Ήμασταν σε ένα από τα σημαντικότερα «συναυλιακά» μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Στην συζήτηση που είχαμε, όμως, το ύφος της φράσης «πού αλλού να ήμασταν;» φανέρωνε την απουσία άλλων σχετικών επιλογών, όχι την δικιά μας εκτίμηση για το Eightball. Το μαγαζί αυτό είναι είναι πραγματικά πυλώνας των ζωντανών εμφανίσεων στην πόλη χωρίς ίχνος αμφιβολίας. Δεν ήμουν εγώ, ως ακροατής, που δεν είχα πού να ακούσω ζωντανή μουσική εκείνη την Πέμπτη. Ήταν ένας μουσικός της «underground» τοπικής σκηνής που δεν είχε πού να την παρουσιάσει όπως ακριβώς ήθελε. Η συναυλία έγινε εν τέλει, με πολύ καλό ήχο, με μουσικές εκπλήξεις, μα με την αισθητή πίκρα του λιγοστού κόσμου. Δύο θέματα διακρίνονται: η αδυναμία του ελληνικού κοινού να στηρίξει σε βάθος νέους μουσικούς και η απουσία χώρων που θα στηρίξουν την ζωντανή μουσική και τους νέους δημιουργούς.
Οι κύριοι λόγοι για το πρώτο είναι οικονομικοί - ελπίζω η μείωση στο συντελεστή ΦΠΑ για τις συναυλίες να βοηθήσει σ’ αυτό
- και πολιτιστικοί. Οι μουσικόφιλοι που θα πάνε σε συναυλίες χωρίς να
έχουν, στοιχειώδη έστω, επαφή με τα όσα θα ακούσουν σπανίζουν. Στο
σημερινό κείμενο, όμως, θέλησα να καταπιαστώ με το δεύτερο θέμα, για την Θεσσαλονίκη
τουλάχιστον. Στην πόλη υπάρχουν λίγα μαγαζιά, στην πλειοψηφία τους στο
κέντρο ή σε κοντινή απόσταση από αυτό, που προσφέρουν πολύ καλές συνθήκες
για χειμερινές συναυλίες, δηλαδή αξιόλογο ήχο και εξαερισμό. Το Principal και το Fix είναι δικαιωματικά οι «μεγάλοι» παίκτες, στο Rover γίνονται εξαιρετικά πράγματα κάθε Τετάρτη αν και επί της ουσίας είναι μπαρ, το WE είναι σχετικά καινούριο με μεγάλη σκηνή, ο Μύλος παίζει με δημοφιλή ονόματα και τραπεζάκια, και το Eightball είναι για «όλα τα υπόλοιπα», με τακτικό metal κοινό και άλλες, αναγκαίες, πιο pop βραδιές. Όλα μοιάζουν καλά.
Στα αγαπημένα παραπάνω μαγαζιά είχε πρόσφατα προστεθεί το Υπόγειο,
διεκδικώντας το ρόλο που φαίνεται να λείπει. Αυτόν του μικρού χώρου των
πενήντα - εκατό ατόμων που φιλοξενεί «μικρούς» Έλληνες και ξένους
μουσικούς. Το Υπόγειο όμως δυστυχώς φέτος έκλεισε και η απουσία του φανερώνει το κενό που κάλυπτε.
Πού θα έρθει να παίξει τώρα η Κρίστι Στασσινοπούλου με τον Στάθη
Καλυβιώτη, ή η Μαρία Παπαγεωργίου, ή ο Σείριος Σαββαΐδης, ή οι Σωτήρες, ή
ο Ντίνος Σαδίκης; Είδαμε την Σtellα στο Υπόγειο δύο καταπληκτικές βραδιές και μετά πήγε στο Coachella.
Ο Σαββαΐδης είχε εμφανιστεί με μικρό σχήμα στο Duende, που τα τελευταία
δυο-τρια χρόνια κυριαρχεί στα jazz δρώμενα της πόλης, ως μπαρ όμως. Η
Παπαγεωργίου είχε παίξει στη Μαύρη Τρύπα, ένα από τα χειρότερα μαγαζιά της πόλης από άποψη ήχου και διαμόρφωσης - που πλέον έκλεισε. Δεν θέλω να τα ωραιοποιώ όλα, στο Υπόγειο υπήρχε μια κολώνα στη μέση του χώρου που κάνει το An Club να μοιάζει με αρένα, αλλά ήταν ένας χώρος που μπορούσε να εκφράσει και να χωρέσει πληθώρα νέων μουσικών.
Γράφω αυτό το κείμενο καθώς ετοιμάζομαι για ακόμα μία βραδιά στο Eightball, με Theodore και Jane Doe. Σε μερικές εβδομάδες θα εμφανιστούν οι Nightstalker, και ο Στέλιος Σαλβαδόρ με τα Μωρά Στη Φωτιά θα παρουσιάσει (επιτέλους) τον καινούριο του δίσκο. Σκέφτομαι αν ακόμα είμαστε στο 2012. Το
μισό ρεπερτόριο της Inner Ear ή της Puzzlemusik, δύο από τις πιο
δραστήριες δισκογραφικές της χώρας μας, το βλέπουμε με τα κιάλια εδώ
πέρα. Για να είμαι σαφής, δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό προς τα
υπάρχοντα μαγαζιά της πόλης. Πέρα από το καθαρά επιχειρηματικό κομμάτι
που πρέπει να είναι αποδεκτό, το κάθε ένα έχει λίγο πολύ πάρει το δρόμο
του και δεν μπορεί να είναι ο κύριος ρόλος του η φιλοξενία μικρών
Ελλήνων μουσικών.
Παρ’ όλα αυτά, το κενό ενός χώρου φιλόξενου και μικρού, δηλαδή φθηνού και εύκολα προσβάσιμου από πολλούς μουσικούς, όπως ήταν το Υπόγειο, παραμένει. Για την ώρα καλύπτεται μερικώς από μικρότερα μαγαζιά, όπως το Eightball και το Rover που αναφέρθηκαν ήδη μαζί με το Καφωδείο
σε πιο ήρεμο ύφος, αλλά ο χώρος που χρειάζεται η μουσική για να
εκκολαφθεί και να διαδοθεί δεν υπάρχει στην ιδανική του μορφή. Πέρα από
τους χώρους πάντως, πρωτίστως χρειάζονται οι άνθρωποι που θα στηρίξουν
τους μουσικούς και κατ’ επέκταση τα ίδια τα μαγαζιά. Τα έλεγε κάποτε ο Strummer, τα γράφω κι εγώ τώρα.