Τι θα ακούσεις:
Post-hardcore, art punk, noise rock
Τραγούδια που αξίζει να ακούσεις:
"Colossus", "Danny Nedelko", "Samaritans"
Βαθμολογία: 8,3/10
Οι Idles, στο "Joy As An Act Of Resistance", καταφέρνουν με ζεστασιά, χιούμορ και σαρκαστική διάθεση να παρουσιάσουν τα τεκταινόμενα της Μεγάλης Βρετανίας, θέτοντας εαυτούς ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας που παρουσιάζουν. Οι μπάντα από το Bristol, μέσα σε 18 μήνες, αντάλλαξε την πικρία και τον θυμό του ντεμπούτου τους, "Brutalism", με συμπόνια, ανοχή, συμμετοχικότητα και ενότητα, στο "Joy As An Act Of Resistance", χαρακτηριστικά, που βρίσκονται στον πυρήνα μιας προοδευτικής κοινωνίας.
Το δεύτερο album των Idles είναι ομοιόμορφα ηχηρό αλλά διαφορετικό από το πρώτο “Brutalism”. Το τελευταίο ήταν γεμάτο επιθετική ενέργεια και δηλητηριώδεις στίχους, που επέκριναν τα πάντα και οποιονδήποτε στην Αγγλία. Το "Joy As An Act Of Resistance" μοιράζεται με το "Brutalism" τη θεματική αλλά εδώ οι στίχοι είναι τόσο σαρκαστικοί και κοπτικοί όσο ποτέ, όπως και ολόκληρη η προσέγγιση αυτού του δίσκου, σε αντίθεση με την προηγούμενη προσπάθεια των Idles. Οι ίδιοι οι τίτλοι αυτών των album δείχνουν, πραγματικά, τις διαφορές.
Το εναρκτήριο "Colossus", ακούγεται επιβλητικό όπως προδιαθέτει και ο τίτλος του. Το τραγούδι χτίζει με το ήσυχο “and it goes and it goes…” και καταλήγει, με ένα προσεκτικό φινίρισμα, στην πρώτη ευτυχισμένη στιγμή, θέτοντας τον τόνο για το album. Είναι ένα τολμηρό, μινιμαλιστικό τραγούδι με μόνες σταθερές τον γρήγορο– σχεδόν βιαστικό– ρυθμό των τυμπάνων και ένα απλό, παχύρρευστο μπάσο, που πλαισιώνει τα χαμηλά φωνητικά του Joe Talbot, καθώς, ο frontman, εξερευνά την θέση του στην σύγχρονη κοινωνία, με έναν δικό του μοναδικό, εξομολογητικό τρόπο.
Στη συνέχεια ακούμε το σαρκαστικό "Never Fight A Man With A Perm", αφιερωμένο στους “macho” άντρες των βρετανικών επαρχιακών πόλεων. Σκιαγραφεί την τέλεια καρικατούρα ενός ατόμου που όλοι έχουν συναντήσει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Γίνονται έξυπνες και υπαινικτικές αναφορές στη σχέση τους με τα ναρκωτικά, χρησιμοποιώντας τα ονόματα των Charlie Sheen και Michael Keaton. Δεν λείπει και ο δανεισμός των στίχων του γνωστού τραγουδιού της Nancy Sinatra, “These Boots Are Made For Walkin’”, περιπαίζοντας ακόμα περισσότερο αυτή την κατηγορία ανδρών.
Ακολουθεί το "I'm Scum", μια άλλη στιγμή της γιορτής στο άλμπουμ. Ο Joe Talbot ξεκαθαρίζει πως δεν υπάρχει καμία ντροπή για την προέλευσή μας και οι ενέργειές μας είναι αυτές που μας καθορίζουν. Το μόνο τραγούδι που είναι χλιαρό σε αυτό το άλμπουμ είναι το "Love song", αλλά και αυτό έχει κάποιες ενδιαφέρουσες γραμμές και κάποια εύστοχα μηνύματα.
Το "Danny Nedelko" αφορά σε μια προσωπική περίπτωση των Idles, για έναν καλό φίλο – τραγουδιστής των Heavy Lungs – και μια σειρά από τους πιο συναρπαστικούς χαρακτήρες που η μετανάστευση έχει φέρει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αποτελεί ένα εκπληκτικό τραγούδι για τους μετανάστες και το πώς σχετίζονται με εμάς. Η μετάδοσή αυτού του φλογερού κομματιού είναι εξαιρετική και ο Talbot μοιάζει ο τέλειος frontman. Οι κιθάρες είναι δυνατές και ιδιαίτερα πιασάρικες σε αυτές τις γραμμές. Το τύμπανο είναι βροντερό και οδηγεί το τραγούδι με ρυθμό, «απαιτώντας» την κίνηση του ακροατή.
Από την άλλη το τραγούδι “June", αποτελεί ένα μικρό, ξεχωριστό κεφάλαιο στο album, ένα προσεκτικά «ραμμένο», πυκνό σάβανο. Χαρακτηρίζεται από μερικούς από τους πιο τραγικούς και σπαρακτικούς στίχους, όχι μόνο του δίσκου αλλά πιθανότατα και της χρονιάς... “Baby shoes for sale: never worn”. Αποτελεί το πιο προσωπικό τραγούδι του Talbot, λόγω της τραγική απώλειας της κόρης του, μια ειλικρινή και γενναία κίνηση, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη πόσο πρόσφατα έγινε αυτό το δυστυχές γεγονός. Είναι σπουδαίο, επίσης, το πώς τοποθετείται ο πατέρας για αυτό το τραγικό συμβάν, αν αναλογιστούμε το ύφος και το περιεχόμενο του δίσκου (Joy As An Act Of Resistance).
Το δεύτερο μισό του album ακολουθεί αυτό που ξεκίνησε το πρώτο, συνεχίζοντας με τα κοινωνικά μηνύματα και τον τρελαμένο ρυθμό. Το "Samaritans" είναι μια κριτική της τοξικής αρρενωπότητας, ένα ενδιαφέρον θέμα για μια πανκ μπάντα – η καλύτερη στιγμή του τραγουδιού είναι η κραυγή του “I kissed a boy and I liked it”. Το "Television" κηρύττει εναντίον των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της διαφήμισης... “Cause I smash mirrors and fuck TV/ I go outside and I feel free”. Στο "Great" και πάλι τα ομαδικά φωνητικά και η χορωδία είναι ένα επίκεντρο. Στους στίχους αντικατοπτρίζεται η κατάσταση του Brexit και των ανθρώπων που ψήφισαν γι' αυτό, αλλά αφορά περισσότερο στη συλλογική σκέψη και όχι στο άτομο – και ας μιλάει σε β’ ενικό. Οι Idles τελειώνουν το album σχεδόν όπως ξεκίνησαν, με το χαοτικό "Rottweiler". Ξεκινάει δυνατά και σφιχτά, παραμένει δυνατά αλλά γίνεται πιο χαοτικό και συνεχίζει χαοτικό μέχρι το σταμάτημα της βελόνας.
Όλα αυτά τα μηνύματα και τα θέματα δεν θα είχαν σημασία αν το πραγματικό παίξιμο πίσω από αυτό δεν ήταν φανταστικό. Ευτυχώς τα όργανα αφήνουν τόσα πολλά περιθώρια για τον Joe Talbot και τα μηνύματα που θέλει να μοιραστεί αλλά ταυτόχρονα τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας δείχνουν πως έχουν φαντασία, φρεσκάδα και όρεξη – δεν συμβιβάζονται με απλό παίξιμο και μελωδίες. Η δυναμική και η ευτυχισμένη διάθεση δεν φθείρεται ποτέ σε αυτό το άλμπουμ και πραγματικά με κάνει χαρούμενο να ακούω κάποιον να λαμβάνει μια διαφορετική προσέγγιση απέναντι στη συνήθη – και παρωχημένη πλέον «fuck this shit» punk αισθητική.
Το "Joy As An Act Of Resistance" είναι – αυτό που λένε – ένα killer album και τοποθετεί τους Idles ανάμεσα στις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες στην Αγγλία αυτή τη στιγμή. Αυτόν τον φλογερό ήχο είναι που πρέπει να ακούσει τώρα η Αγγλία και αυτή η μπάσα και ειλικρινής φωνή να πλανιέται ανάμεσα στα λιθόστρωτα στενά των βρετανικών επαρχιακών πόλεων και μη.