στα μαλλιά και γενικότερα την κόμμωση που παρέπεμπε στην Αρχαία Ελλάδα. Στα καλύτερά της και από πλευράς ομορφιάς, να επισημάνουμε. Ξεκίνησε με το Chain of Keys και λίγο αργότερα με το The ministry of defence το μήνυμα έγινε σαφές, πρωταγωνιστικό ρόλο μουσικά θα είχαν τα πνευστά και τα κρουστά. Ακολούθησε η πρώτη δυνατή στιγμή της συναυλίας με το The community of hope. Τη σκυτάλη πήραν δύο από τα πιο βατά για το ευρύ κοινό τραγούδια του τελευταίου της album, τα A line in the sand και Orange Monkey. Let England shake, The words that maketh murder και The glorious land, από το προηγούμενο album της του 2011 και αυτά ακούγονταν άψογα και προσαρμοσμένα στην όλη μυσταγωγία που μας παρουσίασε προχθές η PJ Harvey μαζί με την μπάντα της. Στο Medicinals, επίσης ένα από τα εξαιρετικά τραγούδια του τελευταίου της album και στο When under ether από το White chalk του 2007 επικρατούσε απόλυτη ησυχία στο ακροατήριο που απολάμβανε την τελειότητα ήχου και σκηνικής παρουσίας. Τα πνευστά επιστρέφουν και κυριαρχούν στα Dollar Dollar και The ministry of social affairs, ενώ ενδιάμεσα ακούμε και το πρώτο τραγούδι που ξεχώρισε από το The Hope six demolition project, το The wheel.
Επιστροφή στα 90's για την συνέχεια και η Polly επέλεξε το 50ft Queenie από το Rid of me του 1993 και το Down by the water με την βοήθεια του ακροατηρίου στο ρεφρέν. Κάπου ενδιάμεσα μας παρουσιάζει και την εξαιρετική ορχήστρα της χθες, μέλη της οποίας ήταν ο Mick Harvey (The Bad Seeds), ο Alain Johannes (The Queens of the Stonage) και βέβαια ο John Parish, παραγωγός της στις τελευταίες της κυκλοφορίες. Προτελευταίο τραγούδι και κορυφαία στιγμή της χθεσινής συναυλίας της το To bring you my love σε μία ερμηνεία που θα θυμόμαστε όλοι όσοι βρισκόμασταν εκεί, για πολλά χρόνια. Το κανονικό set list τελείωσε με το River Anacostia, η gospel - folk στιγμή του The Hope six demolition project στην οποία απαγγέλλουν τους στίχους "Wade in the water/ God's gonna trouble the water" από το spiritual "Wade In The Water".
Μετά από λίγα λεπτά η PJ Harvey επέστρεψε για το encore με το Working for the man και το A perfect day Elise από το Is this desire? Υποκλίθηκαν όλοι μαζί μπροστά μας και έφυγαν.
Σας ευχαριστούμε για όλα!
[Γράφει ο Χάρης Παπαευαγγέλου]
Η Polly Jean Harvey με την μπάντα της, η οποία μεταξύ άλλων διαθέτει τους σπουδαίους Mick Harvey (από τους Bad Seeds), Alain Johannes (από τους Queens of The Stone Age) και John Parish, βγήκαν στη σκηνή 5 λεπτά αργότερα από το κανονισμένο - τα οποία κράτησαν ως άλλες ποδοσφαιρικές καθυστερήσεις στο τέλος - τόσο Άγγλοι. Εμφανίστηκαν στη σκηνή παρελαύνοντας υπό τους ήχους του γνωστού στρατιωτικού ρυθμικού.
Νομίζω δικαίως μιλάμε για την μέχρι τώρα καλύτερη εμφάνιση του 2016. Όλα έγιναν στην εντέλεια. Ο ήχος, τόσο γεμάτος, τόσο αψεγάδιαστος, που όλα τα κομμάτια, ακόμη και τα μέτρια, ήταν απολαυστικά. Νομίζω πως μπορεί να μην είπε η Harvey τα αγαπημένα hits του κοινού, βλ. Rid of Me, όμως φάνηκε να μην έχει ιδιαίτερη σημασία. Σύμφωνοι, τι καλύτερο από μία δυνατή ροκ εμφάνιση και ένα ροκ αποκορύφωμα; Όμως, δεν πιστεύω ότι η Harvey εκφράζεται από αυτό τώρα· είναι εμφανές ότι την ενδιαφέρουν άλλα πράγματα και για το λόγο αυτό έστησε μία τέτοια μπάντα, με τόσα διαφορετικά όργανα.
Η Harvey χθες έκανε μία εμφάνιση που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όσων την παρακολούθησαν, ενώ μας χάρισε μία εκτέλεση του To Bring You My Love, που θα σείει τα θεμέλια της Πλατείας Νερού για πολλά χρόνια ακόμη. Πιστεύω ότι θα μείνει χαραγμένη, όχι γιατί ήταν ένα live που είχε ένταση, πάθος κ.λπ., αλλά γιατί σπάνια βλέπεις τόσο υψηλό επίπεδο απόδοσης τόσο μουσικά όσο και παραστασιολογικά. Το performance της χθες ήταν βγαλμένο από την αρχαιοελληνική μυθολογία, μία Νύμφη του δάσους, που κάθε της κίνηση ήταν, φυσικά προσχεδιασμένη, όμως τόσο άψογα και αισθησιακά εκτελεσμένη, που από ένα σημείο και μετά το βλέμμα σου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από πάνω της. Κατάφερε να δημιουργήσει ένα τέτοιο κλίμα μέθεξης και μία ατμόσφαιρα καθ'όλα μυστικιστική, που σχεδόν ένιωθες ότι ήσουν σε ένα trip που δεν ήθελες να τελειώσει.
Setlist
Chain of Keys
The Ministry of Defence
The Community of Hope
A Line in the Sand
The Orange Monkey
Let England Shake
The Words That Maketh Murder
The Glorious Land
Medicinals
When Under Ether
Dollar, Dollar
The Wheel
The Ministry of Social Affairs
50ft Queenie
Down by the Water
To Bring You My Love
River Anacostia
Encore:
Working for the Man
A Perfect Day Elise
Chain of Keys
The Ministry of Defence
The Community of Hope
A Line in the Sand
The Orange Monkey
Let England Shake
The Words That Maketh Murder
The Glorious Land
Medicinals
When Under Ether
Dollar, Dollar
The Wheel
The Ministry of Social Affairs
50ft Queenie
Down by the Water
To Bring You My Love
River Anacostia
Encore:
Working for the Man
A Perfect Day Elise