Όπως ανέφερα και σε προηγούμενο μου άρθρο, ήμουν αρκετά ενθουσιασμένος μόλις άκουσα για την συναυλία αυτή στο Piraeus 117 Academy, καθώς θα είχα την ευκαιρία να δω τους Refuge (aka Rage με την παλιά τους σύνθεση) και τους Hammerfall που επίσης μου αρέσουν πολύ, καθώς και να δω από κοντά τους Blazon Stone και Amored Dawn.
Δυστυχώς, την ίδια μέρα της συναυλίας ανακοινώθηκε η ακύρωση των Blazon Stone, γιατί όπως μας ενημέρωσαν υπήρχε ένα θέμα με το διαβατήριο ενός μέλους της μπάντας και δεν του επετράπη να ταξιδέψει στην χώρα μας. Δεν κρύβω ότι απογοητεύτηκα λίγο, καθώς είχα μεγάλη περιέργεια να τους δω από κοντά γιατί είναι μια μπάντα με βασικό σημείο αναφοράς τους Running Wild που αγαπώ. Και απ' ό,τι φαίνεται δεν ήμουν ο μόνος που περίμενε να τους δει, καθώς ήταν αρκετοί οι θαμώνες μέσα στο club με μπλουζάκια Running Wild.
Πρώτοι, λοιπόν, στην σκηνή ανέβηκαν οι Βραζιλιάνοι Amored Dawn που έπαιξαν υλικό από τα δυο studio albums τους μπροστά στο λιγοστό σχετικά - μέχρι εκείνη την ώρα - κοινό. Δυστυχώς, αν και είδα ότι έχουν αποσπάσει πολύ καλές κριτικές, δεν είδα κάτι στην παράστασή τους που να μου τραβήξει την προσοχή. Power Metal με viking θεματολογία και ύφος από Βραζιλιάνους; Είναι λίγο σαν να ακούς τσάμικο από Νέο-Ζηλανδους. Παρόλα αυτά, έκαναν ένα πολύ καλό παίξιμο, χωρίς, ωστόσο, να έχουν κάτι παραπάνω να μου προσφέρουν και μετά το πέρας της συναυλίας δεν έχω να θυμάμαι κάτι εξαιρετικό από αυτούς. Ελπίζω στο μέλλον να μας δώσουν καλύτερα δείγματα γραφής και θα χαρώ να γράψω ξανά για αυτούς με λίγο πιο θετική διάθεση.
Μια μικρή παύση για τις αλλαγές στην σκηνή, με όλους από κάτω να περιμένουν ανυπόμονα την εμφάνιση των Refuge (...είπαμε, είναι οι Rage με την παλιά τους σύνθεση).
Πρώτος στην σκηνή εμφανίστηκε ο Χρήστος Ευθυμιάδης ο ντράμερ της μπάντας. Εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων πήγε μπροστά στο μικρόφωνο και μας είπε ότι είναι πολύ χαρούμενος που βρίσκεται στην πατρίδα για συναυλία μετά από 21 χρόνια. Αργότερα έκατσε στο σετ του που ήταν τυλιγμένο με μια τεράστια ελληνική σημαία και εμφανίστηκε ο Manni Schmidt και τελευταίος, φυσικά, ο Peavy Wagner.Οι πρώτες νότες του Don’t Fear The Winter ήδη ακουγονταν με τον κόσμο - και ειδικά τους πιο παλιούς οπαδούς -να αφηνιάζουν στην κυριολεξία. Πραγματικά για ογδόντα λεπτά μας σφυροκοπούσαν με κομματάρες, όπως τα Shame On You, The Missing Link, Enough is Enough, Power And Greed, καιθώς και φρέσκα original κόμματια που έκαναν το κοινό να χοροπηδάει, ενώ δεν έλειψε το κλασικό mosh-pit από τους μπροστινούς και φυσικά ατελείωτο heabanging.
Και έφτασε η ώρα για τους Headliners της βραδιάς τους Σουηδούς Hammerfall.
Ιδιαίτερα αγαπητοί στην χώρα μας και κυρίως σε μικρότερες ηλικίες, παρόλο που η μπάντα έχει πολλά χρόνια και χιλιόμετρα στην πλάτη της.
Αδιαμφισβήτητα, γίναμε μάρτυρες ενός εξαιρετικού show με την μπάντα σε τρελό κέφι, προβαρισμένη και άρτια στο παίξιμό της, να δίνει τον καλύτερο της εαυτό. Φοβερή η σκηνική τους παρουσία καθώς έτρεχαν πάνω κάτω δείχνοντας πόσο καλά ορίζουν και έχουν τον πλήρη έλεγχο της σκηνής. Ο υψηλός τους επαγγελματισμός σε συνδυασμό με τον ωραίο ήχο και το όμορφο light show, έκαναν απλά την βραδιά να μοιάζει μαγική.
Κατάφεραν και συνεπήραν όλο το κοινό του Piraeus 117 Academy και μας έκαναν να τραγουδάμε ασταμάτητα καθ' όλη την διάρκεια της εμφάνισής τους. Έπαιξαν κομμάτια από διάφορες περιόδους της δισκογραφίας τους και δεν αφησαν κανέναν παραπονεμένο. Hector's Hymne, Riders of the Storm, Renagate, Built to Last, ένα medley από τον δίσκο Legacy of Kings, το αγαπημένο μου Let the Hammer Fall και πολλά ακόμα, μας κράτησαν παρέα για 100 περίπου λεπτά μαζί με ένα πολύ δυνατό encore τριών κομματιών κλείνοντας με το Hearts Of Fire.
Το ελληνικό κοινό τους αποθέωσε δικαιωματικά και πώς αλλιώς θα μπορούσε να κάνει άλλωστε, αφού η εμφάνισή τους ήταν απλώς σαρωτική. Πραγματικά νιώθω πολύ χαρούμενος που ήμουν μάρτυρας της συναυλίας αυτής και ανυπομονώ να τους ξαναδώ σύντομα (...στο Wacken ίσως;)
Όσοι τυχεροί ήσασταν εκεί και διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε το πώς νιώθω. Εσείς που δεν ήσασταν, θέλω να πιστεύω ότι σας έψησα λιγάκι παραπάνω για μην τους χάσετε την επόμενη φορά.
*Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Αλέξιο Αντωνόπουλο και στο Mixgrill.