Ο Αντώνης Σουσάμογλου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, και ακολούθησε μουσικές σπουδές, με επίκεντρο το βιολί, στη γενέτειρά του αλλά και στο Βερολίνο, στο Λονδίνο και στο Ροστόκ. Σήμερα είναι εξάρχων βιολιστής της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, έχοντας στο ενεργητικό του πολυάριθμες εκτελέσεις έργων σημαντικών συνθετών της λόγιας μουσικής παράδοσης, έχοντας αποσπάσει σημαντικά βραβεία κι έχοντας συνεργαστεί με την πλειονότητα των Ελλήνων καλλιτεχνών του χώρου.
Με την ιδιότητα του συνθέτη, ο Σουσάμογλου έχει γράψει μουσική για θέατρο, ντοκιμαντέρ και χωροθέατρο, κι έχει εκδόσει τρεις δισκογραφικές εργασίες: Don't Mind The Gap (2007), One Night Stand (2011), Ποιητές Με Hangover (2016).
Με την ευκαιρία της ζωντανής παρουσίασης του πρόσφατου δίσκου του, μεθαύριο, Κυριακή 19 Μαρτίου, στο Κελάρι του Atheneaum (Αδριανού 3, Αθήνα, περισσότερα εδώ), ο Αντώνης Σουσάμογλου καταθέτει παρακάτω τις σκέψεις του πάνω σε 10 αγαπημένα του τραγούδια:
1. Eleanor Rigby - The Beatles
(John Lennon-Paul McCartney)
Στην πραγματικότητα, όλη μου η λίστα θα ήταν Beatles, αν δεν προσπαθούσα να φανώ λίγο πιο διαλλακτικός. O George Martin ήταν ο άνθρωπος που με έκανε να θέλω να γίνω ενορχηστρωτής. Η πρώτη φορά στην ιστορία της ποπ όπου η ενορχήστρωση έπαιρνε - και δικαίως - τα ίδια εύσημα με την σύνθεση. H μουσική πηγάζει από τις Ινδικές τους επιρροές, ένας ισοκράτης και μια τροπική μελωδία. Η τονικότητα δεν επιβεβαιώνεται ποτέ με αυτό που θα περίμενε κανείς συνήθως - μια πτώση, και έτσι δημιουργείται μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Όπως και στους χαρακτήρες του τραγουδιού, τίποτα δεν δικαιώνεται, κανείς δεν πηγαίνει πουθενά. Η καθιερωμένη φόρμα του οκτάμετρου της ποπ μουσικής σπάει κάθε 4 μέτρα με ένα εμβόλιμο πέμπτο, και οι φράσεις “lives in a dream”, “who is it for?” μένουν μετέωρες, έξω από τη ροή του κανονικού χρόνου, σαν Χορός αρχαίας τραγωδίας.
Fun fact: o Leonard Bernstein το μνημονεύει στις διαλέξεις του στο Harvard μιλώντας για την 9η Συμφωνία του Μάλερ, ανάμεσα στα αριστουργήματα του 20ου αιώνα.
2. Come Together - The Beatles
(John Lennon-Paul McCartney)
Κανονικά στο λεξικό δίπλα από το λήμμα groove, θα ‘πρεπε να έχει ένα link για το "Come Together". Το μπάσο και τα ντραμς είναι textbook. Οι Beatles ήταν η μπάντα που ακόμα και την ώρα της διάλυσής τους, ήταν σε θέση να επινοήσουν από την αρχή τον ήχο τους, αφήνοντας στην άκρη το μελωδικό τους χάρισμα για ένα σχεδόν μιλητό τραγούδι με τρεις νότες όλες κι όλες. Το Abbey Road είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους γιατί είναι το πιο ισότιμο στην μεταξύ τους γεωμετρία. O George Harrison λάμπει τόσο σαν συνθέτης όσο και σαν κιθαρίστας. Το δε παίξιμο του Ringo είναι το καλύτερο της καριέρας του, και σ’ αυτή την φάση της μπάντας, μάλλον ο μοναδικός συνδετικός κρίκος μεταξύ τους.
3. Tom Traubert’s Blues (Four Sheets To The Wind In Copenhagen) - Tom Waits
(Tom Waits)
"A battered old suitcase to a hotel someplace / And a wound that will never heal". Αν μπορούσα να σκηνοθετήσω μία μόνο εικόνα που να με συντροφεύει στα τραγούδια μου, θα ήταν αυτή. Φυσικά και ο Tom Waits δεν θα μπορούσε να λείπει από την λίστα μου. Οι τραγουδοποιοί που θαυμάζω είναι συνήθως οι ποιητές του εφήμερου, γιατί κατά βάθος ξέρουν πως όση ομορφιά και να προσπαθούμε να συγκρατήσουμε με την τέχνη, δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω από το να γράφουμε λέξεις πάνω σε μια χαρτοπετσέτα λίγο πριν την πάρει ο αέρας.
4. Με Την Πρώτη Σταγόνα Της Βροχής - Δημήτρης Ψαριανός
(Οδυσσέας Ελύτης-Mάνος Χατζιδάκις)
Ο Μεγάλος Ερωτικός θα ήταν ένα από τα δέκα πράγματα που θα έπαιρνα μαζί μου σ’ ένα έρημο νησί. Ο Μάνος Χατζιδάκις βγάζει το καλύτερο στους ανθρώπους. Σαν να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι για λίγο μετά από την μουσική του. Και ο έρωτας ασυμβίβαστος, ακριβώς όπως τον φανταζόσουν όταν ήσουν 19.
5. Precious Things - Tori Amos
(Tori Amos)
Είχα ανακαλύψει την Tori Amos από το Little Earthquakes, το πρώτο της άλμπουμ, και ένιωθα μια κρυφή περηφάνια που είχα βρει αυτό το νεραϊδένιο κορίτσι που μιλούσε για το σεξ, την θρησκεία και την ψυχοθεραπεία, πολλές φορές μέσα στην ίδια πρόταση: "So, you can make me cum/ that doesn’t make you Jesus". Οι στίχοι μού τίναξαν τα μυαλά στον αέρα. Έφτανε το μαχαίρι στο κόκαλο με τρόπο που δεν είχα ακούσει ποτέ μέχρι τότε. Θυμάμαι να σκέφτομαι πως αυτή η γυναίκα είναι επικίνδυνη, και αυτό ήταν νομίζω το καλύτερο κομπλιμέντο που θα μπορούσα να σκεφτώ.
6. Famous Blue Raincoat - Leonard Cohen
(Leonard Cohen)
Κανείς δεν μιλάει για ερωτικά τρίγωνα σαν τον Leonard Cohen, όπως σε τόσα άλλα τραγούδια του, όπως το "Paper Thin Hotel" ή το "Sisters Of Mercy". Αυτή η απόκοσμη μπάσα φωνή μπορούσε να αφηγηθεί τα πάντα, ακόμα και από την οπτική του απατημένου συντρόφου, και να παραμένει ο πιο κουλ καριόλης του κόσμου. Μου αρέσει πολύ το εύρημα πως μια ασήμαντη πτυχή της ιστορίας γίνεται ο τίτλος του τραγουδιού. Από τότε που δεν μένει πια σ’ αυτόν τον πλανήτη, μου λείπει πολύ.
6. Expert Rites - Elvis Costello and the Brodsky Quartet
(Declan MacManus)
Το κουαρτέτο εγχόρδων παραμένει κατά τη γνώμη μου μία από τις τελειότερες ανθρώπινες ηχητικές κατασκευές (διότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου…). Κατά κάποιον τρόπο, αυτό το τραγούδι είναι ο οδικός χάρτης της μουσικής που θα ‘θελα να κάνω. Δεν είναι ούτε κλασικό, ούτε ποπ - είναι η συνάντηση των δύο κόσμων σε μια μοναχική χαραμάδα, λιγότερο δημοφιλή, αλλά πολύ δική μου.
Είχα αγοράσει το The Juliet Letters όταν πρωτοκυκλοφόρησε σε βινύλιο, αλλά πλέον το CD είναι εκτός κυκλοφορίας. Αν ποτέ επανακυκλοφορήσει, ξέρετε τι δώρο θέλω για τα Χριστούγεννα.
7. Billy Jean - Michael Jackson
(Michael Jackson)
Η ντίσκο είναι η ένοχη απόλαυσή μου. Αν ισχύει το ρητό "χόρεψε σαν να μην σε κοιτάζει κανείς", το "Billie Jean" είναι το κομμάτι που με κάνει να ξεχνάω πως όταν χορεύω δεν είμαι αόρατος.
8. Roads - Portishead
(Portishead)
Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει την παραγωγή αυτού του δίσκου. Η επιτομή του τι σήμαινε να είσαι hipster στα '90s.
9. Streets Of Berlin - Philip Glass
(Philip Glass-Martin Sherman)
Το τραγούδι αυτό ακούγεται από τον Mick Jagger ως τραβεστί στο Βερολίνο του μεσοπολέμου, στην ταινία Bent του 1997, χωρίς ωστόσο να έχει κυκλοφορήσει ποτέ σε δίσκο. Το άκουσα για πρώτη φορά όταν είδα την ταινία στην τηλεόραση και πρόλαβα βιαστικά να το ηχογραφήσω με ένα κασετοφωνάκι στους τίτλους τέλους. Άκουσα τους στίχους "Streets of Berlin, I must leave you soon/ Will you forget me? Was I ever really here?" κυριολεκτικά λίγες μέρες πριν αφήσω την πόλη για πάντα και έκτοτε με έχει στοιχειώσει. Εκπληκτική ταινία, επίσης.
10. When The Deal Goes Down - Bob Dylan
(Bob Dylan)
Αυτός ο κυνικός γερόλυκος κάπου-κάπου βγάζει το προσωπείο του και μας θυμίζει τρυφερά πως είναι θνητός. Και βέβαια, κανένας δεν μπορεί να αντισταθεί στην Scarlett Johansson στο βίντεο.
Σχετικό θέμα