Τι θα ακούσεις:
progressive rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Pariah", "Refuge", "The Same Asylum As Before"
Βαθμολογία:
8.5/10
Ο Steven Wilson είναι αναμφίβολα ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς στο prog rock στερέωμα. Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε ως τον ιθύνοντα νου των Porcupine Tree, κάποιοι άλλοι ως το έτερον ήμισυ των Blackfield, ενώ ίσως μερικοί να έχουν προσέξει μεταξύ άλλων και τις εξαιρετικές δουλειές του πίσω από την κονσόλα για λογαριασμό των King Krimson, Yes, Jethro Tull, Marillion και πολλών ακόμα.
Το “To the Bone” είναι η πιο πρόσφατη, πέμπτη προσωπική δουλειά του, η οποία έμελλε να δώσει τροφή για πολλές συζητήσεις, διχάζοντας τους οπαδούς σε αυτούς που το λάτρεψαν και σε αυτούς που το μίσησαν.
Αιτία αυτής της διάστασης απόψεων αποτέλεσε η στροφή σε μια πιο pop αισθητική η οποία αποτυπώνεται σε όλη της την έκταση στο “Permanating”, (πρόσφατο single και videoclip) όπου είναι παραπάνω από εμφανείς οι αναφορές στη pop σκηνή των 80’s.
Το φλερτ με την pop κατά πάσα πιθανότητα θα δυσαρεστήσει όσους τον γνώρισαν μέσα από τις τελευταίες, πιο heavy δουλειές των Porcupine Tree όπως το “Fear Of a Blank Planet” ή προσωπικές δουλειές όπως το “The Raven That Refused To Sing". Από την άλλη δεν θα ξαφνιάσει αυτούς που παρακολουθούν το σύνολο της δουλειάς του, καθώς pop αναφορές υπάρχουν άφθονες από τους No man και τους Blackfield έως ακόμη και τους Porcupine Tree της περιόδου του “Stupid Dream”.
Ηχητικά το “To The Bone” είναι πιο άμεσο σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του. Οι ενορχηστρώσεις μοιάζουν να εξυπηρετούν περισσότερο την ουσία των συνθέσεων ενώ η υψηλή τεχνική δεινότητα παύει να αποτελεί σημείο εστίασης της προσοχής του ακροατή. Αυτό ίσως ξενίσει λίγο όσους αναζητήσουν την υπερβατική δεξιοτεχνία του Guthrie Govan στην κιθάρα ή του Marco Minnemann στα τύμπανα, που ενώ έκαναν αισθητή την παρουσία τους στις προηγούμενες προσωπικές δουλειές του Wilson αυτή τη φορά απουσιάζουν.
Παρά τις πιο βατές στην πλειοψηφία τους συνθέσεις του άλμπουμ, δε λείπουν από αυτό και οι αναμενόμενες πιο progressive στιγμές που θα απαιτήσουν περισσότερη προσοχή από τον ακροατή.
Ακούγοντας το “To the Bone”, γίνεται εμφανές πως σε αυτή την φάση της καριέρας του, τον Wilson απασχολεί πλέον έντονα το πώς μπορεί κάποιος δημιουργός στις μέρες μας να αγγίξει το mainstream κοινό δημιουργώντας μουσική υψηλής αισθητικής που δεν προορίζεται αποκλειστικά για εύκολη περιστασιακή κατανάλωση.
Ο ίδιος πρόσφατα δήλωσε:
«Μεγάλωσα ακούγοντας progressive pop δίσκους των Peter Gabriel, Kate Bush, David Bowie, Prince, Depeche Mode, Tears for Fears κλπ. Δεν κυκλοφορούν δουλειές σαν αυτές πλέον, εύκολα προσεγγίσιμες αλλά με πολλά layer στην παραγωγή, προσεγμένους στοίχους και ουσία για όποιους θελήσουν να διεισδύσουν σε βάθος. Ήθελα να προσπαθήσω να δημιουργήσω κάτι αντίστοιχο»!
Στιχουργικά πιο ώριμος από ποτέ, προβληματίζεται σε πολλά τραγούδια της τελευταίας του δουλειάς για την αλήθεια και το πώς αυτή φιλτράρεται και στρεβλώνεται προκειμένου ο καθένας να τη χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν. Είτε είναι πολιτικός είτε τρομοκράτης ή απλά κάποιος που προσπαθεί να πείσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Ατού του δίσκου αποτελεί το γεγονός ότι στο εξαιρετικό “Pariah”, στα “Blank Tapes”, “People Who Eat Darkness” καθώς και στο ομότιτλο, ξανασυστηνόμαστε με την καθηλωτική φωνή της η Ninet Tayeb που συναντήσαμε για πρώτη φορά στο “Routine” από το “Hand Can Not Erase”.
Σε κάθε περίπτωση, το “To The Bone” είναι μία σημαντική κυκλοφορία από έναν σημαντικό δημιουργό που δεν αρκείται στην επανάληψη του γνώριμου και του ασφαλούς, που δε φοβάται να πειραματιστεί και που η μουσική του αντανακλά με ειλικρίνεια τις ανησυχίες και τις μουσικές του αναζητήσεις. Είναι μια δουλειά που ενώ κερδίζει με την αμεσότητά της από τα πρώτα ακούσματα, ξεδιπλώνει τις λεπτομέρειες της μετά από αρκετές επαναλήψεις. Ηχητικά είναι από τις πιο προσεγμένες και ισορροπημένες κυκλοφορίες της χρονιάς που θα ανταμείψει τον προσεκτικό ακροατή.
progressive rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Pariah", "Refuge", "The Same Asylum As Before"
Βαθμολογία:
8.5/10
Ο Steven Wilson είναι αναμφίβολα ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς στο prog rock στερέωμα. Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε ως τον ιθύνοντα νου των Porcupine Tree, κάποιοι άλλοι ως το έτερον ήμισυ των Blackfield, ενώ ίσως μερικοί να έχουν προσέξει μεταξύ άλλων και τις εξαιρετικές δουλειές του πίσω από την κονσόλα για λογαριασμό των King Krimson, Yes, Jethro Tull, Marillion και πολλών ακόμα.
Το “To the Bone” είναι η πιο πρόσφατη, πέμπτη προσωπική δουλειά του, η οποία έμελλε να δώσει τροφή για πολλές συζητήσεις, διχάζοντας τους οπαδούς σε αυτούς που το λάτρεψαν και σε αυτούς που το μίσησαν.
Αιτία αυτής της διάστασης απόψεων αποτέλεσε η στροφή σε μια πιο pop αισθητική η οποία αποτυπώνεται σε όλη της την έκταση στο “Permanating”, (πρόσφατο single και videoclip) όπου είναι παραπάνω από εμφανείς οι αναφορές στη pop σκηνή των 80’s.
Το φλερτ με την pop κατά πάσα πιθανότητα θα δυσαρεστήσει όσους τον γνώρισαν μέσα από τις τελευταίες, πιο heavy δουλειές των Porcupine Tree όπως το “Fear Of a Blank Planet” ή προσωπικές δουλειές όπως το “The Raven That Refused To Sing". Από την άλλη δεν θα ξαφνιάσει αυτούς που παρακολουθούν το σύνολο της δουλειάς του, καθώς pop αναφορές υπάρχουν άφθονες από τους No man και τους Blackfield έως ακόμη και τους Porcupine Tree της περιόδου του “Stupid Dream”.
Ηχητικά το “To The Bone” είναι πιο άμεσο σε σχέση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες του. Οι ενορχηστρώσεις μοιάζουν να εξυπηρετούν περισσότερο την ουσία των συνθέσεων ενώ η υψηλή τεχνική δεινότητα παύει να αποτελεί σημείο εστίασης της προσοχής του ακροατή. Αυτό ίσως ξενίσει λίγο όσους αναζητήσουν την υπερβατική δεξιοτεχνία του Guthrie Govan στην κιθάρα ή του Marco Minnemann στα τύμπανα, που ενώ έκαναν αισθητή την παρουσία τους στις προηγούμενες προσωπικές δουλειές του Wilson αυτή τη φορά απουσιάζουν.
Παρά τις πιο βατές στην πλειοψηφία τους συνθέσεις του άλμπουμ, δε λείπουν από αυτό και οι αναμενόμενες πιο progressive στιγμές που θα απαιτήσουν περισσότερη προσοχή από τον ακροατή.
Ακούγοντας το “To the Bone”, γίνεται εμφανές πως σε αυτή την φάση της καριέρας του, τον Wilson απασχολεί πλέον έντονα το πώς μπορεί κάποιος δημιουργός στις μέρες μας να αγγίξει το mainstream κοινό δημιουργώντας μουσική υψηλής αισθητικής που δεν προορίζεται αποκλειστικά για εύκολη περιστασιακή κατανάλωση.
Ο ίδιος πρόσφατα δήλωσε:
«Μεγάλωσα ακούγοντας progressive pop δίσκους των Peter Gabriel, Kate Bush, David Bowie, Prince, Depeche Mode, Tears for Fears κλπ. Δεν κυκλοφορούν δουλειές σαν αυτές πλέον, εύκολα προσεγγίσιμες αλλά με πολλά layer στην παραγωγή, προσεγμένους στοίχους και ουσία για όποιους θελήσουν να διεισδύσουν σε βάθος. Ήθελα να προσπαθήσω να δημιουργήσω κάτι αντίστοιχο»!
Στιχουργικά πιο ώριμος από ποτέ, προβληματίζεται σε πολλά τραγούδια της τελευταίας του δουλειάς για την αλήθεια και το πώς αυτή φιλτράρεται και στρεβλώνεται προκειμένου ο καθένας να τη χρησιμοποιήσει κατά το δοκούν. Είτε είναι πολιτικός είτε τρομοκράτης ή απλά κάποιος που προσπαθεί να πείσει τον ίδιο του τον εαυτό.
Ατού του δίσκου αποτελεί το γεγονός ότι στο εξαιρετικό “Pariah”, στα “Blank Tapes”, “People Who Eat Darkness” καθώς και στο ομότιτλο, ξανασυστηνόμαστε με την καθηλωτική φωνή της η Ninet Tayeb που συναντήσαμε για πρώτη φορά στο “Routine” από το “Hand Can Not Erase”.
Σε κάθε περίπτωση, το “To The Bone” είναι μία σημαντική κυκλοφορία από έναν σημαντικό δημιουργό που δεν αρκείται στην επανάληψη του γνώριμου και του ασφαλούς, που δε φοβάται να πειραματιστεί και που η μουσική του αντανακλά με ειλικρίνεια τις ανησυχίες και τις μουσικές του αναζητήσεις. Είναι μια δουλειά που ενώ κερδίζει με την αμεσότητά της από τα πρώτα ακούσματα, ξεδιπλώνει τις λεπτομέρειες της μετά από αρκετές επαναλήψεις. Ηχητικά είναι από τις πιο προσεγμένες και ισορροπημένες κυκλοφορίες της χρονιάς που θα ανταμείψει τον προσεκτικό ακροατή.
Σχετικό θέμα