Ο χώρος στον καθένα θα φαινόταν ακατάλληλος με την πρώτη όψη. Πολύ μέταλλο και πολύ κενό με συνέπεια φτωχό ηχητικό αποτέλεσμα. Ωστόσο, καθώς προχωρούσαν τα live, διορθώθηκαν αρκετές λεπτομέρειες στον ήχο. Ένα από τα θετικά και ανεκμετάλλευτα στοιχεία του χώρου ήταν το τεράστιο parking που διέθετε. Δυστυχώς, ο κόσμος δεν ήταν αρκετός για να το γεμίσει, γεγονός άκρως απογοητευτικό. Εμείς πάντως δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε από ένα event τόσο ενδιαφέρον...αν και δεν καταφέραμε να είμαστε μέσα στους 200 πρώτους που απέκτησαν την memorabilia τσάντα και poster του festival.
Το show άνοιξε με τους Longcut (@13:00) και συνέχισε με Rykarda Parasol (της οποίας το album διετίθετο προς πώληση στο χώρο του festival), 23rd Underpass και Fm Belfast. Για τα παραπάνω ονόματα που χάσαμε, ανακρίναμε τους ανταποκριτές του ραδιοφωνικού σταθμού Studio E των Ιωαννίνων, που είχαν καταφθάσει από νωρίς, οργανωμένοι και έτοιμοι για όλα! Τα σχόλια ήταν θετικά. Οι εμφανίσεις ήταν πολύ καλές και τα γυναικεία βλέμματα κέρδισαν οι Fm Belfast που γδύθηκαν επί σκηνής στο τέλος του live τους (λίγο gossip δεν βλάπτει...).
Στις 18:20 όμως ήμασταν εκεί για να δούμε ζωντανά τις Sue Denim, Dee Plume και Ann Droid ή κατά κόσμον Robots in Disguise. Electro-pop δυναμίτης με punk στοιχεία στα φωνητικά και πολλή διάθεση για χορό, τα κορίτσια που μετρούν δέκα χρόνια συνεργασίας απέδωσαν όσο μπορούσαν καλύτερα τα hitάκια του καινούριου τους δίσκου “The Dj’s got a gun”, “Turn it up” και “You really got me” αλλά και αγαπημένα από το προηγούμενο album τους, όπως το “The sex has made me stupid”. Ίσως να ήταν πολύ νωρίς το απόγευμα ή ίσως το κοινό να μην ήταν έτοιμο για την ενέργεια τους, το αποτέλεσμα πάντως ήταν ότι οι προσπάθειές τους να ανεβάσουν τη διάθεση του κόσμου έβρισκαν «τοίχο». Στο τελευταίο τους κομμάτι κάλεσαν τον κόσμο να ανέβει στη σκηνή, αφού και οι ίδιες ήθελαν απεγνωσμένα να χορέψουν και έτσι κι έγινε τελικά. Την παράσταση έκλεψε – δυστυχώς για την μπάντα – η μικρή θαυμάστρια που χόρευε break dance...
19:25...οι Handsome Furs στήνουν δύο κονσόλες, δύο μικρόφωνα, μια ηλεκτρική κιθάρα και ξεκινά ένα πολύ δυναμικό set. Syntheτικό punk και beats, λούπες και παραμορφώσεις, drum machine, ηλεκτρική κιθάρα...rock’n’roll του 2010. “All we want baby is everything”, “I’m confused” κομμάτια που ακούσαμε κι εκτιμήσαμε. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο Dan Boeckner μπορεί να συνδυάσει τόσο έντονη σωματική κίνηση με σχεδόν soft φωνητικά. Όσο για την Alexei Perry, η σκηνική της παρουσία είναι προκλητικά αιχμηρή και το πάθος της για τη μουσική που δημιουργεί εκφράζεται με όλο το κορμί της.
20:30 και τη θέση των Cinematics, που ακύρωσαν την εμφάνισή τους για αδιευκρίνιστους λόγους, αναλαμβάνουν οι Lytics. Ποιος θα φανταζόταν ότι το καναδέζικο hip hop έχει θέση σε ένα festival σαν το Plissken; Κι όμως...οι Lytics με καθαρή και χωρίς υπερβολές hip hop διάθεση και παρουσία, έκαναν τους αρχικά διστακτικούς θεατές να λικνίζονται, να τραγουδούν και να κάνουν φωνητικά σε κομμάτια όπως το “Stay Humble” και “Big city sound girl”. Πολύ ευχάριστη performance αν και καθόλου παρηγορητική για όσους περίμεναν τους Cinematics...
Στο μεταξύ έχει ήδη ξεκινήσει το dj set του στο ΤΩΡΑ Κ44 Stage ο Mr. Soundproof. Ο χώρος του 2ου stage ήταν σαφέστατα πιο μικρός αλλά εξοπλισμένος με δύο μπαρ για ποτό και ένα coffee-snack bar, οπότε ο κόσμος συνωστιζόταν εκεί στα διαλείμματα των live του κεντρικού stage. Παρόλα αυτά, οι μουσικές που έπαιζαν οι djs του Κ44 ήταν πολύ ενδιαφέρουσες και ήταν όλοι τους ιδιαίτερα οργανωμένοι. Αν το festival είχε περισσότερο κόσμο, σίγουρα θα εκτιμούσαν κι άλλοι το 2ο stage του Plissken.
21:45 και οι Chew Lips κάνουν την εμφάνισή τους επί σκηνής. Απορώ γιατί οι τραγουδίστριες των συγκροτημάτων προτιμούν τα ψηλοτάκουνα αφού είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα τα βγάλουν πριν το πρώτο κουπλέ... H Tigs δεν αποτέλεσε εξαίρεση του κανόνα. Απελευθερωμένη από τα τακούνια της και με τη συνοδεία των αγοριών της, μας έδωσε μια κομψή dance-pop performance αντάξια των κριτικών που είχαν ακουστεί για το δίσκο τους. Χωρίς να είναι κάτι πρωτοποριακό στο χώρο, οι Chew Lips έχουν κάτι από βορρά που δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει. Χαρακτηριστικά κομμάτια: “Karen”, “Play together”, “Slick”.
Για ορισμένους τα shows που προηγήθηκαν δεν ήταν παρά «ζέσταμα» για το κυρίως πιάτο του μουσικού μενού του festival, των These New Puritans. Κάθε festival που σέβεται τον εαυτό του επιβάλλεται να έχει ένα όνομα που θα τραβήξει κόσμο. Για το Plissken, το ρόλο αυτό έπαιξαν οι These New Puritans. Ήταν το μοναδικό συγκρότημα που άργησε να εμφανιστεί. Ίσως να έφταιγε το στήσιμο της σκηνής, αφού επιστρατεύτηκαν πνευστά, παρτιτούρες, drums, κονσόλες, κιθάρες, αλυσίδες, fog machines και τέλος, τα αδέρφια Barnett κάνουν entrance με το “We want war”. Φάνηκαν από την αρχή κάποια προβλήματα με τον ήχο, τα οποία παρέμειναν μέχρι το τέλος της εμφάνισης, αλλά αυτό δεν εμπόδισε κανέναν να απολαύσει live το “Attack music” ή το “Elvis” από τον προηγούμενο δίσκο τους. Αν και τα κομμάτια τους live ήταν λιγότερο επιβλητικά, οι ΤΝΡ αναμφισβήτητα επιβεβαίωσαν το μουσικό στυλ τους. Ονειρικό και κλειστοφοβικό, απλό αλλά και πολυεπίπεδο ταυτόχρονα, το “Hidden” δεν ανέβηκε άδικα στο top 10 των best-of albums του 2010. To encore ήταν επιβεβλημένο στην περίπτωσή τους...Οι Barnetts διαθέτουν άνεση επί σκηνής, μουσική γνώση και ταλέντο. Συνδυασμός που οδηγεί στην επιτυχία.
Κάπου εκεί – ίσως λίγο μετά τους Futurecop! που ανέλαβαν τα decks – αποχωρήσαμε. Οι ανταποκριτές όμως έμειναν πίσω για να μας μεταφέρουν πληροφορίες. Ο Γάλλος Danger έκανε αίσθηση όχι μόνο για την παρουσία του (αφού εμφανίστηκε με τη γνωστή μάσκα τύπου Spiderman) αλλά και για τις μουσικές του που τα «έσπαγαν» κατά γενική ομολογία. Ο κόσμος που έμεινε μέχρι τις 02:00 για να τον ακούσει δεν το μετάνιωσε. Φυσικά ο Alexander Robotnick δεν χρειάζεται συστάσεις. Techno μέχρι τελικής πτώσεως.
Bottom line: άλλη μια προσπάθεια να ακούσουμε μουσική σαν Ευρωπαίοι. Αν και οι καιροί είναι δύσκολοι (και το εισιτήριο ακριβό_37€@ταμείο) τέτοιου είδους προσπάθειες είναι καλό να υποστηρίζονται για να καθιερωθούν. Και που ξέρει κανείς...ίσως τελικά σταματήσουμε κάποτε να παραπονιόμαστε ότι δεν γίνονται αρκετά για τη μουσική στη χώρα μας.