Sons of Apollo 24.9.2018: Μια συναυλία που όλοι οι λάτρες του prog metal περίμεναν εδώ και καιρό...
Όλοι;
Μάλλον όχι όλοι τελικά, όπως φάνηκε από την προέλευση του κόσμου (κάτι άκουσα για 500 άτομα, η δική μου εκτίμηση είναι λίγο πάνω από 600). Κάτι το ότι ήταν Δευτέρα, κάτι η τιμή του εισιτηρίου (35 ευρώ στο ταμείο), κάτι η υπερβολικά νωρίς - κατά την γνώμη μου - ώρα έναρξης, ήταν, μάλλον, στοιχεία που συνετέλεσαν αρνητικά στο να έρθει περισσότερος κόσμος.
Μήπως (λέω εγώ τώρα) μια μερίδα «οπαδών» νόμιζαν ότι οι Sons of Apollo θα ήταν φτηνό υποκατάστατο των Dream Theater και ούτε καν μπήκαν στον κόπο να ασχοληθούν;
Εγώ προσωπικά, όπως και αρκετά άτομα με τα οποία μίλησα μέσα στο Fuzz, ήμασταν εκεί για τους παρακάτω λόγους:
-Έχουμε την ευκαιρία να δούμε Mike Portnoy και Derek Sherinian μαζί στην ίδια σκηνή.
- Ο Jeff Scot Sotto είναι απίστευτος frontman με εξαιρετική φωνή.
-Ο Billy Sheehan είναι ένας από τους μπασίστες που όλοι μας θαυμάζουμε, και χίλιες φορές να τον δούμε με "Sons of Apollo" παρά με "Mr. Big" (όχι ότι έχω κάτι μαζί τους, ίσα ίσα).
-Ο Ron Tahl δεν είναι τυχαίος κιθαρίστας.
-Ο δίσκος τους "Psychotic Symphony" είναι ένας πολύ καλός δίσκος με συνθέσεις που αναδεικνύουν το τεράστιο μουσικό υπόβαθρο όλων των παικτών και μελωδίες πολύ ευχάριστες στο αυτί. Τώρα αν κομμάτια όπως τα "Coming Home" και "Alive" γίνουν επιτυχίες, αυτό θα το δείξει η ιστορία.
Δυστυχώς, όταν κατάφερα να μπω μέσα στo club (ερχόμενος από μακριά και μέχρι να βρω να παρκάρω), το support σχήμα, οι Parthian Shot έπαιζαν ήδη το τελευταίο τους κομμάτι. Ζητάω συγγνώμη από τα παιδιά που δεν κατάφερα να είμαι εκεί πιο νωρίς, αλλά πραγματικά δεν γινόταν. Από το λίγο που άκουσα κατάλαβα ότι πρόκειται για μια σοβαρή progressive μπάντα με πολύ καλές συνθέσεις, ενώ έδειχναν να απολαμβάνουν την κάθε τους στιγμή επάνω στην σκηνή του Fuzz. Το set τους ήταν μικρό, αλλά κέρδισε τον κόσμο που ήταν εκεί από τόσο νωρίς.
Μετά από λίγη ώρα αναμονής και τις σχετικές ετοιμασίες στο stage, τα φώτα χαμήλωσαν και η πρώτη φιγούρα έκανε την εμφάνισή της. Ήταν ο Ron Thal με την διπλή του κιθάρα.Τα πράσινα και κόκκινα φωτάκια που είχε επάνω έδιναν ένα ιδιαίτερο χριστουγεννιάτικο στυλ. Ένας ένας ανέβαιναν στη σκηνή και οι άλλοι «Γιοι του Απόλλωνα» με τον κόσμο να χειροκροτεί θερμά. Τελευταίος ανέβηκε και κάθισε στο τεράστιο set ο Mike Portnoy.
Πρώτο κομμάτι το "God of the sun" και το show της μπάντας ξεκίνησε με πολύ μεγάλη ενέργεια και κέφι. Κάτι μου λέει ότι δεν είναι μια μπάντα «αρπαχτή» αλλά μια παρέα μουσικών που αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν.
Άψογη εκτέλεση από όλη την μπάντα και η ερμηνεία του Soto έκανε το κομμάτι «δικό του» με μοναδικό τρόπο.
Ο frontman άψογος σε όλα: φωνή, κίνηση, πάθος, ενέργεια και χιούμορ. Έδινε τον καλύτερό του εαυτό και κέρδισε δίκαια το κοινό.
Ακολούθησε το "Labyrint" και στη συνέχεια ένα σόλο (πάνω από 5 λεπτά) του μπασίστα Billy Sheehan. Ο κόσμος τον αποθέωσε.
Προσωπικά το σημείο αυτό με κούρασε λίγο καθώς ήταν πολύ μεγάλο σε διάρκεια και χωρίς κάποιο σαφή μουσικό προσανατολισμό, ωστόσο, το κοινό έδειξε να απολαμβάνει τις τρομακτικές δεξιότητες του μεγάλου αυτού μπασίστα .
"Lost in Oblivion" για τη συνέχεια και ακολούθησε ένα μικρό αφιέρωμα στους Queen, όπου ο frontman ολομόναχος επάνω στη σκηνή τραγούδησε a capela τα "The prophets song" και "Save me" (με τη συνοδειά του Ron), κάνοντας μας γνωστή την μεγάλη αγάπη του για το θρυλικό συγκρότημα.
Αφού λίγο αργότερα έπαιξαν και το "Alive", (άλλο ένα εξαιρετικό κομμάτι του δίσκου τους) ήρθε η ώρα για τον κιθαρίστα Ron Thal να δείξει το ταλέντο του στο αθηναϊκό κοινό.
Δεν κρύβω ότι σκέφτηκα, «ωχ...όχι πάλι ένα βαρετό 7λεπτο επίδειξης τεχνικής», αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη ο κιθαρίστας επέλεξε να μας παίξει το θέμα του Ροζ Πάνθηρα με ιδιαίτερη αίσθηση χιούμορ και εκπληκτικούς αυτοσχεδιασμούς.
Ακολούθησε το κομμάτι "Opus Maximus" και αμέσως μετά ήρθε η ώρα του Derek Sherinian να μας δείξει λίγο την μουσική του ποιότητα με ένα ακόμα σόλο.
Τελευταίο κομμάτι του set ήταν άλλη μια διασκευή από Dream Theater, το "Lines in the Sand", κάτι που για άλλη μια φορά ο κόσμος υποδέχτηκε με τρελό ενθουσιασμό.
Είπαν «καληνύχτα», αλλά όλοι ξέραμε ότι θα βγουν ξανά. Και έτσι και έγινε.
Έκλεισαν με το hit του δίσκου, το καταπληκτικό "Coming Home".
Ο Mike Portnoy έπαιξε καταπληκτικά και τα μάτια μου ήταν στραμμένα επάνω του σχεδόν σε όλη την συναυλία!
Κάπου πήρε το αυτί μου ότι τον ταλαιπωρούσε το δόντι του και ήταν με φάρμακα και παυσίπονα σε όλη τη συναυλία και ίσως γι' αυτό η διάθεση του να ήταν λίγο πεσμένη, αυτό, όμως, δεν έδειξε να επηρεάζει ούτε λεπτό την απόδοση του επάνω στη σκηνή.
Κλείνοντας, θέλω να αναφερθώ στην παράκληση που έκανε η μπάντα μέσω των διοργανωτών για το κάπνισμα εντός του club. Οι άνθρωποι το ζήτησαν και ο κόσμος το σεβάστηκε, το έκανε πράξη χωρίς γκρίνιες και άλλες «μαγκιές» που συχνά συναντάμε σε ανάλογες περιπτώσεις. Απλά πράγματα, αλλά καμιά φορά και τόσο δύσκολα στην ελληνική πραγματικότητα.
Ήταν ένα πολύ ωραίο show που έκανε την εβδομάδα μας να ξεκινήσει πολύ δυνατά. Ο ήχος μου φάνηκε καλός (παρόλο που άκουσα μερικά παράπονα) και η μπάντα μάς απέδειξε ότι δεν είναι μόνο μια κολεκτίβα πολύ καλών μουσικών που περιμένουν να «πουλήσουν» βασισμένοι μόνο στο παρελθόν τους. Είναι μια μπάντα που δείχνει ότι ήρθε για να μείνει και να κάνει την δική της πορεία στο μουσικό στερέωμα.
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Αλέξιο Αντωνόπουλο και στο MixGrill.