Το σημερινό αφιέρωμα ανήκει σε εκείνα τα διασκεδαστικά, τα παρεΐστικα που αποφασίζεις στα πλαίσια κρασοκατάνυξης και συναισθηματικής ευημερίας. Όταν με την άφιξη των πρώτων ημερών του Ιουνίου (και από πριν μη σας πούμε!) τέθηκε το ζήτημα «ποια είναι η ταινία που σας θυμίζει καλοκαίρι;» έπεσαν πολλές προτάσεις στο τραπέζι, κυρίως ταινίες που ήταν συνδεδεμένες με τα παιδικά μας χρόνια ή με τις ατέλειωτες μεσημεριανές ώρες ρέμβης στο χωριό μας υπό τους μοναδικούς ήχους των τζιτζικιών. Καταλήξαμε στις παρακάτω έξι, που για τους λόγους της η καθεμία, μας φέρνουν στο νου καλοκαίρι, παραλίες, παγωτό (και όλα τα συναφή) και πολλή ξεγνοιασιά!
[Γράφει ο Ραφαήλ Αντωνιάδης]
Το "The Money Pit" είναι μια κωμική ταινία που αποτέλεσε την τέταρτη κινηματογραφική δουλειά του Richard Benjamin και κυκλοφόρησε στην Αμερική τον Μάρτιο του 1986. Το σενάριο υπογράφει ο David Giler, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ως παραγωγός συμμετείχε και ο Steven Spielberg. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι Tom Hanks και Shelley Long, ενώ η ταινία έφτασε στην Ελλάδα με τον επιτυχημένο τίτλο «Το Κελεπούρι».
Η κεντρική πλοκή έχει να κάνει με ένα νεαρό ζευγάρι, τους Walter Fielding και Anna Crowley, που ονειρεύεται μια ζωή στο δικό του σπίτι. Έτσι, ο Walter έρχεται σε επαφή με έναν απατεωνίσκο μεσίτη, ο οποίος θα τους πουλήσει μία παλιά έπαυλη σε εξευτελιστική τιμή. Με το καλημέρα στο νέο τους σπίτι, όμως, ο Walter και η Shelley, θα καταλάβουν πως το κτίριο είναι τελείως ετοιμόρροπο και εκεί είναι που ξεκινά ο ξεκαρδιστικός «Γολγοθάς» τους.
Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, αν και όλα έδεναν πολύ αρμονικά μεταξύ τους δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κάτι το ιδιαίτερο. Σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια αξιόλογη προσπάθεια με ωραίες μικρές πινελιές, όπως για παράδειγμα ο ερχομός του κατασκευαστικού συνεργείου ως μια ομάδα κακοποιών από το δυστοπικό "Mad Max", αλλά μέχρι εκεί. Οι πρωταγωνιστές ήταν και οι δύο σαν γεννημένοι για τους ρόλους τους και είχαν μοναδικές εκφράσεις κάθε φορά που συνέβαινε κάτι στο σπίτι και ξαφνιάζονταν σαν να μην το περίμεναν. Αποκορύφωμα η σκηνή με τη μπανιέρα και το ιδιαίτερο γέλιο του Tom Hanks. Όπως και να έχει, λόγω και της φύσης της ταινίας, δε νομίζω πως οι ηθοποιοί πάσχισαν ώστε να αποδώσουν τα μέγιστα.
Το "The Money Pit" αδιαμφισβήτητα δεν είναι μια χαρακτηριστική καλοκαιρινή ταινία, ανεξαρτήτως του ότι είναι πάρα πολύ ευχάριστη, αλλά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, μου θυμίζει απίστευτα την παιδική μου ηλικία και κυρίως τα ξέγνοιαστα μεσημέρια, που έπρεπε να κάτσω σπίτι για να μη με βρουν «απανθρακωμένο» λόγω του καύσωνα. Αυτό ίσως οφείλεται στο ότι η πρώτη φορά που είδα ολόκληρη την ταινία και όχι κάποιες σκόρπιες σκηνές χαμένες μες τις διαφημίσεις κάποιου τηλεοπτικού σταθμού, ήταν ένα μεσημέρι καλοκαιριού, που ως φοιτητής είχα επιστρέψει στο πατρικό μου για διακοπές.
«Γαλάζια Λίμνη» ("The Blue Lagoon", 1980)
[Γράφει η Παρασκευή Τόμα]
Η δική μου επιλογή για το αφιέρωμά μας είναι η «Γαλάζια Λίμνη» με την Brooke Shields και τον Christopher Atkins, γιατί τι άλλο θα μπορούσε να είναι πιο καλοκαιρινό πέρα από τα καταγάλανα νερά ενός τροπικού νησιού στον Νότιο Ειρηνικό;
Δύο μικρά παιδιά επιζούν έπειτα από ένα ναυάγιο και ξεβράζονται σε ένα ερημικό νησί. Χωρίς να έχουν κάποιον ενήλικα (πέρα από τις πρώτες μέρες) μαζί τους καταφέρνουν και επιβιώνουν, μεγαλώνουν κι ανακαλύπτουν τους εαυτούς τους με έναν πρωτόγονο, αλλά αγνό τρόπο. Αν και ταινία λίγων (κριτικών) αστέρων, νομίζω ότι έχει στιγματίσει τους περισσότερους από εμάς που αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή στα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης. Μαζί με την «Επιστροφή στη Γαλάζια Λίμνη» (Return to the Blue Lagoon, 1991) αποτελούσαν το must του καλοκαιρινού MEGA. Σε καμία περίπτωση δε μιλάμε για μία από τις 100 ταινίες όλες των εποχών, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Το budget θα πρέπει να ήταν ιδιαιτέρως περιορισμένο, γιατί, αν εξαιρέσει κανείς τα έξοδα που μπορεί να είχε μια παραγωγή εξωτερικών γυρισμάτων, όλα τα άλλα ήταν ανύπαρκτα. Για σκηνικά, ενδυματολογικά και κομπάρσους ούτε λόγος. Δεν τα απαιτούσε και το σενάριο άλλωστε. Από τα 104 λεπτά τα 40 είναι γεμίσματα με όλα τα πιθανά ήδη ζώων, ψαριών κι εντόμων που υπήρχαν στον τόπο των γυρισμάτων. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών συμπαθείς για την ηλικία τους, αλλά ούτως ή άλλως αυτό στο οποίο μένεις και κερδίζεις είναι η ομορφιά του τοπίου και φυσικά της υπέροχης Brooke Shields. Βλέποντας την ταινία ξανά μετά από τόσα χρόνια συνειδητοποίησα πόση λογοκρισία υπάρχει πλέον στο μη ερωτικό γυμνό. Δύσκολα υπάρχει, για παράδειγμα, πια άντρας να κολυμπά γυμνός και να (αχνο)φαίνονται τα γεννητικά του όργανα. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ταινίες είναι αισθητή. Και μεσολάβησαν μόνο δέκα χρόνια. Για σκεφτείτε το. Το ζήτημα σηκώνει όμως μεγάλη συζήτηση που δε χωρά στα πλαίσια του συγκεκριμένου αφιερώματος. Μιας που έχει μπει επίσημα πια και το καλοκαίρι, νοσταλγήστε και βουτήξτε ξανά στα κρυστάλλινα νερά της γαλάζιας λίμνης.
«Μην είδατε τον Παναή;» (ή «Καταζητείται ο Βέγγος», 1962)
[Γράφει ο Ορέστης Καζασίδης]
Ο Θανάσης Βέγγος είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας ηθοποιός, μακράν του δευτέρου. Με μαγεύουν ο αυθορμητισμός του και η ακεραιότητα σχεδόν όλων των ηρώων που έχει ενσαρκώσει. Αυτή η καθαρότητα στο βλέμμα δύσκολα στ' αλήθεια αφήνει κάποιον ασυγκίνητο. Για τη θεματική του συγκεκριμένου αφιερώματος ξεχωρίζω την ταινία του 1962 «Μην είδατε τον Παναή;», που ξαναβαφτίστηκε αργότερα, «Καταζητείται ο Βέγγος». Σε αυτή ο «καλός μας άνθρωπος» ξεκινά ως Παναής, γκαρσόνι στην επαρχιακή ταβέρνα «Ο Πλάτανος», για να γίνει αργότερα «καπνός» και να μεταμορφωθεί σε «Καζαμπούμπου», σε έμπορο ξηρών καρπών, σε ψαρά πελατών για γνωστό παραλιακό ξενοδοχείο, σε εκφραστή του ρομαντισμού πάνω από μια ... τσιπούρα. Όπως μπορείτε να υποψιαστείτε ακόμα και αν δεν την έχετε δει, η υπόθεση της ταινίας είναι προσχηματική. Μια κωμωδία παρεξηγήσεων, μια κινηματογραφική επιθεώρηση σε σενάριο Ναπολέοντα Ελευθερίου και σκηνοθεσία Ορέστη Λάσκου με φόντο την υπέροχη πόλη της Χαλκίδας και τα στενά του Ευρίπου. Μαθαίνουμε ότι ο αρχικός τίτλος αναφέρεται σε ένα διαβόητο τυχοδιώκτη-καρδιοκατακτητή του '40, την ελληνική εκδοχή του Καζανόβα που είχε αρραβωνιαστεί όλα τα εύπορα κοριτσόπουλα της Αττικής (οι όποιες ομοιότητες με την ιστορία που διηγείται ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στον «Μαύρο γάτο» του Θανάση Παπακωνσταντίνου σίγουρα δεν είναι τυχαίες). Όταν ήρθε η ώρα ο Παναής να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του, τα πεθερικά τον αναζητούσουν επί ματαίω με τη φράση που έμεινε ως ιστορική παρακαταθήκη, «Μην είδατε τον Παναή;».
Ο Παναής της ιστορίας μας δεν θεωρείται βέβαια καρδιοκατακτητής, αν και έχει τις επιτυχίες του, μα καλαμπουρτζής με ατάκες για όλα τα γούστα, από το «το συμπόσιο του Πλάτανου» και το «Κι αν πάμε μ' ένα σμπάρο δυο γκαρσόνια;», μέχρι τα δανεικά κι αγύριστα από το αφεντικό του και το πινγκ-πονγκ ευφυολογημάτων με τον εξαιρετικό Κώστα Δούκα. Η ταινία σηματοδοτεί τη δεύτερη πιο επιτυχημένη συνεργασία του Βέγγου με την Αθηνά Μερτύρη, μία εκ των «άσχημων» του ελληνικού κινηματογράφου, μετά το «Τύφλα να'χει ο Μάρλον Μπράντο» και διανθίζεται με το αναγκαίο ρομάντζο ανάμεσα στο ζευγάρι των Χριστίνας Αποστόλου και Ανδρέα Μπάρκουλη.
Πέταξα μια τσιπούρα στη σχάρα, γέμισα ένα ποτήρι νερό, έβαλα να παίζει χαμηλόφωνα ένας δίσκος με τραγούδια του Μανώλη Χιώτη από τη Μαίρη Λίντα και μέτρησα πόσες φορές έχω δει την ταινία. Πάντα λίγες μού βγαίνουν, οπότε πάμε από την αρχή.
"Dirty Dancing", 1987
[Γράφει η Ηρώ Μαούνη]
Το 1987 κυκλοφόρησε ένα πολύ επιτυχημένο μιούζικαλ σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ Emile Ardolino και σενάριο της Eleanor Bergstein και ο κόσμος έμελλε να μάθει τι σημαίνει… "Dirty Dancing". Η υπόθεση της ταινίας βρίσκει την ευκατάστατη οικογένεια της γλυκιάς και δυναμικής Frances ή Baby (Jennifer Grey), όπως τη φωνάζουν, να επισκέπτεται το resort Catskills για να περάσει εκεί τις τελευταίες καλοκαιρινές διακοπές πριν την είσοδο της 17χρονης στο Πανεπιστήμιο. Το καλοκαίρι του ’63 θα σημαδέψει τη Baby για πάντα, αφού θα γνωρίσει για πρώτη φορά τον έρωτα στο πρόσωπο του playboy καθηγητή χορού του θερέτρου, Johnny Castle (Patrick Swayze), αλλά ταυτόχρονα θα γνωρίσει και τον ίδιο της τον εαυτό. Φυσικά η σχέση τους θα κληθεί να αντιμετωπίσει εμπόδια, τόσο από το οικογενειακό περιβάλλον της Frances όσο και από κακόβουλους τρίτους, πριν γραφτεί το πολυπόθητο happy end.
Αν στο story της ταινίας προσθέσουμε το εξαιρετικό και κλασικό πλέον soundtrack, χαρακτηριστικές σκηνές όπως αυτή που μοιράζεται το ζευγάρι στη λίμνη ή ατάκες όπως το "Nobody puts Baby in the corner", τον γοητευτικό και πάντα συμπαθή Patrick Swayze που μας λείπει και έκανε πολλές γυναίκες να καταπιαστούν με τον χορό προσμένοντας να συναντήσουν έναν αντίστοιχο καθηγητή, την εκρηκτική χημεία του κινηματογραφικού ζευγαριού (που δεν τα πήγε ωστόσο καλά στην προηγούμενη συνεργασία του στην ταινία “Red Dawn”!) και φυσικά τη χαμένη αθωότητα που αποπνέεται, μιλάμε για το απόλυτο καλοκαιρινό blockbuster! Και για τους πιο ρομαντικούς, η ταινία εκτός του ότι αποτελεί ωδή στους καλοκαιρινούς έρωτες, αποτυπώνει παράλληλα τον έρωτα εκείνο που είναι ικανός να σε κάνει να αφεθείς, να σε εξελίξει, να σε απελευθερώσει και να σε κάνει και expert στον χορό!
Τέλος, αξιοσημείωτα είναι τα εξής: 1. Αποτελεί την πρώτη ταινία που ξεπέρασε τις 1 εκατομμύριο πωλήσεις σε βιντεοκασέτες. 2. Αν και ο Swayze δεν υπήρξε τραγουδιστής, ερμήνευσε υπέροχα το "She’s Like The Wind" (το οποίο έγραψε μαζί με την Stacy Widelitz), μία από τις ωραιότερες μπαλάντες όλων των εποχών. 3. Το επίσημο soundtrack της ταινίας "(I’ve Had) The Time of My Life" απέσπασε το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού αλλά, μέχρι σήμερα λίγοι γνωρίζουμε ότι τραγουδήθηκε από τους Bill Medley και Jennifer Warnes.
Μεσάνυχτα στο Παρίσι ("Midnight in Paris", 2011)
[Γράφει η Κατερίνα Αδαμοπούλου]
Το 2011, ο Woody Allen επιστρέφει στην Ευρώπη για να σκηνοθετήσει μια ρομαντική κομεντί, όπου χιούμορ και φαντασία συναντιούνται τα μεσάνυχτα κάτω από τον παρισινό ουρανό.
Η κάμερα του Allen συλλαμβάνει στους δρόμους του Παρισιού τον Gil (Owen Wilson) έναν επιτυχημένο σεναριογράφο του Hollywood, που συν επαρμένος από την καλλιτεχνική μαγεία της πόλης προσπαθεί να πείσει τη μέλλουσα σύζυγό του να μετακομίσουν στην πόλη του Φωτός, καθώς θεωρεί πως μόνο σ΄αυτό το περιβάλλον μπορεί να ολοκληρώσει τη συγγραφή του βιβλίου του. Ασφυκτιώντας μέσα στο συντηρητισμό και στη δήθεν κουλτούρα των ανθρώπων που συναναστρέφεται, ο Gil χάνεται στους δρόμους του Παρισιού, για να βρεθεί στιγμές αργότερα -άγνωστο πώς- στην «πρωτεύουσα των τεχνών» της δεκαετίας του '20, περιστοιχισμένος από την αμερικανική Χαμένη Λογοτεχνική Γενιά, από ζωγράφους, όπως ο Πικάσο και ο Νταλί και σκηνοθέτες σαν τον Μπουνιουέλ. Ο ήρωας βυθίζεται σταδιακά σ' έναν ονειρικό κόσμο, ο οποίος τελικά τον οδηγεί στη συνειδητοποίηση της δικής του πραγματικότητας.
Το "Midnight in Paris" φέρει έναν αέρα γλυκιάς νοσταλγίας και ονείρου που μαγνητίζει το ενδιαφέρον των απανταχού ρομαντικών και ταξιδιάρικων ψυχών. Με όπλο το πρωτότυπο της σενάριο, το οποίο βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα αλλά και Όσκαρ, η ταινία πραγματοποιεί ένα ευχάριστο ταξίδι στο χρόνο. Ο Allen σε ρόλο ξεναγού και εμείς ως ταξιδιώτες βαίνουμε προς ξένα μέρη για να εξερευνήσουμε τα μυστικά και τους ανθρώπους τους, να συλλέξουμε εμπειρίες, να δημιουργήσουμε αναμνήσεις, να ζήσουμε εκτός του κόσμου μας (κοινώς ετοιμαζόμαστε για διακοπές!).
Ανάλαφρο σαν θερινό αγέρι, ταξιδιάρικο σαν εμάς το καλοκαίρι, το "Midnight in Paris" θα μας ταξιδέψει κάτω από τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό στον κόσμο της φαντασίας.
*Συνοδεύεται ιδανικά με μια κρύα μπύρα και καλή παρέα!
Mamma Mia! Η Ταινία ("Mamma Mia! The Movie", 2008)
[Γράφει η Ελένη Ζαρκάδα]
Οι ταινίες που θυμίζουν καλοκαίρι δεν είναι πάντα ευχάριστη υπόθεση, διότι φέρνουν στο μυαλό νοσταλγικές περιστάσεις ακόμα και μέσα στο κρύο του χειμώνα. Για εμένα η απόλυτη καλοκαιρινή ταινία είναι αυτή που διαδραματίζεται στο νησί «Καλοκαίρι»: το "Mamma Mia!".
Γενικότερα, το είδος του μιούζικαλ είναι δύσκολο να «πιάσει», είτε στο θέατρο είτε στον κινηματογράφο, διότι μπορεί να οδηγήσει σε ανούσιο (μολονότι πολυέξοδο) αισθητικό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, το "Mamma Mia!" δεν έπεσε σε αυτή την παγίδα, χάρη στο επιτυχημένο casting καθώς και στα τραγούδια των ABBA που διασκευάστηκαν εύστοχα με επιμέλεια του Benny Andersson.
Η υπόθεση διαδραματίζεται στο ελληνικό νησί «Καλοκαίρι», όπου η εικοσάχρονη Σόφι (Amanda Seyfried) προετοιμάζει τον γάμο της με τον Σκάι (Dominic Cooper). Η μητέρα της, Ντόνα (Meryl Streep), ιδιοκτήτρια των δωματίων Villa Donna δεν της έχει αποκαλύψει ποιος είναι ο πατέρας της. Έτσι, η νεαρή αποφασίζει να καλέσει τρεις υποψήφιους «πατεράδες» (Pierce Brosnan, Colin Firth, Stellan Skarsgård), έχοντας διαβάσει κρυφά το ημερολόγιο της μητέρας της. Όταν συγκεντρώνονται όλοι στο νησί, οι αναμνήσεις και τα πάθη των ηρώων βγαίνουν στην επιφάνεια. Θα βρει η Σόφι τον πατέρα της; Είμαστε αυτό που είχαμε φανταστεί καθώς μεγαλώνουμε; Το «Καλοκαίρι» θα δώσει την απάντηση σε όλα!
Οι συντελεστές επέλεξαν το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων να γίνει στη Σκόπελο, επομένως τα υπέροχα τοπία, τα χρώματα των Σποράδων και ο τρόπος ζωής στο νησί –που συχνά διακωμωδείται- είναι αδύνατο να μη συνεπάρουν και τον πιο αυστηρό θεατή. Χορός, τραγούδι, κοκτέιλ και μαγιό σε πρώτο πλάνο, εικόνες που φέρνουν οπωσδήποτε στο μυαλό μας το καλοκαίρι, ειδικά όταν παρακολουθείς την ταινία σε θερινό σινεμά, όπως εγώ!